Alles misgelopen in mijn leven
Ds. P. van der Kraan | Geen reacties | 02-01-2014| 12:58
Vraag
Ik ben een jonge moeder van 26 jaar. Afgelopen jaren heb ik niet echt naar Gods wil geleefd. Ik wist dat wat ik deed verkeerd was. Op den duur zat ik zo diep in mijn zonden dat ik er ook niet over wilde nadenken, ook omdat ik niet wist hoe ik me moest omkeren. Nu is het zo dat ik me niet langer meer kan 'verstoppen'. Mijn geweten knaagt zo aan me. Ik denk dat God me roept om te stoppen met mijn zondige weg. Ik weet alleen niet hoe. Ik ben nu vier jaar geleden gescheiden, omdat ik niet van mijn man hield en hij niet van mij. Hij is niet gelovig (ik ben Ger. Gem. en heb belijdenis gedaan en mijn kindje gedoopt in een dienst). Mijn dochtertje is inmiddels vijf jaar. We moesten indertijd trouwen en hebben dat ook gedaan, hoewel wij geen relatie hadden. Mijn ex was, zoals gezegd, niet kerkelijk, maar wilde mij hierin wel vrijlaten. Tot op een zeker moment, want na een jaar huwelijk stond hij er niet meer achter en moest ik alle banden met het geloof verbreken. Toen ik dit weigerde, kon ik vertrekken. Kortweg gezegd zijn we daarom gescheiden. Tijdens en na deze scheiding ben ik door een schuldproces heen gegaan. Ik voelde me tegenover God schuldig dat ik gescheiden was/ging scheiden. Toch heb ik er niets aan gedaan om dit tegen te houden. In de drie jaren die volgden ben ik met verschillende mannen uit geweest. Ik ervoer een leegte in mijn leven en probeerde dat op te vullen met een nieuwe man. Ik ben zelfs met vier verschillende mannen naar bed geweest. Ik wist dat het niet goed was en iedere keer nam ik me voor dat niet meer te doen en bad tot God mij hierin sterk te maken, me het te vergeven en deze zonde uit mijn leven weg te nemen. Iedere keer ging ik opnieuw de fout in. Nu heb ik een aantal maanden geleden een lieve man leren kennen. We kunnen heel goed met elkaar praten. We denken over veel vlakken hetzelfde (geloof, opvoeding, invulling dagelijks leven). Hij is ook gescheiden, omdat zijn vrouw hem verlaten heeft. Ook met deze man heb ik gemeenschap gehad. Nu voel ik me heel erg schuldig hierover. Ik weet dat ik niet op deze manier door kan gaan. Ik vraag iedere dag aan God wat nu Zijn weg is, maar ik kom er niet uit. Wat ik zelf denk is dat ik nog steeds de leegte in mijn leven op probeer te vullen. Het liefst zou ik trouwen en kinderen krijgen, zoals God het in eerste instantie bedoeld heeft, en mijn verleden vergeten. Natuurlijk weet ik dat dat niet kan. Mijn vraag is alleen hoe ik nu verder moet. Moet ik het contact met deze laatste man verbreken? Wij zijn wel overeengekomen dat wij geen gemeenschap meer moeten hebben, omdat dit niet goed is. Ikzelf heb heel sterk de twijfel of ik ooit zou mogen hertrouwen en nog meer kinderen zou mogen krijgen, hetgeen ik het liefst zou willen! Als ik om me heen kijk naar vriendinnen, dan zou ik dat ook zo graag willen. Zij hebben een lieve christelijk man en kinderen. Bij mij is alles misgelopen in mijn leven. Is het dan mijn opdracht om de rest van mijn leven alleen te blijven? Ik ben zeker bereid schuldbelijdenis te doen voor mijn zonden, omdat ik weet dat ik een zondig leven heb geleid. Mijn vraag is expliciet hoe mijn toekomst eruit zou mogen zien. Ik heb deze vraag eerder gesteld aan een wijkouderling (onze gemeente is vacant), maar hij durft hier geen antwoord op te geven.
Antwoord
Beste vertwijfelde vragensteller,
Je levensverhaal van de laatste jaren roept tal van vragen bij mij op. De vraag die zich het meest aan mij opdringt, is deze: hoe komt het dat een jonge vrouw van 26 jaar zich zo makkelijk weggeeft?! Je bent getrouwd geweest met een man met wie je, zo schrijf je, geen relatie had en van wie je ook niet hield. Waarom dan toch met zo iemand naar bed gegaan? En als je gescheiden bent, ga je daarmee door: je ging met vier verschillende mannen naar bed met wie je, zo lees ik tussen de regels door, geen of nauwelijks een blijvende relatie hebt opgebouwd. En als je een man ontmoet met wie je een relatie begint op te bouwen, zo begrijp ik opnieuw tussen de regels door, heb je ook weer gemeenschap met hem. Uit dat alles verrijst voor mij het beeld van een jonge vrouw die zichzelf, een beetje kort door de bocht gezegd, in de uitverkoop doet. Een jonge vrouw die voor een appel en een ei te krijgen is.
De vraag die op mijn lippen brandt is: heb je zo weinig zelfrespect? En is het beeld dat je van jezelf hebt, zo laag dat je jezelf zo makkelijk weggeeft? Of heb ik het bij het verkeerde eind en is die vraag niet aan de orde? Maar wat ik van vrouwen weet die een normaal zelfbeeld hebben en respect hebben voor zichzelf, is dat ze zich zo maar niet weggeven. En daarom kan ik niet aan de indruk ontkomen dat jouw zelfbeeld heel laag is en dat je weinig zelfrespect hebt. Daarom verbind ik aan die waarneming de vraag: wordt het geen tijd dat je hulp zoekt en dat je via hulpverlening gaat werken aan versterking van je zelfbeeld? Want het kon wel eens zijn dat daar een belangrijk deel van je problemen ligt. Dat wil ik als eerste gezegd hebben. Want als mijn veronderstelling juist is, dan helpt het niet om schuld te belijden en vergeving te zoeken. Je zult eerst aan jezelf moeten werken. Dan pas gaat het andere meedoen. Net zoals een zendeling, wanneer hij bij mensen komt die honger lijden, eerst moet zorgen dat die mensen brood krijgen en vervolgens het evangelie brengen.
Je hebt gevraagd aan je wijkouderling hoe je toekomst eruit zal zien. Je focust je toekomst, zo begrijp ik uit je verhaal, op een normaal gezinsleven: trouwen, kinderen krijgen. Je vriendinnen leiden zo'n leven, geef je aan, en jij zou dat ook graag willen. Begrijpelijk dat je wijkouderling op die vraag geen antwoord durft geven. Verwacht van mij ook zo'n antwoord niet. Waarom niet? Omdat je de stap veel te groot maakt als je nu al wilt weten of er voor jou zo'n normaal gezinsleven is weggelegd. Wat je nodig hebt, naast psychologische begeleiding, is geestelijke begeleiding. Als je jouw wijkouderling al in vertrouwen genomen hebt, zou je aan hem kunnen vragen of hij met jou die weg wil (verder)gaan. Een weg van puinruimen. Als je dat niet doet, kom je niet tot een normaal leven. In die weg van puinruimen zul je moeten werken aan versterking van je persoonlijkheid, zodat je jezelf niet meer te grabbel gooit. Als je voor jezelf niets/niemand bent, kun je er voor een ander ook niet zijn. En parallel daaraan zul je ook tot geestelijk inzicht moeten komen van wat je gedaan hebt. En als je zo stap voor stap op een weg van herstel geraakt, een weg van vergeving en aanvaarding van jezelf en je verleden, dan pas kun je gaan denken aan de toekomst. En als je je deze weg met God gaat, laat je de toekomst aan Hem over en voor Hem open. En je weet maar nooit welke verrassingen God voor je in petto heeft.
Bovenstaande is misschien niet het antwoord dat je van mij gehoopt hebt te horen. Een ander antwoord kan ik je echter niet geven. Ga ermee aan de slag want de kortste weg kon wel eens de weg naar nog grotere moeilijkheden zijn. En daarvoor zou ik je graag willen bewaren.
Ds. P. van der Kraan
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P. van der Kraan
- Geboortedatum:06-02-1948
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Arnemuiden
- Status:Actief
