Nut van de opstanding

R. J. Jansen | 2 reacties | 14-03-2013| 10:08

Met Goede Vrijdag herdenken we het lijden en sterven van Christus en met Pasen Jezus' opstanding. Nu vraag ik me af waarom Christus nu precies opgestaan is. Er was een verbond tussen God en Adam en als dat verbroken zou worden, volgde daarop straf in de vorm van de dood. Maar nu droeg Jezus de straf; dan kon het toch eigenlijk ook daarmee afgerond zijn? Dat Jezus de straf gedragen had en dat daarmee de mens van de schuld verlost was? In vraag 45 van de catechismus staat dat Hij door Zijn dood ons Zijn verworven gerechtigheid deelachtig kon maken; maar daar was de opstanding toch niet per se voor nodig? In 1 Korinthe en op andere plaatsen lees ik van Jezus als de Eersteling van degenen die opgestaan zijn en over het nut van de opstanding in de catechismus als teken voor onze opstanding. Maar mijn vraag is: waarom is de opstanding van Christus zo belangrijk en wat is precies het nut daarvan? Het lijden en sterven, het dragen van de straf lijkt altijd minder belangrijk te zijn (ook in het kerkelijk jaar), en dat begrijp ik niet omdat we toch zoeken naar de vergeving van zonden in een vernieuwd verbond met God de Vader die onze Rechter is. En door Christus' dragen van de straf lijkt het alsof daaraan was voldaan. En dat Zijn opstanding -niet oneerbiedig bedoeld- 'extra' was. Hij had dit natuurlijk wel voorzegd, maar iets voorzegd hebben lijkt me niet de enige reden om ook daadwerkelijk op te staan.

Beste vragensteller,

Bedankt voor je mooie vraag! Je stelt een vraag van het grootste belang. Als de Heere Jezus niet uit de doden was opgestaan waren de prediking van het Evangelie en het geloof immers ijdel, betekenisloos, tevergeefs (1 Kor.15:14). Nu vraag jij waarom dat zo is, hoe het toch kan dat de opstanding zo belangrijk is. Je redeneert daarbij vanuit –wat theologen noemen- het verbroken werkverbond. En dat is heel goed, want Christus wordt in de Bijbel de tweede Adam genoemd. Zijn werk is het antwoord op onze diepe val in de eerste Adam. Terecht zeg je dat in het werkverbond was bepaald dat als Adam ongehoorzaam was, de Heere hem zou straffen met de dood. Jij concludeert daaruit dat de plaatsvervangende dood van de Heere Jezus op Goede Vrijdag voldoende was. Meer was niet nodig. De straf was immers gedragen en de opstanding is dan "extra". Deze conclusie is bijbels gezien onvolledig en daarom niet juist. Zeker is de dood van de Heere Jezus voldoende om de straf op onze zonden te dragen! Hij heeft het volle gewicht van de toorn van God over de zonde gedragen. Er is nu geen verdoemenis meer voor wie in Christus is (Rom. 8:1). Heerlijk Evangelie van de plaatsvervanging!

Jouw conclusie is dus onvolledig. Dat komt omdat je maar één deel van het werkverbond benoemt. Het werkverbond bepaalde niet alleen dat Adam (en wij met hem) zouden sterven door ongehoorzaamheid, maar bepaalde ook dat als Adam gehoorzaam was geweest, hij het eeuwige leven gekregen had. Eeuwig leven, eeuwige vrede met God, eeuwig in Gods gemeenschap. Daarvan spreekt de "boom des levens" in de Hof van Eden. Daarvan spreekt ook de Wet. De Wet zegt: "doe dit en gij zult leven" (Rom. 10:5, Gal. 3:12). Als Adam de Heere dus gehoorzaamd had, was hij in een staat gekomen waarin hij nooit meer kon zondigen, waarin de dood en de duivel hem nooit meer hadden kunnen bereiken. Een staat van volmaakte en eeuwige vrede met God. Later zei de Heere door de Wet ook tegen het volk Israël: "doe dit en gij zult leven." Niet dat het volk dat nog kon –zij waren immers ook in Adam gevallen- maar de Heere wilde hen door de Wet juist leren dat zij het niet meer konden, dat zij de Wet alleen maar konden breken en dat zij verzoening nodig hadden, dat zij de gerechtigheid van de Messias nodig hadden om de Wet te kunnen vervullen en het eeuwige leven te kunnen krijgen. Deze Messias, de Heere Jezus, kwam om het werkverbond te vervullen. Wat Adam niet gedaan had en wat Israël niet kon, heeft Hij gedaan. Hij is Zijn Vader heel Zijn leven gehoorzaam geweest. Hij heeft nooit gezondigd. Hij heeft alles gedaan wat de Heere van Hem vroeg. Daarom verdiende Hij het eeuwige leven. Toch is Hij gedood. Hij moest sterven om de vloek van de Wet te dragen voor Zijn volk, om de straf te dragen die ons de vrede aanbrengt. De zonden van Zijn volk werden op Hem gelegd. Toch was Hij de Rechtvaardige. Hij had recht op het leven, het eeuwige leven. Dat leven ontving Hij toen Hij door de Heere werd opgewekt. Daarmee erkende de Heere dat Christus de Rechtvaardige was, dat aan alle eisen van het werkverbond door Hem was voldaan. In de opstanding liet de Heere dus zien dat het leven van de Heere Jezus volmaakt was en dat Zijn offer genoeg was tot verzoening. Christus ontving het leven waarop de zonde, de dood en de duivel nooit meer aanspraak hadden, waarin zij nooit meer hun macht konden laten gelden. Hij ontving de eeuwige heerlijkheid, de eeuwige gemeenschap met God.

In Romeinen 5:12-21 legt Paulus uit dat de Heere Jezus dit leven heeft ontvangen als tweede Adam. Dat wil zeggen: niet alleen voor Zichzelf. Zoals de dood die Adam verdiende doorgaat op alle mensen die "in Adam" geboren worden, zo is het leven dat Christus ontving voor allen die "in Christus" zijn. Doordat Christus het werkverbond –de gehoorzaamheid- vervulde, zullen velen "tot rechtvaardigen gesteld worden" (Rom. 5:19). Het leven dat Hij ontving in de opstanding geeft Hij ook aan Zijn kinderen. Nee, veel dieper nog: de Heere Jezus geeft niet alleen leven, Hij is het Leven (Joh. 14:6, 1 Joh. 1:2). "Wie de Zoon heeft, heeft het leven" (1 Joh.5:12a). Wie door het geloof met de Heere Jezus verenigd wordt, deelt in Zijn nieuw, hemels leven (zie art.35 NGB). Dit nieuwe leven begint in de wedergeboorte wanneer wij Christus als de Levende leren kennen en door het geloof met Hem verenigt worden.
 
Daarom is het nodig dat wij in ons leven een ontmoeting met Jezus hebben. Saulus van Tarsen heeft de Heere Jezus ontmoet als de Levende. Christus was hem tegengekomen en liet hem zien dat hij midden in de dood lag, dat Saulus met al zijn vroomheid voor God een zondaar was... een levende dode. Maar toen behaagde het God "Zijn Zoon in mij te openbaren" (Gal. 1:16). Paulus zag dat Jezus zijn Leven was, dat hij in Hem voor God rechtvaardig was, dat hij met Christus gekruisigd en opgestaan was om nu eeuwig voor God te leven. Dan zegt Paulus: "Ik ben met Christus gekruist; en ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij; en hetgeen ik nu in het vlees leef, dat leef ik door het geloof des Zoons Gods, Die mij liefgehad heeft en Zichzelven voor mij heeft overgegeven" (Gal. 2:20).
 
Paulus had Jezus ontmoet als de Levende, om voortaan uit en door en tot Hem te leven. In Filippenzen 3:10-16 legt Paulus uit hoe de opstanding zijn verdere leven bepaalde. Eén verlangen heeft de apostel: Christus Jezus te kennen en de kracht van Zijn opstanding in de gemeenschap van Zijn lijden (vers 10). Daarmee bedoelt Paulus dat hij te midden van al zijn lijden, te midden van de macht van de zonde, de aanvechtingen van de satan en de dreiging van de dood, triomfeert door het geloof! Hij heeft een ander leven, een leven dat nooit meer sterft, een leven uit Christus. En hoe de duivel ook tekeer kan gaan, hoe de zonde hem soms omringt, hoe vervolging hem bedreigt, Paulus heeft eeuwige vrede bij God en de hoop der heerlijkheid omdat Hij leeft in Christus (Rom. 5:1-2).
 
Wat een rijk leven! Hij had het gekregen door de ontmoeting met de Levende, waarin Paulus al zijn eigen kwaliteiten als schade en drek had leren zien, om te leven uit de gerechtigheid, de gehoorzaamheid en het leven van Christus (Fil. 3:3-9).

Zie je hoe belangrijk het is dat Jezus is opgewekt uit de doden? Hoe zouden wij een dode Jezus kunnen ontmoeten in ons leven? Hoe zou een dode Jezus ons berouw, bekering en geloof kunnen geven? Hoe zou een dode Jezus ons vrede bij God kunnen geven? Hoe zou een dode Jezus ons nieuw leven kunnen geven? Hoe zou een dode Jezus onze Voorspraak bij de Vader kunnen zijn? Hoe zou een dode Jezus ons Zijn Heilige Geest kunnen geven? Hoe zou een dode Jezus kunnen wederkomen om te oordelen? Hoe zou een dode Jezus onze gestorven lichamen kunnen opwekken? Ja, als Jezus nog dood zou zijn waren alle mensen nog in de macht van zonde, duivel en dood. Dan was het Evangelie een holle klank. Maar –geloofd zij God!- Hij leeft! Hij heeft getriomfeerd over zonde, satan, dood en hel! Hij leeft tot in eeuwigheid! Hij leeft om dode zondaren levend te maken door Zijn Woord. Hij leeft om harde harten te breken door Zijn liefde. Hij leeft om gewonde gewetens vrede te geven door Zijn bloed. Hij leeft om Zijn bruid te heiligen. Hij leeft om Zijn bruid straks op te halen, om haar voor eeuwig lief te hebben. Het opstandingsleven dat Hij Zijn bruid gaf, zal dan voor eeuwig ten volle bloeien. Dan zal zij naar ziel en lichaam vernieuwd zijn (1 Kor. 15), om in volmaaktheid God te dienen. Omdat de bruid hier dat leven al heeft ontvangen uit Christus, ziet zij uit naar de volle heerlijkheid. Als Christus alles zal zijn in allen.

Vriend(in), Christus wil jou ontmoeten in het Woord. Zodat jouw Adamsleven sterft, om te leven uit de Levende. Werp net als Paulus al je eigen kwaliteiten aan de kant, erken voor Hem dat je midden in de dood ligt, dat je een Adamskind bent die niets anders kan dan het werkverbond verbreken. En zie op tot Hem, Die dood geweest is en Die leeft! Probeer geen geestelijk leven in eigen kracht op te wekken. Smeek Hem je levend te maken. Smeek Hem te mogen kennen en de kracht van Zijn opstanding. De Heere Jezus leeft en Hij roept jou toe: Kom, en neem het water des levens om niet! Ik bid je toe Hem als de Levende te mogen kennen!

Ontvang een hartelijke groet van
kand. R. J. Jansen, Tholen

Dit artikel is beantwoord door

R. J. Jansen

• Geboortedatum:
  04-02-1987
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Scherpenisse
• Status:
  Inactief

25 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven