Al die twijfel

Ik ben me de laatste tijd aan het verdiepen in het ontstaan van de Reformatie, Dordtse Leerregels enz. Ik heb een redelijke reformatorische opvoeding met de bijbehorende scholen genoten. Ik lees op dit moment veel in de Bijbel, maar door ook het lezen en dingen te leren via de HC, duizelt me het me steeds meer en vraag ik me af wat we moeten volgen, de Bijbel, Calvijn, Luther, de Dordtse Leerregels enz.? Als ik Openbaringen 22:18-19 neem hoeven we naast de Bijbel niets meer te hebben dan de leiding van God door een innige relatie met Hem. Maar als ik dan de leerboeken lees waar een groot deel van de kerken zijn oorsprong in vindt, dan zie ik -in mijn ogen- veel tegenstrijdigheden. Mijn oma is pas overleden. De dominee had het in de dienst over de twijfel van oma. Als ik dan lees in Romeinen, Galaten of de andere brieven, dan hoeven we toch niet te twijfelen? We zijn toch erfgenamen van God door Christus (Gal. 4:7)? Moeten we niet al die geschriften eens wegdoen en gewoon puur de Bijbel gaan lezen en in de praktijk brengen? Ik zie Psalm 150 nog niet direct in praktijk gebracht in mijn kerk. Al helemaal niet dat een vrouw de leiding heeft in het uitvoeren van overwinningsliederen (Mirjam). Als God meer geloofd en geprezen zou worden, dan wordt het voor jongeren toch veel aantrekkelijker in de kerk? Gisteren las ik Handelingen 19. Leg ik het doopformulier er naast, dan is dat toch in strijd met elkaar? Geen wonder dat mijn oma twijfelde. Jezus heeft alles volbracht aan het kruis. Maar veel belangrijker: Hij is weer opgestaan. De kerk lijkt echter wel in de dood te zijn gebleven? Waar komt toch al die twijfel vandaan?

Waar komt de twijfel vandaan? Dat is een vraag die velen al lange tijd bezig houdt. Er worden ook heel wat tegenstrijdige antwoorden gegeven. Eén van de antwoorden is: hoort de zekerheid bij het geloof of volgt de zekerheid op het geloof. Naar mijn vaste overtuiging is de lijn van onze belijdenisgeschriften: de zekerheid van het heil hoort wezenlijk bij het geloof. Dat neemt niet weg dat er geen strijd, aanvechting en twijfel meer is. Het geloof dat zeker is staat midden in de werkelijkheid van het leven en het is niet onaangevochten. De zekerheid van het heil rust in het heilswerk van Christus (objectief) en wordt door de Heilige Geest verzegeld in het hart (subjectief) door het Woord.

Er is geen geloofszekerheid los van Christus, Geest en Woord. Waar het geloof (hoe klein en beginnend ook) in de belofte van het Evangelie is, daar wordt Christus aangenomen en waar Hij aangenomen wordt tot vergeving en vernieuwing, daar ontvangt de gelovige alles wat van Hem is. Wie gelooft, die heeft! Dat mag worden verkondigd en daarmee krijgen twijfelende zondaren, die vertrouwen op Christus, vaste grond onder de voeten: Het leven is mij Christus.

Wat een rijkdom wanneer we door het geloof de dingen mogen zien vanuit Christus. Wij kijken zo vaak vanuit onszelf en we voelen en zien zoveel wat ons reden geeft om te twijfelen. De apostel Paulus zegt: Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen... (Romeinen 7). Het volmaakte is nog niet gekomen als is een christen in Christus volmaakt. Het is de spanning van het nu reeds en nog niet! Dat geeft steeds weer de klacht en de jubel. We worden ook steeds in de dood overgegeven opdat het leven van Christus in ons geopenbaard worde, zegt Paulus.

Vergelijk het met de klepel van een klok. Deze slingert van de ene naar de andere kant (zo wordt het geloof 'geslingerd'), maar hij zit wel vast aan één punt (zo zit het geloof vast aan Christus). Laat de kerk steeds weer kerk zijn vanuit datgene wat zij in Christus heeft!

Groet,
Ds. A. L. van Zwet