Toekomst baart zorgen

Ds. H. Veldhuizen | 1 reactie | 20-09-2013| 16:44

Al jaren weet ik dat homoseksueel ben. Vooral in de pubertijd heb ik het hier erg moeilijk mee gehad. Ik zag altijd weer tegen mijn verjaardag op omdat ik dan weer een jaar ouder zou zijn en ik nog geen vriendinnetje had. Vrienden kregen verkering, trouwden en sommige van hen hebben ook al kinderen. Nu ik eind 20 ben, kom ik steeds meer in de knoop met mezelf. Niet zozeer vanwege mijn geaardheid, maar wel omdat het contact met vrienden minder is geworden. Begrijpelijk, want zij hebben een partner en sommige zelfs al kinderen. Stellen trekken toch meer naar elkaar toe, evenals stellen met kinderen naar andere stellen met kinderen. Ik ga hier ook niet tussen staan en dwing me niet op. Mijn familie is klein en nu het contact met vrienden minder word, ben ik steeds vaker alleen. Hetero singels hebben nog het perspectief om een relatie aan te gaan en kinderen te krijgen. Voor mij is dat in een hetroseksuele relatie onmogelijk. Ik heb geen enkel gevoel voor vrouwen. Soms denk ik wel eens hoe het zou zijn om een homoseksuele relatie en kinderen te hebben. Sommige bekende Nederlanders hebben een zeer stabiele homorelatie, soms ook met kinderen. Toch besef ik wel dat dit voor mij niet de weg is, zonder anderen overigens te veroordelen. Ik heb mezelf geaccepteerd zoals ik ben. Mijn geheim heb ik echter nooit met iemand gedeeld en dit ben ik ook niet van plan. Misschien zou ik mijn ouders hier wel verdriet mee doen. Nooit kleinkinderen of een schoondochter. De toekomst baart me echter wel zorgen. Als mijn ouders er niet meer zijn, schiet ik toch alleen over. Daarom zijn vrienden erg belangrijk voor me, maar die dreig ik steeds meer te verliezen. Mijn verhaal is misschien wat warrig, maar ik hoop dat duidelijk is wat mijn probleem c.q. angst is. Ik wil mijn verhaal niet persoonlijk met iemand delen. Een kerkenraad wisselt en ik ben bang dat mijn geheim bij een groter publiek bekend wordt. Soms heb ik wel eens de neiging gehad om iemand in vertrouwen te nemen, maar ik durf het niet aan. Pasgeleden hoorde ik een preek van de Moorman: Ook hij bleek homoseksueel te zijn, maar God gaf toch om hem. En als de voorganger "onze hulp is in de naam van de Heere" uitspreekt", denk ik ook vaak: ja Hij is toch een machtige helper en soms vind ik er dan ook rust in. De angst voor toenemend sociaal isolement (vooral ook het gevoel) blijft echter toenemen. Kan een panellid mij handvatten aanreiken waar ik wat mee kan voor de toekomst? Heel hartelijk dank voor het doorzetten van deze vraag. Ik ben blij dat er een laagdrempelig, anoniem plaform is als Refoweb. Gods verdere zegen toegewenst op jullie werk. Wilt u het panellid ook hartelijk danken voor zijn antwoord en tijd?

Beste vriend,

Hartelijk dank voor je open en eerlijke vraag. Het is goed dat je geschreven hebt. En ook heel begrijpelijk wat je schrijft: dat je je als homoseksueel in veel opzichten alleen voelt, jezelf niet wilt opdringen en je sociale contacten minder worden omdat vrienden verkering kregen of trouwden en sommigen zelfs kinderen hebben. Maar inmiddels kom je bij het ouder worden, schrijf je, steeds meer met jezelf in de knoop. Ook dat is begrijpelijk. Ik denk dat het ook heel wijs is dat je geen homoseksuele relatie wilt; je beseft terecht dat dat voor jou niet de weg is. Ik denk trouwens dat dat ook niet de bijbelse weg is. Maar nu komt bij het ouder worden steeds meer de angst voor toenemend sociaal isolement bij je boven. Daarbij komt dat niemand van je homoseksualiteit weet, je ouders niet, vrienden niet, je kerkelijke gemeente niet... Wat moet je nu doen om het sociale isolement te doorbreken?

Beste vriend, laat ik eerst zeggen dat goede sociale contacten belangrijk zijn, ook voor jou, misschien vooral wel voor jou. Je zou kunnen proberen, zonder je op te dringen, bepaalde contacten op te bouwen. Dat kan misschien door een of meer taken op je te nemen in de kerkelijke gemeente waartoe je behoort. Of door het bezoeken van een lidmaten- of bijbelkring, zo die er bij jullie is, of door op een zangkoor te gaan of een bepaalde groepssport te gaan beoefenen. Ik weet niet welke belangstelling je hebt en welke mogelijkheden er voor je zijn. Je kunt ook denken aan vakantiereizen die er zijn voor bepaalde leeftijdsgroepen waardoor contacten zijn op te bouwen. Ik weet van vakantiereizen waardoor vriendschappen voor het leven zijn opgebouwd.

Maar dat is niet het enige. Je schrijft dat niemand van je homoseksualiteit weet en dat je het ook met niemand wilt delen. Dat kan ik aan de ene kant best begrijpen. Maar aan de andere kant bevordert dat, denk ik, sociale contacten ook niet direct. Zou het juist niet goed zijn om dat te doorbreken en mensen van jouw seksueel anders zijn te laten weten? Je bent toch op geen enkele manier minder door je seksueel anders zijn? Rond seksualiteit heeft in het verleden vaak een bepaalde ’sfeer van geheimzinnigheid’ gelegen; er werd niet over gesproken. In onze tijd is dat (soms op het rauwe af, maar dat bedoel ik natuurlijk niet) gelukkig doorbroken. Als ik jou, beste vriend, zou ontmoeten zou je voor mij ook geen stap minder zijn omdat je homoseksueel bent, net zoals ik veronderstel dat ik voor jou geen stap minder ben omdat ik heteroseksueel ben. Homoseksualiteit is een gegeven, dat er (door de gebrokenheid waarin wij leven) evenals de heteroseksualiteit is. Jij mag er, ook met je homoseksualiteit, evenzeer zijn als ieder ander, zéker omdat je er op een goede wijze mee wilt proberen te leven. Dat betekent voor jou wel een heel moeilijke weg, evenals veel anderen (ook heteroseksuelen) soms een moeilijke weg hebben te gaan. Denk aan gehandicapten, weduwnaars, weduwen of ex-gehuwden. Maar, en het is heel belangrijk dat je je dat heel goed bewust bent: Je bent er voor de Heere geen stap minder om. Maar de Heere vraagt wel te dragen wat je te dragen hebt.

Daarom nog eens mijn vraag: zou het niet goed zijn om het geheim houden van je homoseksualiteit te doorbreken? Tegenover je ouders bijvoorbeeld. Ik kan natuurlijk niet inschatten of je hen er, zoals je schrijft, verdriet mee doet. Ook niet of ze het begrijpen kunnen, omdat (nóg eens) er een sfeer van geheimzinnigheid rond (homo)seksualiteit was en soms nog is. Maar: misschien bidden je ouders wel voor je of je een goede vrouw mag krijgen. Ze zouden, als ze van jouw geaardheid weten, hun gebed anders kunnen invullen en kunnen gaan bidden om Gods kracht voor je. Trouwens, zou het niet mogelijk kunnen zijn dat je ouders al bepaalde vermoedens hebben, omdat het gegeven van homoseksualiteit in onze tijd veel meer open ligt dan vroeger? Als dat zo is, zou het heel bevrijdend voor hen (en jou) kunnen zijn als je, zoals dat genoemd wordt ’uit de kast komt’. Je zou ze in ieder geval voorzichtig die kant uit kunnen laten denken, door bijvoorbeeld tegen hen te zeggen: Ik heb nu eenmaal geen gevoel voor meisjes of vrouwen.  En: zou je het je dominee (als jullie die hebben) niet kunnen vertellen? Of tóch: een of meer kerkenraadsleden? Je schrijft dat je, mede voor de wisseling van kerkenraadsleden, bang bent dat het dan bij een groter publiek bekend wordt. Ik weet niet of dat helemaal waar is, maar stel dat je gelijk hebt: zou het, beste vriend, erg zijn als het bekend werd? Je hoeft je er toch niet voor te schamen? Zouden gemeenteleden je ‘minder’ vinden als ze van je geheim wisten? Dan zijn het geen goede gemeenteleden. Of zouden ze juist waardering voor je hebben omdat je een trouw gemeentelid bent en voor mensen, als dat nodig is, klaar staat en niet zo gauw ‘nee’ zegt als er een beroep op je wordt gedaan? Heb je wel eens het prachtige (!) gezegde gehoord: de gemeenschap der heiligen is de gemeenschap der veiligen? Juist binnen de christelijke gemeente kunnen mensen in de meest goede zin ‘veilig’ zijn: gehandicapten, verslaafden (alcoholist, gok- of pornoverslaafd), eenzamen, seksueel-andersgeaarden, enz.

Ik zal je vier dingen vertellen: 1. Een kerkenraadslid, niemand wist dat hij homoseksueel was. Een goede vriend raadde hem aan het in de kerkenraad te vertellen. Hij deed het, na een gesprek met zijn dominee. Gevolg: heel de kerkenraad stond achter hem, waardeerde hem, ‘beschermde’ hem als dat nodig was, bijvoorbeeld door hem niet te laten gaan naar een adres dat voor hem moeilijk zou zijn. 2. Iemand die leiding gaf in het jeugdwerk. Andere jeugdleiders wisten van zijn homoseksuele geaardheid. Ze accepteerden hem volledig, hielpen hem als het nodig was, en (weer dat woord) ‘beschermden’ hebben als hij in bepaalde verleidingen terecht zou kunnen komen. Een jeugdleider moet toch ook ‘beschermd’ worden als hij in een kring van jonge meiden terecht komt? En zo gaat het in een gemeente toch ook, als iemand bijvoorbeeld alcoholist was (want dat ben je eigenlijk blijvend)? Die laten we als gemeente toch niet vallen? Er zijn gemeenten waar voor zulke mensen zelfs het Avondmaal gevierd wordt met druivensap in plaats van wijn. 3. Ik weet niet tot welke kerk je behoort, maar je weet misschien dat een van de landelijke jeugdleiders van de HGJB, Herman van Wijngaarden, homoseksueel is. Hij kan daar op een heel goede wijze over spreken. In onze gemeente hield hij er eens een indrukwekkende lezing over. 4. Een ernstig-verslaafde; hij kwam er maar niet vanaf, worstelde ermee. Hij nam (het werd hem aangeraden) een vriend in vertrouwen. Die lichtte, met zijn toestemming, een paar andere vrienden in. Met elkaar vormden deze vrienden een gebedskring om hen heen. Tot vandaag toe weet verder niemand wat er aan de hand is of was. Ik wil maar zeggen: dàt is een gemeente. In de wereld geldt: Eens een dief (of vul iets anders in), altijd een dief, in de christelijke gemeente geldt: Eens een dief, nooit meer een dief. De gemeente weet namelijk als het goed is van de genade en barmhartigheid van Jezus Christus. Ze is als het goed is een ‘gemeenschap der veiligen’, voor gehandicapten, homo’s, hetero’s, lesbiennes, alleengaanden, alleenstaanden, voor jou en voor mij.

Mooi wat je schrijft over de preek van de Moorman. Hij was niet in de eerste plaats homoseksueel, maar een eunuch (ontmande). Belangrijke personen die bijvoorbeeld ook bewaarder van een harem van de vorst waren, werden soms ontmand, zodat ze geen ‘bedreiging’ of ‘verleiding’ voor de vrouwen zouden kunnen zijn. En: ontmanden mochten niet in de tempel komen (Deut.23:1). Bij de Heere was de Moorman echter, mede tengevolge van het lezen van de rol van Jesaja, welkom!

Nog mooier wat je schrijft over het votum: “Onze hulp is in de naam van de Heere.” Het staat in Psalm 124:8. Soms vindt je, als je dat zondags hoort, rust, schrijf je. Ik hoop van harte dat het mag worden: rust, kracht, in een door de Heere gezegend leven.

Beste vriend, ik hoop dat ik je wat geholpen heb. Schrijf ander gerust in vertrouwen terug. God zegene je.

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven