Refokloosters
Kand. G.A. van Ginkel | 6 reacties | 07-12-2013| 12:53
Vraag
Als persoonlijk begeleider werk ik in een instelling voor jongeren met gedragsproblematiek. Ik vind het ontzettend leuk werk, maar als christen loop ik tegen een aantal zaken aan die me nu wel heel erg hoog zitten. Zo moet ik bijvoorbeeld een plan opstellen voor een homoseksuele cliënt om een zo goed mogelijke begeleiding te geven in de relatie met zijn vriend. Ook moet ik een plan opstellen om het seksuele contact tussen een vrouwelijke cliënt en haar vriendje in zo goed mogelijke banen te leiden. Zo zijn er nog wel meer voorbeelden. Nu kan ik natuurlijk op grond van mijn geloofsovertuiging weigeren om hier aan mee te werken, maar dat gaat niet omdat elke begeleider zich strikt aan de afspraken en werkdoelen dient te houden. Tijdens mijn vorige functie heb ik al eens geweigerd om met cliënten mee te gaan naar de 'dames' en daar is gelukkig begrip voor getoond door mijn collega's, maar indirect werk ik daaraan mee als ik de financiën voor zo'n bezoek moet regelen enz. Nu wil ik niet meewerken aan zaken die God ons verboden heeft omdat Hij het goede met ons voor heeft, maar dan ziet het er naar uit dat ik kan stoppen met dit werk, waarvan ik ook nog eens ervaren mag dat God me naar deze nieuwe functie geleid heeft. Kan het zo zijn dat God mij hierin beproeft door een keuze te maken tussen werk en leven in Zijn dienst? Ons gebed is dat Hij ons in alle dingen leidt en dat wij Zijn wil doen. Aan de andere kant lijkt het erop dat veel christenen uit de begeleidingszorg kunnen stoppen met hun huidige baan in seculiere instellingen en verder moeten gaan in 'refokloosters'. Dat lijkt me een absurde gedachte omdat God ons als leesbare brieven in de samenleving gesteld heeft. Ik bid voor een bijbels antwoord.
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Je doet in principe een goed en mooi werk. Juist midden in deze maatschappij, met al haar “gekte”. Het normale is immers aan alle kanten van vraagtekens voorzien; het abnormale, losbandige en ongenormeerde wordt gepropageerd. Ondertussen is het refoklooster een schijnbolwerk. Wie niet ziende blind is, ziet.
Midden in deze wereld de Heere en (zo) je naaste dienen. Dat wil je. Je gelooft dat hier je roeping ligt. Maar soms zou je gaan twijfelen... Heel herkenbaar.
Bid God voortdurend om licht en leiding. Wees steeds opnieuw open en eerlijk tegenover collegae en “superieuren”. Geef aan waar je vreugde en loyaliteit ligt (positief!); en waar je moeite ligt (negatief). Geef duidelijk aan waarvoor je verantwoordelijkheid kunt dragen en waarvoor niet. Probeer in gesprek te blijven.
Werk vervolgens mee aan de uitvoering van beleid, voor zover mogelijk. Het is belangrijk dat de mensen om je heen ervaren dat een christen niet zomaar wegloopt, met een houding van "ik ben heiliger dan jij", maar dat hij middenin de onheiligheid blijft, niet om er in te delen, maar om ook daar in navolging van Christus te dienen.
Uiteraard is het een geweldig spanningsveld! Kijkend naar de weg van Jezus met hoeren en tollenaren, kun je in die spanning staan en gaan. “Ik vermag alle dingen door Christus Die mij kracht geeft!”
Veel sterkte en nabijheid van God toegewenst!
Kand. G. van Ginkel
Dit artikel is beantwoord door
Kand. G.A. van Ginkel
- Geboortedatum:13-01-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Maartensdijk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Pastoraal werk te Veen, Wijk (bij Heusden) en Groenekan.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat gebeurd er als je niet meewerkt met het beleid of plan voor je client? Of wat gebeurd er als je het tegen houd?
Heel herkenbaar. Wat als een alleenstaande man veel behoefte heeft aan seksualiteit, maar hij heeft geen vrouw.Hierbij denk ik aan een client met een verstandelijke beperking.
Hij raakt gefrustreerd. Dan wil hij een zorgdame bezoeken of laten komen.
Mag dat? Dat is een moeilijk vraag.
Als we heel eerlijk zijn, vinden we dat vg mensen niet kunnen trouwen en geen seksualiteit mogen beleven. Is dat eerlijk?
Allemaal vragen die ons vak moeilijk maken.....
Dit bedoel ik niet negatief, maar in hoeverre wil je verantwoordelijkheid nemen voor iemand anders zijn daden?
Dat je opties geeft, in christelijk opzicht goede en foute opties, is je "taak" als werknemer in dat opzicht ben je christelijk eerlijk, want die opties zijn er nou eenmaal.
Als christen kan je verschil maken door je mening te geven of je visie vanuit christelijk oogpunt.
Als ik een doos bonbons koop voor mijn vrouw, als liefdes uiting, ben ik dan ook verantwoordelijk, voor het feit dat ze deze in 1 keer opeet, verantwoordelijk voor het feit dat ze 1 kilo zwaarder is en dus verantwoordelijk voor het feit dat ze zich niet happy voelt vanwege het feit dat de doos nu leeg is?
Als Jezus zegt geef aan de keizer wat de keizer toebehoort, ben ik dan verantwoordelijk voor het feit dat de keizer zijn leger sterker maakt, waardoor nog meer land wordt verovert en mannen, vrouwen, ja ook kinderen vermoord worden?
Ik denk dat in het erkennen van de gebrokenheid van deze wereld, God verheerlijkt wordt en God begrijpt de moeilijkheden hierin.
Wij kunnen het denken van mensen niet veranderen, we kunnen "slechts" wegwijzers zijn!
je hebt problemen met het seksuele gedrag van deze mensen. hoe ga je dan om met hun taalgebruik? Als christen lijkt me dat nog veel moeilijker en ook pijnlijker omdat je daar waarschijnlijk dagelijks mee geconfronteerd wordt.
Bij ons maakt iedere begeleider een plan voor de cliënt waar hij extra op let. Dan komt het plan in de team bespreking en als het goedgekeurd en bijgespijkerd is maken we een rondje of iedereen het kan uitvoeren.
We slijpen net zo lang aan een plan dat iedereen er achter kan staan, een plan moet consequent worden uitgevoerd, naders is het een flutbehandeling.
Bij ons is iedereen belangrijk, cliënten en medewerkers. Wij zijn geen christelijke instelling, maar ik ben trots er te werken, dus vraagsteller er zijn meer mogelijkheden om aan de slag te komen in je vak.
En bay the way, in de christelijke psychiatrie zou ik moeilijk kunnen werken, een behandelprogramma consequent uitvoeren en tegelijk bij alles aan God denken.
Een metselaar denkt ook niet bij elke steen aan God.
Maar ik heb niets tegen Eleos of dergelijke instituten, ze doen nuttig werk, ik zou het niet kunnen.
"Vandaag ga ik werken Heere, we kunnen u even niet gebruiken dat is te lastig".
Ja ik schrijf het een beetje sarcastisch, dit is namelijk hoe ik het voor me zie.
Als wij over een ongewilde vrijgezelle cliënt hebben die gefrustreerd is omdat hij geen gemeenschap mag hebben, dan word er toch gedacht aan een zorgdame / heer.
Eerlijk gezegd vind ik dat toch moeilijk om dan niet God erbij te betrekken. En dan niet op het moment, maar in ieder geval in mijn gedachten.
Of jouw plaats is bij een refo-instelling of bij een christelijke of onchristelijke instelling dat kun je niet voor een ander beslissen. Dat hangt af van wat je aankunt en welke plaats je krijgt, je mag God ook betrekken in het zoeken naar werk! Volgens mij kun je op iedere plaats, een lichtend licht en een zoutend zout zijn, als je met en voor God leeft!
Een stukje over werken in afhankelijkheid van God en tot Zijn eer kun je vinden in Efeze 6 : 5-8:
Slaven, wees, evenals aan Christus, gehoorzaam aan uw heer naar het vlees, met vrees en beven, oprecht van hart, niet met ogendienst, als mensenbehagers, maar als slaven van Christus; doe zo van harte de wil van God,
en dien met bereidwilligheid de Heere en niet de mensen. U weet immers dat wat ieder aan goeds gedaan heeft, hij dat van de Heere terug zal krijgen, hetzij slaaf, hetzij vrije.
