Gedrag van broer
F.J. Bijzet | 23 reacties | 13-02-2013| 09:54
Vraag
Wij hebben een broer van 30 jaar. Wij zijn met zijn zessen en ouders. Het lijkt wel of onze broer iets psychisch heeft. Hij bemoeit zich met dingen die hem niet aangaan. Als wij het dan niet met hem eens zijn, wordt hij boos. Hij moet overal zijn zin in hebben. Hij kan niet tegen kritiek. Ook zijn eigen vrouw -vinden wij- kan niets tegen hem zeggen. Hij is al vele malen verhuisd, heeft vele banen gehad en heeft geen rust. Wij hebben pas een gesprek gehad met hem en gezegd dat hij iets normaler moet doen. Het heeft niets geholpen. Je kunt niet met hem praten. Wat zou hij hebben en hoe moet je met hem omgaan? Een radeloze familie!
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste familieleden,
Jullie lopen tegen gedrag van je broer aan en merken dat jullie niet met hem kunnen praten. En jullie zien gedrag waardoor je je afvraagt of er iets met hem aan de hand zou zijn.
Op basis van de gegevens die jullie geven is het onmogelijk ook maar iets te zeggen over wat er met hem aan de hand is. Dat zou hem geen recht doen. Sowieso vind ik het belangrijk om terughoudend te zijn met het stellen van diagnoses. Voor je het weet krijgt iemand een sticker opgeplakt waar hij nooit meer van afkomt. Ik kan dus niet zeggen wat er aan de hand is. Ik heb namelijk geen idee. Ik kan ook pas een idee krijgen wanneer ik hem en jullie samen zou zien en spreken. Dat is ook denk ik de enige weg om er achter te komen of en wat er dan aan de hand is.
Waar ik wel wat over kan zeggen is over de manier waarop je dit ter sprake brengt. Jullie hebben een gesprek gevoerd met hem en schrijven daarover het volgende: "... en gezegd dat hij iets normaler moet doen." Duidelijk blijkt dat jullie je niet gehoord voelen door hem, maar ik kan me voorstellen dat als je tegen hem zegt dat hij normaler moet doen, hij ook niet het gevoel heeft serieus genomen te worden.
Ik ga er altijd maar van uit dat iedereen goede redenen voor zijn of haar gedrag heeft. Dat maakt het gedrag nog niet fijn en prettig, maar de intenties bepalen of ik de ander nog kan begrijpen. In jullie brief lees ik dat hij zich bemoeit met dingen. Als goede intentie zie ik dat hij betrokken is en wil helpen. Verder lees ik dat hij dan -als jullie het niet met hem eens zijn- dat hij boos wordt en niet tegen kritiek kan. Daarachter lees ik tussen de regels door dat hij zich dus niet begrepen voelt door jullie. Veel mannen uiten dat door boosheid. Kritiek komt dan binnen als een aanval (terwijl dat niet zo bedoeld is).
Hij lijkt me gevoelig voor afwijzingen en krijgt die blijkbaar dus regelmatig. Hem vertellen dat hij normaler moet doen, zal dat gevoel alleen maar bevestigen.
Beter lijkt het mij om een gesprek te voeren waarin jullie je zorg delen met hem. Maar ook proberen te begrijpen hoe hij het contact met jullie ervaart. Of hij zich door jullie gedrag afgewezen voelt. Een gesprek op dat niveau heeft meer kans van slagen dan je aan hem ergeren en hem vertellen dat hij normaal moet doen.
Met vriendelijke groet
Ferdinand Bijzet
Dit artikel is beantwoord door
F.J. Bijzet
- Geboortedatum:03-06-1976
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:Barneveld
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie : Relatietherapeut en opleiderWebsite: www.relatie-herstel.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Anyway: aan de vraagsteller om te oefenen: Grenzen stellen. Zeggen "Dat gaat jou niet aan, dat gaat jou niet aan, dat gaat jou niet aan." Mocht de broer toch op een discussie aansturen... "Dat gaat jou niet aan, dat gaat jou niet aan, dat gaat jou niet aan." Dat is geen kritiek, dat is een grens stellen over waarover je wilt praten en waarover niet
Hij kan zich alleen met zaken bemoeien als jullie dat toelaten. En verder is het een volwassen kerel - getrouwd ook nog eens. Die mag zijn eigen keuzes maken waar hij woont en wat voor werk hij doet.
ik ben de vraagsteller en mankeert wat volgens jou!
ik zou maar uitkijken wat je zomaar zeg.
Dhr Bijzet bedankt voor u antwoord zo zou je ook kunnen zien.
Ik denk dat we ook verder hulp zoeken want hij maakt ons hele gezin kapot.
overal roddelt hij over.
Mijn moeder is gewoon bang voor haar eigen zoon.
doet overag de deur op slot.
hij ziet niet waar hij mee bezig is.
volgens mij mankeer je dan echt wat.
Ik snap dat de diagnose moeilijk te stellen is zonder iemand te zien..
grt
vroeger waren er ook al dingen die niet klopte maar ik denk dat mijn ouders zoiets hadden van net als elke ouder onze kinderen mankeert niets.
Jammer want nu wordt het moeilijker.
@ Tara en hij heeft het zelf niet eens in de gaten waar hij mee bezig is.
en ik vind wel dat je moet uitkijken jij zeg dat ik en onze familie wat mankeert.
Hem kun je niet veranderen, wel jezelf en je houding. Stel grenzen! Wees duidelijk naar hem toe. Dit accepteer je niet, dit wel. Als hij daar niet naar wil luisteren dan kun je met hem de consequenties bespreken. Het contact eventueel wat terugnemen.
Wat hij zou hebben is uiteraard niet vast te stellen hier. Hij kan natuurlijk ook gewoon een zeer eigenwijze persoonlijkheid hebben, en bij de trekken die daarbij zitten kun je aan van alles denken. Maar met een diagnose los je niks op. Wel door met je familie op 1 lijn te gaan staan en op een eerlijke en open manier het gesprek met je broer aan te gaan.
Vertel hem hoeveel pijn het jou en jullie doet, beschuldig hem niet maar hou het bij je zelf. Praat voor jezelf en noem voorbeelden wanneer het jou en jouw gezin kwetste. Als hij er niks mee doet dan heb je gedaan wat je kunt en zul je na een tijdje duidelijk moeten maken aan je broer dat het zo niet verder kan.
Samen met de rest van het gezin. Niet allen tegen één, maar één op één in een eerlijke houding.
Succes en sterkte!
@sommige anderen: makkelijk hè? Van achter een toetsenbord iemand die een noodkreet slaakt de grond in trappen. Natuurlijk kun je voorzichtig wat vragen stellen, maar dit raakt wal noch kant, zo hier en daar.
autistische stoornis.
Mensen met deze stoornis zijn (bijna) niet in staat tot zelfreflectie: daarom zeggen deze mensen ook vaak: ik mankeer niets, het ligt aan mijn familie/ vrouw/ wie dan ook in hun naaste omgeving.
Ook de andere zaken die genoemd worden passen bij autisme.
Verder is het inderdaad niet handig om tegen je broer te zeggen dat hij normaal moet doen.
Want hij kan zich met de beste wil van de wereld niet voorstellen wat 'normaal doen' is, ws kan hij daar niets mee, dat blijkt ook uit zijn reactie want je schrijft: "het heeft niets geholpen".
Bij deze mensen is het beter om ze te laten weten, op een begripvolle manier, wat er van hen precies verwacht wordt.
Want zij voelen dat nl van zichzelf niet aan.
Sterkte!
Spreuken 18:17 zegt: "Wie de eerste is in zijn rechtszaak, lijkt rechtvaardig te zijn, maar dan komt de ander en onderzoekt hem."
Ik stoor me er ook aan dat velen hem gelijk een sticker op willen plakken. Stickers die je overigens niet in de Bijbel vindt. Iemand een psychisch stempeltje geven maakt dingen alleen maar kapot en gaat voorbij aan de onderliggende problemen.
Ik mis de realisatie dat we in een gevallen wereld leven met gevallen mensen. Is de zondeval soms iets abstracts? De oplossing is ergens andere te vinden. Ik mis ook bezorgheid om de broer bij de vraagsteller en bij de meeste reacties.
Een wijs antwoord van Ferdinand Bijzet.
Je kunt natuurlijk ook gewoon een "stronteigenwijze" broer hebben, die gewoon duidelijk moet worden gemaakt waar de grenzen liggen inzake jullie priveleven. Het probleem van tegenwoordig is, dat iedereen gelijk een labeltje moet krijgen. Hetzelfde zie je met ouders en kinderen. Als het kind maar een labeltje kan krijgen, dan ligt het in ieder geval niet aan de opvoeding van de ouders. Heeft het kind moeite met lezen? Hopsakee, snel even een dyslexie verklaring. Moeite met rekenen? Doe gelijk even discalculie erbij. En dat bij een kind met een IQ van 70...het zou dus zomaar daar aan kunnen liggen. Daar wordt helaas aan voorbij gegaan.
Vraagsteller: Trek grenzen naar je broer. "doe eens normaal", daar kan hij weinig mee. Wees concreet in de dingen waar je je aan stoort. En een karaktereigenschap is niet gelijk een afwijking/stoornis. Als ik mezelf als een botte hok gedraag, wil dat niet zeggen dat ik een stoornis heb, het zegt waarschijnlijk meer dat ik gewoon geen manieren heb.
Je kan zo'n persoon niet zelf doorbreken. Geef je grenzen aan. Want daar mag hij niet overheen.
Het lijkt mij toch dat hier meer aan de hand is. Waarom is moeder bang voor haar eigen zoon? Kan ze niet tegen hem op? Wil hij haar iets aandoen?
Jullie vinden - dat ook zijn eigen vrouw niets tegen hem kan zeggen.
Dit vind ik zelf een beetje gevaarlijk terrein. Het is hun huwelijk, daar moeten jullie buiten blijven. Niet gaan bedenken wat zijn vrouw zal denken, voelen of wat dat ook. Daar moeten zij beiden uitkomen. Waarschijnlijk heeft deze vrouw zelf ook familie. Laten die haar maar helpen, als zij daar om vraagt.
Vorm geen front met de hele familie tegen deze broer. Dat wordt een vechtverhouding. Recht jij je rug. Geef aan naar hem wanneer hij over je grens gaat. Leef met hem mee. Heb oprechte belangstelling voor hem. Praat niet meer negatief over hem met de familie. Zeg dat je dat niet meer wilt.
Veel wijsheid toegewenst!
Waarom wordt de aanstichter nu als slachtoffer gezien. Er wordt hier een vraag gesteld, zonder te oordelen, omdat ze radeloos zijn. En iemand naar de hulpverlening sturen is toch geen optie?! Je kunt moeilijk zeggen "Kom, we gaan vanmiddag naar de hulpverlening om je na te laten kijken!"
Iemand om mee te praten is voor hem misschien wel goed zijn, maar dan moet hij wel willen en zolang hij niet ziet wat zijn gedrag teweeg brengt, zal hij niet willen. Het is ontzettend moeilijk als 1 persoon van een gezin de hele sfeer (bijna altijd) verpest. Ik spreek uit ervaring. Je wordt er knetter gek van. Ik denk ook niet dat deze familie een sticker op de broer wil plakken, ze vragen zich alleen af of hij wat kan mankeren dat hij zo doet.
Familie, ik hoop dat het goed komt!!
Zal veel problemen oplossen.
Wij weten niet hoe de situatie in de familie van vraagstelster is, wij speculeren maar een eind weg.
De verloren zoon (LUKAS 15:11-32) kwam zelf tot inkeer, de vader liet de zoon gaan. Des te gelukkiger was hij toed de zoon terugkeerde.
De vader deed niet aan pappen en nat houden.
- 1
- 2
