Rebelse zoon

Ds. M. (Michel) van Heijningen | 4 reacties | 31-12-2013| 08:25

Ik heb een zeer rebelse zoon. Nu is het vuurwerktijd. Hij handelt erin. Hij is niet te bepraten, want hij heeft gelijk en vindt dat alleen zijn regels gelden. Wij hebben nu ook vuurwerk in huis, hoe ik ook heb aangegeven het niet te willen. Wat is nu wijsheid? Mijn eigen kind aangeven bij de politie? Hoe diep ben je dan gezakt als ouders dat je eigen kind zich niet aan de regels houdt? Ook wil hij het liefst stoppen met school, maar hij moet van ons een diploma halen. Nu is zijn redenering: als ik vuurwerk mee naar school neem, word ik geschorst dus ben mooi van school af. Lukt dat niet, dan spijbel ik wel zodat ik alsnog geschorst word. De andere kinderen zien en horen zijn gedrag ook. Wat gaat daar toch van uit, wat nemen ze van hem over? Tijdens het gebed met het eten haal ik alle kinderen bij name aan om hulp te vragen voor deze dag. Ook dat wil hij niet meer.

Beste ouder(s),
 
Jullie vraag is bij mij door de kerstdrukte even blijven 'liggen'. De aanleiding tot het stellen van de vraag, namelijk het in huis hebben van vuurwerk, speelt dus nu wat minder. De oorzaak van de vraag, namelijk het feit dat uw zoon niet doet wat u wilt, geldt, denk ik, nog steeds.

Ik wil daarom ingaan op de oorzaak van jullie vraag en de aanleiding maar wat laten liggen. Omdat ik een aantal belangrijke gegevens mis in de vraag, is mijn antwoord misschien wat algemeen. De leeftijd van de zoon mis ik. Het maakt wel een verschil of uw zoon 13 jaar is of 23 jaar...
 
Daarnaast is de vraag in de ik-vorm gesteld. Voedt u het kind alleen op? Dat kan ook weer allerlei oorzaken hebben. Die oorzaken hebben ook altijd invloed op het gedrag van een kind. Of het nu gaat om een overleden ouder of als er sprake is van een scheiding, altijd heeft dat effecten op het kind. En het is ook reëel om dat mee te wegen wanneer je met een kind in gesprek gaat.
 
Voorzichtig wil ik u als ouder(s) een paar vragen voorleggen:

1. Klopt het dat ik in uw vraag een beetje een 'anti-toon' proef? Natuurlijk moet een kind luisteren en stelt u de regels, maar enig overleg en een stukje soepelheid kan geen toch geen kwaad? Ik neem aan dat u geen volmaakte ouder bent. Voor ouders geldt evengoed als voor kinderen: “geneigd tot alle kwaad.” Als je dat beseft, word je mild. Het is goed om te beseffen dat je zelf echt alleen kan leven van genade en dat je niets verdient. Wanneer je die 'basishouding' uitstraalt, kom je minder verwijtend over.
 
2. Wanneer uw zoon, uw eigen kind is (en dus niet geadopteerd) heeft hij een aantal karaktereigenschappen van u. Was u zelf vroeger soms ook rebels? Als dat zo is, zal het benoemen van uw eigen gedrag van vroeger misschien weer wat verbinding scheppen. Tegelijk kijkt u dan zelf even 'in de spiegel' en dat is nooit verkeerd.
 
Kortom: probeer meer naast uw kind te gaan staan. Dat wil niet zeggen dat u alles maar moet toegeven. Maar soms kom je in een gesprek samen tot een oplossing of compromis. Ook uw zoon zal begrijpen dat regels nodig zijn. Laat hem het nut van de regels inzien en benoemen. Zeg hem maar dat u opvoeden lastig vindt. Laat hem inzien dat hij zich wel aan bepaalde regels moet houden, ook met het oog op de andere kinderen.
 
Wanneer de situatie toch heftiger is (geworden) dan waar ik in dit antwoord vanuit ga, dan is het goed om (eventueel samen met school) verder te zoeken naar hulp. Laat de zaak niet te snel escaleren. Het is altijd goed om verbinding te zoeken met mensen. Bij eigen kinderen is die verbinding er al, laat die er vooral blijven. Laat uw zoon merken dat er liefde is, onvoorwaardelijke liefde.
 
En dan het bidden; natuurlijk is het goed om te bidden voor uw kinderen. Let daarbij wel op hoe dat gebeurt. Laat het gebed niet een extra opvoedingsles zijn. Wanneer uw zoon in het gebed van u hoort wat hij allemaal fout doet, wordt hij daar kribbig van; ik denk terecht. Wanneer uit uw gebed duidelijk liefde en verbondenheid blijkt, zal dit eerder gewaardeerd worden.
 
Opvoeden is moeilijk, je maakt als mens dagelijks fouten. Leef daarom vanuit het besef dat uw kind, door zijn doop (hij is hopelijk gedoopt) niet alleen van u is, maar ook en ten diepste van God. Gods naam is verbonden aan de naam van uw kind. Dat is een enorme pleitgrond in ons (persoonlijk) gebed. Onze God laat niet los het werk dat Zijn hand begon.
 
Misschien is het ook goed om eens met andere ouders te spreken. Natuurlijk heeft ieder gezin zijn eigen gewoonten en regels, maar soms kan je in zo'n gesprek ontdekken dat meerdere ouderparen te maken hebben met dezelfde soort vragen. Je kan dan wellicht van elkaar leren. Graag wens ik u veel wijsheid toe bij de opvoeding van uw kinderen.
 
Een hartelijke groet,
Michel van Heijningen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. (Michel) van Heijningen

• Geboortedatum:
  08-06-1976
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Alblasserdam
• Status:
  Actief

177 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven