Man tegen verzekeren en inenten
mr. J.H. Doeven | 25 reacties | 24-07-2014| 14:28
Vraag
Mijn man en ik hebben een goede relatie. We zijn inmiddels tien jaar samen en hebben drie kleine kinderen. Mijn man is een zeer actieve man die de Heere kent en ook een ambt heeft. Alhoewel er een heel ontwikkelingsproces achter zit, wil ik de vraag zakelijk stellen. Mijn man wil onze verzekeringen opzeggen en stoppen met het inenten van onze kinderen, met het argument volledig op de Heere te willen vertrouwen. Het voelt voor hem als zonde. Voor de duidelijkheid: hij is niet wettisch of 'ultra orthodox'. Ik zie dit absoluut niet zitten. Ten eerste omdat hij de kostwinner is (ik heb geen betaalde baan) en we iedere maand net rond kunnen komen (en dat met een ziektekostenverzekering). Ten tweede voelt het inenten van onze kinderen als het nemen van onze verantwoordelijkheid. Maar, nu ben ik ook bezig in het boek “Een vrouw naar Gods hart”, van Elisabeth George. Zij pleit ervoor je man te volgen. Hij is mijn hoofd. Ik ben verantwoording aan hem schuldig en hij is het schuldig aan de Heere. Hij is uiteindelijk verantwoordelijk voor de keuzes die we als gezin maken. Maar nu zit ik toch met een dilemma. Want ik heb het vertrouwen van mijn man niet. Ook vind ik het 'unfair' als andere mensen voor onze kosten op moeten draaien. Maar ik wil wel de Heere (en mijn man) gehoorzaam zijn. Overigens duwt hij dit er nu niet door. Maar het laat mij niet los. Waar ligt het evenwicht?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Het al dan niet verzekeren en het al dan niet inenten is een probleem dat velen in het verleden en in het heden heeft beziggehouden en bezig houdt. Deze vragen hebben betrekking op onze verhouding tot God, met name het geloof in God de Vader en onze schepping (Lees Zondag 9 en zondag 10 van de Heidelbergse Catechismus). Hoe verhoudt onze verantwoordelijkheid zich tot de regering van God de Vader.
Deze vraag raakt ons geweten in relatie tot God de Vader en onze Schepper. We moeten ons geweten toetsen aan Gods Woord bij het nemen van beslissingen. Het gebed om de verlichting door de Heilige Geest is daarbij onmisbaar. Daarbij kun je het met het geloof van een ander niet doen. En vanuit het geloof in God komt de een tot de conclusie dat verzekeren en inenten strijdt met de regering van God en de ander komt tot de conclusie dat verzekeren en inenten niet strijdig zijn met de Godsregering. Wijlen ds. A. Vergunst gaf in dat spanningsveld al vele jaren geleden aan dat “een ieder in zijn eigen gemoed ten volle verzekerd zij” (Romeinen 14:5b). Daarmee maakte hij tegelijk duidelijk, dat deze kwesties niet de essentiële waarheden van het christelijk geloof raken, maar liggen op hetzelfde vlak als de vragen rond het al dan niet eten van offervlees, het al dan niet onderhouden van bepaalde dagen, etc.
Ik heb begrepen dat uw man en u vanaf het begin van uw huwelijk dezelfde mening hadden over verzekeren en inenten. Langzamerhand is bij uw man het inzicht gegroeid dat hij verzekeren en inenten in strijd acht met zijn vertrouwen op God. U bent -nog steeds- van mening dat verzekeren en inenten niet strijdig is met uw vertrouwen op God. Voor beide opvattingen geeft Gods Woord ruimte (zie hierboven). De vraag is bij u gerezen: Moet ik mijn man in zijn opvattingen volgen, terwijl ik zijn mening niet deel? Hij is toch het hoofd van het gezin?
Bij uw kerkelijke huwelijksbevestiging zal ongetwijfeld het aloude huwelijksformulier gelezen zijn. Daarin wordt aan man en vrouw onderwijs gegeven hoe zich de één jegens de ander naar Gods Woord schuldig is te houden. Bij de vrouw lees ik: “Gij zult uw wettige man liefhebben, eren en vrezen, ook hem gehoorzaam zijn in alle dingen die recht en billijk zijn, als uw heer...”. De gehoorzaamheid aan de man gaat dus over alle dingen die recht en billijk zijn. En wanneer er zaken zijn die ons geweten betreffen en waar Gods Woord ruimte biedt aan verschillende opvattingen, dus echte gewetenskwesties, mogen we over elkaars geweten (ook in het huwelijk) niet heersen. Dan laten we elkaar vrij in deze zaken en geven we elkaar de ruimte. Dat is ook een vorm van verstandig leiden, onderwijzen, troosten en beschermen (de taak van de man volgens het huwelijksformulier). Een gewetenskwestie is niet een van de “dingen die recht en billijk zijn”. Daarom ben ik blij dat u schrijft dat uw man dit er nu niet doorduwt. Ik hoop dat hij dat nooit gaat doen, want dan gaat hij heersen over zijn vrouw en haar geweten. Dan gaat hij zijn opvattingen opleggen aan zijn vrouw die hij hartelijk liefheeft. En daar hebben we de Heere nooit in mee. Laat het voor u en uw man een gebedszaak zijn en blijven. En zolang u beiden er een verschillende opvatting over blijft houden, blijft de beginsituatie van uw huwelijk leidend. Uw man zal u in uw andere opvattingen -die hij zelf eerst ook huldigde- moeten blijven respecteren en zich neerleggen bij de huidige (bestaande) situatie.
Houten, mr. J. H. Doeven
Dit artikel is beantwoord door
mr. J.H. Doeven
- Geboortedatum:01-08-1947
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Houten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Was 42 jaar lang ouderling.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Misschien heel onlogisch, maar hij kan ook zijn persoonlijke verzekeringen zoals ziekte, wa etc. opzeggen en en u uw eigen samen met de kinderen aanhouden lijkt mij?
Vergeet ook niet dat je door je kinderen niet in te enten niet alleen je eigen kinderen in gevaar brengt (moet je in principe zelf weten), maar ook anderen, niet alleen kinderen maar ook mensen met bijvoorbeeld weerstandsziekten.
Verzekeren en inenten behoren tot de middelmatige zaken. Het wel/niet verzekeren, wel/niet inenten zijn zaken die niet uitdrukkelijk tegen Gods gebod ingaan. Wat betreft verzekeringen, kunt u kiezen voor de optie die pietermans aangeeft. Je laat dan elkaar vrij. Dat gebeurt wel meer. Bv een echtpaar waarvan de een tegen het aannemen van AOW is en de ander niet. De ene echtgenoot neemt het wel, de ander niet. Wat betreft inenten ligt dat moeilijker.
Ik ben zelf half reformatorisch, half evangelisch, en ik heb recent zelf ook op het punt gestaan om me niet te verzekeren. Mensen die in het volste vertrouwen op God leefde zoals Hudson Taylor en George Muller, leefden financieel volledig in vertrouwen op God, zonder mensen te kennen te geven van hun noden. Misschien ga ik het nog doen, maar ik ben eerst gaan kijken naar mijn motieven: waarom wil ik dit. Ik ben er achter gekomen u dat dit toch heel veel te maken had (in mijn geval) met een werk voor God, om nog iets beter te zijn voor God. Kijk wat je motief is. Als je het eerste gebod niet houdt: namelijk in alles veel van de Heere God houden en in het kleine getrouw zijn: stil zijn bij God, in gebed en aanbidding. De rest mag allemaal, maar als je dat eerste maar doet.
Verder kun je het altijd vragen aan God. Heere God, als U dit wil van ons, wilt u dan dit te kennen geven. (Jac 1:5)
Verder zou ik eens aanraden om is iets te lezen van Hudson Taylor en Corrie Ten Boom en George Muller etc, zij leefden op deze manier (Overigens, Hudson Taylor sprong een gat in de lucht toen de inenting uitgevonden was!!)
Tot slot, als je man toch besluit om het te doen, hoef je echt niet bang te zijn hoor dat God je helemaal laat doen, als je man het maar in geloof doet (en het tegen niemand verder zegt), en niet uit dat hij denkt dat iets moet ofzo.
groet, en het beste ermee!
Als de man onverhoopt hoge ziekenhuiskosten krijgt zit ze alsnog met de gebakken peren.
Het is natuurlijk prima om vertrouwen te hebben, God beloofd ons alle GEESTELIJKE zegeningen.
Maar nergens worden ons dingen als financiële uitkomsten e.d. belooft.
Gebruik gewoon je boerenverstand, daar hebben we het voor gekregen.
Ik begrijp jouw moeite met deze meningsverandering van jouw man. Ben echt blij voor jou dat hij dit alleen door wil laten gaan, als jij er ook achter staat. Het is niet niks!
Zelf zijn wij verzekerd en hebben onze kinderen wel laten inenten. Van dat laatste heb ik echt spijt! De gevolgen die onze kinderen ervan meedragen zijn onverwachts groot! Bij twee van onze kinderen hebben wij echt duidelijk gedragsverandering gezien na de inentingen en dat was bij allebei negatief. Mogelijk is het bij ons andere kind ook zo, maar niet zo duidelijk dat dit door de inentingen gekomen is. Er wordt op Refoweb voor en tegen inenten geschreven, vanuit principieel oogpunt. Maar er zit ook een medische/praktische kant aan die veel wordt verzwegen. Als je daarover meer wilt weten, heb ik een link voor je :
http://www.youtube.com/watch?v=X093a9NxJ-o
Als je inent wordt je min of meer immuun voor een aantal ziekten, maar daarmee krijgt je immuunsysteem ook wel een flinke klap van en er komen ook stoffen in het lichaam die echt niet goed voor je zijn. Helaas krijg je geen bijsluiter bij inentingen, anders gaf bijna niemand ze meer! De Nederlandse Vereniging Kritisch Prikken heeft ook een site, waarop je het een en ander kunt lezen.
Sterkte en wijsheid toegwenst!
http://dspieters.refoweb.nl/1145852.htm
Niet om iets op te leggen, maar wel in de hoop op begrip voor mensen die zich niet kunnen laten verzekeren/ inenten.
Ook les 7 van de belijdeniscatechisatie op deze site gaat in op dit onderwerp.
Hier word op een hele tere wijze (niet wettisch/vroom) uitgelegd waarom mensen geloven dat ze zich niet kunnen/ willen/ hoeven te verzekeren/ inenten.
Het lezen waard!!
Volgens mij gaat het hier om een hele andere vraag. Door Doeven omschreven als "Moet ik mijn man in zijn opvattingen volgen, terwijl ik zijn mening niet deel? Hij is toch het hoofd van het gezin?". Waarop een heel mooi antwoord volgt.
Maar excuses voor deze interruptie. Boomze!
Ik heb in dezelfde situatie gezeten. Mijn man kreeg steeds meer gewetensbezwaren tegen verzekeren. Ik dacht net als u en wilde er eigenlijk niet in meegaan.
Maar toen ik merkte hoe hij gekweld werd in zijn geweten, begon ik er aan te denken dat mijn man het hoofd van ons gezin was en ik hem hierin hoorde te volgen. Maar ik durfde niet.. Tot ik het volgende las van Luther: ‘Wie God zijn buik niet durft toevertrouwen, kan Hem ook zijn ziel niet toevertrouwen.’
Toen heb ik mijn man in zijn beslissing gevolgd en we zijn er nooit beschaamd mee uitgekomen.
Wie Hem need’rig valt te voet,
Zal van Hem Zijn wegen leren.
Van harte toegewenst!
Dhr. Doeven heeft deels gelijk: de man moet zijn opvattingen er niet doordrukken. Verstandig leiden betekent, niet over haar geweten heenwalsen.
Er is echter ook een andere kant. De man moet haar vrouw gehoorzamen. Dit wordt natuurlijk een lege huls, als ze dit alleen maar doet als ze iets zelf ook al wil/vindt. Gehoorzamen betekent ook: volgen als je het zelf moeilijk vindt. Er zijn natuurlijk grenzen, namelijk als de man (het hoofd) echt iets vraagt dat tegen Gods Woord ingaat, dat onrecht is, en dat dus tegen het (geheiligde) geweten van de vrouw in gaat. Maar als ik de vragenstelster goed lees, vindt ze niet dat haar man een onbijbelse opvatting heeft, ze heeft alleen moeite om het zelf ook zo te ervaren als hij. In dat geval geloof ik, dat het de beste weg is dat zij zich onder hem voegt. Ze belast daarmee niet haar geweten; alleen (ik bedoel dit niet om te bagatelliseren, want het is zwaar genoeg...) haar zelfverloochening en geloof worden op de proef gesteld. Heel veel sterkte en genade daarbij toegewenst!
Echter dwingt Christus Zijn gemeente nooit, noch tot geloof noch tot het volgen van Hem.
Hij respecteert onze eigen verantwoordelijkheid en keuzes. (wie achter mij WIL komen die neme zijn kruis op ....)
De man mag dan ook nooit gehoorzaamheid van zijn vrouw eisen. Die wordt vrijwillig gegeven.
In de liefdesrelaties valt sowieso niets te eisen, het is geven en ontvangen.
De vrouw is verantwoordelijk voor haar eigen daden, ze kan er voor kiezen om haar man hierin te volgen.
Ze kan er evengoed voor kiezen om haar verantwoordelijkheid voor zichzelf en haar kinderen te nemen en haar man hierin niet te volgen.
Het gaat om belangrijke zaken waar levens mee gemoeid kunnen zijn.
U vult nu al in.......
zet er gelijk bij,van wie u hulp gaat verwachten?
persoonlijk zou ik achter zo,n man staan.
over'' niet verzekerd zijn,praat je niet!
vertelt alles alleen aan de Heere!!!
Zijn hand is niet verkort!!!
ook geen potje per maand,wat zo ''in'' is voor onverzekerde!!!
want...dat =hetzelfde als iemand die verzekerd is.
dan is dat je verzekeringtje,met de mom van refopotje en geen wereldspotje.
heeft u een klein inkomen?
alle centen zijn van de Heere vragenstelster!!
misschien nooit iets bij de hand gehad?geen geld te hebben,geen eten...
en alles aan Hem vertellen,als Enige,die nooit verwijt!!!
maar...op Zijn tijd en Wijze .een zondaar helpt!
altijd door het wonder.
de raven worden in 2014 nog steeds gestuurd hoor.
Zijn hand is niet verkort!!!verwacht ook niks v d diaconie
alles wat u van mensen verwacht,komt u bedrogen mee uit!!!!
samen Hem aanlopen,u en uw man.
als uw man het van Hem Alleen verwacht,heeft hij de Beste Onderhouder die er is.
Het zou mij een slechts gevoel geven om mijn man niet te
volgen wanneer hij met gewetensbezwaren kampt.
De man neemt de uiteindelijke beslissing en wij (vrouwen)
volgens hen daarin. Dat is ook onze rol volgens het Woord van God.
De consequentie daarvan is dat je iedere zondag naast mensen in de kerk zit (samen een gemeente vormt) die -volgens jou- God bewust hierin tergen. Kun je/wil je met deze mensen samen een gemeenschap der heiligen vormen? Kortom, het volgen van je man is niet met je ogen dicht alles doen wat zijn geweten/exegese goed acht (en ook hij kent slechts ten dele), maar het heeft ook consequenties voor je omgeving en je gedrag. Je bent niet alleen verantwoording schuldig aan je man, maar ook aan je naasten in kerk en maatschappij.
Een veelgebruikte oplossing in onze kringen is dan een afscheiding. Een soort Hersteld Gerevaccineerde Kerk (HGK) in dit geval of zo ;-)
Een ander gevolg is (dat is in deze discussie al genoemd) dat je andere voorzorgsmaatregelen (en richtlijnen in het volgen van je man) ook maar eens goed tegen het licht moet houden. Volgen we hierin dan wel consequent Gods Woord?
Daar komt nog iets bij. Deze vrouw zegt: "Ten tweede voelt het inenten van onze kinderen als het nemen van onze verantwoordelijkheid." In het volgen van haar man op dit punt zou ze dus tegen haar geweten moeten ingaan. En dan zegt dhr. Doeven: "Een gewetenskwestie is niet een van de dingen die recht en billijk zijn." Een mooie bijbels-juridische benadering lijkt me.
en wel eens meer last kunnen krijgen van de mede christenen,dan van de wereld.
u zegt het vertrouwen van uw man niet te hebben.
bij de Heere is alles mogenlijk,val Hem toch te voet,al is het met uw verstand.
Wat #Ryle in een eerder antwoord zegt, ben ik het roerend mee eens. Als het is om God een plezier te doen of te laten zien hoe 'gelovig' je wel niet bent, doe het dan alsjeblieft niet. Het gaat in dat alles erom, waarom je iets doet.
Onze dominee had op het punt van verzekeringen wel een mooie gedachte. Twee moeders die hun kinderen naar school sturen. De eerste moeder is onverzekerd, stuurt haar kind naar school en bid niet. De twee moeder is verzekerd, stuurt haar kind naar school en loopt naar haar slaapkamer toe om daar vervolgens te gaan bidden om bescherming voor haar kind. Wie van de moeders is nu slecht bezig? De onverzekerde moeder (ouders), of de moeder (ouders) die verzekerd is?
In alles, doe het alles ter ere van God. Tot slot, een wijze les die ik heb mogen leren (in mijn nog jonge bestaan - 20'er), is dat het de minste willen zijn altijd nog het beste is. Let wel, ik zeg niet dat je je man klakkeloos moet volgen in alles. Je zegt dat er een proces achter zit (wat dit proces is weet ik niet). Neem dat proces mee in je uiteindelijk beslissing.
had die dominee niets anders te vertellen?
twee moeders?
kzou bij zo,n snert verhaal direct weglopen
- 1
- 2
