Spijt van trouwen

Ds. H. Veldhuizen | 9 reacties | 10-06-2014| 08:00

De laatste tijd zit ik erg in de knoop met mijzelf. Ik ben getrouwd (zeven jaar) en heb twee prachtige zonen van twee en vier. Mijn man heb ik leren kennen als een lieve man met wie ik fijn kon praten, wandelen en -heel bijzonder- we hebben samen veel gebeden. Ik heb toen echt het gevoel gehad dat hij op mijn weg geplaatst was en dat we samen heel gelukkig zouden worden. Op de avond van mijn trouwdag zag ik echter ook een heel andere kant van hem. Er waren wat geintjes uitgehaald bij het huis en hij ontpopte zich als een boos schepsel, driftig alles weghalend. Ik kon wel janken. Ik stond erbij en keek ernaar. Ik had het me allemaal wat romantischer voorgesteld. Het ging een poos goed, maar steeds vaker zag ik ook die andere kant van hem. Zo star in zijn denkwijze en alles moest op zijn manier. Nu met de kinderen loop ik er helemaal tegenaan. Ze moeten (!) gewoon luisteren. Tja, dat doet een kind niet altijd na een keer en soms ook niet na twee keer waarschuwen. Ook als hij uit zijn werk komt groet hij ze, zegt mij gedag en kruipt achter de computer, terwijl de kinderen om aandacht vragen en dan moeten ze niet zeuren. Ook in zijn werk is hij heel precies en moet het gaan zoals hij het in gedachten heeft. Zoiets van: heel de wereld is gek, maar met mij is niets mis. Onlangs heb ik voorgesteld of hij zich misschien wil laten testen omdat we (ik en de kinderen) het erg moeilijk vinden om met sommige eigenschappen van hem om te gaan. Nee hoor, dat deed hij niet. Wij moesten ons maar aanpassen. Met hem is niets mis. Hij heeft nergens last van... En zo is er nog veel en veel meer. Hij kan me ook zo kwetsen met woorden en excuses heb ik nog nooit gehoord. Elke avond smeek ik God om hulp en ik wil erop vertrouwen, maar ik heb het gewoon heel erg zwaar! Ik heb er spijt van getrouwd te zijn met hem en ik vind het heel erg dat ik dat zeg, soms hoop ik dat hij niet meer thuis komt, want scheiden mag ook niet. Ik schaam me voor deze gedachten. Op internet las ik iets van OCPS, een stoornis. Hier herken ik veel in, maar ja hij wil zich niet laten testen. Wat moet ik doen? Voor mezelf gaat het wel, maar ik ben zo bang dat de kinderen er iets aan overhouden. Help me!

Beste vriendin,

Je bent zeven jaar getrouwd, hebt twee jonge kinderen, je leerde je man kennen als een lieve man met wie je fijn kon praten en wandelen. Jullie hebben ook samen veel gebeden, maar nu je getrouwd bent lijkt je man een heel ander iemand: vanaf jullie trouwdag is hij star in zijn denkwijze, kort van stof, de kinderen moeten precies luisteren naar wat hij wil, naar jou toe kan hij met zijn woorden soms heel kwetsend zijn en excuses daarover heb je nog nooit van hem gehoord.

Nu schrijf je dat je op internet over OCPS hebt gelezen en dat je denkt dat hij dat heeft, omdat dat sterk met zijn doen en laten overeenkomt. Ik denk dat je daar, als ik lees wat je van hem schrijft, gelijk in hebt, hoewel ik de precieze omstandigheden natuurlijk niet ken. Je hebt hem voorgesteld om zich eens te laten testen, maar dat wil hij niet. Maar, schrijf je, het is voor jou en de kinderen heel moeilijk om met hem om te gaan. Zelfs schrijft je dat je er spijt van hebt dat je met hem getrouwd bent, ook al vindt je het heel erg dat te moeten zeggen. Wat moet je nu?

Beste vriendin, wat moeilijk is het voor je, als je man OCPS heeft. OCPS is een stoornis die een grote druk kan leggen op met name mensen (gezinsleden) die dagelijks met de betreffende persoon omgaan. Ik denk daarom dat professionele behandeling voor je man goed zou zijn. Maar daar denk ik meteen bij: als hij dat niet wil, kun je dat moeilijk forceren. Misschien is het goed om daar, omdat hij toch niet wil, ook niet meer op aan te dringen, omdat dat waarschijnlijk alleen maar verharding van zijn standpunt teweeg kan brengen. In een uiterst geval, als het helemaal niet meer tussen jullie gaat, zou je hem natuurlijk voor het blok kunnen zetten, maar of dat zal werken...

Ik denk dat een test en behandeling alleen maar helpend kan zijn als hij het daar zelf mee eens is. Tenzij de verhoudingen helemaal vast zouden lopen, maar dat hoop ik voor jullie niet. Mag ik eens proberen een paar dingen aan te reiken?

In de eerste plaats: ik denk dat je man misschien wel anders zou willen, maar niet anders kan, en dat hij in veel opzichten wel heel zeker lijkt, maar dat in werkelijkheid niet is. Misschien is zijn doen en laten gevolg van een kille en strenge opvoeding waar hij niet van los kan komen, in ieder geval is hij uiterst gevoelig voor tegenspraak en afwijzing. Ik denk dat het daarom goed is dat je hem geen directe verwijten probeert te maken of met veroordelingen komt, misschien ook niet met ongevraagde adviezen, want ‘je man weet immers alles veel beter.’ Het zou goed zijn zoveel mogelijk conflicten te vermijden. Dat wil niet zeggen dat je man niet mag merken dat een bepaalde houding van hem je verdrietig stemt. Laat hem dat gerust merken, zonder dat je dat direct zegt, maar zo dat hij dat aan je houding merkt.

In de tweede plaats: Je zou kunnen proberen 'op een zachte wijze' een langzame verandering bij je man te bewerkstelligen. Dat kan misschien door, als iets een positieve stemming bij hem teweeg brengt (gezellig samenzijn, een lekkere maaltijd, een vakantie) dat te onderstrepen en bijv. aan het einde van de dag te zeggen: “Het was fijn/gezellig vandaag, hè?” of “Ik vond het best fijn vandaag”, of iets dergelijks. Zet in je gedachten steeds een streep onder iets dat positief bij hem uitpakt, en probeer iets dat negatief uitpakt een volgende keer niet meer te doen. Natuurlijk is dat moeilijk, maar misschien dat je dat, met Gods hulp (!), kunt. Ik denk daarbij aan wat Petrus in 1 Petr.3:1-4 schrijft: dat mannen als zij aan het Woord ongehoorzaam zijn door de levenswandel van de vrouwen zonder woorden gewonnen mogen worden. Nog eens: natuurlijk is dat moeilijk, maar je zou je daar keer op keer biddend op kunnen voorbereiden, bijvoorbeeld voordat je man thuis komt, of als je merkt dat je man tegenover jou of de kinderen moeilijk in zijn vel zit, enz.

In de derde plaats: Je schrijft dat jullie in de verkeringstijd fijn konden praten en wandelen en samen veel hebben gebeden. Wat is dat mooi om te lezen. Zou het nóg mogelijk zijn dat jullie, als je een oppas hebt, samen wandelen, of als de kinderen naar bed zijn, samen in de tuin zitten, en dat je dan tegen hem zegt: “Gezellig samen”, of “Fijn dat je bij mij zit.” Vooral ook als ik eraan denk dat jullie beiden, zoals ik uit je vraag opmaak, oprecht christen willen zijn. Er zal toch door je man heel wat heen gaan als hij voelt dat de verhoudingen niet zijn zoals ze moeten zijn en hij zal toch ook bidden om verandering, ook al ziet hij niet in waar eigenlijk de oorzaak ligt. En als ik aan jullie bidden van vroeger denk: hoe is het met het bidden nu, bijv. aan tafel bij de maaltijd? Gaat een van jullie hardop in een vrij gebed voor? Zou je, als dat niet het geval is, hem dat kunnen voorstellen, waarbij je zegt dat dat vroeger, toen jullie verkering hadden, zo fijn was en dat je zelf ook wel mee wilt doen met hardop bidden? Ik denk ook aan het napraten over de kerkdienst en de preek: als je man op de dienst en de preek negatief reageert zou je misschien niet veel moeten zeggen. Maar als hij daarentegen positief reageert (dat zal toch ook wel eens het geval zijn?), zou je dat kunnen onderstrepen en misschien samen verder kunnen komen.

Wat ik met dat alles bedoel te zeggen is: misschien dat je man langzamerhand van binnenuit verandert, als hij ziet dat een fijne verhouding in het gezin alleen maar goed en bijbels (!) is en hoe hij daar zelf aan mee kan werken. Misschien dat hij er dan langzamerhand ook voor open komt te staan dat hem op zijn fouten gewezen wordt. Probeer, maar dat hoef ik je denk ik niet te zeggen, er alles aan te doen dat jullie huwelijk heel blijft en het onder Gods zegen, een goed huwelijk mag zijn.

In de vierde plaats: Als het moeilijk blijft zou je je huisarts, of eventueel je predikant, in vertrouwen kunnen nemen. Die zouden misschien een goede weg kunnen wijzen of een gesprek met je man of met jullie kunnen aangaan en de huisarts zou misschien toch een weg kunnen vinden voor professionele hulp.

Beste vriendin, van harte hoop ik dat er een verandering ten goede in jullie verhouding mag komen. Van harte sterkte en zegen van onze God toegewenst.

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven