Rouwen om opa

Ds. P. Molenaar | 8 reacties | 10-02-2014| 08:28

Vraag

Ik ben een studente van 22 jaar en ben de afgelopen zomer mijn opa verloren (eind augustus). Hij is twee maanden lang erg ziek geweest. Ik ben daar als zijn enige kleinkind erg bij betrokken geweest. Ook bij het moment van overlijden zelf was ik aanwezig. Ik merk dat ik nog steeds vaak verdrietig ben; ik mis hem heel erg. We hadden een bijzondere band samen en het hele stervensproces heeft erg veel indruk op mij gemaakt. Het probleem is dat ik eigenlijk bij niemand hiermee terecht kan. Mijn vriendinnen zijn studentes die vooral geïnteresseerd zijn in stappen en jongensperikelen. Bij hun grootouders komen ze haast nooit. Ze kunnen zich dus niet echt voorstellen dat ik nog steeds verdriet heb, ook omdat opa al oud was (86). Ik kan ook wel begrijpen dat op een gegeven moment iedereen een keer overlijdt, maar dat betekent toch niet dat ik hem niet mag missen? Ik zie vooral het moment dat hij stierf steeds voor me. Mijn familie is niet onaardig, maar ze zijn opgegroeid met het idee “niet huilen, flink zijn, doorgaan met het leven.” Het is ook niet dat ik niet doorga. Ik volg een masterstudie, ga binnenkort stage lopen en heb leuke contacten. Maar hierover kan ik dus niet echt m'n ei kwijt. Soms schaam ik me ook gewoon dat ik zo lang doe over het rouwen. Hebben jullie misschien tips voor mij?


Antwoord

Het is te begrijpen dat je verdrietig bent over het overlijden van je opa. Vooral als enig kleinkind heb je zeker een bijzondere band met je opa gehad. Het is goed als er een goede  familieband mag zijn. Dat is toch iets dat de Heere geeft in een familie. Vergelijk dat eens met families die voortdurend met elkaar in onmin leven. Dan is het een zegen dat je zo’n goede band mag hebben. Sterven grijpt ons aan en zet ons mensen stil. Vooral ook, dat je bij het sterven aanwezig was, is wel heel aangrijpend. Misschien is het wel een eerste keer  dat je zo dicht bij een sterfgeval betrokken was. Hoe het ook zij, het is aangrijpend. Bovendien ga je niet een leeftijd begraven, maar wel je opa met wie je lief en leed hebt gedeeld.

Nu blijkt dat je ook anders bent dan je familie die wat nuchter en misschien wel ongevoelig met rouw en verdriet omgaat. Daarbij teken ik wel aan dat karakter hierbij een grote rol speelt. Er is verschil van karakter en persoonlijke instelling. Er is ook verschil van emotie. Het betekent intussen niet dat iemand die weinig tranen toont, geen verdriet zou hebben. Je  moet daarmee voorzichtig zijn, daar de een -die weinig emotie toont- heel anders omgaat met verdriet, dan de ander die misschien heel veel emotie toont. Daarvoor moet je wel oog hebben. Ieder mens heeft immers een ander karakter. Verdriet mag er zijn. De kortste tekst in de Bijbel spreekt over Jezus,  Die bedroefd was bij het graf van Lazarus: “Jezus weende” (Johannes 11). Er zijn ook verborgen tranen en stille tranen, die anderen niet zien! Het is wel een troost dat de Heere de moeite en het verdriet aanschouwt, opdat we het in Zijn hand leggen (Psalm 10). Dat geldt ook voor jou, nu je jouw opa zo sterk mist.

Verder noem je vriendinnen die niets begrijpen van je verdriet. Ze gaan stappen en leven zo hun eigen leven. We moeten constateren dat velen in onze tijd de dood zo ver mogelijk verdringen. Het is niet meer dan een biologisch proces. Ontdekkend is dat in Genesis in het geslacht van Kain niet één keer vermeld wordt dat er uit dat geslacht stierven, in tegenstelling tot het geslacht van Seth, waarin steeds het sterven vermeld wordt. De uitleg is dat men zo de dood verdrong of spotte met de dood, want Lamech, een nakomeling van Kaïn, bezong de wraak en de moord. Zo ziet de wereld er ook nu uit in de media, binnen onze postmoderne cultuur. Met de dood wordt gespot.

Daarnaast wordt ook waar dat de liefde in het laatste der dagen zal verkouden. Dat blijkt ook tegenwoordig. Veel jongeren hebben weinig contact met grootouders en vaak ook niet met  de eigen ouders. Maar vergeten wordt dat we met het sterven allemaal in leeftijd gelijk zijn, want dan is het eeuwigheid. Daarin is geen verschil voor jong en oud. Sterven zullen we allemaal, tenzij Christus voor ons sterven terugkomt.
 
Je hoeft je niet te schamen dat je nog verdriet hebt. Je mag echt verdriet hebben. Daarvan zijn vele voorbeelden in de Bijbel aanwezig. Alleen moet je voorzichtig zijn je verdriet te koesteren. Het lijkt me goed dat je daarom wel probeert de draad in het leven weer op te pakken. David moest na het verlies van zijn kind ook weer verder. Daarom waste hij zich en zalfde zich, at en dronk weer na het sterven van zijn kind. Opvallend was vroeger al -en ook nu nog wel- dat men een broodmaaltijd had na de begrafenis. Dat betekende eigenlijk dat zo het leven van hen die achterblijven weer mag doorgaan.

Werken en bezig zijn kan soms voor afleiding zorgen. Vergeet vooral het gebed niet. Christus alleen kan meevoelen met onze rouw en verdriet, daar Hij Zelf alle verdriet kent. Hij heeft onze zonden en ook onze wonden op Zich genomen.

Laat dit sterven je vooral verbinden in het gebed aan de troon der genade. Zo krijg je antwoord op alle levensvragen. Bovendien is het zo’n rijke troost dat er in het boek Openbaring staat, dat de Heere alle tranen van onze ogen zal afwissen. Letterlijk staat er zelfs “elke traan.” Dat betekent dat de Heere zo nauwkeurig omgaat met verdriet.

Ds. P. Molenaar,
Lunteren

Lees meer artikelen over:

doodverdriet
Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. Molenaar

  • Geboortedatum:
    22-05-1945
  • Kerkelijke gezindte:
    PKN (Hervormd)
  • Woon/standplaats:
    Lunteren
  • Status:
    Actief
107 artikelen
Ds. P. Molenaar

Bijzonderheden:
Emeritus

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
8 reacties
Catherine
10-02-2014 / 09:55
Lieve studente, voor rouwen staat geen bepaalde tijd! En ieder ondergaat anders een rouwproces. Ik heb één ding moeten leren van goed rouwen, nl. dat is er doorheen te gaan i.p.v. omheen. Accepteer de pijn, het verdriet en het gemis. Ik vind het heel ontroerend om te lezen hoeveel jij van je opa hebt gehouden en hoezeer je hem mist. Heel jammer dat je kennelijk met niemand je verdriet kunt delen, kun je wel over de fijne herinneringen praten met een familielid?
Je hebt een mooi antwoord gekregen van ds. Molenaar. Ik hoop dat dit je tot troost en bemoediging mag zijn. Heel veel sterkte toegewenst in het verwerken van dit verlies. Gun jezelf echt die tijd, het is nu pas een half jaar, dan gaat het eigenlijk pas echt gevoeld worden. Je mag het bij de Heere brengen! Lieve groet van Catherine
Vogel55
10-02-2014 / 10:58
Beste kleindochter, weet dat als je veel hebt liefgehad, het verlies en verdriet veel pijn doet en gemis geeft. En zoals Catherine zegt, daar moeten we doorheen. Dat vraagt tijd en dat mag ook. Hoe kun je zo'n lange tijd dat je opa mocht kennen zomaar "afsluiten"? En zeker gaat dat niet nu je zo intens betrokken was bij zijn ziek- en sterfbed. Soms helpt het om herinneringen op te schrijven, er dankbaar van te genieten, en te weten dat jullie het met elkaar goed hadden. Veel sterkte en kracht van Boven toegewenst. Liefs.
Daniel
10-02-2014 / 12:34
Mooie reactie van de dominee en ook van de mensen die reageren.
Mijn moeder is vijftien jaar geleden op nog jonge leeftijd overleden, ik heb denk elke dag nog aan haar. De liefde, haar zorgzaamheid, haar humor, haar kookkunsten... Het verdriet is al lang over, maar haar herinnering niet, ze zijn me zo dierbaar.
Natuurlijk moet je verder kleindochter, maar later worden de herinneringen aan je opa je dierbaar, je hebt een lieve opa gehad en dat is zo veel waard.
AHHK76
10-02-2014 / 15:57
In sommige streken dragen mensen (nog) rouwkleding. Meestal staat hier dan een jaar en 6 weken voor, volgens mij. Als je dat bedenkt dan is de periode van rouw die je tot nu toe gehad hebt, helemaal niet lang hoor!
Ook is niet gezegd dat als de rouwkleding uit is, dat dan het verdriet ineens over is. Verder heeft het ook heel erg te maken met wat voor band je met iemand had. Jouw band met deze opa was bijzonder goed. Dat is heel mooi, tegelijk maakt het dat nu wel extra moeilijk dat je hem moet missen! Het lijkt me heel lastig voor jou dat jouw vriendinnen jouw niet begrijpen en dat jouw familie ook niet gewend is gevoelens te uiten en daarin met elkaar mee te leven.
Hopelijk lukt het jou wel jouw verdriet aan God te vertellen in bidden en zingen. Hij kan troosten. Je mag ook aan Hem vragen of Hij mensen op jouw weg wil brengen, die jou wel begrijpen. Veel sterkte!
Gerard314
10-02-2014 / 17:19
Als mijn opa nog zou leven zou hij nu 115 jaar zijn geweest...
Ik was zeventien toen hij overleed. Nu ben ik veel ouder. Minstens één maal per week denk ik aan mijn opa. Dan komen er ook van die stille tranen. Rouwen om mijn opa hoort bij mijn leven en dat is goed. Ik weet hoe ik over dit soort dingen met God kan praten. Heb ik van opa geleerd...
zandkasteel
10-02-2014 / 18:47
Misschien kan je wat doen met je verdriet, dit kan helpen om het te verwerken en een plaats te geven. Juist omdat je er niet met anderen over kan praten.'
Kan je geen mooi foto(plak)boek of herdenkingsdoos (met spullen van opa) maken?
Daar kan je dan al je liefde en verdriet inleggen en ook weer mooie herinneringen ophalen.
Een paar maand is echt niet veel hoor, als je een geliefde verliest en leeftijd doet er dan niet toe!
Valk
11-02-2014 / 23:57
In juli verloor ik een van mijn beide opa's. Het is begrijpelijk dat je verdriet hebt, dat heb ik ook nog steeds om het overlijden van mijn opa. Het is vooral vreemd om hem te moeten missen. Toch heb ik ook zoveel mogelijk geprobeerd om de draad weer op te pakken. Niet om het sterfgeval te vergeten, maar we moeten ook verder. Ik wens de vragenstelster veel sterkte.
Ineke
14-02-2014 / 12:23
Neem tijd om te rouwen....de ene is de andere niet! Al naar gelang er liefde was is er nu verdriet. Uit ervaring weet ik dat het verdriet je ineens kan bespringen op onverwachtse momenten. Daarbij is het meemaken van het sterven van een van je dierbaren bijzonder aangrijpend. Je was er bij dit moest zo zijn! Dit raak je nooit meer kwijt...Ook doet dit je temeer je eigen sterfelijkheid zien. Verdrietig dat er bij jouw thuis weinig ruimte is voor herkenning van je gevoelens! Misschien helpt het je als je het verloop van opa's leven en sterven op papier zet en je eigen gevoelens erbij. Van harte sterkte toegewenst!
Je kunt niet (meer) reageren op dit bericht. De reactiemogelijkheid is niet geactiveerd of de uiterste reactietermijn van 1 maand is verstreken.

Terug in de tijd

Boze geest bij de Heere vandaan

In 1 Samuel 16:14 vind ik de woorden dat de Geest van de Heere geweken was van Saul en God hem een boze geest gaf. In de HSV staat dan ook dat deze boze geest van God vandaan kwam. In het Hebreeuws vi...
Geen reacties
10-02-2022

HHK en HSV

Aan een HHK-predikant. Wanneer wordt duidelijk hoe de HHK als kerk tegenover de HSV staat? Volgens mij wordt hier nogal verschillend over gedacht in de diverse gemeenten. Na ruim een jaar wordt het we...
Geen reacties
10-02-2012

Teletubbie Tinky Winky

Is die paarse Teletubbie (Tinky Winky) heel bewust als homo neergezet in de filmpjes?
3 reacties
10-02-2016
website-ontwikkeling door webdevelopment by Accendis
design website door design website by Mooimerk
hosting website door hosting website by STH Automatisering