Ouders willen bruiloft betalen
Ds. G.A. van den Brink | 21 reacties | 19-01-2013| 11:07
Vraag
Ik, jongen uit de GGiN, heb al twee jaar een relatie met een meisje uit de HHK waar mijn ouders zeer tegen zijn, mede omdat haar ouders gescheiden zijn en zij zich te modern zou kleden. Mede om die reden woon ik al een tijdje op mijzelf. Tussen het karakter van mij en mijn vader botst het namelijk ook regelmatig. We hebben onlangs een goed gesprek met mijn ouders gehad, waarin we hebben toegegeven ook met elkaar naar bed zijn geweest. Mijn ouders willen nu graag dat wij zo snel mogelijk met elkaar trouwen, omdat we volgens de kerk nu al getrouwd zijn. Omdat we dat zelf niet kunnen betalen, hebben mijn ouders aangeboden onze bruiloft te betalen. Nu zit ik voor mezelf in een dilemma of wij dit aanbod moeten accepteren of niet. Dit accepteren zou me een schuldgevoel geven en daar ben ik te trots voor. Ook ben ik bang dat ik mijn onafhankelijke positie zo kwijt zal raken die ik nu net heb. We hebben wel plannen om belijdenis te doen, maar nu komt het ineens zo dichtbij. Ook moeten we dan schuldbelijdenis afleggen. Ik weet dat het niet goed is wat we gedaan hebben, maar echt spijt heb ik er niet van. Kan ik dan wel schuldbelijdenis doen? Ik wil dolgraag een betere relatie met mijn ouders en familie en ik weet ook dat we horen te trouwen. Ik wil ook benadrukken dat de houding van mijn ouders erg plezierig was tijdens het gesprek, totaal niet uit de hoogte of zo. Ik verwacht geen pasklaar antwoord, maar misschien kunnen jullie mij enkele tips of handvatten geven op basis van Gods Woord.
Antwoord
Beste vriend,
Je vraagt om enkele adviezen. Maar, om maar met de deur in huis te vallen, waar is je geestelijke worsteling? Jij hebt (denk ik) niet allereerst een vriendelijk advies nodig maar een oproep: bekeer je. Als ik jouw vraag lees, zie ik het volgende beeld voor me: je denkt na over je vriendin, je ouders, jezelf en de kerk – maar niet over God. Je zoekt naar praktische raadgevingen, maar niet naar innerlijke vernieuwing. In al je vragen ontbreekt de vraag naar God Zelf. Laat ik dat toelichten:
1. Het huwelijk is een afschaduwing van Christus en Zijn Kerk (Ef. 5:21-32). Daarom kun je slechts echt getrouwd zijn, als dat is "in de Heere" (1 Kor. 7:39). Denken jullie zo over het huwelijk? Willen jullie gaan trouwen als twee mensen die ieder door het geloof aan de Heere Christus zijn verbonden? Je kunt geen christelijk huwelijk ingaan zonder dit persoonlijke geloof.
2. Je zegt dat je voor de kerk al getrouwd bent. Dat is niet waar. Je hebt gezondigd tegen het zevende gebod, maar je bent nog niet getrouwd. Het lijkt me zeer belangrijk om samen eerlijk en open elkaar de vraag te stellen of je de ander voor het leven trouw wilt beloven. Als jullie niet bij elkaar passen, vraag ik mij af of jullie wel moeten gaan trouwen.
3. Schuld belijden in de kerk wil je doen voor de vorm, maar niet met het hart. Je vindt het niet echt verkeerd wat je hebt gedaan. De vraag is echter niet of jij het als zonde ziet, maar wat God ervan zegt. Ook hier merk ik, dat (ondanks al je spreken over de kerk) God Zelf niet in beeld lijkt te zijn. Aangrijpend.
4. Je stelt de vraag naar belijdenis doen. Maar belijdenis doen is niet een stempeltje halen om te kunnen trouwen. Belijdenis doen is: met het hart geloven tot rechtvaardigheid en met de mond belijden ter zaligheid (Rom. 10). Is dat verlangen in jullie hart? Zo niet, ga dan niet zo belijdenis doen. Je zou de ene zonde met de andere proberen recht te zetten.
5. Je bent te trots om het aanbod van je ouders te aanvaarden. Je wilt geen schuldgevoel. Toch zou je schuld moeten belijden. Tegenover God, je vriendin, je ouders. En waarom zou je het niet doen? Werkelijk schuld belijden is een bevrijding. "Wie zijn overtredingen bedekt, zal niet voorspoedig zijn. Maar die ze belijdt en laat, zal barmhartigheid verkrijgen" (Spr. 28:13).
6. Als je eerlijk antwoord hebt gegeven op de voorgaande vragen, dán komt het aanbod van je ouders in beeld. Zij bieden aan om jullie in praktische zin bij te staan. Als je je trotse hart voor God gebogen hebt, komt er ook ruimte om de hulp van je ouders te aanvaarden.
Ik zeg het bovenstaande niet hard en onbewogen. Ik wil wel duidelijk zijn. De vraag die je mij voorlegde, is eigenlijk deze: welke plek is het meest geschikt om over de muur te klimmen? Maar je hoeft niet over de muur te klimmen, want er is een poort die ook voor jou toegang geeft tot de smalle weg. En die poort is Christus Zelf. Bij Hem moet je zijn.
Met vriendelijke groet,
Ds. G. A. van den Brink
Dit artikel is beantwoord door
Ds. G.A. van den Brink
- Geboortedatum:05-01-1974
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Apeldoorn
- Status:Actief
Bijzonderheden:
-Vragen aan ds. Van den Brink kunnen tot nader bericht niet worden ingediend.
-Emeritus-predikant. Sinds september 2020 als wetenschappelijk medewerker verbonden aan de TUA.
-Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Maar aangaande het antwoord van de Ds. Zeer mee eens, hoop dat vragensteller hier wat aan mag hebben; ga je weg in biddend opzien met God en zoals er staat in Spr. 3:6; Ken Hem in al uw wegen, en Hij zal uw paden recht maken. Misschien is het nu alles wat zoals ze zeggen boven je pet even uitstijgt, maar als je met Hem gaat, dan is niets teveel, want ziet; Hij neemt het meeste op zich.
Lijken me fijne ouders!
Je vraag is wat het zevende gebod met deze vraag te maken heeft.
De vraagsteller is met zijn vriendin naar bed geweest. Zij zijn nog niet getrouwd.
Het zevende gebod gaat niet alleen over het echtscheiden, in dat echtscheiden is begrepen:
'alle onkuise daden, gebaren, woorden, gedachten, lusten en wat de mens daartoe trekken kan'.
Zie zondag 41 van de Heidelberger Catechismus.
Dit betekent dat zij dus door met elkaar naar bed te gaan gezondigd hebben tegen het zevende gebod.
Nu zijn we daar, denk ik, allemaal schuldig aan, al is het op verschillende manieren.
Hoop dat het zo wat duidelijker is voor je.
Als je al met elkaar naar bed gaat voor je getrouwd bent, zondig je niet tegen het zevende, maar tegen het achtste gebod. Je neemt iets tot je eigendom, wat je eigendom (nog niet) is.
En tjonge jonge, nee je bent niet getrouwd voor God of de kerk oid als je seks hebt voor het huwelijk.
Huwelijken worden zo niet gesloten, en al helemaal niet met zijn tweeen tussen de lakens... Waar komt deze onnozelheid vandaan, ik hoor dit echt te vaak. Je bindt je wel lichamelijk en geestelijk aan elkaar door seks, dat begrijp ik wel. Laten we Gods eer over iets teers als een huwelijk nou eens niet te niet doen door te doen alsof je voor hem bent getrouwd door de daad...
Bah wat kan ik hier van walgen. er zijn in ons land letterlijk duizenden voorbeelden van deze onnozelheid en hoogmoed te vinden. Vraag je ouders eens waar Christus in hun hart is. Ik denk dat hij er niet is, want als je Gods zondaarsliefde mag proeven, dan zeg je: ik ben een vriend van allen die God vrezen. Dan heb je je naaste lief als jezelf. Dan zijn al je medemensen, van heiden tot oud gereformeerd jou lief. Dan heb je niemand over voor het verderf! Wat een haat en nijd tussen kerken onderling. Christus zegt: "Hoe kan een rijk bestaan dat tegen zichzelf verdeeld is?"
Wat jou betreft, de dominee heeft gelijk. Het belangrijkste is te buigen voor die liefdevolle God wiens Naam is Wonderlijk, Raad, Sterke God, Vader der eeuwigheid, Vredevorst!
Milde handen, vriendelijke ogen, Zijn bij Hem van eeuwigheid, Wie Hem nederig valt te voet,
Zal van Hem zijn wegen leren.
Gods zegen!
In de ogen van de kerk zijn ze man en vrouw. Ja daar geloof ik in.
Maar niet dat ze dankzij hun gemeenschap getrouwd zijn voor de kerk.
Trouwen voor de kerk is een zegen vragen over hun huwelijk, en dat doe je niet via seksuele gemeenschap.
Verder vind ik het erg wettisch allemaal. Wat is de reden dat hij schuldbelijdenis moet doen?
Niet vanwege maar tot welke reden? Dat hij spijt heeft, of om les te zijn voor anderen?
Of om vergeving te krijgen voor deze zonde?
Begrijp me niet verkeerd, het is beter om aan sekuele gemeenschap te beginnen binnen het huwelijk. De bijbel zegt dat niet voor niets.( God zegt dat niet voor niets).
Wil de vraagsteller zelf trouwen, dat is in mijn ogen het enige wat telt. Zeker als je toch al op jezelf woont, hoef je echt niet meer door elk hoepeltje te springen dat je ouders omhooghouden. Het Panellid gaat hier ook punt 2 ook op in...
en iedereen kan oordelen en veroordelen ook hier op jouw vraag en het zijn antwoorden waar je niets aan hebt! het kan kwetsend en veroordelend zijn zoals ik de reacties lees van vele in het algemeen op alle vragen die hier gesteld worden.
Een ding valt me op dat jij vragensteller, een van de weinige bent die hier vooruit komt en er met je ouders over praat! hoevelen zullen dit doen?
alle die voor mij gereageerd hebben op deze vraag, waar zijn jullie mee bezig?
wat heeft de vragensteller hieraan?
ga deze wel/niet - goed/fout disscussie voeren face to face maar niet op deze manier.
bedenk even wat de vragensteller aan jullie reacties zou hebben...
vraagsteller:
- ga pas trouwen als je daar aan toe bent!
- Schuld belijden in de kerk / voor de kerkenraad moet over je Openbare zonden, dus als je vriendin zwanger zou zijn. Nu mag je het, samen met haar, belijden voor de Heere en vragen of hij jullie kracht wil geven om tegen deze zonde te strijden.
- laat je ouders niet je bruiloft betalen (in deze situatie)
- tegen de tijd dat je dat zelf kan, en dat je volwassen genoeg bent om zulke moeilijke keuzes te maken als trouwen, belijdenis doen enz... doe het dan pas! Te veel jongeren zijn te snel getrouwd met alle gevolgen van dien.
En natuurlijk, het allerbelangrijkste..los van opvoeding, kerk of cultuur: zoek de Heere, en vraag Hem of Hij de weg wil wijzen.
De ouders hebben hier dus naar gevraagd. Lijkt me voor ouders helemaal niet nodig om dit te weten. De jongen is het huis uit, dus ik neem aan dat hij geen tiener meer is. Op een gegeven moment wordt je verantwoordelijk voor je eigen daden.
Het is verder ook best moeilijk om je schuldig te voelen over iets fijns dat je gedaan hebt. Dat komt later misschien wel. Als je wat ouder en wijzer bent geworden.
Neem geen overhaaste beslissing. Denk goed na wat je wilt. Trouw pas als je daar aan toe bent.
in prachtige preken
mijn redes afsteken
en wist ik wijze woorden op ieder gebied
maar had ik de liefde niet
dan was het toch meer
wat trommelgekletter
gezwets en geschetter
had ik de liefde niet.
Al blies ik trompet
hoog van de toren
al zong ik in koren
de sterren van de hemel, het hoogste lied
maar had ik de liefde niet
dan klonk het toch net
als toeters en bellen.
Ik had niets te vertellen
had ik de liefde niet.
Want liefde is echt
en liefde is aardig
is open, oprecht
en eerlijk, rechtvaardig.
‘t Is liefde die ziet
hoe opnieuw te beginnen
die ieder verdriet
ook de dood kan overwinnen.
Verder vraag ik me af waarom seks voor het huwelijk toch altijd op 1 lijn gezet word met 'onkuisheid'. Je kunt het ook ongeduld noemen. In dat geval zou een christen die zich ongeduldig gedraagd in het verkeer of voor de kassa ook schuldbelijdenis moeten doen. Schuldbelijdenis doe je voor God en voor de mensen die je pijn gedaan hebt of benadeeld hebt door je zonden. Een kerkenraad die voor dit soort dingen schuldbelijdenis eist (hoe weten ze van je zonde?) zie ik als een wanhopige poging om macht op de jongeren te houden om ze maar niet te laten zondigen. Het is niet de liefde die drijft maar de stok om mee te slaan. Tucht moet er zijn, maar niet als drijfveer.
Ter verduidelijking: ik ben 22 jaar en woon sinds een half jaar op mezelf. Mijn vriendin is 21 jaar. Er is in mijn geval geen sprake van seks met anderen voor deze relatie. Het was voor mij erg moeilijk in deze om er vooruit te komen, het gedaan te hebben zoals Rina ook zegt. Eerlijkheid duurt het langst, al valt dit er niet goed mee te praten. Oook als ik eerlijk zeg er geen spijt van te hebben, dan zeg ik dat liever dan te huichelen.
Wij zijn samen zeker op een punt dat we willen trouwen. Alleen onder deze druk voelt dat nu heel anders. Schuldbelijdenis voor het trouwen is iets wat volgens de kerk hoort, ik heb er alleen veel moeite mee op het moment omdat ik dat in mijn hart nog niet zo voel. Het is voor veel mensen gemakkelijk om te oordelen, van dit is fout e.d. Ik ontkent dat ook niet. Vaak is het gemakkelijker je zonden te bedekken, om alle sores te voorkomen.
Ik waardeer alle reacties echt!
Ik ben een jongen van 22 jaar en ben opgevoed in de gereformeerde gemeenten in Nederland. Mijn ouders zijn uiterlijk zeer behoudend.
Ongeveer sinds 2 jaar heb ik nu een relatie met een meisje uit de hersteld hervormde kerk, van 21 jaar oud.
We hebben samen om het zo te noemen nogal een turbolente tijd achter de rug.
Haar ouders zijn sinds enkele maanden gescheiden, omdat haar vader manisch depressief is en hierop aan de drank is gegaan.
Ik vertelde al dat ik behoudend opgevoed ben. Mijn ouders vonden mijn relatie met haar helemaal niets omdat zij oorbellen, make up en te korte rokjes droeg.
En mijn ouders zagen deze relatie dan ook liever gaan dan komen. Ik ben sinds februari 2012 het ouderlijke huis verlaten. Ik had vaak ruzie met mijn ouders, met name over haar en ook over mijn levensstijl.
Graag zagen mijn ouders dat ik wat meer spaarde, minder naar de sportschool ging en nog godsdienstiger ging leven en dat mijn vriendin zich in haar uiterlijk helemaal aanpaste.
Hier hebben wij in geprobeerd tegemoet te komen, door altijd 2 maal per zondag mee naar de kerk te gaan en de catchesati te volgen en de oorbellen en de kledingstijl wat aan te passen.
Omdat het elke keer weer de grote problemen tussen mij en mijn ouders was, ben ik tot grote tegenzin, onbegrip en verdriet van mijn ouders kant op mijzelf gaan wonen.
Dit was in de eerste instantie haat en nijd, maar we zijn in de loop van 2012 toch weer redelijk met elkaar in contact gekomen. Dat wil zeggen dat we er weer op visite komen, en wekelijk contact hebben, hetzij via verjaardagen en dergelijke.
Ik wil niet te breedsprakerig zijn maar probeer een indruk te geven van onze situatie.
Nu zijn we op verzoek van mijn ouders met elkaar uit eten geweest om een aantal dingen te bespreken.
Hierin is besproken hoe het toch kwam dat ik het huis uit ben gegaan. Ik moet hierin dan ook aangeven dat het met name tussen het karakter van mijn vader en mij botste. Ik had namelijk het idee dat ik nooit de zoon voor mijn ouders kon worden, van wat ik dacht dat ze in hun hoofd hadden.
Nu kwamen mijn ouders met de volgende vraag: we hebben begrepen dat jij en je vriendin samen voor de kerk al getrouwd zijn. Een omzichtige vraag voor seks voor het huwelijk dus. Omdat eerlijkheid voor mij erg belangrijk is heb ik dan ook eerlijk het antwoord gegeven dat dit het geval is. Hierop kwam de vraag of ik er spijt van had: ik antwoorde dat ik wist dat het volgens de bijbel niet hoorde, maar dat ik er geen spijt van had hoewel ik weet dat het zo niet hoort.
Mijn ouders willen nu graag dat wij zo snel mogelijk met elkaar trouwen omdat we volgens de kerk voor elkaar getrouwd zijn. ik antwoorde hierop dat mijn financiele situatie hier nog niet op voorbereid was en dat we even rust wilde in onze relatie gezien de achterliggende periode. Mijn ouders zijn niet onbemiddeld en hebben het zelfs erg goed finacieel.
Hierop hebben ze aangeboden onze trouwerij te betalen, wat natuurlijk erg knap van ze is aangezien ik weet dat dit ze veel verdriet doet. Ook vind ik het heel knap dat ze over zichzelf heengestapt zijn.
Nu zit ik voor mezelf in een dilemma of wij dit aanbod moeten accepteren of niet.
Het accepteren van dit zou me een schuldgevoel geven, en ik ben er eerlijk gezegd nog te trots voor ook. Ook ben ik bang dat ik mijn onafhankelijke positie zo kwijt zal raken, die ik nu net heb. we hebben wel plannen om belijdenis te gaan doen, maar nu komt het ineens zo dichtbij. ook moeten we dan schuldbelijdenis gaan doen. ik weet dat het niet goed is wat we gedaan hebben, maar spijt kan ik niet echt zeggen. kan ik dat dan wel doen? ik wil dolgraag een betere relatie weer met mijn ouders en familie, en ik weet ook dat we horen te trouwen.
ik zit nu in een dilemma van waar doe ik goed aan? accepteer ik het aanbod omdat dit de gemakkelijkste weg is? of doe ik het om mijn ouders en vriendin tevreden te stellen? wat als ik nee zeg? ik ben wel toe aan trouwen samen met mijn vriendin, maar alles komt nu zo ineens dichtbij en het voelt als een bepaalde druk.
ik wil ook benadrukken dat de houding van mijn ouders erg goed was tijdens het gesprek, totaal niet uit de hoogte ect.
ik verwacht geen pasklaar antwoord van jullie maar misschien kunnen jullie mij enkele tips of handvaten geven, en dat ook op basis van Gods woord. Ik begrijp dat het lastig is om uit bovenstaande alles te begrijpen en indien nodig wil ik graag een aanvullende mail sturen
Het is goed om de onafhankelijke positie die je nu hebt te houden. Ouders moeten hun kinderen los laten. Hoe moeilijk dat ook mag zijn. Jullie moeten je eigen keuzes maken en zelf je weg in en door het levenvinden. Met vallen en opstaan. Daar leer je het meest van.
Misschien is het een idee om in stilte te trouwen. Eventueel met de allernaaste familie en enkele goede vrienden. Als je jouw ouders de eer geeft om dit te betalen is het voor jullie niet zo'n schuldgevoel geven als een grote bruiloft.
Jullie moeten zelf de beslissing nemen, maar geef je (schoon)ouders evt. ook een taakje deze dag. Zij voelen zich dan gewaardeerd. Dat komt ook jullie relatie ten goede.
Vrienden van mij zijn getrouwd in spijkerbroek en T-shirt. Het 'feest' was een etentje met alleen directe familie (een man of 6 geloof ik). En die zijn niet zo veel getrouwd als de mensen die 10.000 euro kwijt zijn aan de receptie. Als je echt per sé wilt trouwen, kan dat dus echt wel. Je hoeft niet aan de verwachtingen van anderen te voldoen; dat is het mooie van volwassen zijn.
Kosten burgerlijk huwelijk, een paar goedkope ringen (kun je altijd later nog een keer vervangen als je daar echt om geeft), bescheiden etentje voor max 10 man; kosten voor huwelijksmis; op hoeveel kan dat allemaal uitkomen? Daar hoeven je ouders echt niet voor bij te springen hoor.
Ik ken inderdaad ook een stel die nog studeerden toen ze gingen trouwen. Die hadden hun eigen Starletje volgehangen met bloemen en slingers, zij droeg een tweedehands trouwjurk, ze hielden een barbecue met de daggasten en gaven een gezellig feest in een boerenschuur. Totale kosten: 3000 euro. En als je wilt, kan het nog veel goedkoper.
Er zijn vast mensen die hier hun neus voor zouden ophalen, maar ik zou als gast zo'n feest echt wel kunnen waarderen.
- 1
- 2
