Verstand en gevoel bij jongen
Ds. P. Koeman | 2 reacties | 04-04-2014| 13:07
Vraag
Graag zou ik een vraag willen stellen die gaat over verstand en gevoel. Waar kun je het beste naar luisteren: naar je verstand of je gevoel in deze situatie. Twee maanden geleden heb ik een jongeman van 28 jaar ontmoet; zelf ben ik 20 jaar. Hij heeft best wat meegemaakt. Nu hij zijn leven op orde heeft, zogezegd, is hij zoekende, ook naar een kerk. Bijna elke zondag gaat hij naar een PKN-gemeente en voelt zich daar redelijk thuis. Het probleem is dat ik Oud Gereformeerd ben opgevoed. Het contact is sterk verdiept tussen ons. Dit heb ik nog niet tegen mijn ouders verteld, al uit angst dat ze deze relatie afkeuren omdat de leer anders is dan Oud Gereformeerd (bijvoorbeeld zoals de weg tot bekering). Mijn broer heeft hetzelfde meegemaakt en heeft naar zijn gevoel geluisterd, maar dit heeft verwijdering opgeleverd naar zijn ouders. Ondanks dat ik een goede band met mijn ouders heb, vooral met mijn moeder, kost dit ontzettend veel strijd. Waarvoor moet ik kiezen: mijn verstand of mijn gevoel?
Antwoord
Dank voor je vraag, die nog niet zo eenvoudig is om ‘pasklaar’ te beantwoorden. Op de vraag of je je verstand, of je gevoel moet gebruiken, zou ik willen zeggen: beide. Natuurlijk is het fijn als je een goed contact krijgt met iemand, maar dat luistert wel nauw. Waarom geeft je dit een goed gevoel? Wie en hoe is die ander werkelijk? En jij? Je schrijft dat je vriend zoekende is en best heel wat heeft meegemaakt... Over zijn zoektocht naar een kerk en het spanningsveld voor jou met jouw achtergrond en en familierelaties... In een paar zinnen een hele geschiedenis met de nodige problematiek. Daarbij komt, dat je elkaar nog maar twee maanden ‘kent’. Dat is erg kort om al beslissingen in deze te nemen.
Het belangrijkste is, dat je deze zaak in gebed brengt bij God en vraagt of de Heere je in deze de weg zal wijzen. Hij heeft beloofd wijsheid te geven, ook voor deze situaties. Daarbij wil de Heilige Geest je zorgvuldig laten letten op wat je verstand zegt en wat je gevoel raakt.
Het lijkt me goed dat je eerlijk bij jezelf overweegt wat er allemaal op het spel staat en dat je daar open over bent tegenover jezelf, je vriend en je ouders. Wat is je diepste motief? Bovenal mag je je afvragen: kan ik dit ook tegenover God uitspreken en verantwoorden? Wat is de basis voor mijn bestaan, voor een eventueel vervolg, een huwelijk t.z.t., wanneer ik daarbij rekening houd met het Woord van God?
Alleen wanneer je gaandeweg daarover duidelijkheid krijgt kun je aan een relatie bouwen, afgedacht van visies van familieleden. Ook aan hen mag je dan vragen wat hun motieven nu echt zijn? Daarbij mag je zuinig zijn op jezelf en elkaar.
Veel sterkte bij alles. Vooral Gods zegen.
Met vriendelijke groet,
Ds. P. Koeman
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P. Koeman
- Geboortedatum:16-04-1941
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Barneveld
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Verder helemaal eens met de ds. met als toevoeging: uiteindelijk is er meer één Kerk; wij hebben er een verdeeld zootje van gemaakt. Geen van de verschillende kerken kan claimen De Enige Ware Kerk te zijn, want er is maar één Ware Kerk en dat zijn alle christenen bij elkaar, ook die van de PKN en ook die van de Oud Gereformeerde Gemeente. Dat is wat de Bijbel er over zegt (en de apostolische geloofsbelijdenis ook: "Ik geloof één heilige, algemene, christelijke kerk, de gemeenschap der heiligen").
Tegelijk mag je ook jouw eigen keuzes maken. Verder ben je ook zelf verantwoordelijk voor wat je doet en wat je gelooft.
Tja dat is zo'n lastig spanningsveld. Zoek je weg pratend met God en de mensen...
En jouw ouders hebben ook een keus, als jij voor deze man kiest. Dat is hoe zij ermee om zullen gaan, als jij een keus maakt die zij niet waarderen...
Want misschien komen zij op een punt, dat zij jouw keus gaan accepteren en dat de verwijdering minder groot wordt, dan verwacht! Ouders leren ook soms door het leven, dat niet alles gaat zoals zij willen en dat zij dat beter toch maar kunnen accepteren, als zij hun kinderen niet kwijt willen.
Gods zegen toegewenst op jouw verdere levensweg.
