Leer van ds. Paauwe

citaat:
Paauwe gaf een heilzame reactie op allerlei vroomheid zonder genade, maar deze ontaardde in de praktijk in een overreactie waardoor schuchtere gelovigen bij Christus werden weggehouden.

Wat een verantwoording heb je als predikant!
Schuchtere gelovigen bij Christus weghouden, dat is toch het ergste wat je kunt doen?

Hoi Mona,

Als predikant heb je zeker een grote verantwoordelijkheid en last. "Schuchterige gelovigen weghouden bij Christus" klinkt inderdaad verkeerd. Aan de andere kant: als predikant heb je ook de ongelooflijk zware verantwoordelijkheid om mensen op hun zonden te wijzen als je ervan overtuigd bent dat het gaat om "allerlei vroomheid zonder genade". Lees maar eens hoe Ezechiël zijn roeping beschrijft in hoofdstuk 3:16-21; 33:1-9. Vergelijk ook eens Handelingen 18:6; 20:26, en Hebreeën 13:17 en Jakobus 3:1.
Kun je aangaande schuchtere christenen nog wat Bijbelse voorbeelden noemen?

Hoe bedoel je dat precies SGD?
Ik heb niet willen zeggen dat er niet gewaarschuwd mag worden!
Zeker wel! Ook daarin heeft de predikant een verantwoording, dat ben ik volledig met je eens.
de predikant moet erop wijzen dat wij van nature God niet zoeken. Ons hart is verhard. Maar de predikant moet ook zeggen dat we heb de plicht hebben om ons te bekeren. En dat God daar een belofte aan wil verbinden: Opdat wij zullen leven. God wil Zich, uit genade, laten vinden! Dat is de prediking van het evangelie. Met deze opdracht werden de dicipelen door de Heere Jezus Zelf, de wereld ingezonden.


Stel dat je het verlangen in je hart hebt gekregen om de Heere Jezus te zoeken, en je wordt door de prediking daarin gehindert. wat zal dat moeilijk zijn. Het zal God niet verhinderen om Zich te laten vinden, maar een Bijbelse prediking drijft altijd naar de Heere uit. Niet bij Hem vandaan. Dan wordt je door God op je plaats gebracht, en aan je zelf ontdekt, en dat doet zeer. Maar het verlangen naar de Heere blijft.
De tollenaar was zo'n schuchtere gelovige. Hij stond van verre. Wat verlangde hij naar God en naar de vergeving van zijn zonden!

Hoi Mona,

Ik ben het ook van harte met jou eens; beide kanten zijn nodig in de preek: erop wijzen dat we van nature God niet zoeken; en anderzijds dat we de plicht hebben om ons tot God te bekeren, met de belofte daaraan dat we dan zullen leven. Inderdaad een kwalijke zaak als de prediking/predikant verhindert door niet op te roepen tot geloof en bekering en daar geen belofte aan verbindt.

Waar ik bij je eerste reactie een beetje aan dacht bij "schuchtere gelovigen weghouden bij Christus" was de kwestie van het toe-eigenen van het heil. Het moeite hebben daarmee vind ik zelf Bijbels gezien wat moeilijk te verantwoorden en ik kan me er wel iets bij voorstellen dat een predikant in zijn prediking benadrukt dat zo'n terughoudendheid om tot Christus te vluchten als Verlosser en Heer geen schuchterheid maar zonde en ongeloof is; en ook wel dat dit dan wordt geïnterpreteerd als het weghouden van schuchtere gelovigen bij Christus. Dat vind ik dus een beetje een moeilijk punt, vandaar dat ik vroeg of je aangaande schuchtere Christenen nog wat Bijbelse voorbeelden kon noemen.

Waarom is het in de prediking nodig te zeggen dat we van nature God niet zoeken?
Het lijkt me heel wat logischer te veronderstellen dat er zoekers in de kerk zitten.
Iemand die God niet zoekt zal meestal wel op een andere plaats te vinden zijn.
En iemand die min of meer tegen zijn zin in de kerk zit weet dat zelf heus wel.
Prima als het aspect –dat de mens van nature God niet zoekt- aan de orde komt als het in het onderwerp van de preek past, maar als je dat elke zondag te horen krijgt werkt het gewoon verlammend. Op die manier hou je de ‘schuchteren’ bij Jezus vandaan.

1a2b3c
Die vraag heb ik ook!

1a2b3c en mieptruus
En ik.

@SDG ; alle Christenen behoren toch schuchter te zijn ?
Met de borst vooruit lopen is toch ondenkbaar ?
Een Christen zegt toch "ik ben de grootste van de zondaren en gelijk aan de tollenaar ; wees mij de zondaar genadig" ?

Bijbelse voorbeelden van schuchterheid ?

"En de hoofdman over honderd, antwoordende, zeide: Heere! ik ben niet waardig, dat Gij onder mijn dak zoudt inkomen; maar spreek alleenlijk een woord, en mijn knecht zal genezen worden".

" Zij zei: Ja, Heere, maar de hondjes eten ook van de kruimels die er vallen van de tafel van hun bezitter. Toen antwoordde Jezus en zei tegen haar: O vrouw, groot is uw geloof."

De verloren zoon ? Ik ben het niet waard Uw zoon genoemd te worden.

Dus 100% eens met 1a2b3c, als het goed is zal de dominee zelf ook zo'n schuchtere zijn.

Dominee zal zijn zoals Johannus de Doper op het schilderij van Leonardo da Vinci met die grote vinger die alleen maar wijst "Zie het Lam Gods dat wegneemt de zonde der wereld".
Meer hoeft niet - minder mag niet.

Een predikant moet Christus aanbieden en aanprijzen. God moet en wil in het midden staan. Niet de mens. God wil niet dat we de onwil van de mens gaan verafgoden. Een predikant moet wijzen op Hem, als een koopman op de markt van vrije genade.

citaat @1a2b3c
Iemand die God niet zoekt zal meestal wel op een andere plaats te vinden zijn
Dit vind ik een gevaarlijke aanname.
Citaat @1a2b3c:
iemand die min of meer tegen zijn zin in de kerk zit weet dat zelf heus wel.
Dat betekent toch niet dat er dan niet gepreekt moet worden dat de mens van nature God niet zoekt? Omdat die persoon dat zelf wel weet? Weet hij het echt zelf wel?
Juist daarom moet het gepreekt worden, met het gebed of de Heilige Geest harten wil openen.
Het evangelie is voor zondaren. Hoe moet het evangelie verkondigt worden, als je niet zegt dat de mensen zondaren zijn? Je kunt dat niet scheiden van elkaar.
Of begrijp ik je misschien verkeerd?
iemand die zoekt, zal zeker be-amen dat hij genade nodig heeft. Omdat hijzelf er niets van terecht brengt. En ook een zoeker loopt nog zovaak tegen zijn onwil aan! Het zit zo diepgeworteld in zijn hart. Zonder genade is het hopeloos. Maar God wil genade schenken, rijk en vrij. In het offer van de Heere Jezus. Dat is de enige hoop en het verlangen van een zoeker.

In alle voorbeelden die @ Rotterdam aanhaald, zie je de belijdenis van onwaardigheid terug. Dat kan ook niet anders, omdat geen enkel mens zelf iets verdient heeft. Je zult er toch achter moeten komen dat we het allemaal van genade hebben moeten.Genade die te krijgen is! En die daarom veel en vaak aangeprezen moet worden, zoals Alexander terecht zegt.
Onwil verafgoden lijkt mij een zéér kwalijke zaak. Vooral als je dat tegenover het offer van Jezus Christus stelt. Niets is erger dan onwil.

@Mona: Dat betekent toch niet dat er dan niet gepreekt moet worden dat de mens van nature God niet zoekt? Omdat die persoon dat zelf wel weet? Weet hij het echt zelf wel?
Juist daarom moet het gepreekt worden, met het gebed of de Heilige Geest harten wil openen.

Ik zei al dat ik er niets op tegen heb als ‘de natuurlijke onwil van de mens’ ter sprake komt wanneer dat in het onderwerp van de preek past.
Maar ik zou niet weten waarom je aan een onwillig mens moet vertellen dat hij niet wil, daar is hij zich echt wel van bewust.

Natuurlijk is het goed aan God te vragen of Hij de harten wil openen, maar door deze twee zaken zo achter elkaar te zeggen - ‘de mens wil niet, God moet het doen’- lijkt het of de verantwoording bij God komt te liggen.
De mens is 100% verantwoordelijk voor zijn onwil, wat niet uitsluit dat het genade van God is wanneer hij wél gewillig is.
Als we het over de menselijke verantwoordelijkheid hebben moeten we de zaken niet door elkaar gaan halen door over God’s kant van de zaak te beginnen.
Er word een keuze van ons gevraagd, daarbij hoeven we ons geen zorgen te maken over Zijn kant van de zaak.
We hoeven geen verantwoording af te leggen voor de dingen die Hij 'moet' doen.

@Mona: Hoe moet het evangelie verkondigt worden, als je niet zegt dat de mensen zondaren zijn? Je kunt dat niet scheiden van elkaar.

Ik heb niet gezegd dat er niet gezegd mag worden dat mensen zondaren zijn, het evangelie IS voor zondaren. Vijanden worden met God verzoend en goddelozen worden gerechtvaardigd.
Trouwens, in kerken waar ze de mond vol hebben van ‘de onwil (en onmacht) van de mens’ is het zeker niet nieuw voor de mensen dat ze zondaren zijn.
Confronteer de mensen met het evangelie en dring aan op een keuze (da’s beide heel Bijbels hoor), dan komt het vanzelf wel openbaar –mochten er mensen bij zijn die het van zichzelf nog niet weten- of ze willen ja of nee.

Als iemand graag het evangelie wil aannemen, maar hij krijgt elke zondag te horen dat de mens onwillig is, dan geloof je dat je met jouw gewilligheid niet bij God kunt aankomen.
Er mankeert altijd wel wat aan: het is uit angst voor de straf, of het is om in de hemel te komen. Je hebt jezelf op het oog, of het is je niet om God te doen. Je denkt dat je gewilligheid niet oprecht is … enz. (dat wordt er meestal allemaal wel bijgepreekt)
Nou, ik geloof het direct! In Heb.11:6 staat dat het zonder geloof onmogelijk is om God te behagen. Daar valt alles onder van wat we doen en denken VOOR het geloof.
Maar gelukkig hoeven we ook niets mee te nemen, ook geen goede motieven voor onze gewilligheid: die wil die kome, en neme van het water des levens om niet. Opb.22:17.

Er wordt gepreekt dat de mens onwillig is en dat God hem gewillig ‘moet’ maken.
Automatisch ontstaat dan de gedachte dat de eigen gewilligheid niets is, terwijl je dan niet eens door hebt dat je 'jouw gewilligheid' ook niet van jezelf hebt want: er is niemand die VERSTANDIG is (het gaat hier niet eens over het hart), er is niemand die God zoekt.
Dus iemand die het evangelie wil aannemen: DOEN!!!

Mooi opgeschreven 1a2b3c! Zo zie ik het ook. Je merkt zo wat uitverkiezing en Gods leiding met mensen doen als ze deze zaken zelf proberen te interpreteren. Als je (voor je eigen gevoel) het offer van Christus aanneemt, dan is dat pure Genade en werking van God in ons hart die ons zo open stelt om daartoe over te gaan. Mensen verwachten dat echte aanneming is alsof je ineens een marionet wordt: je bestuurt jezelf niet meer en God bepaalt wat je doet; zo hoor je het te ervaren. Maar als God marionetten had gewild, dan had Hij ons geen ziel gegeven en een vrije keuze (voor het gevoel) in de hof van Eden. Dus inderdaad: doen! Christus zegt niet voor niets telkens weer: Volg Mij! Kom tot Mij! Geloof Mij! En nog blijven mensen de uitnodiging voor de Koninklijke Bruiloft afwijzen. En dat is aan hun onwilligheid en luiheid te wijten.

@1a2b3c
Ik vond het juist een erg duidelijk stukje van Mona!! En kan me goed begrijpen in wat zij schrijft.
Ik voel me zelf ook een zoeker, ook iemand die wel naar God verlangd ergens maar niet bij machte is om dichter tot Hem te komen, door verdriet en gebeurtenissen wat ik God eigenlijk nog kwalijk neem dat het gebeurt is in m,n leven, maar dan kan je alleen maar bidden of God je wil helpen hiermee en zelf over wil komen!

Jij schrijft: dus iemand die het evangelie wil aannemen: DOEN
Ik begrijp dat nooit zo? Hoe beleef je dat qua gevoel dan?
Wat bedoel jij precies met aannemen? Ik heb altijd meer het idee dat mensen hier zelf hun eigen bekering van gaan maken omdat ze uiteindelijk het onderscheid tussen het ware geloof niet meer kennen.

@marlies
Je zegt: "Ik voel me zelf ook een zoeker, ook iemand die wel naar God verlangd ergens maar niet bij machte is om dichter tot Hem te komen.."

In Johannes 6:44 staat: "Niemand kan tot Mij komen, tenzij de Vader, Die Mij gezonden heeft, hem trekt; en Ik zal hem doen opstaan op de laatste dag."
Bij de uitleg in de kanttekening staat bij 'trekken': Dat is, tenzij dat hij dengene, die van nature onbekwaam en onwillig is, door de krachtige werking Zijns Heiligen Geestes bekwaam en willig maakt;

Van nature zijn wij geen zoekers en willen we helemaal niet. Maar God trekt ons op een manier waarin Hij ons gewillig máákt! Maar Hij maakt ons niet alleen gewillig, maar ook bekwaam. Dus wel willen maar niet kúnnen is pertinent onmogelijk! Dáárom legt 1a2b3c er zo de nadruk op dat als je wilt, het ook gewoon moet dóén, je vertrouwen stellen op de Heere Jezus. En dan gaat het niet in de eerste plaat om wat wij ervaren. De Heere Jezus zegt tegen Thomas: "zalig zijn zij die niet gezien zullen hebben en toch zullen geloven." (Joh. 20:29)

De erkénning dat we het ZELF nooit zullen kunnen of willen is wel belangrijk, maar de vráág óf we het al kunnen is eigenlijk totaal irrelevant! Want als we NIET willen, waarom zouden we ons dan druk maken over de vraag of we het kúnnen? En als we het WEL willen, dan heeft God ons gewillig gemaakt en dus ook bekwaam!

Wat je trouwens schrijft over dingen God kwalijk nemen zijn voor mij erg herkenbaar. Daar heb ik ook erg mee geworsteld. Ik was ook enerzijds boos op God en anderzijds wist ik dat ik zo niet door kon en wilde leven. Ook ik dacht toen dat ik wel wilde maar God niet. Ik heb mijn hart uitgestort en Hem a.h.w. een vrijbrief gegeven om met mij te doen wat Hij wilde, maar dan kon Hij straks níét zeggen dat ik niet wilde..... In de tijd die daarop volgde heeft Hij mij fijntjes laten zien waar de haper lag: Hij wilde wel, maar ik niet!! Toen ik aan het lezen was in Johannes 12 v.a. vers 37 drong dat maar al te diep tot mij door......

@Marlies, waarom geef jij bij het aannemen van het evangelie het gevoel voorrang. Je maakt het gevoel leidend boven gehoorzaamheid aan het bevel van Christus. Christus beveelt het ons. Christus beval de discipelen om Hem te volgen. Wat deden ze: meetlat erbij? Gevoel opmeten? Overwegen, en dan toch doen bij een goed of mysterieus gevoel? Nee ze gehoorzaamden Christus. Ze keken juist niet in eigen hart, ze richtten hun blik op Hem. Dat is bekering. De hele wereld kijkt continu maar in eigen hart. Eigen gevoel en ervaring gaat voorop. Christus wil dat we onze blik verleggen. Ons anker moet niet in eigen hart, maar in Hem. Het geloof is uit Zijn Woord en niet uit ons gevoel. Het gevoel zal ons geloof vanzelf volgen. De discipelen hadden hun bevindingen na de gehoorzaamheid aan het bevel van Christus. Dat is dus het antwoord op je vraag: doe het maar, en je zal merken dat God dan met je aan het werk gaat. Dan leer je je kruis opnemen, dan leer je steeds meer je zonden kennen, steeds meer je afhankelijkheid in Hem, dan leer je te bidden tot Hem, al je gedachten aan Hem toe te vertrouwen. De gevoelens en bevindingen komen na het doen, na het geloven en bekeren. En als je dat doet, dan zul je zien dat dat uitverkiezing is, dat God je ontvankelijk heeft gemaakt om tot die actie over te gaan. Maar op dat moment is het nederige gehoorzaamheid aan Zijn Bevel.

Zelf je bekering maken relateer ik eerder aan het wachten op een bepaald gevoel. Je leert dat je een bepaalde soort bevinding moet hebben, en dan kun je op basis van zo'n analyse gaan bepalen of je bekeerd wordt/bent. Dan wacht je op je eigen hart, en je zult dan ook vooral jouw eigen ervaringen vertellen. Jezelf voorop en onderwerp van je getuigenis, en Christus slechts een meewerkend voorwerp. Laat God nu een Heilig God zijn, die het onderwerp wil zijn van onze getuigenissen.

Zo zie ik het, en het doet me altijd pijn als er gesuggereerd wordt dat mensen Jezus stelen. Het is VRIJE genade, je hoeft er niets meer aan toe te voegen. En tjah, wij zijn mensen, en als iets gratis is, dan moet er wel een luchtje aan zitten. En zo maken we dingen moeilijker dan dat het is.

@marlies123: "Ik voel me zelf ook een zoeker, ook iemand die wel naar God verlangd ergens maar niet bij machte is om dichter tot Hem te komen … Jij schrijft: dus iemand die het evangelie wil aannemen; DOEN! Ik begrijp dat nooit zo? Hoe beleef je dat qua gevoel dan?
Wat bedoel jij precies met aannemen? Ik heb altijd meer het idee dat mensen hier zelf hun eigen bekering van gaan maken omdat ze uiteindelijk het onderscheid tussen het ware geloof niet meer kennen".

Ik snap best wat je bedoelt hoor. Ik heb onder een prediking gezeten waar elke zondag gepreekt werd dat de mens van nature niet kan en wil.
Omdat de ds. de onwil preekte geloofde ik ook dat ik onwillig was, maar de waarheid was dat er niets in de wereld was dat ik liever wilde dan het evangelie aannemen.
Ik begreep het evangelie heel goed, maar omdat de ds. preekte dat een mens van nature blind is, dacht ik dat ik het niet ‘echt’ begreep.
Ik geloofde dat alles wat in de Bijbel staat waar is, dat Hij ook mijn zonden zou vergeven als ik me in vertrouwen aan Hem overgaf, maar omdat de ds. preekte dat een mens van nature niet kan geloven, voelde ik me machteloos en ging bidden om geloof ipv daadwerkelijk te geloven.
Ik deed alles wat ik kon bedenken om geloof te verkrijgen.
De Bijbel stuk gelezen, boekenkasten vol stichtelijke boeken gelezen (ik overdrijf niet), bidden, preken en lezingen luisteren. Ik werd ook nog eens erg wettisch, overigens zonder te verwachten dat ik daar ‘waardiger’ door zou zijn.

Eigenlijk was ik ook heel kwaad op God.
Ik kon geen onberispelijk leven leiden, geen 'echte' zondekennis en oprecht berouw hebben e.d. Waarom moest ik dat dan hebben als het voor Hem toch een wegwerpelijk kleed is?
Ik vond het gemeen dat Hij iets onmogelijks van me vroeg, terwijl Hij het niet eens hebben wilde.
Ik vond het gemeen van Hem om me het evangelie voor te houden terwijl Hij wist dat ik er toch niet bij kon, een tantaluskwelling.
Ik was kwaad dat Hij me gemaakt had als Hij me toch niet hebben wilde, tenslotte had ik er ook niet om gevraagd om geboren te worden. Veel liever was ik er nooit geweest.
Ah, maar de ds. wist het wel! Elke zondag preekte hij dat dit alles geen voorwaarde is, maar de weg waarlangs God een mens tot geloof leidt. (ongetwijfeld bedoelde de beste man het goed)

Toen, na een jaar of 20, bleef iemand me erop wijzen dat, wanneer iemand gewillig is, dat van God komt. Rom.3:11.
Toen ik dat eenmaal geloofde, en inzag dat het ‘trekken’ van God gebeurt door het Woord, de prediking, Zijn nodigingen en beloften e.d.
Toen zag ik ook in dat er van Gods kant helemaal niets tussen Hem en mij instond, niets anders als van mijn kant m'n eigen ongeloof.
Dat ik al die tijd de Heilige Geest heb wederstaan die bezig was te 'trekken' in elke nodiging, oproep, belofte .... ik wederstond Hem door meer geloof te hechten aan de kerkleer en mijn eigen gevoel (of gebrek aan gevoel), dan aan wat Hij zegt in Zijn woord.
Ik zag in dat ‘onwil en ongeloof’ de vader en moeder zijn van de ‘onmacht’.

Met ‘aannemen’ bedoel ik niets anders dan wat er in de Bijbel staat. Geloven, vertrouwen, rusten, komen, je overgeven …. enz.
En dat is iets wat een mens zelf doet, al stem ik direct toe dat God van Zijn kant de mens overtuigt dat hij dat vrij mag doen.
Het is niet moeilijk iemand te geloven die je betrouwbaar acht, en die in staat is waar te maken wat hij belooft. (Geloof je dat van Hem?)
En hoe je dat beleeft qua gevoel maakt in principe niet eens uit, het gevoel verandert de feiten niet en is ook heel persoonlijk.
Ik vertel dit niet omdat ik zo’n behoefte heb een stukje van mijn verhaal op internet te gooien, maar omdat ik weet dat er nog veel meer mensen in die strik vastzitten.
Ik hoop en bid dat de ogen daarvoor opengaan.

@1a2b3c, @jsml, @Alexander91,

Bedankt voor jullie reacties en uitleg op mijn vraag!!!
Ik blijf het een moeilijk onderwerp vinden, maar zal er over gaan na denken en onderzoeken hoe jullie het nou precies bedoelen.