Moeilijk dilemma

Ds. M. (Michel) van Heijningen | Geen reacties | 27-05-2013| 10:30

Ik zit eigenlijk best wel met een moeilijk dilemma. Wij maken soms wat andere keuzes (samen met onze God en Vader) dan andere mensen en we merken dat men daar moeite mee heeft en dat begrijpen wij ook heel goed. Over en weer vragen en discussies en dat geeft ook helemaal niets, maar soms worden er dan dingen gezegd die je behoorlijk kunnen raken en pijn doen. Toch liefdevol blijven en vurige kolen op iemands hoofd werpen is dan ook echt een opgave. Ik las in Johannes 15:12 "Dit is Mijn gebod, dat gij elkander liefhebt, gelijkerwijs Ik u liefgehad heb" en dan komt toch de moeilijkheid bij mij om de hoek kijken. Als we kijken naar Zijn vergevende liefde, wie ben ik dan om die mensen die je dan zo pijn kunnen doen niet te vergeven?! Ik blijf liefde geven etc., maar als ik dan heel eerlijk ben en wat ik van binnen dan voel, is het wel het tegenovergestelde en voel ik me eigenlijk een huichelaar. Soms denk ik dan wel eens: ook al zou ik je nooit meer zien, zou ik het echt niet erg vinden. Maar zoekt die persoon toch weer contact, dan ben ik gewoon lief en aardig. Voel me in een spagaat en weet er gewoon niet meer mee om te gaan. Moet je nu onvoorwaardelijk liefhebben ("ja", is het antwoord natuurlijk), maar hoever moet dat allemaal gaan als het van binnen dan toch anders voelt? Ik belijd dat ook aan God, maar toch blijft dat gevoel, ook al heb ik soms wel eens medelijden met die mensen die zo tegen ons tekeer gaan. En we bidden ook voor ze. Maar hoe kom ik dan toch van dat nare gevoel van binnen af?

Beste vrienden,
 
Allereerst mijn excuses dat het antwoord wat langer op zich liet wachten.

Jullie vraag is aan de ene kant heel algemeen gesteld (ik weet niet om wat voor keuzes het gaat), aan de andere kant denk ik heel herkenbaar. Ik wil proberen jullie een beetje te helpen.
 
Als eerste zou ik willen zeggen; ieder is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen keuzes. Het kan en mag niet dat een ander zich mengt in persoonlijke zaken. Wanneer ik ervoor kies om een bepaalde kleur auto te kopen dan hebben mijn buren zich daar niet mee te bemoeien. Dat geldt ook in andere zaken. Ouders en schoonouders willen soms met goede bedoelingen zich mengen in zaken die niet meer vallen onder hun verantwoordelijkheid. Ik denk dat het in jullie geval goed is dat duidelijk te maken. Jullie maken keuzes (ik ga er even vanuit dat jullie volwassen zijn) en daar mengt zich een ander niet in. Daar mag je a.h.w. een hek zetten. Dat is jullie terrein en niet van de ander.

Eigen keuzes maak je, zoals je schrijft samen met God. Een ander mag je wel bevragen op je motivatie. In een goede vriendschappelijke sfeer moet dat kunnen. Sta daar voor open. Zo'n verhouding is dan wederzijds, je mag dan de ander ook bevragen, bijvoorbeeld waarom die zich zorgen maakt over jouw keuzes. En het moet natuurlijk wel ergens over gaan. Ik bedoel, je kunt over allerlei bijzaken hele discussies aangaan, maar dat is vaak verloren energie. Zie bijvoorbeeld 2 Timotheus 2:16a. Laat onze strijd wel de goede strijd zijn, dat wil zeggen de strijd van het geloof en niet de strijd over bijzaken. Ik zou zeggen dat veel zaken binnen deze vragenrubriek echt niet zo relevant zijn als sommigen denken. Laten we elkaar in bijzaken wat ruimte gunnen.
 
Jullie willen de kritische ander liefhebben, dat is een opdracht. Tegelijk kan je de ander alleen liefhebben als je ook jezelf liefhebt. In jullie geval zou ik zeggen, neem jezelf serieus en de keuzes die je maakt (er van uitgaande dat je echt met God leeft) en eis van de ander dat zij daar respect voor hebben. Dan komt er een meer gelijkwaardige relatie en is liefhebben van de ander meer mogelijk. Als mensen zoals je schrijft tegen je tekeer gaan, dan hoef je dat niet te nemen. Dan stopt het gesprek. De ander doet je pijn en gaat jouw grens over. Het liefhebben van de ander bestaat dan in het laten merken dat je een fout maakt. Dat mag je ook zeggen. Van jullie wordt gevraagd om de bereidheid te hebben om te vergeven wanneer de ander daarom vraagt. Gods vergeving is ook geen mededeling, zo van: je bent vergeven. Nee, God biedt Zijn vergeving aan; wie zijn zonden belijdt, die ontvangt vergeving.
 
Graag wil ik jullie veel wijsheid en fijngevoeligheid toewensen. Misschien is het beter om met de beoogde mensen het contact een tijdje wat op een lager pitje te zetten. Het is goed om rekening te houden met de ander, daar roept de Bijbel ook toe op. Dat betekent niet dat je dan jezelf niet meer serieus hoeft te nemen. Ik denk bijvoorbeeld aan 2 Korinthe 8:13 (dat staat in een ander verband, ik weet het, maar zegt toch iets over onze houding t.o.v. de ander, ook in andere situaties) het is niet de bedoeling dat anderen verlichting hebben en u verdrukking/gebrek. M.a.w. je hoeft doordat je een ander helpt niet zelf in de problemen te komen.
 
Met een hartelijke groet,
Michel van Heijningen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. (Michel) van Heijningen

• Geboortedatum:
  08-06-1976
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Alblasserdam
• Status:
  Actief

177 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven