Kist voorin de kerk

Ik lees in diverse reacties dat een predikant/kerkenraad wel respect moet hebben voor de nabestaanden, maar dit is toch wederzijds? We kunnen toch van een predikant/kerk geen dingen vragen, die hij/zij in strijdt acht met zijn/haar roeping?

Als predikant/kerkenraad geen kist in de kerk wil, en de familie wel, dan moet de familie een andere predikant vragen en een andere locatie regelen. Dat zou ik in ieder geval wel doen.

De overledene kan inderdaad niet meer getuigen van God, maar zijn/haar leven wel! In de uitvaartdiensten die ik heb meegemaakt stond uiteraard het Woord van God centraal, maar dat werd geïllustreerd door het getuigenis wat de overledene uit heeft gedragen in zijn/haar leven. Heel bemoedigend voor de gemeente en de familieleden! Zo hoort het mijns inziens te zijn. God staat centraal, ook in het leven van de overledene. En dat mag best ruim benoemd worden. De dienst is er tenslotte om afscheid te nemen van een persoon en terug te blikken op zijn/haar leven met God.

Hebben jullie ooit een doopdienst meegemaakt zonder kind, een trouwdienst zonder bruidspaar? Zo ook geen rouwdienst zonder de overledene!
Ja, het gaat om God, in welke dienst dan ook. Maar we begraven een mens, en dat mag zichtbaar zijn!

Waarom wel een kind, een bruidspaar? Alle levenden kunnen God prijzen.

Een rouwdienst valt niet onder verantwoordelijkheid van de kerkenraad. Misschien is dat in sommige kerken wel het geval, dat weet ik niet. Maar de familie bepaald wat er gebeurd. De locatie waar je de samenkomst wilt houden bepaal je dus zelf en alles wat daarmee samenhangt. Het is een familie aangelegenheid die je in de eerste plaats met de uitvaartleider bespreekt en niet met de dominee. Jij of de overledene maken de liturgie toch ook. Dat zijn toch geen dingen die je aan een ander over wil laten?

Na de reformatie mocht er geen orgelmuziek meer tijdens de dienst klinken omdat dit een Rooms gebruik was. Tegenwoordig is een calvinistische dienst zonder orgel haast ondenkbaar.
Of iets al of niet een Rooms gebruik is, blijkt dus nogal tijdgebonden.....
In de hele breedte van de protestantse kerken worden argumenten met gelijke strekking veel gebruikt. Maar hoe steekhoudend is dat nu werkelijk?

Een afscheidsdienst is nmi geen "gewone" dienst er wordt immers afscheid genomen van een heel dierbaar persoon!
Ook positieve vermeldingen hoeven niets af te doen van Gods eer! Integendeel hiermee kan juist onze hemelse Vader geëerd worden.
Wat vond ik het "fijn" dat mijn zusje afgelopen februari in ons midden was in de kerk , voor het laatst in ons midden tijdens een dienst om God te eren.

@Rachab, het gaat er maar om wat je onder 'positieve vermeldingen' verstaat. Als daarmee verstaan wordt dat de positieve karaktereigenschappen van de overledene vermeld worden in een rouwdienst, (ongeacht of een ieder die nu als waar of niet waar ervaren heeft...), dan kan ik daar moeilijk een verband met 'tot Gods eer' in zien. Mijn inziens wordt er dan vooral een mens opgehemeld.

In geval er mensen zijn die andere ervaringen met de overledene hebben, zal dit mogelijk tijdens de dienst verbazing of zelfs ergernis opwekken. Ook dat lijt me niet tot eer van God.

Van de doden niets dan goeds, wordt er wel eens gezegd. Dat mag. Maar een overledene alleen maar roemen is mijn inziens gewoon liegen. Het gaat er bij mij niet in dat een moeder 'altijd' zus of zo was. Iedereen is mens en elk mens is zondaar en zelfs Gods kinderen struikelen in vele.

Ik heb eens aan het graf gestaan van een vrouw die met enkele van haar kinderen en schoonkinderen niet overweg kon, de verhouding was jarenlang en tot haar sterven toe zeer gespannen of er was helemaal geen verhouding meer. Ik heb haar wat horen schelden en tieren. Tot mijn verbazing werd er aan haar graf geroemd dat ze zo'n geweldige moeder was en altijd alles voor haar kinderen over had.... In een ander geval hoorde ik dat een vrouw in onze gemeente zo enorm positief in de gemeente stond, terwijl ik achteraf hoorde dat massa mensen haar niet eens kende, nooit gezien hadden zelfs. Om maar niet meer te noemen. Ik begrijp dat er veel verdriet kan zijn en je niets liever wil dan een geliefde positief te gedenken. Maar nergens wordt zoveel gelogen als tijdens een begrafenis!

Een beetje uitvaartleider/predikant zal niet alleen het positieve eruit lichten. Bij mijn opa werd echt niet alleen het positieve uitgelicht hoor, maar ook het negatieve. Al met al gewoon een evenwichtig beeld. Daarnaast ging het niet alleen over opa. Maar goed, dat maakt nog steeds niets uit voor het al dan niet in de kerk hebben staan van de kist.

@Hermon,

Ik begrijp je uitleg maar wat ik bedoelde is dat als er in iemands leven een verandering heeft plaats mocht vinden en hierdoor vruchtbare werken uit voort zijn gekomen dit genoemd mag worden.
En dan niet om de persoon zelf maar tot eer van Hem het is dus niet de bedoeling om de persoon te verheerlijken maar wel Christus!
Dit bedoelde ik er eigenlijk mee te zeggen.

Wat jij schrijft kan ik ook inkomen je hoeft niet iemand "groot" te maken als er niets te vertellen is
het is dan beter om "stil" te zijn denk ik.

@Rachab, ik kan wel een eind met je meekomen, maar betekent dit dat mensen dan moeten beoordelen wat wel of geen vrucht van het werk van de Heilige Geest in het leven van een overledene was? Bijvoorbeeld: een overleden vader of moeder, waarvan vermeld wordt dat hij of zij geen onderscheid tussen de kinderen maakte. Is dat een vrucht van de Geest? Ik ken ouders die God niet kennen, maar die evenwel geen onderscheid proberen te maken. Ik ken ook mensen die aan het Heilig Avondmaal gaan, wiens kinderen echter vast lopen in het leven vanwege het onderscheid wat gemaakt wordt. Die voorbeelden staan ook in de Bijbel, denk maar aan vader Jakob en het onderscheid dat hij maakte in zijn gezin en wat daaruit voortvloeide. Ik bedoel maar, als er geroemd wordt over hoe een geweldige vader of moeder een overledene was voor haar of zijn kinderen, dan is het maar de vraag waarin er geroemd wordt.

@Hermon,
Ik denk dat wij uit een verschillende invalshoek deze stelling bekijken ik spreek alleen uit eigen ervaring wij hebben mogen zien dat ons zusje die ver afgedwaald was van God en Zijn liefde terug zien komen bij Hem.
En dat alleen door Hem! Dat is een wonder en ook geen twijfel over mogelijk! En die daden van Hem mochten geprezen worden op haar afscheidsdienst.
Ik ben er jaloers op geworden wat zij bezat/zit bezit ik (nog) niet ik kan alleen maar op Hem zien en daar mijn vertrouwen op stellen en hoewel ik helemaal niet "hoor" bij de reformatorische gezindte weet ik heel goed (mijzelf kennende) dat er totaal niets is wat in de mens zelf te prijzen is.

Ik begrijp niet goed wat je bedoeld met mensen die aan het avondmaal gaan waarvan de kinderen vastlopen maar neem me niet kwalijk ik begrijp wel meer veronderstellingen niet ik ben dan ook niet degene om daar over te oordelen.

Desondanks wijken we van de vraag van de topic steller af wat mij betreft is de overledene "aanwezig" tijdens de dienst het is het laatste samenzijn ook al is hij of zij gestorven.

Rachab, ik heb in het algemeen gesproken en uit eigen ervaring, maar zeer zeker niet specifiek over jouw ervaring. Wat erg dat je je zusje moet missen. Dat je zusje terug mocht komen, is inderdaad een wonder. Dat mag ook tot troost zijn, denk ik, in je gemis.

Wat ik bedoel is het ophemelen van allerlei karakterkenmerken tijdens een begrafenis, om het ophemelen op zich. Dat gebeurt naar mijn ervaring ook bij het begraven van Gods kinderen. Dan wordt er gezegd: die vrouw leefde zó mee in de gemeente, terwijl je achteraf hoort dat weinig mensen haar kenden en zelfs mensen met grote zorgen en problemen nooit iets van haar gezien of gehoord hebben. Van dat geweldige meeleven werd dus weinig gemerkt. Ik zou dan zeggen: zwijg er liever over.
Of er wordt gezegd: het was zo'n goede moeder, ze deed dit niet en dat niet (zoals: ze maakte geen onderscheid tussen haar kinderen). Wel, dat lijkt me ook niet te kloppen, elke moeder is een zondaar en zelfs na ontvangen genade struikelen zulke moeders nog in vele.
Met zulke uitspraken zet je iemand op een voetstuk, wat te begrijpen is als je een geliefde de laatste 'eer' wilt bewijzen, maar van eer is weinig sprake als mensen nadien schuchter tegen mekaar zeggen: ik herkende dat niet in het leven van de overledene... Of zelfs kinderen moeten zeggen: ik ben juist vastgelopen omdat de overleden ouder wél onderscheid maakte. Dan is het, lijkt mij, eerder tot oneer van de overledene. En Gods eer zie ik er al helemaal niet in beoogd.

Ik weet niet of we echt afdwalen van de topic, het gaat immers over de rouwdienst en wel/geen kist voorin de kerk. Met een kist in de kerk heb je de overledene in de dienst erbij. Met het ophemelen van de karaktereigenschappen van de overledene, haal je de overledene er ook nadrukkelijk bij. Ik zou zowel het één als het ander achterwege willen laten. Iedereen heeft in de dagen voor de begrafenis tijd gehad om bij de kist te zitten en afscheid te nemen en over de overledene te praten, moet dat ook nog dat uurtje tijdens de kerkdienst? Ik heb zowel het één als het ander bij familieleden mee gemaakt, ik heb het als geen meerwaarde ervaren dat de kist tijdens de dienst voor de preekstoel stond. Ik heb er ook weinig aan gehad dat karaktereigenschappen van familieleden tijdens de dienst aangehaald werden. Als ik de overledene zo kende, hoeft dat immers nog niet te betekenen dat alle hoorders haar of hem zo kenden? Het kwam bij mij over als: op de 'valreep' zetten we hem of haar nog even de eerkroon op van 'goede moeder' of 'betrokken gemeentelid' of mensen de overledene zo nu kennen of niet, dit stempel zetten wij tenslotte op dat leven. Zo moet de overledene herinnerd worden. God zal echter oordelen of het wáár is wat er gezegd wordt in die momenten.

de kist voor in de kerk (of waar dan ook) tijdens de rouwdiens geeft mij de boodschap "heden ik, morgen gij"
Gewoon het besef dat vde dood in je midden is....die ernst daarvan..dat doet mij veel meer dan een dienst waarbij de kist elders in een zaaltje of soms zelfs in de auto staat.
Ongeacht of de overledene wel of niet gelovig was, brengt die kist ons een boodschap!

Maar het mooie is dat als iemand een kind van God is, dan mag er verkodigd worden "wie in MIJ gelooft zál leven, ook al is hij gestorven"!!

@bakvis, zo hoort het inderdaad te zijn, dan is het heilzamer om een rouwdienst mee te maken dan een trouwdienst. Heden ik, morgen gij.

Maar dat besef kan er ook zijn zonder kist onder de preekstoel.

En dat besef kan zelfs wegvallen als tijdens zo'n dienst de loftrompet schalt over het leven en het karakter van de overledene.