Toekomst met jongen

Heb je last van bindingsangst of ben je onzeker? Weet je ook hoe dat komt?

Je zegt er lopen zoveel jongens rond, maar je houdt toch niet van al die jongens?
Zie je het zitten dat deze man (mogelijk) de vader van jullie kinderen wordt?
Zijn jullie één in geloof?

Als veel van elkaar houden en nu bij elkaar passen en samen biddend naar het huwelijk toeleven....
Dan mag je er ook vanuit gaan dat de Heere, Die onveranderlijk is, met jullie mee zal gaan en jullie zal helpen.
Dat wil niet zeggen dat er geen vragen of problemen komen, maar wel dat Hij altijd zal zorgen en voorzien, hoe het ook gaat!

Sterkte, wijsheid en rust toegewenst!

Na een paar maanden elkaar kennen hoef je toch niet direct te trouwen......, of ben ik nu zo ouderwets?
Jemig de pemig beste vraagstelster, je maakt het weer moeilijker dan het is, gewoon elkaar leren kennen en daar is tijd voor nodig.

Inderdaad, de verkeringstijd is er zodat een stel leert ondervinden of je bij elkaar past of niet.
In die tijd kan het ook gebeuren dat wat je nu al voor hem voelt: "lief, leuk, slim, knap" verdiept wordt en overgaat in een dieper houden van.

Zoals in veel dingen is het goed om een balans te hebben van gevoel en de ratio, zeker als het om een relatie gaat is het goed dat je hoofd met je hart overlegd.

Leer elkaar eerst eens kennen voordat je al die andere jongens achterna gaat en vertrouw op God, degene die voor je is weggelegd krijg je toch wel.

succes

En trouwens, trouwen met je beste vriend, wat een voorrecht zou dat zijn! Als het om bindingsangst zou gaan zal je ratio meer moeten gaan spreken. Vaker gebeurd het dat mensen met bindingsangst pas rust krijgen als ze eenmaal het ja-woord hebben gezegd. Je mag je twijfel best naar je vriend uitspreken maar laat het niet een eigen leven gaan leiden, je wilt het niet onnodig op hem overbrengen. Stel je zelf eens voor dat het uit zou zijn, zou je dan niet heel veel verdriet hebben? Als hij echt zo goed voor je is verdiend hij het om in overweging te worden genomen voor een eventueel huwelijk. Is het de gedachte je hele leven aan een iemand vast te zitten die je beanstigd of is het specifiek met je vriend? Als dat er eigenlijk voorlopig nog niet inzit, laat het dan los, lucht dat op? Plaatjes die wij vrouwen in ons hoofd maken van wat goed en ideaal en beter is kloppen vaak genoeg niet, wij zijn niet perect en een man ook niet.
Als hij het waard is is het je plicht om te knokken voor een goede relatie en mag je pas opgeven als je alles hebt geprobeerd.

Is er (wanneer je over een lange tijd het over een huwelijk gaat hebben) geen huwelijkscursus of iets in die trant die vanuit je kerk of christelijke organisatie wordt aangeboden. Daar leer je veel dingen over het huwelijk en daardoor ook over elkaar: opvoeding, geloof, financien, behoeften van de man en de vrouw en ga zo maar door.

Bespreek je twijfels en zorgen met je vriend en/of een betrouwbare christelijke vriendin/familielid en leg het niet bij iedereen neer want dat maakt het alleen nog maar verwarrender.

En geniet van de mooie momenten, loop niet te hard van stapel, een verlovingstijd zit er ook eerst nog tussen :)

Het belangrijkste is dat je bij hem wilt zijn! En dat je het naar vindt als hij weer weggaat.
Daarnaast heel veel praten om over belangrijke zaken als geloof en evt.. kinderen op 1 lijn te zitten.
Heel veel huwelijken gaan stuk, omdat er te weinig gepraat wordt en men denkt dat alles vanzelf wel goed komt, niet dus! Neem de tijd. Voel je je beklemt met/bij hem, stop er dan mee.