Bang voor Ebola

ir. Raymond H. Warnaar | 8 reacties | 24-04-2014| 12:41

Ik ben heel erg bang geworden voor ebola nu het zich zo snel uitbreidt in Afrika. Stel dat het over de hele wereld gaat uitbreiden. Dat iedereen ziek wordt en dezelfde taferelen ontstaan als indertijd met de Spaanse griep. Wat dan? Ik heb al nachtmerries dat ik mijn kinderen zie sterven of zelf sterf en zij -of zelfs maar een van hen- achterblijven. Ik probeer me er niet zo op te focussen, maar het lukt niet. Ook bid ik aan een stuk door of God toch alsjeblieft de dokters daar wil helpen om het gevaar in te dammen. Of Hij ons bewaren wil. Maar de rust wil niet komen. Ik bedenk de raarste dingen om onszelf te beschermen, zoals op een afgelegen stuk grond kamperen tot het virus uitgewoed is. Ik houd ook continu de nieuwsberichten erover in de gaten. Hoe moet ik hier toch mee omgaan, ik word er letterlijk misselijk van. Kunt u me een tip geven?

Beste vragensteller,

Bij deze enkele korte concrete antwoorden. Als eerste citeer ik vanuit een werkbezoek aan Nigeria, het land dat al jarenlang geteisterd wordt door corruptie, armoede en terreuraanslagen, een dagelijks gebruikt gezegde. Je zou verwachten dat het leven daar onmogelijk is, gezien het verdriet en het onrecht dat daar op straat voor het oprapen ligt. Maar gewend aan de dagelijkse ellende en tegenslagen, hanteren de Nigerianen de uitdrukking: “Each problem has its expiry date.” Met andere woorden: elk probleem gaat vanzelf een keer over, of iets anders geformuleerd: “de tijd heelt alle wonden.” Dit is geen simplistische Afrikaanse dooddoener, maar een beproefde en realistische observatie en conclusie vanuit een samenleving die weet wat lijden is! Toen deze vraag bij Refoweb binnenkwam, was het begrip ebola in veel kranten voorpaginanieuws. Inmiddels, drie weken later, is het onderwerp niet snel meer terug te vinden in de krant...

Een tweede  -en beter- antwoord kwam bij me op naar aanleiding van een tweetal bekende gedichten van de dichter en schrijver Nicolaas Beets (1814-1903): “Een mens lijdt dikwijls het meest, door het lijden dat hij vreest. Doch dat nooit op zal dagen. Zo heeft men meer te dragen, dan God te dragen geeft.”

Het tweede (bekende) gedicht van zijn hand heet “De moerbeitoppen ruischten” en gaat als volgt:

“De moerbeitoppen ruischten;
God ging voorbij;
Neen, niet voorbij, Hij toefde;
Hij wist wat ik behoefde,
En sprak tot mij;

Sprak tot mij in de stille,
De stille nacht;
Gedachten, die mij kwelden,
Vervolgden en onstelden,
Verdreef Hij zacht.

Hij liet Zijn vrede dalen
Op ziel en zin;
'k Voelde in Zijn' vaderarmen
Mij koestren en beschermen,
En sluimerde in.

De morgen, die mij wekte
Begroette ik blij.
Ik had zo zacht geslapen,
En Gij, mijn Schild en Wapen,
Waart nog nabij.”

Dit gedicht brengt me daar waar ik zijn wil: bij die grote en liefdevolle God die ons behoud, onze vrede en ons welzijn op het oog heeft. Die daar zelfs Zijn eigen Zoon voor overgegeven heeft! Bij die God die ons op deze aarde in allerlei verschillende situaties geplaatst heeft en ons daar beproeft en onderwijst om bij Hem te schuilen! Hij laat ons daarom in Zijn Woord op vele plaatsen vertroostende bemoedigingen en na te volgen aanmaningen achter:

De Heere Jezus zegt in Johannes 14:27 aan zijn volgelingen: “Vrede laat Ik u, Mijn vrede geef Ik u; niet zoals de wereld die geeft, geef Ik die u. Laat uw hart niet in beroering raken en niet bevreesd worden.”

Of in Mattheüs 6:31-34: “Wees daarom niet bezorgd en zeg niet: Wat zullen wij eten? of: Wat zullen wij drinken? of: Waarmee zullen wij ons kleden? Want al deze dingen zoeken de heidenen. Uw hemelse Vader weet immers dat u al deze dingen nodig hebt. Maar zoek eerst het Koninkrijk van God en Zijn gerechtigheid, en al deze dingen zullen u erbij gegeven worden. Wees dan niet bezorgd over de dag van morgen, want de dag van morgen zal voor zichzelf zorgen; elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad.”

Zo schrijft ook de apostel Paulus vanuit de gevangenis (!) aan de de Filippenzen het volgende (4:6-7): “Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God; en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus.”

Tenslotte, ik herinner me een kerkdienst van jaren geleden in de zendingsgemeente in Guayaquil, Ecuador. De gastpredikant preekte over het afleggen van al onze lasten, zorgen en bekommeringen.  Ze mogen op Christus geworpen en daar achtergelaten worden. Hij deed het voor met een stapel boeken. Die verplaatste hij van de ene naar een andere plaats op de preekstoel. Daar lagen ze nu en daar moesten ze blijven liggen. Daarna deed hij voor wat veel onverstandige mensen blijven doen: ze pakken de stapel na een poosje weer op en leggen die dan toch opnieuw bij zichzelf neer!

Ik zou je daarom willen adviseren: leg al je bekommernissen, je angsten en je vragen over jezelf en je gezin eens en steeds weer opnieuw door middel van het gebed bij de Heere neer! Hij weet wat goed is. Laat het daar liggen, vertrouw op Hem, Zijn trouw en bescherming falen nooit!

Waar zou je anders heengaan? Praktisch betekent dat ook: jezelf tot de orde roepen, jezelf geen ruimte geven om door te piekeren over alle mogelijke problemen die er kunnen gaan ontstaan. Hoe? Door, nu wij zijn omringd door de getuigen van alle eeuwen (die vervolgingen en zwaard daadwerkelijk meegemaakt hebben) alle last en de zonde, die ons zo gemakkelijk verstrikt, af te leggen. En met het oog gericht op Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof, met volharding de wedloop te lopen die voor ons ligt (Hebreeën 12). Achter Hem aan, de opgestane Levensvorst!

Met vriendelijke groet,
Raymond Warnaar

Dit artikel is beantwoord door

ir. Raymond H. Warnaar

• Geboortedatum:
  17-08-1968
• Kerkelijke gezindte:
  ICF (zendingsgemeente CGK)
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Inactief

94 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven