Conflict met niet-christelijke vrienden

R. J. Jansen | 2 reacties | 24-01-2014| 15:33

Ik ben bijna een jaar geleden tot geloof gekomen. Ik heb zelf helemaal geen christelijke achtergrond en mijn leven is heel erg veranderd het afgelopen jaar. Ik had ook bijna geen christelijke vrienden en deze niet-christelijke vrienden stellen mij nu duizenden vragen over het geloof. Ik vind het heel moeilijk om die vragen te beantwoorden. Ik heb wel gemerkt dat een discussie over God en de Bijbel niet echt helpt, omdat ze helemaal niet geloven in de Bijbel en ook niet willen luisteren naar mijn uitleg over bepaalde zaken. Bijvoorbeeld waarom de wetten uit het Oude Testament niet gelden voor christenen. Ze vinden het hypocriet dat ik me daar niet aan houd maar ze willen niet luisteren naar waarom dat niet hoeft. Daarnaast wil ik niet dit soort discussies voeren maar juist getuigen van de liefde van Jezus en dat als je Hem leert kennen je echt niet meer zonder Hem kunt leven! Dat het zo een wonder is dat God Zijn Zoon voor ons over had, iets wat we helemaal niet verdienen! Daar willen mijn vrienden helaas niks over horen en ze willen alleen weten hoe ik bijvoorbeeld denk over homo's, evolutie, de positie van vrouwen, enz. Om zodra ik iets zeg wat ze niet bevalt, mij daarna helemaal af te branden. Ook heb ik het gevoel dat zij me bespotten. Helaas blijft het niet bij een gevoel, soms lachen ze me gewoon uit als ik iets deel over het geloof! Hoewel dat heel pijnlijk is, kan ik hierom toch niet mijn niet-christelijke vrienden laten vallen? Ik vraag me daarom af hoe ik het beste in gesprek met ze kan gaan? Mijn andere vraag gaat over het volgende. Tijdens een van die discussies werd er door een aantal vrienden heel fel gereageerd op een aantal dingen die ik zei. Ik werd zelfs haatdragend en conservatief genoemd. Daarnaast lachten ze me uit toen ik bijvoorbeeld zei dat ik geloof dat de Bijbel het woord van God is. Ik voelde me hierdoor erg gekwetst en wist eigenlijk helemaal niets meer te zeggen. Na nog een aantal rottige opmerkingen van hun kant vroeg iemand of ik geloofde in het scheppingsverhaal. Omdat ik zelf het nog lastig vind om het te begrijpen, het nog niet zo goed kan verdedigen en me heel rot voelde over alle dingen die ze tegen mij zeiden, heb ik toen nee gezegd. Maar nu heb ik er heel erg spijt van dat ik op dat moment nee zei. Want ik geloof echt dat de Bijbel het woord van God is en dat als ik iets niet kan begrijpen het nog niet betekent dat het niet waar is. Heb zelf vroeger altijd gedacht dat de evolutie-theorie waarheid was maar nu twijfel ik heel erg. Heb ik nu gezondigd? Ik voel me echt een verrader! Wat moet ik nu doen? Moet ik er bijvoorbeeld op terugkomen bij die vrienden? Daar zie ik namelijk heel erg tegenop. Niet zozeer om mijn standpunt zelf, maar omdat het dan weer een eindeloze discussie gaat worden waarin ik voor gek word verklaard!

Beste vriend(in),

Wat een wonder dat je tot bekering kwam! Wat een wonder dat van heel die vriendengroep de Heere in genade naar jou heeft omgezien. Toch? Dat is toch een voorrecht waar je heel klein en verwonderd door wordt?

Ja, als de Heere in je leven komt dan wordt alles anders. Dat is bij al Gods kinderen zo, maar zeker als je onkerkelijk bent opgevoed of hebt geleefd. Alles wordt anders en dat is genade! Maar uit mijn eigen leven weet ik dat dat ook een hele onzekere tijd kan zijn. Aan de ene kant ben je zo rijk in wat, nee Wie, je gevonden hebt. Maar aan de andere kant verlies je alle zekerheden die je eerst had. Je vrienden, je familie, je collega’s... de relaties worden allemaal anders. De invulling van je vrije tijd kan ook niet meer zoals je dat eerder deed. Je vindt nu vreugde in andere dingen. En de dingen die je vroeger deed zie je nu als zo leeg en zondig. Daar wil je ook niet meer naar terug. Toch?

Jij schrijft vooral over de situatie met je vrienden. Dat zorgt bij jou voor onzekerheid. Je blijkt toch niet zo van hen op aan te kunnen als je dacht. Hun vriendschap voor jou is ineens heel anders. Want laten we eerlijk zijn, de manier waarop zij met jou omgaan, getuigt niet van echte vriendschap. Een echte vriend zou proberen jou altijd te begrijpen, ook nu jij keuzes maakt die zij niet begrijpen. Een echte vriend zou oprecht willen weten wat jou beweegt en waarom jij door ‘die Jezus’ ineens zo veranderd bent.

Maar uit hun gedrag wat jij beschrijft, blijkt dat ze niet oprecht in jou geïnteresseerd zijn. Ze stellen je wel vragen, maar zijn eigenlijk niet echt geïnteresseerd in je antwoorden. Het is dan inderdaad beter om niet in discussie te gaan. Dat zal niets opleveren. Uit hun reacties blijkt dat zij niet echt een gesprek willen over de betrouwbaarheid van de Bijbel, maar dat ze er op uit zijn om jou belachelijk te maken. Als zij oprechte interesse hadden in de Bijbel, dan was het helemaal niet verkeerd om daarover in gesprek te gaan. Want het christelijk geloof is zeker niet anti-rationeel en de betrouwbaarheid van de Bijbel is wel met argumenten te onderbouwen. Dus als je bij één van je vrienden oprechte interesse zou merken, dan is het goed om daar wel op in te gaan. Maar de reacties zoals je die beschrijft laten zien dat ze er helemaal niet op uit zijn om jou en je geloof te begrijpen. Integendeel, ze lokken je uit de tent om je belachelijk te maken.

Ze zullen het misschien niet hardop zeggen, maar ten diepste willen ze dat je weer ‘normaal gaat doen’, weer gewoon net als hen wordt, dat je teruggaat in je oude zondige leven en dus de Heere Jezus verloochent. Wat zou het vreselijk zijn als ze je zo ver krijgen! Dat is een reëel gevaar. Denk alsjeblieft niet dat jou dat niet zal gebeuren. Dat dacht Petrus ook (Matt. 26:31-35). Maar juist hij bezweek voor de groepsdruk, voor de priemende ogen, voor de dreiging van menselijke haat. En als hij daarvoor bezweek... wat zouden wij dan? Ja, je hebt het zelf ook al ervaren. Je durfde onder je vrienden niet uit te komen voor je geloof in de scheppingsgeschiedenis. Is dat een zonde? Jazeker. Je hebt de goedkeuring van je vrienden meer gezocht dan de goedkeuring van de Heere. Uit angst. Omdat in je hart op dat moment de Heere niet de eerste plaats had. Belijd je zonde aan de Heere. Bij Hem is vergeving. Hij wil spreken door Zijn Woord. En zó spreken dat je vrede hebt en dat Hij weer de eerste plaats in je leven inneemt. Zodat je Hem uit liefde mag volgen en Zijn Naam belijden voor de mensen.

Het is pijnlijk om te merken dat we door de Heere Jezus te belijden, vervreemdt raken van mensen die ons dierbaar zijn. Dan valt er een breuk binnen een vriendengroep of een gezin. Pijnlijk! Maar is Hij het je waard? Zou je nog terug willen naar je oude leven, toen je Hem niet kende? Wie raak je liever kwijt, je vrienden of je Heiland? “Die vader of moeder liefheeft boven Mij, is Mij niet waardig” zei de Heere Jezus (Matt. 10:37). Het alleen staan, het vervreemden van geliefden, het bespot worden, hoort bij het volgen van Christus, bij het opnemen van ons kruis (Matt. 10:38). Dat betekent een stukje lijden. Het kan veel pijn en verdriet meebrengen.

Tegelijk is het een voorrecht. Een voorrecht? Ja! “Verblijdt u!” zegt Petrus zelfs. Als we nu worden afgewezen en bespot om de Naam van Jezus, dan staan we aan Zijn kant. Maar, zegt Petrus, dan staan we straks ook aan Zijn kant wanneer Hij terugkomt in heerlijkheid (zie 1 Petrus 4:12-14). “Verblijdt u!” Het zo te beleven is niet vanzelfsprekend. Weet je wanneer er blijdschap is in het lijden? Wanneer we in het lijden zien op de lijdende Christus. Wanneer we het kruis op ons nemen en door het geloof Hem het kruis zien dragen. Daar stroomt de liefde van God in ons hart. Daar zijn we opnieuw verzekerd dat niets ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods in Christus Jezus (Rom. 8:39). En daar krijgen we onszelf er ook opnieuw voor over om ons kruis op ons te nemen.

Nee, Zíjn kruis kunnen wij niet dragen. Hoeft ook niet. Mag ook niet. Maar dat kleine kruis, dat beetje lijden dat het volgen van Christus voor ons meebrengt, daar deinzen wij al voor terug. Zulke ‘vrienden’ van Jezus zijn wij... totdat wij opnieuw in geloof zien wat Hij heeft geleden. Dan wordt het een voorrecht om voor déze Kruiskoning, voor míjn Koning te mogen lijden. Niet omdat ik zo’n goede navolger ben, maar omdat ik Hem liefheb omdat Hij mij eerst heeft liefgehad (1 Joh. 4:19). “Wat hebt u voor mij over gehad o dierbare Heere Jezus?!” En wat heb ik voor Hem overgehad? Als we dat bedenken en zo de gesprekken met onze vrienden of familieleden nog eens overdenken, dan is er schuld. Bittere schuld. Dan zijn wij als Petrus, die niet voor zijn Meester durfde uitkomen, terwijl Jezus Zich voor Petrus overgaf. Maar laat ons dan met die schuld tot Jezus gaan... totdat Hij ons aankijkt, met liefdes-ogen die het hart verbreken (Lukas 22:61-62). Wat een voorrecht deze trouwe Heiland te mogen dienen!
 
Vriend(in), ik hoop dat je het zó ervaart. En dat je door de liefde van Christus gedrongen mag worden om Hem te volgen. Dat betekent dan inderdaad dat je niet meer met je oude vrienden verder kunt. Want je haat nu de zonde, als je de Heere Jezus liefhebt. Dat betekent niet dat je zonder zonde bent, maar wel dat je graag zonder zonde zou zijn. Toch? Dat heeft ook gevolgen voor de mensen die je vrienden zijn. Want met vrienden deel je je vrije tijd. Maar wat doe je dan samen? Met vrienden praat je over de dingen die je het meest bezig houden. Maar waar moet je dan over praten als zij niet over de Heere willen praten? Met vrienden kun je lachen. Maar kun jij nog lachen om de grappen die zij vertellen? Met vrienden deel je verdriet. Maar begrijpen zij de dingen die jou nu verdriet doen?

Nee, ik zeg niet dat jij hén moet laten vallen, maar als jij getrouw bent als christen en niet meedoet in de zonde dan zullen zij jou laten vallen. Als jij niet meer meegaat naar het café, niet meer meekijkt naar hun films, niet meer kunt meepraten over hun muziek... als jij blijft praten over Christus en eerlijk tegen hen zegt hoe de Heere over hun levensstijl denkt, zullen ze je dan lang verdragen? Ik denk het niet.

Als het anders is en één of meerderen uit je vriendengroep wel in contact willen blijven en je bij hen openheid merkt voor het Woord van God, dan moet jij hen zeker niet laten vallen, maar in afhankelijkheid en gebed hen laten zien wie Christus is in je leven. Misschien wil de Heere je gebruiken om hen te leiden tot de Heere Jezus. Maar ga die weg steeds in gebed en wees waakzaam, dat zij jou niet terugleiden naar een leven in de zonde.

Uit wat je schrijft krijg ik de indruk dat jij graag vrienden met hen blijft. Klopt dat? Waarom is dat? Gaat het jou erom hun met het Evangelie bekend te maken? Of is er in je hart ook angst om hen achter te laten, om de Heere Jezus te volgen? Overweeg biddend de woorden uit 1 Johannes 2:15-17 en Jakobus 4:4. Onderzoek je hart eerlijk voor de Heere. Wat zijn je motieven om bij deze vriendengroep te willen blijven horen? Kun je eerlijk voor de Heere zeggen dat je een afkeer hebt van de manier waarop zij leven? Van de dingen waar zij hun vreugde in vinden?

Vraag de Heere om zó op de Heere Jezus te mogen zien door het geloof dat je vervuld wordt van Zijn liefde en daardoor bereidt wordt Hem te volgen, wat de prijs ook zal zijn. En weet dat de Heere Jezus de belofte heeft gegeven dat als je Hem volgt en daarom hen die je dierbaar zijn moet achterlaten, dat Hij je honderdvoudig geestelijke vrienden terug zal geven (Markus 10:30). Houd Hem aan die belofte! Hij maakt het ook waar. In mijn leven is er ook een tijd geweest dat ik vrienden en familierelaties moest loslaten om Christus te volgen, maar Hij gaf honderdvoudig terug. Vrienden in Christus.

De Heere zij je nabij! Er is geen leven zo rijk, dan een leven in navolging van de Kruisdrager!

Ontvang een hartelijke groet van,
Kand. R. J. Jansen

Dit artikel is beantwoord door

R. J. Jansen

• Geboortedatum:
  04-02-1987
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Scherpenisse
• Status:
  Inactief

25 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven