The Shack - William Paul Young

Ds. M.F. van Binnendijk | 4 reacties | 23-06-2014| 15:41

Ik heb een vraag over het boek van William Paul Young genaamd “De Uitnodiging.” Ik heb dit boek cadeau gehad voor het doen van mijn belijdenis, maar ik weet niet zo goed hoe ik dit boek moet plaatsen. Het boek vertelt in mijn ogen heel mooi hoe de drie-eenheid in elkaar zit etc. Tegelijkertijd geeft me dat juist ook weer een gevoel van onbegrip. Want de drie-eenheid is een onderwerp waar zelfs theologen geen antwoord op kunnen geven omdat het zo iets groots is dat het ons verstand te boven gaat. Ook gaat het boek naar mijn idee voorbij aan toch wel essentiële dingen in het christelijk (gereformeerde) geloof. Zaken als uitverkiezing worden afgedaan in het boek als mensenwerk. De principes waarmee je groot gebracht bent en die je van huis en kerk uit meekrijgt worden door dit boek helemaal op z'n kop gezet. Het gekke is bovendien dat de schrijver beweert dat het verhaal nog waar gebeurd is ook (zie voorwoord en slotwoord van het boek). Ik sta voor de gereformeerde belijdenisgeschriften maar op een één of andere manier doet dit boek het voorkomen alsof die geschriften totaal geen waarde hebben etc. Ik zou graag uw mening willen weten over het boek en hoe ik het moet interpreteren. Alvast bedankt!

Beste vraagsteller,
 
Mijn vrouw heeft ooit het boek “The Shack” (De Uitnodiging) van een vriendin gekregen. Ik begrijp je aanvankelijke reserves. Maar die hebben niet zozeer met het boek, als wel met jezelf te maken. Zoals doorgaans gebeurt met de dingen “die op ons afkomen”.

Bij het lezen van alleen al de cover heb ik het boek jarenlang niet willen aanraken. Uit vrees dat het mijn Godsbeeld op één of andere manier negatief zou beïnvloeden. Mijn eerste indruk was dan ook dat het ‘gewoon een blasfemisch boek was op typisch Amerikaanse manier geschreven’ die enorm onrecht zou doen aan de Triniteit. Af en toe vertelde mijn vrouw stukjes, vooral hoe de Persoon van de Heilige Geest werd uitgetekend. “Most shocking indeed!” ... Tóen.
 
Totdat ik over mijn eigen schaduw heenstapte en op één of andere manier getrokken, zelfs ‘gedwongen’ werd, om dit boek te gaan lezen. Het heeft me ongekend diep geraakt. Mét mijn theologische opleiding en vakkennis, heeft het mij op een heel andere manier alleen maar verrijkt, bevrucht, bevestigd, nieuwsgierig gemaakt en op momenten zelfs diep ontroerd. Natuurlijk besef ik al lezend dat er bepaalde grenzen worden overschreden, maar dat gebeurt heel bewust, doelgericht en verre van de behoefte om te willen schokken.

The Shack is geen theologisch handboek, maar een troostboek van een man en vader -nee: niet van iemand die op zoek gaat naar de moordenaar van zijn dochtertje en haar lichaam wil vinden om te kunnen begraven- maar (en dat is de tweede en veel diepere laag): een man die in het reine wil komen met zijn eigen ‘gebroken’ opvoeding vanwege zijn eigen, inmiddels overleden vader, en in díe weg uitkomt bij het Vaderhart van God zelf.
 
Verkijk je niet op de (uitwendige) uittekening van de personages, waar je moeite mee kunt blijven houden. Maar schenk bewust aandacht aan de intieme, pastorale karaktertekening van de Triniteit. In hun verbale, bewogen, persoonlijke, soms (eerbiedig) humoristische omgang met de hoofdpersoon en hem in alle ernst, humor en langs de weg van (zelf)ontdekking heenleiden naar zelfaanvaarding. Dat God (de Vader) in deze roman de gestalte aanneemt van een vrouw en bewust niet van een man heeft met dat laatste te maken. Hoe staat het er aan het eind? In mijn woorden (pas op: spoiler!): “Als Ik als man aan jou was verschenen, had jij mij nooit vertrouwd, omdat je te veel vastzat in je woede over je aardse vader!”
 
De lijn mag duidelijk zijn: God wordt uitgetekend als Iemand Die wegen zoekt om “Zichzelf klein te maken” op een manier dat mensen Hem kunnen ontmoeten. Op Zijn uitnodiging. Zoals Jezus in Zijn komen op aarde mens (één als ons) is geworden, “God van God ontdaan”. Wat me dan ook sterk aanspreekt in dit boek is het appèl dat gedaan wordt op ons mensen om Gods uitnodiging te aanvaarden zoals hij komt. God dwingt niemand, blijft in alles ‘Gentleman’, Die nodigt. Maar je voelt ondertussen wel de klem van de teloorgang die je over jezelf afroept, wanneer jij niet op de uitnodiging ingaat en alleen jezelf tekort doet.
 
Bijzonder treffend vond ik de respectvolle manier waarop de persoon van de Heilige Geest wordt neergezet als Iemand Die zorg draagt voor “de tuin van het hart”. Buitengewoon pastoraal beschreven: je eigen verantwoordelijkheid te (willen en durven) dragen in het proces van heling en genezing, die de Geest in je hart werkt.
 
Kortom, ik raad aan om dit boek ONBEVANGEN te lezen, zowel door voorgangers en gesettelde theologen, niet minder door zichzelf serieus nemende gelovigen die niet bang zijn om over hun eigen grenzen heen te kijken, zich uit hun comfortzone te laten bewegen en hun beelden, dogma’s en stellingnamen (hoe “christelijk” ze ook zijn) bij tijden durven te laten beproeven en bijstellen. Wees alert op ongegronde veiligheid en valse gerustheid.
 
Of het echt gebeurd is, is ook mij niet duidelijk geworden. Ik kan er niets van zeggen, al wekt het slothoofdstuk wel die indruk. Maar het doet aan de inhoud niets af: het zet ons eerlijk aan het denken.
 
Daarbij nog iets ter overweging: de Heilige Geest wordt in ónze Belijdenis van Nicéa (het zgn. Niceno Constantinopolitanum) uitgetekend als “..., Die Heere is en levend maakt”. Het aanwijzend voornaamwoord “Die”, dat hier gebruikt wordt, is in de grondtekst vrouwelijk! Heel opmerkelijk.
 
Ds. M. F. van Binnendijk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.F. van Binnendijk

• Geboortedatum:
  30-11-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Stadskanaal
• Status:
  Actief

171 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven