Belijdenis van de Waarheid

R. J. Jansen | 1 reactie | 04-09-2013| 14:10

Als ik het dus goed begrijp moet je God blijven zoeken, op zoek naar het Ware Leven. Leven waarin je niet meer zonder God kan leven. Leven naar Gods eer. Ik geloof namelijk dat God bestaat, maar merk dit nog niet in mijn hart. Ik lees de Bijbel op zoek naar antwoorden op vragen en stel ze ook in het gebed. Maar zoals ik denk dat bekeerde mensen het voelen, heb ik dit niet. Dus kan je niet belijdenis doen als je wel gelooft wat in de Bijbel staat, maar nog niet het gevoel heb dat het in je hart zit?

Beste vriend(in),

Hartelijk dank voor je eerlijke vraag. Het is heel goed dat je de vragen van je hart niet camoufleert en dan ‘zomaar’ belijdenis gaat doen, maar dat het een zoektocht en worsteling voor je is. Want als we met een hart vol vraagtekens tot de Heere gaan, wil Hij inderdaad spreken door Zijn Woord. Zal Hij ook zó spreken in ons leven dat we met hart en mond kunnen belijden: “van Hem is mijn heil!”
 
Je worstelt met moeilijke vragen: “ik wil het Woord wel geloven, maar het lijkt mijn hart niet te raken en... wat voel je eigenlijk als de Heere in je leven werkt?” Hoe zit dat nu met geloof en gevoel?

In je vraag lijkt het of er maar twee ‘gebieden’ (zielsvermogens) in de mens zijn die met het geloof te maken hebben, namelijk verstand en gevoel. Vaak wordt het ook zo voorgesteld. Er moet verstandelijke instemming zijn met de waarheden van het Evangelie, maar het Woord moet ook gevoel in ons opwekken. Veel mensen worstelen ermee dat hun verstand en gevoel verschillende dingen zeggen. Helaas kiezen veel mensen uiteindelijk (onbewust) voor één van de twee... aan de ene kant zijn er mensen die zeggen: “ik geloof het gewoon omdat het in de Bijbel staat”, aan de andere kant vertrouwen sommige mensen op hun gevoelens: “tijdens die preek voelde ik zo’n warmte en liefde, nu ben ik bekeerd.” Maar die beide mensen zijn niet bekeerd.

Mensen die het ‘gewoon’ geloven omdat het in de Bijbel staat, geloven net zoveel als de duivel (Jak. 2:19). Zij hebben wel een schijnzekerheid, maar dit ‘geloven’ heeft hun leven niet echt veranderd, er is geen vrucht. Dit ‘geloof’ dat het hart niet vernieuwd, is bedrog. De Heere Jezus is daarin heel helder: “Niet een ieder die tot Mij zegt: Heere, Heere! zal ingaan in het Koninkrijk der hemelen, maar die daar doet de wil Mijns Vaders” (Matt.7:21). Hun ‘geloof’ is geen “gave van God” (Ef. 2:10). De Heere heeft niet in hun leven gesproken waardoor zij konden, ja moesten geloven, maar zij hebben het geloof zelf gegrepen, zelf geconcludeerd.

Mensen die geloven op basis van hun gevoel hebben geen zekerheid. Hun ‘geloof’ is niet gebaseerd op wat de Heere gezegd heeft, maar op wat zij in hun hart gevoeld hebben. Zij geloven eigenlijk niet dat de Heere betrouwbaar is, maar dat hun hart betrouwbaar is. Maar mijn gevoel om vier uur, is om kwart over vier alweer anders. Wat je voelt onder een preek, kan buiten de kerk al weer weg zijn. Daarom hebben zulke mensen in hun leven geen fundament. Als er aanvechting of beproeving komt, is hun geloof verdwenen als sneeuw voor de zon. (Als je meer wilt weten over de verschillende soorten ‘geloof’ lees dan het boekje “Geloof en gevoel” van ds. D. Heemskerk. Van harte aanbevolen!)

We zien dus dat verstand en gevoel allebei niet de grond zijn van het ware geloof. Maar we moeten dan ook zeggen dat verstand en gevoel niet de enige en niet de belangrijkste zielsvermogens zijn als het om geloof en bekering gaat. De reformatoren en puriteinen hebben benadrukt dat de Heere vooral werkt in de wil en het geweten. Dáár ligt de kern van de bekering. Ik zal proberen dat uit te leggen...

Als je onbekeerd bent kun je verstandelijk geloven en soms ook fijne gevoelens hebben onder de preek of bij het lezen van de Bijbel, maar je gelooft de Heere niet met je geweten. Je weet verstandelijk wel dat het leven kort is, dat je een zondaar bent, dat er een oordeelsdag komt en dat er een hel is, maar deze waarheden raken je hart niet, laten je onbewogen. Maar als de Heere je aanraakt ga je geloven met je geweten. Dan weet je: ík ben een zondaar, ík kan mijn hart niet veranderen, ík zal verloren gaan, ík kan vanavond nog in de hel zijn en dan heeft God gelijk! Aangrijpende overtuiging! Natuurlijk gaat deze overtuiging van je geweten gepaard met gevoelens van ontzetting, angst, berouw enz., maar deze gevoelens zijn het gevolg van de aanraking van je geweten. Ook kunnen deze gevoelens in diepte sterk verschillen. Bovendien zijn de diepte en oprechtheid van iemands gevoelens niet af te meten aan tranen of aan hoeveel iemand erover praat. De Heere ziet het hart aan! Je moet je dan ook niet spiegelen aan andermans gevoelens, maar je moet je afvragen of je met je geweten gelooft wat God zegt over zondaren.

Als je dat niet gelooft, dan zeg je eigenlijk dat de Heere een leugenaar is. Dan kun je verstandelijk wel aannemen dat God de zonde haat en de zondaar zal oordelen, maar dan ben je er nog niet van overtuigd dat de Heere jou bedoelt. Maar als de Heere je geweten aanraakt, zet je dat aan om je te bekeren, om de zonden uit je leven weg te doen. Je geweten wordt zo geopend dat je zonden uit het verleden weer ziet, dat je zonden in je leven ontdekt die je nooit als zonde had gezien. Je wordt in je geweten overtuigd dat je schuldig staat voor God én niet in staat bent om je hart zelf te veranderen.

Naast het geweten werkt de Heere ook in je wil. Als je onbekeerd bent wil je de Heere niet dienen. Je wilt misschien best wel bepaalde godsdienstige plichten doen, maar een leven van gehoorzaamheid en overgave aan Zijn wil, daar verzet alles in ons zich tegen. De Heere Jezus heeft gezegd: “Gij zijt uit de vader, den duivel en wilt de begeerten uws vaders doen” (Joh. 8:44a) en “Gij wilt tot Mij niet komen” (Joh. 5:40). Paulus zegt dat ons vlees in vijandschap is tegen God en zich aan de wet van God niet wil en kan onderwerpen (Rom. 8:7). In de wedergeboorte vernieuwt de Heere je wil, zodat je niets liever wilt dan zonder zonde zijn, Hem dienen, Hem verheerlijken en in gemeenschap met Hem leven. Tegelijk kom je er dan juist achter dat je nog steeds vleselijk bent en dat er nog steeds zonde in je woont (Rom. 7:14-26). Maar terwijl je vóór de bekering in de zonde leefde als een vis in het water, wordt het nu een grote last voor je, omdat je het niet meer wilt. Levenslang dieper leren wie je bent én je aan Hem overgeven. Zo wordt de zonde gedood en wordt je levenslang dieper bekeerd. Ook in dit levenslange proces spelen allerlei gevoelens mee, maar altijd als vrucht van wat de Heere bewerkt in je hart, in je wil en geweten.

Niet alleen de overtuiging, maar ook de vrijspraak van het Evangelie vindt plaats in je geweten. Het geweten dat eerst overtuigd was van zonde en van oordeel, wordt vrijgemaakt doordat de zondaar door het geloof mag zien op Christus. Wat het verstand misschien al lang wist, dringt nu door tot het geweten. Zo vaak heeft de zondaar verstandelijk begrepen dat God tevreden is met het bloed van Christus als volkomen verzoening voor de zonde. Maar zolang dit niet met het geweten geloofd wordt, zijn we niet vrij en maken we in ons hart de Heere tot een leugenaar, omdat wij niet kunnen en willen vertrouwen op de waarde van Christus’ bloed. Maar als de Heere het Evangelie aan je geweten toepast door het Woord, dan ontvang je het geloof als een gave van God, dan houd je God voor waarachtig in al Zijn beloften. Dan hoor je verstandelijk de belofte van God, maar mag je daar met heel je hart, ja met heel je wezen op rusten. Niet vanwege de gevoelens die je erbij hebt, maar omdat Hij het gezegd heeft. Dan weet je dat Christus’ offer genoeg is om je vrij te maken van Gods oordeel en vrij te maken uit de macht van de zonde, omdat Hij het gesproken heeft in je geweten!

Voor de vrijspraak geldt ook dat die gepaard gaat met gevoelens; van blijdschap, dankbaarheid, verbrokenheid onder Gods liefde, verwondering, liefde tot God en Christus... maar de uiting van die gevoelens is niet bij elk kind van God hetzelfde. De wijze waarop de vrijspraak ervaren wordt, is dus niet voor iedereen hetzelfde. Waar het om gaat is dat je met je hart hebt geloofd in de beloften van het Evangelie en daardoor vrij bent in je geweten. Daar ontvang je dat nieuwe leven waar jij naar zoekt, om te leven tot Zijn eer (Hebr.9:14). Dan wijd je je voor tijd en eeuwigheid toe aan Christus, om Zijn eigendom te zijn, om uit en door en tot Hem te leven, omdat je door het geloof weet dat Hij je Heiland geworden is, je Hogepriester bij God.

Beste vriend(in), meet jezelf niet af aan de gevoelens van anderen, maar wees voor Gods aangezicht eerlijk over je geweten. Geloof je wat God zegt? Wat Hij zegt over jouw zonden, over de kortheid van je leven, over jouw eeuwige toekomst? Geloof je dat Hij jou roept, dat Hij eist dat je je bekeert en tot Christus komt, omdat Hij niet wil dat je verloren gaat? Of neem je de Heere niet serieus?
 
Als je niet met je geweten gelooft, vraag ik je: Wie denk je wel dat je bent om de levende God maar te laten praten? Om niet te geloven dat je verloren ligt, om niet te geloven dat je Christus nodig hebt? Om onbewogen door te leven naar een eeuwigheid onder Gods toorn? Roep Hem dan aan of Hij je wil doen buigen onder het Woord, of Hij je geweten wil aanraken. Als Hij je aanraakt en je met je geweten gaat geloven dat je verloren ligt dan kun je ook niet meer rusten voordat de Heere je leidt tot het kruis. Als je met je geweten gelooft dan roep je Hem aan: “Heere Jezus, redt mij! Ontferm U mijner!” En daar geeft Hij de belofte dat Hij niemand die tot Hem komt zal uitwerpen (Joh. 6:37), daar geeft Hij de belofte dat een ieder die de Naam van de Heere aanroept zalig zal worden (Rom. 10:13). Dat ieder die Hem aanroept dus de vrijspraak in zijn/haar geweten zal krijgen en Christus door het geloof mag omhelzen. Pleit bij de Heere op die beloften! Houd Hem aan dat Woord! Zeg Hem maar dat jij het niet waard bent dat Hij die beloften vervult, maar dat Hij Zelf die beloften gegeven heeft, dat Hij om Zijn eigen Woord niet heen kan! Belijd voor Hem dat je uit jezelf niet geloven kunt, dat je je hart niet veranderen kunt, dat je uit eigen kracht niet uit de zonde kunt loskomen. (Zoals ik in het vorige antwoord heb uitgelegd is dit het toevlucht-nemend geloof, waarin je belijdenis mag doen.) Roep Hem aan en laat Hem Zijn eigen Woord zien. Hij heeft de beloften gegeven als reddingsboeien om je aan vast te klampen... totdat Hij de boeien binnenhaalt en de drenkeling uit het verderf bevrijdt. Hij spreekt vrij... “Zoon, uw zonden zijn u vergeven, uw geloof heeft u behouden.” Geloof je wat Hij zegt over de waarde van Christus’ bloed? Dan ben je vrij! Voor eeuwig. Ja, dan zal het geloof nog beproefd worden door heel veel aanvechting, dan zal het geloof nog door heel wat gevoelens geschud worden, maar dan ligt het vast, omdat Hij het gesproken heeft in je geweten.

Ik kan me voorstellen dat mijn antwoord veel vragen bij je oproept. Je mag gerust via de redactie contact opnemen om over je vragen door te spreken. Om meer duidelijkheid te krijgen wil ik je ook aanraden om het boekje “De tweede Bartimeüs” van César Malan te lezen. Malan geeft in dat boekje een heel eenvoudig vraaggesprek weer tussen een jongen vol vragen en een predikant. Malan maakt in dat boekje heel duidelijk wat de kern is van geloof en bekering.

Vriend(in), rust niet voordat je met je geweten gelooft in Wet en Evangelie. En roep Hem erom aan, want Hij verzoent vijanden met zichzelf. Hoor je dat? Vijanden. Die niet willen buigen onder de Wet, die zich niet willen overgeven aan het Evangelie, met een hart vol van vijandschap, onverschilligheid, doodsheid. Slapend op de rand van de hel. Die zoekt Hij, die roept Hij, ook jou... “Kom! Wend je naar Mij toe en wordt behouden!” Hoor je Hem roepen? Zijn stem is vol ernst en vol liefde, .oneindige liefde, nodigend, dwingend... omdat Hij je bij Hem wil hebben!

Ontvang een hartelijke groet van
Kand. R. J. Jansen

Dit artikel is beantwoord door

R. J. Jansen

• Geboortedatum:
  04-02-1987
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Scherpenisse
• Status:
  Inactief

25 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven