Smalle weg

Ds. H. Korving | Geen reacties | 30-03-2005| 00:00

Ik heb een vraag over de smalle weg. Waarom is deze weg moeilijk te vinden? Hoe weet je nu dat je op de smalle weg bent? Ik durf namelijk niet te zeggen dat ik op smalle weg zit. Klopt het dat mensen op de smalle weg bijna geen vrienden hebben? Als je de geschiedenis van de bekeringsverhalen leest zijn het vaak eenzame mensen. Hoe komt dat?

Beste vraagsteller,

Om met het laatste te beginnen: eerlijk gezegd komt dat mij een beetje overdreven voor. De mens is geschapen om relaties te hebben. Vriendschappen en contacten zijn erg belangrijk. Tegenover voorbeelden van mensen die eenzaam hun weg gingen staan talloze andere voorbeelden van christenen die juist veel hulp hebben gekregen door gesprekken met vrienden, familieleden, ouderlingen of predikanten. Het klopt dus niet dat mensen op de smalle weg geen vrienden hebben. Misschien dat bepaalde vrienden je niet meer begrijpen, maar er kunnen andere vrienden voor in de plaats komen. De psalmdichter zegt -en ik zeg het hem graag na- “ik ben een vriend, ik ben een metgezel van allen die Uw Naam ootmoedig vrezen”.

Waarom is de smalle weg zo moeilijk te vinden? Ook deze vraag zouden we kunnen nuanceren. De weg is niet moeilijk te vinden, maar wij vinden het moeilijk om die weg te gaan, want dat kost zelfverloochening. Maar je kunt toch niet zeggen dat de Heere je de weg niet wijst. Elke preek is een nodiging om door de smalle poort te gaan en op de smalle weg te wandelen. Maar met handhaving van onszelf kunnen we niet door die poort heen. Pas waar we zondaar worden voor God zijn we klein genoeg om door dat smalle poortje te passen. Je kunt er alleen bukkend doorheen. Dat moet geestelijk verstaan worden. En wat in de poort wordt geleerd, strekt zich verder over heel de weg uit: klein worden en klein blijven voor de Heere.

Bekeringsverhalen kunnen nuttig zijn, voor zover ze beschrijven hoe Gods genade groter is dan de nood van de mens; maar ze kunnen je ook in de war brengen.  Zo snel wordt wat in bepaalde bekeringsverhalen beschreven wordt als norm gezien en je denkt: zo zal het bij mij zeker ook moeten gaan, en anders deugt het niet. Je bekering moet in de Bijbel staan: ware verootmoediging van het hart, oprecht berouw, een toevlucht nemen tot God in Christus op grond van de belofte van het evangelie en een levenswandel die daaraan beantwoordt, horen tot de wezenlijke kenmerken van een oprecht geloof en oprechte bekering (denk aan het voorbeeld van de bekering van Manasse, 2 Kron. 33, 1-20).

Ik hoop dat je ook een wandelaar op de smalle weg zult zijn of zult worden. Je kunt er nooit te vroeg mee zijn, wel te laat. Er is er ten diepste maar Een Die antwoord kan geven op je vraag. En heeft Hij ooit een bidder laten staan?

Met vriendelijke groet,
ds. H. Korving, Leerdam

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Korving

• Geboortedatum:
  01-12-1954
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Urk
• Status:
  Actief

200 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven