Mijn vriend z’n familie
Ds. J. Bos | 1 reactie | 30-08-2013| 16:41
Vraag
Ik heb een hele goede relatie. Wij houden erg veel van elkaar. Maar ik kan voor mijn gevoel niet overweg met mijn vriend z’n familie. Wij verschillen namelijk erg veel in de opvoeding. We zitten qua geloof wel op een lijn. Ik voel mij vaak niet fijn bij zijn broers en zussen. Ouders zijn wel meer van mijn richting wat betreft denken. Doordat ik er mee zit begin ik steeds meer te twijfelen of ik wel goede keuze maak om met hem te trouwen. Ik word heel stil als we allemaal bij elkaar zijn. Ik ben echt niet beter dan hen, maar kan niet overweg met hun levensstijl. Wat moet ik doen? Soms denk ik wel eens: zijn we naar snel getrouwd. Dan spreek ik hen ook minder, want dan gaan we ergens anders wonen. Is dat allemaal wel goed dat ik dat denk? Ook heb ik het idee dat zij mij niet mogen. Ik word niet veel betrokken bij gesprekken. Het gaat over tv enzo. Dan kan ik niet meepraten omdat ik geen tv heb en ook niet wil. Ik zie er heel veel zonde in. Gelukkig wil mijn vriend dat ook niet. Hij is ook sinds wij verkering hebben heel anders gaan denken. Wij zien echt de hand van de Heere hier in. Wij willen graag de Heere dienen. Hierdoor komen we wel steeds meer alleen te staan, want hierdoor krijgen we steeds minder contact met anderen. Wat moet ik doen?
Antwoord
Geachte schrijfster,
Dit is wel veel in een keer. Laat ik bij de kern van wat u schrijft blijven. U hebt een hele goede relatie. U houdt erg veelvan elkaar. U gebruikt allemaal superlatieven. Dat komt u, neem ik aan uit het hart. Die familie ja. Daar zitten er meer mee. Het kunnen oefeningen zijn. Er is niet aan te ontkomen. Vluchten heeft geen zin en is ook niet goed. Het komt op de houding aan. Dat u 'dichtklapt' begrijp ik wel, maar, "uw bescheidenheid/vriendelijkheid zij alle mensen bekend.” En: “die geloven haasten niet", namelijk om er voor weg te lopen.
U schrijft, dat u samen de HEERE wilt dienen. Wel, wees daar duidelijk over. En wel inderdaad samen. Trek rechte voren, maar blijf vriendelijk. Bij u samen gaat het straks thuis anders. Laat zien dat dat een zacht juk is en geen ijzeren band.
Wat u moet doen vraagt u. Wel, vader en moeder verlaten en uw man aanhangen en liefhebben. Hierbij ga ik uit van wat uzelf over u samen geschreven hebt.
Een hartelijke groet,
Ds. J. Bos
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J. Bos
- Geboortedatum:24-06-1948
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Naarden
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dat je misschien nog meer moeite hebt met de houding van je schoonfamilie dan met hun gedrag zelf? Ik denk dat omdat je zelf schrijft: ik heb het idee dat ze me niet mogen.
Als je met meer openheid en zelfvertrouwen, wat relaxter met hen omgaat zal het ijs vanzelf smelten volgens mij. Ze voelen w.s jou afstandelijkheid ook, maar of ze ook kunnen invullen dat het onzekerheid is? Of denken ze dat jij je vast veeel beter voelt dan hen?
Als je met de Heere wil wandelen dan ga je naast ze staan, met ze meeleven. Misschien niet op het vlak van de zonden, maar gewoon, wie ze zijn als mens. Dat deed Jezus ook, hij at met de tollenaren en de zondaren. Misschien helpt je dat, om Hem als voorbeeld te nemen...
