Wel belijdenis, geen Avondmaal

Ds. G.A. van den Brink | 2 reacties | 26-06-2013| 10:16

Beste ds. Van den Brink, Zojuist las ik uw antwoord op de vraag waarom er in sommige gemeenten zo weinig mensen aan het Heilig Avondmaal gaan. Uw antwoord zoals u dat schrijft over de verhouding belijdenis-avondmaal had ik wel verwacht en ik ben het er ook van harte mee eens (na me hier enigszins in verdiept te hebben). Maar hieruit voort komt de volgende vraag: Hoe kan het zo gegroeid zijn dat het in veel kerken toch gewoonte is dat er veel belijdende leden niet aan het avondmaal gaan? In mijn gemeente gaat nog niet de helft van de belijdende leden aan (terwijl ik niet eens in een afgescheiden kerk zit). Ik mocht dit jaar belijdenis doen en de dominee vroeg wel hoe het met ons persoonlijke geloof zat, maar dit was zeker geen voorwaarde om belijdenis te mogen doen. Ik mag aanstaande zondag met een dankbaar hart voor het eerst aangaan, maar er zijn er ook van mijn groep die niet zullen aangaan. En de kerkenraad gaat vreemd genoeg op bezoek bij degenen die wel aan het avondmaal gaan, terwijl het me logischer lijkt dat ze eens praten met de belijdende leden die afblijven... Mijn vraag is dus: hoe kan het dat deze situatie zo gegroeid is? Het heeft er natuurlijk ook mee te maken dat men in afgescheiden kringen belijdenis moet doen als men kinderen wil dopen etc., maar ook in de (Hersteld) Hervormde Kerk is dit min of meer traditie geworden. Veel belijdende leden, weinig avondmaalsgangers. Hoe kan dat?

Beste vragensteller,

Dank voor je vraag. Een antwoord erop kan zowel theologisch van aard zijn, als meer historisch.

Theologisch: ik heb de theologische oorzaak al genoemd in antwoord op de eerdere vraag. Er is een verkeerde visie ontstaan op het eigene van de kerk. Misschien moet ik daaraan toevoegen, dat een verkeerde visie op het doen van belijdenis, getuigt van weinig vertrouwen in de krachtige werking van het evangelie. De Dordtse Leerregels zeggen: "door de vermaningen/aansporingen wordt de genade meegedeeld." Gods werk gaat het allerbeste voort als wij des te vlijtiger zijn in het doen van onze plicht (DL. III/IV,17). Maar waar dit zicht op de samenhang van uitwendige en inwendige roeping verdwijnt, daar verdwijnt ook de vrucht op de prediking. En dan wordt eerlijk onbekeerd zijn een acceptabele situatie binnen de kerk.

Historisch: misschien dat soms (ik wil niet generaliseren) er door de secularisatie van de achterliggende eeuwen de angst is ontstaan, dat als je de eerlijk onbekeerde mensen niet als lid toelaat, de kerk spoedig zou ophouden te bestaan. En het zou inderdaad kunnen dat de kerk decimeert – maar God doet meer door een kleine Gideonsbende dan door een groot leger (Richteren 7).

Laat ik hieraan nog één ding toevoegen. Tim Keller wijst erop dat de werfkracht en de aantrekkingskracht van de kerk sterk verzwakt als de "oudste zonen" (vgl. de gelijkenis van Lukas 15) het zo gemakkelijk in de kerk kunnen uithouden. Het vraagt moed en geloof van ambtsdragers om de eenvoud en de radicaliteit van het evangelie ook toe te passen op het toelatingsbeleid van degenen die openbare belijdenis willen afleggen.

Met vriendelijke groet,
Ds. G. A. van den Brink

Dit artikel is beantwoord door

Ds. G.A. van den Brink

• Geboortedatum:
  05-01-1974
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Actief

248 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven