Twee handen op één buik
drs. J(oke) Ronner-Wattel | 2 reacties | 05-12-2013| 10:22
Vraag
Ik, vrouw van in de 20, heb meer dan vijf jaar een goede vriendin. Onze band is heel hecht, we zijn een soort van twee handen op één buik. Aan één woord of één blik hebben we genoeg om elkaar te begrijpen. Heel mooi natuurlijk en ik ben ook echt dankbaar voor deze vriendschap. Ik merk alleen dat de laatste tijd er bij mij gevoelens loskomen die ik niet wil hebben. Als zij mij omarmt, een knuffel geeft, of met mijn haren speelt krijg ik op de een of andere manier de kriebels. Ik wil er niet aan toegeven, dus probeer ik het te verbergen of ik duw haar weg. Het komt dus meer van haar kant, maar zij lijkt het de normaalste zaak van de wereld te vinden. Het is zelfs zo dat buitenstaanders denken dat wij een setje/stelletje zijn. Kort geleden hebben we een gesprek gehad over homoseksualiteit en zij kon dus niet begrijpen dat iemand homoseksuele gevoelens kan krijgen. Het bleek dat we een verschillende mening hadden en we kregen een felle discussie. Het is niet zo dat ik nu zeg dat ik op vrouwen val, want dat is niet zo. Ik kan me alleen maar indenken dat vrouwen op vrouwen kunnen vallen. Dat mannen op mannen kunnen vallen vind ik dan wel heel raar. Misschien komt het wel omdat ik door jongens op seksueel gebied als een beest behandeld ben. Ik weet niet zo goed wat te doen. Moet ik afstand van haar nemen? Ik vind het heel lastig omdat ik haar ook niet kwijt wil. We zijn overigens allebei (belijdend) kerkelijk meelevend, maar wel van een andere kerkgenootschap.
Antwoord
Je beschrijft dat je als vrouw een vriendschap met een andere vrouw hebt opgebouwd, die heel hecht is. Lichamelijk lijken jullie verder te gaan in jullie vriendschap dan tussen de meeste vrouwen die bevriend zijn met elkaar het geval is: omarmen, knuffelen, met de haren spelen. Wat me dan opvalt is dat je zegt dat je niet op vrouwen valt. Maar je krijgt wel bepaalde gevoelens voor haar. En blijkbaar schrik je daar van, want je vraagt je af of je afstand moet nemen van haar. Hoe zou je zelf nou die gevoelens noemen? Denk je dat die gevoelens als seksuele gevoelens te duiden zijn? Soms kunnen gevoelens in een vriendschap erg intens zijn, zonder dat ze seksuele opwinding veroorzaken.
Je schrijft vervolgens dat je door mannen “als een beest” bent behandeld. Dat is me nogal wat. Het klinkt traumatisch. Ik weet niet of je er ooit behandeling voor hebt gehad. Maar de gevolgen van dergelijk misbruik kunnen onder andere zijn dat je een diep wantrouwen naar mannen hebt en dat dat relatievorming met een man, verliefd worden op een man in de weg kan staan. Dan kun je, ook al heb je een heteroseksuele geaardheid, heel veel moeite hebben gevoelens voor een man te ontwikkelen. En als je dan gevoelens voor een vrouw krijgt is het dubbel verwarrend: wat is je geaardheid vanuit je aanleg en wat is mogelijke vervorming door misbruik?
Ik kan daar vanuit jouw brief geen antwoord op geven. Ik kan me wel voorstellen dat je er bijvoorbeeld met een (christelijke) psycholoog of seksuoloog gesprekken over hebt, die jou meer duidelijkheid geven.
Drs. Joke Ronner-Wattel
Dit artikel is beantwoord door
drs. J(oke) Ronner-Wattel
- Geboortedatum:26-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:-
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Joke Ronner is GZ-Psycholoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als dat zulke gevoelens oproept moet je daarmee ophouden.
Je hoeft er tegenover haar geen beladen onderwerp van te maken. Je bent geen tiener meer. Zeg gewoon dat je het fijn vindt als ze ... maar het niet prettig vindt als ze ... Vul zelf maar in.
Je kunt misschien proberen om in stapjes wat afstand te nemen...
Bv iets minder vaak afspreken, niet naast elkaar gaan zitten maar tegen over elkaar. Niet samen op bed zitten/liggen, elkaar niet aanraken dan alleen 3 zoenen bij ontmoeting en afscheid enz.
Op een gegeven moment zal je vriendin dit waarschijnlijk wel merken (iig mijn vriendin wel) En kun je vragen of zij dit wil respecteren omdat je jezelf niet prettig voelt bij hoe de situatie nu is.
Het is aan het begin erg wennen, maar na een poosje word het normaal en kom je dan ook in een iets normalere vriendschappelijke relatie.
Waarschijnlijk hebben jullie allebei geen verkering??
Ik heb zelf nog nooit een relatie gehad, en denk zelf achteraf dat ik mijn behoefte van lichamelijk contact en intimiteit bij die vriendin zocht. Dit is denk ik ook wel heel menselijk.
Helemaal als je al een relatie gehad hebt en op dit moment niet hebt dan zoek je die behoefte misschien nu sneller bij je vriendin en zij ook bij jou.
Ik denk dat bewustwording al een hele stap is....
Op een gegeven moment (iig dit merkte ik bij mijzelf) merk je gewoon dat hoe de relatie met je vriendin nu is net over een bepaalde grens gaat en meer op een relatie lijkt dan op een gewone vriendschap.
Nu je dit beseft kun je makkelijker beginnen met een stapje terug te nemen.
Ik denk dat het dan ook makkelijker word om meer open te staan voor contacten naar andere mensen toe. (misschien dat je dit nu ook onbewust afsluit) als je je niet meer helemaal richt op die vriendin.
Na een poosje kreeg mijn vriendin een relatie en is ook vanuit haar kant de behoefte aan 'intiemer' contact afgebouwd en hebben we nu weer een gewone vriendschappelijke relatie waar ik erg blij mee ben en ik daardoor nu achter af ook zie dat we toen wel echt 'te close' waren.
