Stiefouderschap
Ds. J.A. Mol | 12 reacties | 18-09-2013| 09:41
Vraag
Ik heb een vraag over stiefouderschap. Ik ben sinds zeven jaar stiefmoeder. Mijn stiefdochter was nog heel jong toen ik haar leerde kennen. Later ben ik met haar vader getrouwd en werd ik haar stiefmoeder. Vanaf het begin noemde ze me bij mijn voornaam. Als klein meisje had ze ook wel eens andere naampjes voor me, dat vond ik wel grappig. In ons gezin hechten wij waarde aan beleefdheid en respectvol omgaan met ouderen. Wij leren onze kinderen tegenover familieleden en andere oudere mensen u te zeggen en zeker niet bij hun voornaam aan te spreken. Zo zijn wij als ouders zelf ook opgevoed en wij vinden het belangrijk dat onze kinderen dat leren. Nu is het een grote meid geworden (we hebben inmiddels zelf ook een gezin gekregen) en ik merk dat ik er soms moeite mee heb door zo'n groot kind bij mijn voornaam aangesproken te worden. Ook haar vriendinnetjes spreken mij zo aan, omdat zij mij ook tegenover hen bij mijn voornaam noemt. En zo gebeurt het regelmatig dat hier een vriendinnetje van mijn stiefdochter mij bij mijn voornaam aanroept en jij en jouwt erbij. Ik kan hier maar niet aan wennen, maar durf er ook niet zo goed iets van te zeggen, want ik weet niet zo goed wat ik hen als alternatief aan moet bieden. En eigenlijk bedacht ik mij dat het eigenlijk raar is dat je in principe geen enkele volwassene zomaar automatisch bij zijn voornaam aanspreekt, behalve je stiefmoeder of stiefvader. Ook op internet heb ik eens rondgesnuffeld en ik kwam bijvoorbeeld een artikel tegen op Trouw.nl waarin een mevrouw ook aangaf moeite te hebben met het feit als stiefmoeder bij haar voornaam aangesproken te worden. Deze mevrouw kreeg veel negatieve reacties. Blijkbaar heb je in ons land als stiefouder niets anders dan te accepteren dat je bij je voornaam aangesproken wordt. In onze gereformeerde gezindte wordt (naar mijn idee) veelal toch nog veel meer een beleefde omgangsvorm van kinderen naar volwassenen toe geleerd. Schoolmeesters en juffrouwen worden niet bij voornaam genoemd (bij ons op school wel), ook naar ouders van vriendjes of vriendinnetjes toe wordt niet met voornamen gewerkt (bij ons op school stellen ouders zich wel voor met voornaam aan kinderen) en in de kerken worden ook nog bepaalde beleefdheidsregels in acht genomen (bij ons in de kerk stelt een ambtsdrager als ouderling of dominee zich met voornaam voor en ook de gemeenteleden worden bij voornaam aangesproken). Nu vraag ik mij af, komt mijn moeite als stiefmoeder bij voornaam aangesproken te worden omdat ik in een omgeving leef waarin dat soort beleefdheden helemaal vervaagd zijn en ik als ‘andersdenkende’ niet weet wat ik daar mee aan moet? Moet ik juist vasthouden aan de opvoedingsvisie over omgaan met volwassenen en mensen met een functie of ambt, of moet ik maar met de tijd meegaan? En hoe kan ik omgaan met de moeite die ik daaruit voortkomende heb met de aanspreekvorm van mijn stiefdochter en haar vriendinnen? Veel informatie die hierover te vinden is, is namelijk vooral afkomstig van fora en internetsites waaruit geen enkele geloofsvisie blijkt. Hoe wordt daar vanuit de gereformeerde gezindte tegenaan gekeken?
Antwoord
Beste (stief)moeder,
Na het lezen van uw uitgebreide vraag, blijven er bij mij wat dingen hangen. Zaken die voor mij belangrijk zijn te weten om u behulpzaam te kunnen zijn. Ik ben wel benieuwd hoe u de relatie met uw eigen kinderen ervaart en hoe de relatie is tussen uw kinderen en uw stiefdochter. En hoe ervaart uzelf nu de relatie met uw stiefdochter? Ook lees ik in uw verhaal niets over de wijze waarop uw man hierin staat. Vragen die om een antwoord vragen, voordat u de weg beter kan worden gewezen.
U krijgt er steeds meer moeite mee dat uw stiefdochter u bij uw voornaam noemt. Hoe is die moeite zo gekomen? Vroeger vond u dat kennelijk niet zo vervelend. Uit de reacties die u gelezen hebt op een artikel trekt u de (bittere??) conclusie dat het nu eenmaal niet anders is dan dat je als stiefouder bij je voornaam wordt aangesproken...
Mijn vraag aan u is: hoe is de relatie met uw stiefdochter? Gaat uw vraag over ‘opvoedingsvisie’ of zit er meer achter uw vraag? Dient er misschien aandacht gegeven te worden aan de relatie tussen u en uw stiefdochter. En daarin is de rol van uw man van groot belang.
Als ik meer voor u kan betekenen, dan hoor ik dat graag. Ik wens u met uw man, kinderen en stiefdochter Gods leiding toe.
Met hartelijke groet,
Kand. J. A. Mol
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.A. Mol
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
dat ze u bij uw voornaam aanspreek. Nu wordt het steeds minder leuk en zeker als haar vriendinnen u ook bij de voornaam gaan aanspreken. Zelf heb ik ook een stiefvader, die ik inderdaad ook bij de voornaam noem. Nu is het wel zo dat wij als kinderen allen reeds getrouwd waren, toen mijn moeder opnieuw trouwde. Zijn dochters noemen mijn moeder ook bij de voornaam, ik kan niet merken dat ze er moeite mee heeft. Maar ook dat zijn inmiddels getrouwde vrouwen en moeders. Er wordt wat meer afstand gecreëerd, maar voor mij voelt het heel vreemd en niet echt om vader te zeggen, omdat mijn eigen vader overleden is en mijn stiefvader bij de voornaam aanspreken, voelt totaal niet vreemd, wel zeg ik verder u en geen jij of jouw. Zijn er misschien geen moeders die in dezelfde situatie zitten en kunnen vertellen hoe zij dit doen. Mijn buurjongetje noemt mij buurvrouw en dan de voornaam, dat klinkt ook al anders dan alleen de voornaam. Misschien een optie: moeder en dan wel de voornaam? Heel veel sterkte en ik denk dat je/u het gewoon moet bespreken en samen een oplossing proberen te bedenken waar ieder zich prettig bij voelt.
Ik krijg eerder het gevoel dat de vragenstelster het gevoel krijgt dat ze minder is dan een gewone moeder, vader, pleegmoeder etc. Sommige stiefmoeders hebben veel zorg voor en met hun stiefkinderen. En ik moet er ook niet aan denken door een vriendinnetje bij mijn voornaam aangesproken te worden. Zo raar is dat toch niet?
Ik vind het jammer dat daar in het antwoord niet dieper op wordt ingegaan.
jvslooten, Rozijn heeft een punt. Het gaat er hier niet om of je een bepaalde omgangsvorm wel of niet vind kunnen. In hun gezin hebben zij hier voor gekozen, dat is hun goed recht.
Omdat ik zelf uit een dorp kom en dialect spreekt waar u niet in voor komt, hebben wij onze kinderen eerst geen u tegen ons laten zeggen.
onze oudste kinderen waren in de pubertijd behoorlijk brutaal en "jij altijd" klinkt brutaler dan "u altijd"
We hebben dit tegen hen gezegd en daarna zijn ze u gaan zeggen, nu ze volwassen zijn is er nog wel wat verschil, de ene schoondochter zegt ma en u de andere noemt me bij de voornaam en zegt jij. Ik maak hier nu geen punt van, maar in de puberrteit van de oudste vond ik het naar klinken.
Dus veranderen is niet direkt een punt, wel het feit dat zij stiefdochter is, de kinderen uit je huwelijk met je man zeggen ws wel mama en u, praat er eens met je stiefdochter over, misschien vindt zij het niet leuk om een andere positie in je gezin te hebben, of misschien vindt ze het juist stoer om met jou een andere band/relatie te hebben omdat zij ouder is. zoek het eens samen uit en let er op wees niet bang om regels te stellen, dat geeft ook veiligheid voor haar
Heel veel sterkte
Schoolmeesters en juffrouwen worden bij voornaam genoemd, ook naar ouders van vriendjes of vriendinnetjes toe wordt met voornamen gewerkt, en in de kerk stelt een ambtsdrager als ouderling of dominee zich met voornaam voor en ook de gemeenteleden worden bij voornaam aangesproken. Ook mocht het kind ´´vroeger´´ wel ´´jouwen´´ en nu het ouder is, ineens niet meer? Wat verwacht je in zo´n situatie van een kind? Een beetje realiteitszin mag ook wel hoor.
Ik heb zelf ook een stiefmoeder en wij noemen haar altijd bij de voornaam. Sowieso heb ik haar nooit als 'mama' aan kunnen en willen spreken, omdat je maar één bloedeigen moeder hebt. Zelf hebben ze ook twee eigen kinderen gekregen en ik spreek tegenover hun wel over mama.
Ja, en dan is het inderdaad de vraag, hoe u dan graag aangesproken wilt worden.
Je zou met haar kunnen praten, en eerlijk zeggen dat je het vervelend vind dat zij en haar vriendinnetjes je met je voornaam aanspreken en vragen of ze tante wil gaan zeggen. Maar misschien is ze daar nog niet oud genoeg voor.
En ik vind zelf echt dat je ook als stiefmoeder niet hoeft te accepteren dat vriendinnetjes je bij de voornaam aanspreken. Je kunt dat best bij je stiefdochter aangeven en zeggen dat in ieder geval de vriendinnetjes je anders aanspreken. De vriendinnetjes van mijn dochter zeggen altijd: mama van ...... Misschien kun je daar iets op bedenken?
Heeft u de kwestie al met uw stiefkind besproken? Ze is groot dus heeft vast zelf ook een mening.
En wat zou uw alternatief zijn? Mw x? Of stiefmoeder? Of vrouw van mijn pappa? Ik ken iemand en die noemt zijn stiefmoeder letterlijk ' stief'. Zou u dat willen?
Voor u het gesprek aangaat zou ik zelf wel eerst bedenken wat u dan liever heeft.
