Alles vertellen

Kand. G.A. van Ginkel | Geen reacties | 18-02-2013| 15:00

Ik ben getrouwd, gelukkig getrouwd. Ben lid van een behoudende gemeente. Heb een aantal goede vrienden. Eén daarvan is een meisje bij ons uit de gemeente. Daar kan ik heel goed mee opschieten. We kunnen over alles praten. Ook over het geloof. En daar komen altijd goede gesprekken uit voort. Ook bidden we regelmatig samen. We zijn echter in het verleden niet goed met elkaar omgegaan. Omdat ze niet veel troost kon putten bij andere vrienden/familie, kreeg ze wel eens een arm om haar schouder, of een omhelzing. Dan kon ik merken dat ze 'liefde' missen moest. Ze heeft zelf nog geen vriend (had ze toen ook niet). In de loop der tijd zijn die omhelzingen wat 'vergroeid' en het werden knuffels. We hebben elkaar een aantal keer een kus op de mond gegeven, zonder daarmee de bedoeling te hebben gehad om 'meer' te willen. Het was (achteraf gezien) in onze beleving een soort van 'doorschieten' van goede bedoelingen. We zijn het er over eens, dat het zeker niet goed van ons was, om zo met elkaar om te gaan. Vooral niet omdat ik al getrouwd ben. Omdat het ons toch niet 'lekker' zat, hebben we alles tegen m'n vrouw verteld. Dat we gekust hebben en dat we verkeerd bezig waren en onze omgang te intiem was. Omdat we hier erge spijt van hadden en vonden dat mijn vrouw het moest weten, hebben we het verteld. Na dit moeilijke gesprek, heeft mijn vrouw ons vergeven. Ze vertrouwt er op dat we nu goede vrienden zijn en niet meer dan dat. Dat is gelukkig nog steeds zo! Tegenwoordig hebben we een 'gezonde' vriendschap. En we zijn nooit meer in de buurt gekomen van intimiteit. De grenzen hebben we (als vrienden) goed afgebakend. Echter, het volgende probleem is aan de orde. De punten die we genoemd hebben tegen mijn vrouw zijn alle drie de waarheid. We hebben echter niet tot in details alles benoemd. Bijvoorbeeld dat we elkaars rug wel eens gestreeld hebben, of een keer op de bank in elkaars armen gelegen hebben. Ik ben zelf van mening dat we alles wel gezegd hebben. Mijn vriendin denkt er anders over. Zij wil namelijk zeker weten dat alles vergeven is, terwijl mijn vrouw niet alles (tot in de details) weet. Maar, als ik er echter weer tegen m'n vrouw over begin, is ze gelijk heel duidelijk: ze wil het er niet (lees: nooit) meer over hebben. Ze vind het goed van ons dat we het verteld hebben. Ze heeft ons vergeven (dus, allereerst de kussen, het 'te intiem zijn', en verkeerd met elkaar bezig zijn) en daarmee is voor haar -zeg maar- de kous af. Niet weer over beginnen dus. Mijn vriendin is nu bang dat ze verloren gaat, omdat in haar beleving niet alle zonden zijn vergeven. Ze zegt dat God niet kan vergeven, zolang mensen ons niet hebben vergeven. Ik geloof en vertrouw dat mijn vrouw ons onze zonden vergeven heeft (omdat ik alles -zij het niet bij de naam, maar toch in het algemeen- genoemd heb). We hebben allebei aan God (en ook samen) verteld wat we gedaan hebben. En dat dat ons spijt. Om Jezus' wil hebben we oprecht om vergeving gevraagd. Dan mag je er toch op vertrouwen dat God die zonden vergeven heeft en dat je gespaard blijft? Dan kun je om deze zonden toch niet meer verloren gaan? Wat is juist? Zijn onze zonden bij God nu vergeven? Of gaan we straks alsnog verloren?

Een heel verhaal. 't Is goed en bijbels elkaar de zonden te belijden; allermeest om er mee tot God te gaan.
 
Het is niet aan mij om een oordeel te geven over de dingen die gebeurd zijn. Dat wordt ook niet gevraagd. De vraag is: mogen wij vertrouwen op Gods vergeving ook zonder dat alles aan mijn vrouw is verteld? Nu, alles vertellen aan je vrouw is geen voorwaarde voor Gods vergeving. God vraagt van ons dat we in oprechtheid ons hart volledig uitstorten voor Hem. Vervolgens is het goed om elkaar de zonden te belijden en ook daarin zo volledig mogelijk (=open, duidelijk en eerlijk) te zijn, met het oog op een opening naar "een nieuwe toekomst." Het kan zijn dat de gekrenkte partij (je vrouw) daarbij op een bepaald moment aangeeft: Het is genoeg geweest. Bespaar me verdere details. Dat lijkt zo te zijn. Dat kan je respecteren, met grote dankbaarheid voor het feit dat zij een komma wil zetten...
 
Maar, om heel eerlijk te zijn: er blijft iets van een onbehaaglijk gevoel. Blijft op de achtergrond niet de dreiging van hernieuwde toenadering? Toch weer ongeoorloofde intimiteit. En ook: waarom precies (met de nadruk op precies; dus de diepste motivatie) wil je vriendin een vollediger belijdenis ten overstaan van je vrouw? Hierbij kan een hulpverlener bepaalde gedachten krijgen die hij liever niet wil hebben. Alleen in een persoonlijke pastorale ontmoeting is het (moreel) geoorloofd hier nader op in te gaan.
 
Maar, uitgaande van de volstrekte integriteit van je vriendin -het gaat haar boven alles om de relatie met God en vergeving van zonden- zeggen wij haar van harte: wees dan ontslagen van de gedachte dat er nog meer beleden moet worden aan je vrouw. En jou zeggen we van harte: speel met alle goede bedoelingen niet met vuur.

Kand. G. van Ginkel

Dit artikel is beantwoord door

Kand. G.A. van Ginkel

• Geboortedatum:
  13-01-1958
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Maartensdijk
• Status:
  Actief

172 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven