Angst een zonde

Angst hoeft geen zonde te zijn. Jezus was ook bang in de hof van Getsémane. In dit geval is angst eerder een ziekte dan een zonde.
Het kan heel goed zijn om medicijnen en/of therapiegesprekken te hebben. Dit sluit niet uit dat God je kan helpen! Zelf ervaar ik soms ook heel duidelijk dat God mijn angst of depressieve gevoelens wegneemt. Dat betekent niet dat ze niet terugkomen, maar dat ik op dat moment uit de put ben of rust krijgt. Daarnaast heb ik ook medicijnen en gesprekken. Sterkte!
Groetjes van Heleen (ahhk76@gmail.com)

Ik zou vraagsteller goed kunnen begrijpen wanneer hij/zij weinig vertrouwen meer heeft in betreffende therapie en psychologe. Je hebt het therapie amper een maand afgerond en je zit weer in de ellende en heviger zelfs dan toen je nog geen therapie gehad had. Dat is me wat! Je bent mooi van de wal in de sloot terecht gekomen.

Hier wordt vaak aangeraden: zoek een 'goede' therapeut. Kennelijk heb jij geen goede getroffen. Wat ontzettend vervelend voor je. Meestal werken ze niet op basis van: niet goed geld terug. Dat is een extra ellende. Misschien mag het je steunen dat je niet de enige bent met deze ervaringen. Ik heb zulk soort verhalen al zo dikwijls gehoord. Maar goed, jij zit er nu mee. Heel veel sterkte !!

Wat Hermon schrijft, kan ik wel begrijpen... Maar ik denk niet dat het helemaal terecht is?!
Mijn zoon heeft twee keer zijn ene been gebroken gehad, daar kan de dokter niets aan doen.
Mijn vader is 3 keer gedotterd, daar kan de dokter ook niets aan doen.
Zo is het ook met angst. Het kan terugkomen, daar kan de hulpverlener niets aan doen. Het kan zijn dat juist het verlies van steun van de hulpverlener deze angst oproept... Dan was het achteraf misschien toch nog te vroeg om te stoppen met de therapie.
Als je bang bent om angstig te worden, dan kan de angst alweer bij je binnen komen! Dat is waarschijnlijk het probleem. Ik zou niet durven zeggen, of de hulpverlening goed of onvoldoende is geweest, ik ben daar niet bij geweest.
Ik heb zelf ook hulpverlening gehad voor mijn paniekaanvallen. Ik kan er nu veel beter mee omgaan als voor die tijd! MAAR als ik in zo'n aanval zit, kan ik me ook niet voorstellen dat het weer goed komt. Op zo'n moment lijkt het wel uitzichtloos. Dan moet ik echt met mijn verstand zeggen: dit is paniek, ik kom hier wel weer uit! Mijn gevoel zegt dan andere dingen...
Het lichaam reageert alsof er een gevaarlijke situatie is waarin je moet vluchten. Je gaat oppervlakkig ademhalen en er komt angst en adrenaline in jouw lichaam. Toch is de situatie beslist niet levensbedreigend. Jouw lichaam reageert alsof het wel zo is... Jouw lichaam en jouw gevoelens (onderbewuste zenuwstelsel) hebben de overhand in wat er met jou gebeurt. Het verstand word min of meer uitgeschakeld.
Het is goed dat je probeert jouw verstand te activeren. Dus probeer te blijven nadenken en niet verder te gaan op jouw gevoel. Dat is heel moeilijk. Probeer afleiding te zoeken. Om de adrenaline uit jouw lichaam te krijgen kun je bijv. gaan wandelen/hardlopen of iets anders actiefs doen. Wat ook kan helpen als afleiding en om de ademhaling te reguleren, is dat je gaat zingen. Je gaat (anders) namelijk hyperventileren, maar als je gaat zingen dan lukt niet... Mij heeft dit heel goed geholpen en ik doe het nog indien nodig.
Het helpt niet als anderen helemaal meegaan in jouw angst. Want jouw is angst is op dat moment niet gezond/onrealistisch. Maar het helpt ook niet als anderen jouw angst helemaal relativeren, want dan voel jij je niet serieus genomen/begrepen.
Ik heb anti-depressiva, die helpen tegen de depressieve gevoelens en tegen de angst/paniekgevoelens. Wat ik ook merk is dat ik er veel vatbaarder voor ben als ik pieker over moeilijke dingen en/of last heb van vermoeidheid. Daarom neem ik extra rust als ik hier last van heb. In het begin, heb ik ter overbrugging, totdat de anti-depressiva gingen werken, ook een kalmerend medicijn gehad.
Soms heb ik er maanden geen last van....! Maar soms is het ook ineens weer... dat blijft misschien wel zo, maar nu vind ik het niet meer zo eng/erg.
Vraagsteller, je mag me mailen, als je daaraan behoefte hebt! Sterkte en groetjes van Heleen (ahhk76@gmail.com)

Ik heb ook een enorme angst gekend. Een angst tot in mijn ziel. Het is me na een tijdje gelukt om die angst weg te stoppen, weg te redeneren. Af en toe kwam ie op zetten... totdat ie dubbel zo hard terugkwam...

Nu is die angst weg. Prijs de HEER!!

Angst is denk ik geen zonde, maar komt wel van satan. satan kun je de deur wijzen. Hoe?
Het begint met Jezus Christus en Zijn Genade. Pak Zijn Genade aan. Helemaal. Wees bereid alles achter te laten (ook kerk en leer). Weet dat er een Vader is die van je houdt, onvoorwaardelijk! Hij wil je nieuw maken. En dan heb je geen geest van angst meer (rom 8:15). Tuurlijk, satan vindt dat niet leuk en die gaat het toch proberen. Daarvoor draag je een geestelijke wapenrusting. Het zwaard (het Woord) komt dan erg goed van pas!

AHHK76, je zegt dat " je niet zou durven zeggen, of de hulpverlening goed of onvoldoende is geweest, want je bent daar niet bij geweest." Vervolgens geef je wel allemaal (basis)tips voor het omgaan met angsten. Dat wekt bij mij de indruk dat je er zelf ook stilletjes vanuit gaat dat de hulpverlening onvoldoende is geweest. Want als het goed is weet vraagsteller dit soort dingen wel. Om deze kennis te hebben behoef je zelfs niet in therapie geweest te zijn, want dat is heel eenvoudig met een paar muisklikjes overal op internet terug te vinden.

Wij zijn met deze therapie niet erbij geweest, inderdaad, maar vraagsteller vertelt wel zijn/haar probleem. En dat lijkt mij nogal heftig. Ik denk niet dat je dit vergelijken kunt met een gebroken been. Als ik mijn been breek verwacht ik dat de chirurg van mijn ziekenhuis mijn been weer goed zet. Stel dat binnen een maand blijkt dat dit niet het geval is geweest, dat hij niet zorgvuldig gehandeld heeft. Ik zou bij gemaakte fouten naar het medisch tuchtcollege kunnen gaan... Met een psycholoog is dat lastiger, omdat er in de regel geen deskundige getuigen bij de sessies zijn. Ik hoor geregeld van mensen dat de therapeut in geval van een falende therapie met de vinger naar de client wijst. Want ja, die heeft het dan niet goed verwoord... of er niet goed aan mee gewerkt...

Recent las ik een artikel van een echtpaar wiens relatie vast liep en dat uiteindelijk samen relatietherapie wilde. Na een jarenlange zoektocht en van de ene naar de andere therapeut gehopt te zijn (en o.a. naar bepaalde therapeuten ook door de huisarts verwezen te zijn), eindigde het na veel teleurstellingen in een echtscheiding. Waarom? Geen van de therapeuten bleek deskundig gehandeld te hebben. Sommigen gaven 'eerlijk' aan er de kennis niet voor te hebben, maar deden dat pas na het traject en na veel ellende... Na de scheiding vond de vrouw van dit stel wel een goede therapeut, maar toen had haar man haar al verlaten. Maar goed, toen begreep ze wat er mis was gegaan en wat ze nodig hadden gehad. Het kwam alleen te laat om hun huwelijk nog te redden.

Wat ik hiermee wil zeggen? Dat het bijzonder moeilijk kan zijn om een 'goede' therapeut te vinden. En dat heb ik al zo dikwijls gehoord. Dit lijkt me niet het geval bij een chirurg die je dottert of je gebroken been zet. Het zou wat moois zijn, als je maar af moet wachten of de chirurg die jou dottert deskundig blijkt te zijn... Je leven hangt ervan af.

Bij psychologische hulpverlening blijkt dat allemaal anders te liggen. Zo mag iedereen ongestraft beweren psychotherapie te geven, zolang hij zich maar geen psychotherpeut noemt. Het is maar een klein verschil in uitdrukken, maar waarschijnlijk met een wereld van verschil in behandeling en resultaat... Je moet het maar weten. En als je het niet weet, gewoon dikke pech, met alle gevolgen voor jou...

Beste Hermon,
Bedankt voor jouw reactie! Ik hoop dat vraagsteller de dingen die ik schreef, al weet van zijn/haar therapeut! Maar het kan zo zijn dat er iets bij is dat zij/hij nog niet weet of 'vergeten' is. Zelf heb ik het ook nodig dat dingen opnieuw tegen mij gezegd worden, want als je in paniek bent, dan denk je soms niet aan die dingen....! Je hebt dan iemand nodig die de dingen nog eens zegt. Dat was het doel van mijn reactie!

Ik begrijp ook jouw vragen over de therapeut wel en weet ook heel goed hoe het kan gaan in therapie-land. Daarin heb ik ruime ervaring ;-(. Maar ik weet ook dat een goede therapeut mij niet kan bewaren voor nieuwe paniekaanvallen! Wel heeft hij mij geleerd er goed mee om te gaan. Dat wil niet zeggen dat ze niet groter en heftiger kunnen terugkomen... Dat gebeurt namelijk soms wel. Als dat zo is, heb ik vaak weer hulp nodig.
Niet slagen van een therapie kan soms wel iets zeggen over de therapeut, dat ben ik met jou eens... Maar het kan ook iets zeggen over de ziekte. Sommige dingen zijn gewoon niet of niet gemakkelijk te genezen.

Toen mijn zoon zijn been gebroken had, ben ik met hem naar de fysiotherapeut geweest. Het was een gewone gediplomeerde fysiotherapeut die zelf ook kinderen heeft. Nou wat mijn zoon moest doen met zijn net genezen been... dat was niet wat je van een kind in zo'n situatie kunt verwachten. Het was gewoon zielig! Daarna ben ik met hem naar een kinderfysiotherapeut geweest. Dat was ook een wereld van verschil! Toen ik daarna voorzichtig iets ter sprake bracht bij de andere fysiotherapiepraktijk, dat het toch niet gegaan was, zoals het moest... kreeg ik (haast) ruzie!

Ditzelfde geldt voor de arts die mijn eerste bevalling heeft begeleid en de arts die mijn tweede bevalling heeft begeleid... Dat was ook een wereld van verschil! Met alle gevolgen van dien! Zo kan ik nog wel even doorgaan met verhalen vertellen. Dus Hermon, ik denk dat het vinden van iemand die goed en deskundig is, niet alleen in therapieland niet altijd vanzelfsprekend is, maar ook in doktersland!

Maar als iemand een goede therapeut nodig heeft, dan wil ik best helpen zoeken;-)!

Beste AHHK76, doel je in je laatste opmerking met 'iemand' stiekempjes op mijn persoontje? Je mag me best plagen hoor en opnieuw de strijd met me aanbinden, maar ik 'strijd' liever met open vizier... Dag hoor!

NEE, Hermon ik bedoel jou echt niet! Volgens mij heb jij er nog geen nodig! Maar als vraagsteller of iemand anders die het leest het moeilijk vindt een goede therapeut te vinden... Ik heb ervaring met een stuk of 10 van dat soort mensen.

Beste vragensteller,

Er is al veel op jou vraag gereageerd.
Daar hoef ik niets aan toe te voegen.
Een aanrader is het boek: Op weg naar een emotioneel gezond leven.
Geschreven door: Stormie Omartian.

Lees het biddend en in geloof.
Zonder geloof en zonder gebed helpt er niets.
Psalm 32 :8
IK onderwijs u en leer u de weg die u gaan moet,
IK geef raad, Mijn oog is op u.

Van harte sterkte toegewenst.

In zijn algemeenheid gesproken hoeft angst geen zonde te zijn. Het kan maar het hoeft niet. Hierboven werden al enkele psychologische verklaringen gegeven en graag wil ik aanvullen dat angst ook kan worden veroorzaakt door een fysiek probleem (denk aan een verhoogde werking van je schildklier). In mijn geval dacht ik ook dat het zondig was om bang te zijn, tot mijn schildklierwaarde te hoog bleek te zijn, het met medicatie werd behandeld en de angst afnam.
Dit wilde ik even delen, als algemene info over angst omdat in de regel snel wordt gedacht aan geestelijke of psychische oorzaken en het dus nog breder kan worden onderzocht.
Of de vraagsteller hier iets aan heeft weet ik niet, in dit specifieke geval maar ik hoop dat mensen iets hebben aan mijn aanvulling omdat ik uit ervaring weet dat het kan zijn dat je in de verkeerde hoek zoekt (hoeft natuurlijk niet!)

Waarom word er eigenlijk gedacht dat angst een zonde zou zijn? Kies je ervoor om angstig te zijn?
Angst is een slechte raadgever, maar ik geloof niet dat het een zonde is.

Het kan een lichamelijk oorzaak hebben of een psychische oorzaak. Opvoeding, leer vanuit de kerkelijke gemeente.etc.