Vriendengroep
drs. E.J. (Els) van Dijk | 2 reacties | 21-08-2014| 13:41
Vraag
Van de middelbare school heb ik een vriendengroep overgehouden en die spreek ik nu nog ongeveer een keer in de twee maanden. Als ik nu anderen hoor die met een vriendengroep op vakantie gaan, baal ik erg van mijn vriendengroep. Ook mijn broertje heeft veel vrienden en ik voel me dan eigenlijk een beetje ‘vriendloos’. En dit terwijl ik een vriendengroep en ook nog losse vriendschappen heb. Ik ben telkens ook bang deze vrienden te verliezen en als iemand dan aangeeft het eigenlijk niet meer zo leuk te vinden, ben ik bang dat de hele groep uit elkaar valt. Ik ben bang dat vrienden te belangrijk zijn in mijn leven. Ik ben daarnaast ook erg onzeker over mijn contacten. Ik vind het lastig om in andere groepen binnen te komen en ik leg liever contact met mensen die ik zelf eigenlijk niet zo leuk vind. Dit vind ik heel vreemd, maar ik denk dat ik liever geen vriendin heb die leuker is dan ik (jaloezie misschien?). Al met al pieker ik veel over het thema 'vriendschap' terwijl anderen waarschijnlijk niet begrijpen waarom ik hierover pieker. Hoezeer ik ook probeer m'n gedachten hierover aan te passen, het lukt niet. Kunt u mij misschien wat tips geven?
Antwoord
Beste ….,
Eigenlijk zou ik je eerst graag de vraag stellen: wat versta jij onder een vriend(in) of een vriendengroep? Maar ja, dat werkt niet via dit medium.
Wat ik zoal van jongeren hoor, is een vriendengroep een stel mensen waar je leuke dingen mee doet, waarmee je samen dingen onderneemt, en dergelijke. De contacten hoeven niet altijd heel diep te zijn, hoewel er best eens een discussie gevoerd kan worden. Dat is meestal ook het niveau waarop je op de middelbare school met elkaar omgaat. En daarom is het ook zo dat de meeste vriendengroepen ná de middelbare school ook langzaam maar zeker oplossen. Dat is ook logisch. Iedereen zwermt uit, gaat naar andere opleidingen of werk, ontmoet weer nieuwe mensen, gaat zich dus ook met verschillende dingen bezighouden. De gezamenlijkheid die de verbinding gaf tijdens de middelbare school, verdwijnt. Bovendien zou je kunnen zeggen dat zo rond en na het 18e levensjaar in de meeste gevallen de echte vriendschappen ontstaan. Dat heeft ermee te maken dat je op die leeftijd op een ander niveau verbinding maakt met medemensen, met leeftijdgenoten.
Weet je, met een echte vriend(in) kun je praten over alles wat je bezighoudt, over wat je lastig vindt, waar je verdriet over hebt, waar je enthousiast over bent, op wie je verliefd bent, wat je dwarszit, enzovoort. Daarom geloof ik ook niet zo in ‘vriendengroepen’. Echte vrienden, daar heb je er hooguit maar een paar van. Echte vriendschap vraagt namelijk ook tijdsinvestering en de vertrouwelijkheid van onder vier ogen te kunnen spreken. De dingen die heel dicht bij je liggen en die je erg raken, bespreek je namelijk meestal niet in een groep.
Het kan ook zo zijn dat de samenstelling van de (groep) mensen waar je je verbonden mee voelt, wisselt in je leven. In de ene periode/fase van je leven kunnen weer andere mensen belangrijk voor je zijn dan een fase eerder of later. Soms zie je het gebeuren dat een vriendschap een heel leven mee gaat, maar dat zijn wel de uitzonderingen.
Dus ga er maar niet te krampachtig mee om. Probeer zelf van betekenis te zijn voor de mensen die God op je weg plaatst, en dan zie en merk je vanzelf wel wie de mensen zijn waar het meer dan gemiddeld mee klikt en waar je langzaam maar zeker een vertrouwensband mee ontwikkelt die zo kenmerkend is voor een vriendschap. En nogmaals, daarbij gaat het nooit om bossen mensen tegelijk, want dat kan helemaal niet. Ga ook nooit een nieuwe groep in met de gedachte dat je daar vrienden moet maken, want ook dat is lang niet altijd aan de orde. Klas- of studiegenoten worden in veel gevallen nooit meer dan dat; het is maar in een bepaald aantal gevallen zo dat tijdens de studie mensen vrienden voor het leven worden. Dat geldt ook voor collega’s. In heel veel gevallen blijven dat ‘slechts’ collega’s waarbij je het met de één misschien beter kunt vinden dan met de ander, maar ook in dit geval is het uitzondering dat een collega je beste vriend(in) wordt.
Probeer het goede te doen en te zijn voor de contacten die je in dit leven hebt, en dan zie je vanzelf welke contacten uitgroeien tot meer dan het gewone en welke gewoon puur functioneel blijven.
Veel plezier in en met mensen gewenst!
En bedenk dit: door een vriend te worden, kun je beginnen met een vriend te zijn.
drs. Els J. van Dijk
Dit artikel is beantwoord door
drs. E.J. (Els) van Dijk
- Geboortedatum:28-01-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Evangelische Hogeschool. Nu begeleiding en advies.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat je zou kunnen doen, is vaker met mensen uit die vriendengroep apart afspreken. Met mensen die wel vaker dan eens in de twee maanden kunnen. Of regelmatig wat van je laten horen aan ze, door een keer te sms'en/mailen/kaartje sturen. Zo laat je zien dat ze belangrijk voor je zijn! Contact houden met een hele groep is altijd lastig, ieder heeft zijn eigen bezigheden en druktes. Daarom is het misschien goed om een keer wat leuks te gaan doen met twee uit de groep. Je zou ook kunnen voorstellen: Het lijkt me super leuk om met jullie op vakantie te gaan! Wie heeft er zin en tijd om mee te gaan?
En wat ik zelf ervaar met vrienden/vriendinnen uit de vriendengroep: het zijn er maar enkelen met wie ik echt goed contact heb, met wie ik vertrouwelijke dingen kan delen. Met de anderen kan ik ook heel goed overweg, en daar kan ik uren mee kletsen, maar ze hebben het druk. Als je een keer een berichtje stuurt, reageren ze pas veel later, of zelf nemen ze niet zoveel initiatief of tonen ze niet zoveel interesse buiten het afspreken met de hele vriendengroep. Daarom is het denk ik goed om te investeren in de mensen van de groep die wel tijd voor je vrij willen maken en die vriendschap ook belangrijk vinden.
Deze links zijn trouwens leuk om te lezen, misschien heb je er wat aan!
http://sochicken.nl/beter-met-mensen
http://sochicken.nl/vrienden
Toen ik dit las, dacht ik aan iets heel anders dan jaloezie. Kan het niet zo zijn dat je een laag zelfbeeld hebt en dat je jezelf te min vindt voor 'leuke' vriendinnen en daarom maar liever contact legt met mensen die je zelf niet zo leuk vindt? Bij die mensen kun je dan het gevoel hebben dat je jezelf mag/kunt zijn én 'tegen mag vallen'. Ook doet eventuele afwijzing of gemis dan minder pijn, want je vond ze toch 'niet zo leuk'. Het kan dus angst voor afwijzing zijn, voortkomend uit een laag zelfbeeled.
Dat je dit gebeuren voor jezelf invult als 'jaloezie', versterkt bij mij het gevoel dat je geneigd bent allereerst negatief over jezelf te denken.
