Gemeente van Korinthe

Dr. G.A. van den Brink | Geen reacties | 18-05-2013| 14:13

Aan ds. G.A. van den Brink over 2 Kor. 4:10-15. Wat betekent het als Paulus schrijft (vs. 10 en 11) dat het leven van Jezus in hun (de apostelen?) sterfelijk lichaam geopenbaard wordt omdat ze de doding van de Heere Jezus in hun lichaam omdroegen? Wat houdt dat leven in? Waaraan kon Paulus dat merken dat het leven van Jezus hem geopenbaard werd in zijn lichaam? En even verder (vs. 12) schrijft hij dat de dood in ons (apostelen?) werkt maar het leven in ulieden (gemeenteleden). Hadden die korinthiërs die dood niet en Paulus het leven niet? Is dat een ander leven als waar Paulus in vers 10 en 11 over sprak? Wat houdt die dood in? De werking van de dood in Paulus was tot profijt van de gemeente (vs. 14). Kun je dan zeggen dat het nu nog zo is dat de dood in predikers werkt en het leven in hun gemeente? Hoe dan? Kortom, ik begrijp dit bijbelgedeelte niet zo goed. Kunt u me wat uitleg geven?

Beste vragensteller,

Dank voor deze vraag! In de gemeente van Korinthe beoordeelde men predikers en hun boodschap allereerst op uiterlijk vertoon (1 Kor. 1-3). Er werden aardse, natuurlijke maatstaven gebruikt om geestelijke zaken te beoordelen. En zodoende was er veel kritiek op Paulus, want hij voldeed niet aan die eisen. Daartegenover plaatst Paulus nu de Persoon van Jezus, als een voorbeeld en spiegel. Jezus kwam niet met redenaarsvermogen en uiterlijke wijsheid, maar in lijden. Hij leed zelfs tot in de dood. Maar door de dood heen kwam Hij tot het eeuwige leven. Hij leed óm te leven. Zo verkreeg Hij het leven voor zichzelf en anderen.

Deze zelfde orde geldt ook voor de apostelen. Zij dienen Jezus en Zijn Evangelie het meest, als zij (evenals Hij) veel lijden. Geen carrière, geen roem of welsprekendheid - maar volharden ondanks verachting of lijden en tegenslag. Op deze wijze echter verkrijgen zij "het leven van Jezus", voor zichzelf en voor anderen (de gemeente). Paulus' lichaam is maar een zwak "aarden" vat (2 Kor. 4:7), maar de volhardendheid van Paulus voor het Evangelie draagt wel rijke vrucht: het leven van Jezus komt openbaar in de krachtige doorwerking van het Evangelie bij anderen.

Andere gegevens in de Schrift laten zien dat dit patroon uiteindelijk geldt voor elke christen (zie bijv. Rom. 6:8). Vanuit dit perspectief kun je zeggen dat Jezus de dood omdroeg, zodat de apostelen het leven kregen. En vervolgens: dat de apostelen de dood omdroegen, zodat de gemeenteleden het leven kregen. En vervolgens: dat de gemeenteleden de dood omdragen opdat degenen aan wie zij het Evangelie verkondigden, het leven zouden krijgen. Luther vatte het samen in zijn "De Vrijheid van een christenmens": ik moet voor mijn naaste niet slechts een christen zijn, maar een Christus.

Tenslotte nog een extra opmerking over de functie van predikers. Om dienaar van Christus te zijn, moeten zij niet vatbaar zijn voor de verleidingen van geld, aanzien, macht, overvloed, verering, status. Zij moet integendeel de doding van de Heere Jezus in het lichaam omdragen. Volhouden als dienaars van Hem, ondanks welke tegenslag ook. Zo zegt Calvijn in zijn verklaring van 1 Tim. 3 dat een predikant bereid moet zijn om financieel arm te zijn. Gemeenteleden moeten kunnen zien dat hun dominee door niets anders gedreven en beheerst wordt dan door de liefde van Christus en door het verlangen dat het leven van Jezus in de gemeente openbaar komt.
 
Gezegend zijn de gemeenten die zo'n predikant hebben - zeer zeker zal de gemeente met hun voorganger delen in de opstanding van Christus (vers 14). Beklagenswaardig zijn de gemeenten die merken dat hun dominee eergevoelig en hoogmoedig is, naar rijkdom verlangt en zich meer spiegelt aan de rijken der wereld dan aan Christus.

Met vriendelijke groet,
Ds. G. A. van den Brink

Dit artikel is beantwoord door

Dr. G.A. van den Brink

• Geboortedatum:
  05-01-1974
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Actief

248 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven