Inzetten voor naaste
Ds. M.F. van Binnendijk | 12 reacties | 31-01-2013| 15:49
Vraag
Graag zou ik een paar tips willen krijgen hoe ik me kan inzetten voor de mensen om mij heen. Mijn huidige situatie is dat we een gezin hebben met kleine kinderen. De afgelopen jaren zijn heel zwaar geweest, vanwege ernstige ziekte van een gezinslid. Ik werk vijf dagen per week en heb daarnaast geen andere activiteiten, omdat ik de energie er niet voor heb vanwege de afgelopen periode. Nu zou ik graag wat advies/tips willen krijgen voor het helpen van andere mensen wat niet zoveel tijd kost (minder dan avond per week) en waarmee je mensen toch goed kan helpen.
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Het doet me goed te horen dat je iemand wilt zijn die tijd, inzet en gaven wil gebruiken om andere mensen ten diensten te staan. Al is het maar voor een avond in de week. Echter is mijn eerste gevoelen, welke ik achter je vraag proef, er één van schuld.
Je gezin heeft de laatste jaren niet alleen te maken gehad met de opvoeding van en aandacht voor jullie kleine kinderen, waaraan je een dagtaak hebt van 24/7 met de ervaring van tropenjaren. Daarnaast zijn er in jullie gezin lange tijd grote zorgen geweest vanwege ernstige ziekte, waardoor jullie het persoonlijk én als gezin extra zwaar hebben gehad. Ik kan me onder de gegeven omstandigheden heel goed voorstellen, dat de aandacht daardoor enorm naar binnen, op je eigen gezin en de ziek(t)e gericht is (geweest), waardoor de aandacht naar buiten toe -voor familie, vrienden, kerk, gemeenschap enz.- daaronder meer heeft geleden dan je lief was. Ondertussen heeft dit alles een forse aanslag gepleegd op je energie, waardoor je niet gemakkelijk tot nieuwe, energieke activiteiten in staat was. Tot het moment dat je tegen je eigen vraag aanliep. Wat nu?
Ik wil je aanraden om dan ook eerst bij jezelf na te gaan óf wat ik boven stel wáár is. Komt je vraag voort uit schuldgevoel en verplichting? Of heb je er werkelijk behoefte aan -niet omdat het moet, maar omdat je het wilt!- om iets te gaan doen met en te betekenen voor anderen? Is het eerste het geval, dan zal het je nog meer energie gaan kosten (in de zin van verlies). Anders is het, wanneer je hart er voor open en achter staat. Alleen in het laatste geval kan het je positieve energie geven.
Daarom wil ik je het volgende ter overweging voorleggen: "Van wie ben jijzelf de naaste?" Ik vraag dit vanuit Bijbels perspectief op het grote gebod: "uw naaste liefhebben als uzelf", met nadruk op die laatste twee woorden: als uzelf. Dat staat er niet voor niets bij, al willen sommigen daar gemakkelijk aan voorbijgaan. Wie zichzelf niet liefheeft -dat is: zichzelf niet ziet in het licht van Gods bedoeling met ons, vanuit de waarde en waardering die God in ons gelegd heeft- die kan voor een ander geen naaste zijn!
Het grote gebod heeft op dit punt niets te maken met egoïsme of narcisme. Het gaat enkel om (het vormen van) een gezonde kijk op jezelf. Ik heb het dan over de balans tussen zonde én genade, schuld én bevrijding, kortom: jezelf (leren) aanvaarden, zoals God ons in Christus aanvaardt. In dit licht wil ik, voorafgaand aan jouw wezenlijke vraag, een vraag voorleggen die éérst gesteld moet worden: Ben jij voor jezelf al een naaste geworden? In je gezin, in je relatie, je omgeving? Onder de genoemde omstandigheden zou ik je willen raden dáár eerst goed naar te kijken, voordat je jezelf onverhoopt ‘verliest’ in een goede bedoeling die uiteindelijk geen vreugde of vrede biedt.
Dat neemt overigens niet weg, dat je elke morgen in je stille tijd bijzondere aandacht mag hebben voor degenen, die je verwacht en vooral onverwacht die dag zult tegenkomen. Een groet bij de supermarkt; een helpende hand van iemand die net even je pad kruist; een vriendelijk woord tegen zomaar iemand die je niet kent... (Denk aan het verhaal van Papa Panov; onwetende engelen geherbergd; "wie is mijn naaste" enz.)
Naastenliefde is in de kern geen zaak van doen, als wel van zijn. Wie ontkent dat deze dingen (waaronder zelfkennis en zelfaanvaarding niet de minste zijn) iets met het grote gebod van naastenliefde te maken heeft, die heeft het naar mijn gevoel toch ‘even’ niet begrepen.
Ds. M. F. van Binnendijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.F. van Binnendijk
- Geboortedatum:30-11-1963
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Stadskanaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Lees ook: het weblog 'Dominee in de bajes'
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als hoofd van de afdeling zocht ik haar nog eens op, en ze ging als start vrijwilligerswerk doen.
Tot zover heel goed van haar tot ik hoorde wat voor werk...:als vrijwilliger in een hospice, sommige mensen zoeken hun ondergang met een raar soort genot tegemoet.
Achter de bar staan bij de zaterdagvoetbalvereniging is natuurlijk geen oplossing voor een vraag gesteld op refoweb, maar ik raad wel vraagsteller/ster wel zoiets aan.
Zoek je eigen ellende niet op, er is zoveel te doen, bij een verpleeghuis koffie schenken, wandelen met met mensen die in een verzorgingstehuis wonen, de hond van je oude buurvrouw uitlaten, boodschappen doen voor mensen die ziek zijn, helpen bij de voedselbank, helpen koken bij mensen die begeleid wonen....., jemig de pemig...zo moeilijk is het toch niet..Gewoon doen!!
nog nooit zo bij stilgestaan, dat dit gebod zoveel in zich heeft...
sterkte vraagsteller, loop jezelf niet voorbij!
Zij heeft zware jaren achter de rug, een gezin met kleine kinderen, een volledige baan. Waarschijnlijk is het tijd om eens even tot rust te komen.
Daarnaast zijn er natuurlijk ook mensen die helemaal niets aan vrijwilligerswerk doen en wel eens een zetje kunnen gebruiken.
Maar er zijn natuurlijk dingen te bedenken die te combineren zijn met het gezinsleven, bijvoorbeeld eens een eenzame uitnodigen voor een kopje koffie of een boterham uit de kerk (kost niet veel extra tijd, kan wel een heleboel betekenen voor die persoon), kaartjes schrijven aan zieken, eenzamen etc aan de keukentafel (een kaart doet ook vaak meer dan mensen denken). Een keer met de collectebus lopen (1,5 uur), extra maaltijd naar een bejaarde buurman/buurvrouw brengen en een praatje maken. Er zijn veel dingen te bedenken die niet gelijk een avond in de week hoeven te kosten.
Zelf ben ik een vrouw en merk ik dat omzien naar de naaste vaak zit in de kleine dingen! Een kaartje sturen, een bezoekje bij een zieke of eenzame, een bakje met soep voor iemand... enz. Het kan ook zijn dat je wat meer thuis bent en je vrouw dan even weg kan, die steeds de zorg heeft voor de kinderen. God vraagt van ons dat we dingen doen die we kunnen, geen dingen die we niet kunnen!
Oftewel: schijn in het rondte voor je naasten. Wees een licht voor je naasten. Kan allemaal tussen je drukke taken door. Soms in slechts enkele secondes gepiept :). En je kan je naaste er zó mee helpen! Ik kan tenminste de hele dag teren op een kort en leuk praatje met een wildvreemde. Menselijk contact. Ga tegen die individualisering in!!!
Met bejaarden wandelen enzo is waarschijnlijk meer iets voor mensen die het een tikkeltje minder druk hebben.
Ik had niet helemaal goed gelezen. Maar ook voor een man geld, na zware jaren, met een jong gezin en het werk is het goed eerst tot rust te komen.
Een heel fijn antwoord van de Ds!
