Thuis een naar kind

Ds. H. Veldhuizen | 5 reacties | 06-11-2013| 14:36

Het botst de hele tijd tussen mijn ouders en mij. De oorzaak is, denk ik, omdat ik al midden twintig ben en het gevoel heb dat ze mij behandelen als een klein kind. Het gevolg hiervan van is dat ik thuis een heel naar kind ben. Ik heb een grote mond en erger mij overal aan. Er ontstaan grote conflicten tussen ons en als dat zo is heb ik er spijt van, maar durf geen sorry te zeggen, Thuis bij ons worden weinig over geloof en gevoel gesproken. Ik kan het wel bij mijn vriend kwijt, maar weet niet hoe ik met mijn gevoelens om moet gaan. Daardoor raak ik gauw overstuur en heb niets meer onder controle. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Het gebod “eer uw vader en moeder” heb ik heel erg overtreden en weet niet meer hoe ik de verhouding goed krijg. Ik kan niet meer met ze praten. Er is een grote afstand tussen ons ontstaan. Wat moet ik doen? Is het beter dat ik uit huis ga? Bij alles wat ik ga doen, moet ik het zeggen. Loop ik naar mijn auto, dan wordt er direct gevraagd wat ik ga doen. Bij alles word ik gecontroleerd. Als ik de deur op slot doe, kijken ze of ik het goed heb gedaan. Als er iets ligt van mij, moet ik het direct opruimen, enzovoort. Het tekent mijn hele leven. Ik keer helemaal in mezelf en kan hierdoor ook slecht mijn gevoelens bij mijn vriend uiten. Wat moet ik?

Beste vriendin,

Heel erg verdrietig wat je schrijft. En aan de andere kant, denk ik, ook best begrijpelijk. Je bent, schrijf je, midden twintig en je hebt het gevoel dat je door je ouders behandeld wordt als een klein kind. Je wordt bij alles gecontroleerd, krijgt -als je volgens hen iets niet goed doet- steeds wat te horen en er ontstaan daardoor tussen je ouders en jou steeds grote conflicten. Als dat zo is heb je er spijt van, maar je durft geen sorry te zeggen. Dat is natuurlijk jammer, sterker nog, dat is eigenlijk niet goed van je. Aan de andere kant is het ook weer begrijpelijk. Misschien hebben je ouders je nooit geleerd om sorry te zeggen, misschien hebben ze ook nooit (want dat moeten ouders ook wel eens doen) sorry tegen jou gezegd. Al met al is er een grote afstand tussen je ouders en jou ontstaan, je kunt niet meer met je ouders praten en -schrijf je- je hebt het gebod “eer uw vader en moeder” heel erg overtreden en weet niet meer hoe je de verhouding goed moet krijgen. Wat moet je nu doen. Is het beter dat je uit huis gaat?
 
Laat ik eerst maar zeggen, beste vriendin: ik denk dat -zoals je ouders doen- niet goed is. Je hebt een bepaalde leeftijd, daar hebben je ouders rekening mee te houden. Maar ik zeg er direct bij: het is aan de andere kant ook begrijpelijk. Ik weet niet of er nog meer kinderen bij jullie zijn, of dat je het enige kind bent of de jongste of de oudste. Maar sommige ouders hebben er heel veel moeite mee om hun kinderen los te laten, zelfs soms als hun kinderen getrouwd zijn. Maar dat is niet goed. Misschien hebben je ouders -al merk je dat niet- daar zelf ook last van. Misschien -stel je dat even voor- dat ze elke avond bidden: Heere, geef ons wijsheid om met onze dochter om te gaan, want we voelen zoveel tekort. Alleen: ze praten daar zo moeilijk over, schrijf je, er wordt bij jullie thuis weinig over geloof en gevoel gesproken. Heb je er wel eens op gelet wat de Catechismus van het gebod “Eer uw vader en uw moeder” zegt? “Dat we met de zwakheden en gebreken van onze ouders geduld moeten hebben.” Onze ouders hebben dus zwakheden en gebreken! Als een dominee over het vijfde gebod preekt zal hij dat, als het goed is, ook duidelijk zeggen: Ouders, u hebt zwakheden en gebreken, daar moet u aan ontdekt worden, dat leert de Heilige Geest u en de Heilige Geest leert u daar -als het goed is- ook tegen strijden. Als ouders dat van zichzelf gaan verstaan zal hun houding, denk ik, anders worden. Maar daarnaast geldt voor jou en anderen: geduld hebben met hun zwakheden en gebreken. Moeilijk? Ja, vast en zeker! De Catechismus spreekt van “behoorlijke gehoorzaamheid”. Onbehoorlijke gehoorzaamheid, dat mag je ook weten, wordt niet gevraagd. Wel gehoorzaamheid zoals het behoort. 

In de tweede plaats: zou het voor jou niet mogelijk zijn om als dat nodig is, sorry te zeggen en excuus te vragen? Ik begrijp wel dat dat -omdat je dat niet geleerd hebt- niet ineens gaat. Maar als je eerst bidt en dan naar je ouders toe stapt? En dan niet boos worden als ze daar niet positief op reageren of nog eens gaan herhalen wat je allemaal verkeerd deed. Denk aan dat mooie gebed van Psalm 141:3 (berijmd), een gebed dat je elke morgen zou moeten bidden: “Zet Heer, een wacht voor mijne lippen, behoed de deuren van mijn mond, opdat ik mij tot genen stond iets onbedachtzaams laat ontglippen.” Misschien dat ze er verrast door zijn als je naar ze toe stapt, misschien ook een beetje beschaamd, omdat ze voelen dat het van hun kant ook vaak uit de hand gelopen is en zijn ze er, ook al merk je dat misschien niet direct, heel dankbaar voor dat je naar hen toekwam.

In de derde plaats: Zou je jezelf kunnen aanleren om op opmerkingen van je ouders in plaats van boos, laconiek en vriendelijk te reageren: “Ik ben bijna 25, hoor, het komt heus wel goed.” Moeilijk? Ja! Maar het leven is voor ieder mens vaak een oefening. En misschien leert het je ouders zelf ook vriendelijker te reageren.

In de vierde plaats: Je zou je ouders een brief kunnen schrijven waarin je ongeveer hetzelfde schrijft als wat je in je vraag aan Refoweb heb geschreven: dat je hoe alles thuis gaat zo moeilijk vindt, dat je zelf ook vaak verkeerd was en daar biedt je je excuses voor aan, dat je zo graag wil dat de verhoudingen anders worden, maar dat je niet weet hoe, dat je daar ook voor bidt, enz. Eventueel schrijf je erin dat je wel eens overweegt om het huis uit te gaan en wat ze daarvan zouden vinden? 

Want -en dat is het vijfde- je vraagt: “Is het beter dat ik uit huis ga?” Ik ken je omstandigheden natuurlijk niet, maar ik ben geneigd om daar “ja” op te antwoorden. Als je maar goed bedenkt wat de consequenties zijn: de kosten daarvan, het alleen-zijn (kun je dat?), de verhouding met je vriend (het moet niet op samenwonen uitdraaien), hoe vaak je naar huis gaat en hoe het dan zal zijn, enz. Ergens op kamers gaan lijkt namelijk wel mooi, maar het heeft ook veel schaduwzijden. En het belangrijkste is: dat het in goed overleg met je ouders gebeurt, niet met ruzie zodat de verhoudingen nog meer verstoord zijn, maar zo dat het de verhoudingen juist ten goede kan komen.

Het laatste wat ik zeg is: je schrijft dat je niet weet hoe je met je gevoelens moet omgaan en dat je ook bij je vriend slecht je gevoelens kunt uiten. Zou je niet kunnen proberen dat te veranderen? Misschien dat je vriend je daarbij kan helpen. Je zou het ook een aantal keren per brief kunnen doen. Uit je vraag aan Refoweb blijkt namelijk dat je op papier of de mail wel je gevoelens kunt verwoorden. Je hoeft natuurlijk niet heel je hebben en houden voor elkaar bloot te leggen, ieder mens heeft een aantal vierkante meters waar een ander niet in kan komen. Maar voor elkaar een open brief zijn is in een goede relatie toch wel heel mooi.

Beste vriendin, ik hoop dat ik je wat geholpen heb en in ieder geval wat geschreven heb waar je over na kunt denken. Van harte hoop ik voor jou en voor je ouders dat de dingen ten goede veranderen. God sterke en zegene je.  

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven