Opvoedstijl van man
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | 26 reacties | 11-02-2013| 13:58
Vraag
Mijn man kijkt niet echt naar de kinderen om, vraagt ze niets, leeft niet mee. Geen aandacht voor verjaardagcadeaus enz. Heeft wel altijd vitterig commentaar op ze en ook uitbarstingen waarbij hij slaat of schopt (slaan of schoppen gebeurt niet wekelijks, enkele keren per jaar, verdeeld over meerdere kinderen). Hij is gewoon niet tactisch in zijn opvoedstijl. Opmerkingen als: "Hé luie hond help eens afwassen" enz . Zelf sta ik er altijd tussen in en krijg van hem ook nog de schuld dat de kinderen niet makkelijk zijn in de opvoeding. Moet alles alleen doen, feestjes, uitjes, op vakantie gaan, want dat is allemaal niet nodig volgens hem en de kinderen zouden het ook niet verdiend hebben. Dit alles heeft onze persoonlijke relatie nogal vertroebeld. Hij is niet van plan te veranderen, want ik zou de kinderen 'verkrachten' (lees verprutsen), zegt hij. Ik trek het niet meer en heb hem gezegd dat ik op deze manier niet met hem verder wil. Hij reageert hier helemaal niet op, negeert het gewoon. Ben bang dat ik moet scheiden om de kinderen. Schrik erg van deze gedachte, had nooit gedacht dat ik zover zou komen. Wat moet ik doen?
Antwoord
Beste vraagstelster,
"Wat moet ik doen, ik trek het niet meer!", zijn kreten uit uw hart. U kunt zo niet verder. Ik kan het begrijpen. U zit heel diep aan de grond. Eindelijk heeft u de moed gevonden om het aan een ander te vertellen. Het is goed dat u dat gedaan heeft. Laten we er samen eens over na denken.
Het eerste punt is dat het niet alleen om uzelf gaat, maar ook heel speciaal om de kinderen. Dat u bang bent om te denken aan scheiden kan ik ook begrijpen. Het is wel het allerlaatste waar we aan moeten denken. De Heere Jezus zegt ons heel duidelijk dat niet te doen. Het was ook helemaal niet uw gedachte toen u trouwde. U bent niet getrouwd om weer te scheiden, maar het was voor het leven. Scheiden brengt alleen een schijnoplossing, hoe moeilijk ook de situatie kan zijn. We weten het vooruit: Er zijn in de toekomst drie partijen ongelukkig. Vader, moeder en de kinderen die niet schuldig zijn aan de scheiding.
Maar alles kan zo grondig veranderen. Ook in ons huwelijk. Het totaal ontwrichten, zodat het niet meer verder kan. Hoe intens verdrietig is de situatie waarin u leeft. Het is in zo’n situatie heel zwaar om vrouw van je man te moeten zijn en ook heel speciaal moeder te zijn voor je kinderen. Voor u is het geworden "tussen de partijen staan." Dat kan niet, dat mag niet. Jullie kinderen moeten in een onmogelijk situatie opgroeien. Ze hebben een vader en toch geen vader. Schoppen en slaan, vitten en opmerkingen als "luie hond" zijn geen opmerkingen die een vader mag bezigen. Zeker niet in een christelijk gezin. Hoe moeten de kinderen zo het leven in met dit als voorbeeld. Ze krijgen een totaal verkeerd vaderbeeld, een totaal verkeerd beeld van een christelijk gezinsleven. Dat de kinderen niet gemakkelijk zijn in de opvoeding, daarvan ligt voor een deel van de schuld bij uw man, ze worden door hem niet serieus en liefdevol bejegend. Hij toont weinig liefde en begrip voor hen. En u probeert dan weer het één en ander op te knappen. Geweldig! Maar dit kan niet blijven duren.
Dat u overal alleen voorstaat is heel verdrietig, maar voor de kinderen die nu gevormd worden en op moeten groeien tot positieve mensen voor de gemeente en de samenleving, is het diep triest. Ik ken deze nood. Meerdere vrouwen en moeders dragen dit kruis, daarom roep ik andere vrouwen die dit lezen ook op om voor deze zuster in nood te bidden. Het gebed is als een vurige muur, maar ook als een sterk leger. Op het gebed vielen zelfs de muren van Jericho in elkaar en werd Petrus uit de gevangenis verlost. Diezelfde God bestaat nog. Stel uw vertrouwen op Hem!
En dan bent u klaar? Nee! Er moet aan gewerkt worden. Zelf heeft u al alles gedaan wat in uw vermogen was. En nu verder. Kunt u praten met uw dominee of iemand uit uw kerkenraad? Heeft u een goede vriend of vriendin waarmee u alles kunt doorpraten en bij de Heere brengen? Dit blijft ook voor uzelf de belangrijkste weg: het gebed. Alleen of samen met iemand anders.
Het is de hoogste tijd om hulp te zoeken voor uw huwelijk, voor de kinderen en voor uw man. Echte hulp. Er zijn overal mensen die deskundige hulp kunnen bieden in een poging om een huwelijk te redden. Misschien is uw huwelijk nog te redden.
Wil uw man die weg niet gaan, ga dan alleen daarheen om te leren hoe u met deze situatie om moet gaan en hoe daarin de kinderen op te voeden en te helpen.
Ik wens u van harte sterkte en Gods hulp toe. U mag gerust -naar mij toe- op dit probleem terugkomen.
Hartelijke groeten,
N. J. van Dooijeweert-van der Slikke
Dit artikel is beantwoord door
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke
- Geboortedatum:25-04-1942
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Pastoraal medewerkster
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En geen aandacht geven en schelden met "luie hond" is een soort van verwaarlozing.
Ik zou dit absoluut nooit accepteren en er zeker tussen springen in het vervolg. Nooit maar dan ook nooit zou mijn man mijn kinderen kunnen slaan.
Ik vraag me af of je man altijd al zo geweest is, zo weinig meelevend, zo star en zo bozig. En of hij alleen zo doet tegen zijn kinderen of ook tegen jou en tegen anderen??
Hij wil niet veranderen? Waarom niet? Wat is er mis met een liefdevolle opvoeding? Begrijpt hij niet wat er mis kan gaan als je de kinderen op deze manier wil grootbrengen?
Heb je een lieve (schoon) zus, broer, vriendin, vriend waar je mee kan praten, evt met je man erbij. Laat weten dat dit niet meer kan en dat je man moet veranderen.
U kunt ook (als het mogelijk is) daadwerkelijk tijdelijk met de kinderen vertrekken. En dan niet na een halve smeekbede weer terug naar huis, maar pas nadat uw man positief meewerkt middels therapie.
Bedenk goed wat u daadwerkelijk wilt. Niet alleen de positieve kanten, maar ook de negatieve kanten!
Praat eens met mensen die gescheiden zijn. Zij kunnen u vertellen hoe moeilijk het is, hoeveel pijn het doet en of zij, nu terugkijkend, weer zouden scheiden.
Verder vraag ik mij af waarom uw man reageert zoals hij doet. Normaal is het niet. Wat zit hierachter? Weet u dat wel of heeft u hier nog geen antwoord op. Probeer in gesprek te blijven met uw man. Hem open vragen te stellen, zonder hem te beschuldigen.
Heel veel wijsheid toegewenst!
U hebt trouw beloofd tot de dood u scheid. Dat betekent niet dat u het gedrag van uw man moet goedpraten. Absoluut niet. Maar ik vind het antwoord van Spatie erg waardevol. Wat is de reden van het gedrag van uw man, wat is uw aandeel in jullie huwelijksrelatie, hoe is het zover gekomen dat hij zich niet interesseert voor de kinderen? Voelt u nog liefde voor hem?
Als u nog maar een schijntje van liefde voelt, vecht er dan voor. Met alles wat u hebt!! Het kan het zomaar waard zijn!! Laat elkaar niet los als gezin.
Stel wel grenzen!!! Laat zien waar u voor staat. Tijdelijk even weggaan met de kinderen kan soms goed zijn. Wees niet bang om dat te doen!
Ik wens u veel sterkte!
Wat mij enigszins opvalt is dat u uitsluitend verwijtend over uw man kunt spreken. Geen enkel probleem is op te lossen met uitsluitend de vinger naar de ander wijzen. Uiteraard zal er veel veranderd dienen te worden, maar als we het verhaal ook uit de mond van uw man zouden kunnen horen, zullen er ook heel andere zaken naar voren komen, waar u nu nog geen glimp van toelaat. Mogelijk voelt hij zich niet opgewassen tegen zijn taak. Er komt nogal wat kijken tegenwoordig om je kinderen goed op te voeden, en als hij het gevoel heeft dat hij hiervoor niet deugt, zal dit een neerwaartse spiraal worden. Zoals al eerder is aangegeven, gedegen hulp is zeker niet overbodig. Inzicht in patronen, hoe raar het voor u ook mag klinken, ook inzicht in de positie van uw man, hoe hij zich voelt, machteloos waarschijnlijk. Als u heel diep in uw hart het vertrouwen heeft dat uw man ten diepste ook alles beter en anders zou wensen, en gebaat zou zijn bij een stap voor stap positieve verandering, dan geloof ik dat uw huwelijk schoon schip kan maken. De ander alleen maar zwart zien is een signaal van uw eigen blindheid, want dat kan nooit de volledige waarheid zijn. Ik wens u alle wijsheid en licht toe wat nodig zal zijn, maar het is zeker niet ondoenlijk met goede bedoelingen wederzijds weer een nieuw positief pad te vinden.
Je vind een schop meevallen? Echt waar? Als je nu door je man zou worden geschopt, zou het dan ook 'meevallen', want ach, het is maar een paar keer per jaar?
Sorry, je schiet echt te ver door in je veroordeling van deze vraagstelster. Het is allemaal suggestief, want van alles wat je schrijft is niets terug te vinden in de vraag.
@Mortlach
Begrijpelijk dat je dit walgelijk vindt. Veel van je reacties zijn verwijderd. 'k Begreep eruit dat jezelf een jeugd hebt gehad met mishandeling. Kan daarom ook begrijpen wat je de vraagstelster adviseerde. Toch hoeft het niet dezelfde situatie te zijn als waar jij in opgroeide.
Het is fijn als dit gezin een tweede kans krijgt en die kans ook met beide handen aanpakt.
Ouders zijn er wel om hun kinderen te beschermen. Die verantwoording moeten ze dan ook nemen.
Bij Hem is raad bij Hem alleen, en vervolgens mag je bidden om Zijn leiding hierin.
Zoek deskundige help voor jullie gezin.
Ik bid voor jullie, Hij kan en wil verandering geven.
Wat mis jij een hoop liefde in je huwelijk. Wat missen je kinderen een hoop liefde, erkenning en bevestiging in hun opgroeien. Wat een eenzaamheid en verdriet.
Je kunt je afvragen of dit een huwelijk is zoals God het huwelijk bedoelt heeft. Of dit een vader is zoals God wil dat een vader voor zijn kinderen is.
Je kinderen raken hierdoor beschadigd. (Zouden ze door een scheiding erger beschadigd raken?).
Jaren geleden zat ik in dezelfde soort situatie. Toen ik er eindelijk in mn omgeving over begon te praten waren er ook reacties zoals veel reageerders hier: overal is weleens wat, waar twee kijven hebben twee schuld, probeer zelf eens anders te doen tegen je man, enz.enz.
Ik moet zeggen dat het antwoord van mw. v. Dooijeweert wel liefdevoller is.
Elke situatie is anders, maar zeggen dat er bij een scheiding alleen maar verliezers zijn, is natuurlijk onzin. In geval van lichamelijke/psychische mishandeling en/of verwaarlozing is dat niet zo. Vanaf de dag dat ik gescheiden ben is het alleen maar beter met mij gegaan.
Probeer wel eerst in therapie te gaan. Duidelijk kan worden waar en waarom het nu precies misging, en of er nog wat te redden valt. Maar dan moet je man natuurlijk wel mee willen werken, en dat lijkt tnt niet het geval.
Je kunt ook nog een paar jaar zo doormodderen. Tot je zelf in een psychiatrische inrichting beland.
Dan kan iedereen jou de schuld geven, en is je man de zieligerd, met zo'n zwakke vrouw...
Ik zou je graag nog zoveel meer willen vertellen. Maar elke situatie is anders, en wie hier niet van binnenuit mee te maken heeft gehad kan nooit voelen en weten wat jij nu allemaal doormaakt.
Ik wens je veel sterkte,wijsheid, en kracht toe.
Gebed om kalmte
God, schenk mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
de moed om te veranderen wat ik kan veranderen
en de wijsheid om het verschil te zien.
Je reageert dus erg vanuit je eigen jeugd. Begrijpelijk. Jij vindt de moeder fout en trekt van leer tegen haar.
Er zijn hier anderen die vanuit de ervaring van mishandeling reageren. Zij vinden dat deze mevrouw er alles aan moet doen om weg te gaan bij deze man. Ook heel begrijpelijk.
Wij weten niet wat er zich in dit gezin afspeelt. Moeder kan idd dramatiseren. Het kan ook zijn dat moeder maar een heel klein beetje verteld van wat zich thuis afspeelt.
Ze heeft ook duidelijk gemaakt dat ze liever heeft dat hij vertrekt dan dat hij zo doorgaat. Het lijkt erop dat het nu iets gaat werken in dat huis, dat er verandering komt in de situatie. De man denkt dat de vrouw hem afkeurt en slecht vindt, maar het gaat niet om hem maar om zijn gedrag. Daar stelt ze grenzen aan door er letterlijk en figuurlijk tussen in te gaan staan. Daar is wel moed en durf voor nodig!
Kinderen hebben een veilige thuissituatie en onvoorwaardelijke liefde nodig. Dat betekent niet dat ouders hen niet mogen (be)straffen. Dat mag zeker wel, maar niet met schoppen, slaan en schelden. Het kan ook anders!
Sterkte toegewenst!
Maar ik was een beetje dezelfde mening als Tara toegedaan. De situatie van deze man en vader is wel degelijk belangrijk. Wie weet wat deze man drijft? Niemand, wij kennen alleen het verhaal van de vraagstelster vanuit haar visie en beleving. En natuurlijk is dat voor haar belangrijk. Maar ik gaf ook aan, wat is haar aandeel in deze situatie? Er is moed en kracht en lef voor nodig om dit onder ogen te zien. Maar vandaar uit kun je uit je kracht in je gezin gaan staan en zo voor je kinderen opkomen maar ook je man niet afvallen. Grenzen stellen is absoluut nodig, het verhaal van AHHK76 is daar een goed voorbeeld van. Maar onthoud dat je man niet zomaar een aanhangsel in je gezin is. Je man komt niet als laatste op je lijstje, maar in een gezonde situatie als eerste. Werk aan je huwelijk, zoek hulp, bid God om kracht! Het is het waard!
Dit noemt men een sociopaat.
Ik ben geen deskundige maar wel een ervaringsdeskundige. Helaas, en ik herken dit verfoeilijke gedrag bij deze vader. Als je zijn verhaal zou horen kan ik je verzekeren dat het een zielig verhaal zal zijn over zijn tekortkomingen dat hij er alles aan zal doen om het beter te doen. En wie staat er met haar hulpvraag dan voor schut? De moeder.
En juist zij vraagt om hulp. En dit is een noodkreet van de moeder.
Deze vragenstelster legt haar nood anoniem neer, dat is niet om zielig te toen, ze heeft nood.
De oorzaak van deze nood is wel of niet scheiden.
Ik merk dat je partij voor de andere partij kiest, maar die vraagt geen hulp.
Een ding weet ik, de kinderen moeten uit deze situatie wat er ook aan de hand is.
Voor hen is het onveilig.
Oordelen is ongepast zowel naar de een als naar de ander.
- 1
- 2
