Therapie voor dwanggedachten
Ds. P.D.J. Buijs | 4 reacties | 27-08-2014| 11:59
Vraag
Ik worstel met een enorm probleem. Op mijn achtste jaar kreeg ik in de kerk gedachten over de Heilige Geest. Ik was daar helemaal van streek van, maar heb dat nooit verteld. Op mijn dertigste jaar kreeg ik het weer, maar veel heviger. Ik had daarvoor de kerk verlaten en ben er -toen die gedachten begonnen- weer naar toe gegaan. Later ben ik weer weggegaan bij de kerk en nu twintig jaar later heb ik na een tijd van veel spanningen die gedachten weer. Het benauwde mij enorm dat ik de zonde tegen de Heilige Geest had gedaan, waarop een voorganger van de Ger. Gem. mij verzekerde dat dat niet het geval was, daar deze zonde het ontkennen van Christus als de verlosser is en Zijn werk uitmaken voor dat van de duivel. Dat heb ik zeker niet gedaan, maar de twijfel blijft omdat de gedachten maar blijven komen. Mijn vraag is nu: mag je in een therapie de gedachten toelaten in je hoofd om er uiteindelijk vanaf te komen? Ik bid God elke dag om verlost te worden van dit kruis, maar ik wil graag weten of je ook van de middelen gebruik mag maken die er zijn in de zorg. Ze uitspreken zelfs als dit volgens de therapie goed is, zal ik zeker niet doen.
Antwoord
Beste lezer,
Uit wat u/jij (voor het gemak houd ik nu maar 'jij' aan) schreef, begreep ik dat de inhoud van “de zonde tegen de Heilige Geest” wel bekend is. De predikant die daar destijds iets over zei, had helemaal gelijk. Iemand die bang is de zonde tegen de Heilige Geest te hebben bedreven, laat daarmee al zien deze zonde niet gedaan te hebben. Immers, het is een welbewust, tegen beter weten in, lasteren van de Heere Jezus en de oorsprong van Zijn werk verklaren als zijnde uit de hel (zie Mattheüs 12:22-32 en parallelle plaatsen in de andere evangeliën).
De vraag is nu hoe je van je gedachten afkomt. Het kunnen bepaalde dwanggedachten zijn (die kunnen zich ook op godsdienstig gebied voordoen). Dan is het inderdaad goed om professionele hulp te zoeken, waarbij wel twee dingen in acht genomen moeten worden:
-het zal een christelijke hulpverlener moeten zijn, liefst uit de eigen gezindte. Te denken is aan hulp van bijv. Eleos;
-zo'n traject mag en moet je biddend gaan, omdat er altijd het gevaar is dat je op mensen (hulpverleners) gaat vertrouwen en van hen wonderen verwacht. Het is alleen de Heere Die je hiervan af kan helpen; mensen kunnen hooguit hulpmiddelen in Zijn hand zijn.
Ik zit nog wel met een vraag -en die geef ik je maar ter overweging mee. Je spreekt over het verlaten van de kerk- tot twee keer toe. Nu heb ik onvoldoende zicht op de situatie. Betrof het hier de kerk waarin je opgegroeid was of bedoel je dat je helemaal 'de kerk' verlaten hebt? En waarom?
In dat laatste geval zou het namelijk ook kunnen zijn dat het last hebben van deze gedachten te maken heeft met het verlaten van Gods kerk. Ik zeg dat heel voorzichtig, want nogmaals: ik ken de situatie niet. Maar misschien wil je er eens over nadenken. Op 'kerkverlating' in de zin van een zich afkeren van welke kerk dan ook, kan immers nooit de zegen van de Heere rusten.
Graag de leiding en het licht van Gods goede Geest toegewenst!
Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.D.J. Buijs
- Geboortedatum:02-11-1961
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Nunspeet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik denk dat Ds. Buijs op zich een prima advies heeft gegeven. Inderdaad is het goed om eerst hulp te zoeken binnen eigen gelederen. Toch hoeft het helemaal niet verkeerd te zijn om ook daar buiten te kijken. Uiteraard (en ook daar ben ik het met Ds. Buijs eens) is het God die geneest en verlost. Zoals gezegd lijkt het goed om eerst binnen eigen gelederen te kijken, maar dat wil nog niet zeggen dat dit de enige plaats zou moeten zijn. God kijkt immers niet naar bij welke groep je hoort maar hoe je hartsgesteldheid is. Er zijn mensen aan wie God een speciale gave/bediening lijkt te hebben gegeven om te bevrijden en te genezen. Een naam in dit kader is zeker de moeite waarde om genoemd te worden. Ik denk dan aan het bevrijdingspastoraat van Wilkin van der Kamp. Maar zoals gezegd: er zijn meer mogelijkheden.
Ik hoop dat u, iets aan deze aanvulling heeft gehad.
Wens ik u Gods zegen toe!
Met vriendelijke groet,
A. van Andel
Als je deze gedachten toelaat om er vanaf te komen, dan is dat geen zonde. God weet dat je die gedachten toelaat om er vanaf te komen. Het kan juist zijn dat het wegduwen van de gedachte, het probleem verergert. Soms kan het al helpen dat je het feit accepteert dat de gedachte er is. Je mag de gedachte dan ook gelijk bij God brengen in het gebed.
God weet wie wij zijn en hoe we denken en ook waarom we zo denken. Mensen kijken naar de uiterlijke dingen. God kijkt naar jouw hart. Hij weet waarom wij dingen doen. Hij kent ons beter dan dat wij onszelf kennen, want Hij heeft ons gemaakt! Dus daarom kunnen wij Hem met het uitspreken van onze gedachten, ook niet echt teleurstellen. Want Hij wist de gedachte, al voordat we Hem uitspraken.
Hij geeft ons ook medemensen die ons kunnen helpen... Zoals we naar de dokter mogen gaan, als we ziek zijn, zo mogen we ook naar hulpverleners gaan als we gedachten hebben waarin we vast zitten! Als je ziek bent, mag je bidden EN naar de dokter gaan. Als je psychisch in de knoop zit, dan mag je ook bidden EN naar hulpverlening gaan!
Je kunt naar Eleos gaan of een hulpverlener zoeken via www.ikzoekchristelijkehulp.nl Als de duivel jou wil plagen, dan mag je ook proberen om liederen te zingen, om hem weg te jagen. Dat deed Luther vroeger ook al! Ik hoop van harte dat je Gods liefde en genade, vergeving, bevrijding en genezing gaat ervaren voor alles in jouw leven!
Groetjes van Heleen
Ik begrijp dat dit een probleem voor je is, vraagsteller. Het lijkt me heel verstandig van je om eerst te achterhalen of je deze gedachten bewust weer toe mag laten. Zelf weet ik ook niet zo zeker of dit nu direct de weg is... Onderzoek dit biddend en nauwkeurig en stel je niet gerust met losse opmerkingen van ondeskundigen. Pas als je zekerheid en rust erbij gekregen hebt, zou ik deze therapie aan gaan en daarvoor in ieder geval een goede christelijke therapeut kiezen.
Het advies van de dominee, in geval je niet (meer) naar de kerk gaat, om éérst dat weer te gaan doen, lijkt me het beste advies. Op kerkverlating kan geen zegen rusten. En niet naar de kerk gaan, maar wel zegen verwachten op een therapie aangaande een probleem wat (zoals ook ik dat lees) volgens je eigen mening met kerkverlating te maken heeft..., dat kan natuurlijk niet.
Sterkte toegewenst!
Dankjewel voor je verhaal. Mag ik je als ervaringsdeskundige vertellen dat verlossing mogelijk is, maar waarschijnlijk niet op de manier die je zou wensen of verwachten? Om je meteen een suggestie te geven: koop het (overigens seculiere, maar zeer toegankelijk geschreven) boek 'Het duiveltje van de geest' van Lee Baer, lees dit, onder meer vanuit de oproep van Paulus in de brief aan de Romeinen, hoofdstuk 12 vers 2, en bespreek je worsteling met iemand die je vertrouwt.
Waar het om gaat, is dat je moet leren omgaan met ongewenste gedachten die zich aan je opdringen. Wegduwen, in paniek raken, e.d. verergeren enkel de kwaal, precies zoals AHHK76 hierboven al aangeeft. Stop ook met het zoeken naar antwoorden op de vraag waarom uitgerekend jij deze gedachten hebt, want het is verspilde moeite! Feit is dat je te maken hebt met ongewenste, kwade gedachten, die je kennelijk na een tijd van veel spanningen bijzondere aandacht geeft. Het vervelende gevolg is dat ze dwangmatig van karakter worden (alles wat aandacht krijgt, groeit – aldus Aristoteles). Pas zodra je, heel eenvoudig, erkent dat 'het maar gedachten zijn' en niet meer dan dat (!), ontstaat er ruimte voor rust in plaats van emotionele spanning en angst…
Is het werkelijk zo eenvoudig? Ja! Het enige dat je ervoor nodig hebt, is het geloof dat door standvastigheid in de beoefening van ‘het anders leren denken’ je leven (je gevoel, je manier van denken en je gedrag) niet meer hoeft te worden bepaald door ongewenste, kwade gedachten. Niet dat je nooit meer wordt geconfronteerd met dergelijke gedachten – ieder mens heeft bij tijd en wijle de meest bizarre hersenspinsels – je weet er, ongeacht de omstandigheden, nu op een juiste manier mee om te gaan. Heel praktisch dus!
Ik zou zeggen: doe het gewoon. Ga biddend de ‘uitdaging van je leven’ aan die God jou heeft gegeven. Wees nuchter en waakzaam, twijfel niet, geloof dat je om Jezus’ wil vergeven bent en heb geen vrees dat je Hem krenkt – Hij kent al je gedachten en er is niets voor Hem verborgen! Achterom kijken om te zoeken naar oorzaken heeft ook geen zin, want het verandert niets aan het ‘probleem’ dat je nu ervaart. Wees eerder waakzaam om niet wereldgelijkvormig te worden (in jouw geval: het aandacht blijven geven aan plotseling opkomende kwade gedachten), “maar wordt innerlijk veranderd door de vernieuwing van je gezindheid (!) om te kunnen onderscheiden wat de goede, welbehaaglijke en volmaakte wil van God is”. Daar ligt jouw verantwoordelijkheid voor het leven dat je van Hem hebt ontvangen! Ben je bereid om die heel persoonlijke opdracht, een leven lang, serieus te nemen?
