Ik geloof niet

Het mooie van volwassen zijn is dat je zelf je eigen keuzes mag maken. De vraagstelster schrijft dat ze hun ongeloof verborgen hebben kunnen houden - ik neem aan dat ze dus wel braaf elke zondag (2 keer) in de kerkbankjes zitten. Dat moet ook geen pretje zijn.

Je bent natuurlijk nog maar net volwassen, en het idee dat je niet meer alles hoeft te doen wat je ouders willen zal nog wat meer wortel moeten schieten. Als jij je kinderen niet wilt laten dopen, moet je dat dus ook gewoon niet doen, en ZEKER niet alleen omdat je ouders het zouden willen. Wees trouw aan je eigen gevoel!

Het advies om met een predikant te spreken is ongetwijfels zeer goed bedoelt, maar we weten allemaal wat zo iemand zal zeggen. Die zullen je altijd proberen over te halen toch christen te blijven. Ik kan me niet voorstellen dat een predikant of gelovige vriend/vertrouwenspersoon zegt: "O, nou, prima toch dat je niet gelooft. Het ga je goed en tot ziens!" Persoonlijk geloof ik niet dat je geloof kunt 'forceren'. Je kunt er altijd later nog bij terugkomen als de situatie verandert.

Openheid van zaken is altijd goed, want met geheimen rondlopen is psychologisch niet gezond. Het zal waarschijnlijk eenzelfde effect hebben als de 'coming out' van onze homoseksuele medemensen. Het zal voor de ouders ongetwijfeld een teleurstelling zijn en ze zullen moeten wennen aan het idee. Daar ontkom je simpelweg niet aan. Hoe je ouders reageren is echter hun verantwoordelijkheid, niet de jouwe.

Is het een idee het eerst met een broer of zus te bespreken, als je die hebt?

Wees eerlijk naar je ouders toe en vertel wat je plannen zijn en hoe je denkt.

En verder, jij kunt God loslaten of aan de kant schuiven of hoe je het ook wilt noemen, maar je kunt niet van God af.

Ik wens je Gods zegen in de keuzes die je maakt en er wordt voor je gebeden.

@Roozemond, ik ben het met je eens dat vraagsteller eerlijk moet zijn tegenover haar ouders (en iedereen). Maar wat bedoel je met ''maar je kunt niet van God af?''
Voor "ons heidenen' geldt: Efz.2:12 dat u in die tijd zonder Christus was, vervreemd van het burgerschap van Israël en vreemdelingen wat betreft de verbonden van de belofte. U had geen hoop en was zonder God in de wereld.
Dat God de kinderen via gelovige ouders bereikt (of zending/evangelisatie o.i.d.), houdt toch niet in dat die kinderen niet meer van God af kunnen? (aan God zal het niet liggen)
Iedereen die in ongeloof leeft, is zonder God, Goddeloos of hoe je het ook noemen wilt.
Dus kunnen zij zeker door ongeloof van God af! (wat niet te hopen is)

volwassen?hopenlijk komt dat nog. Hopenlijk komt er voor vragensteller een toekomst.Het kan toch zijn dat de Heere een STOP...Dat ik ik ik voor eeuwig moet omkomen! Er is niemand die God zoekt. Ook niet een! Allen afgeweken.....De ouders van vragensteller zullen beleven, mn kind, in zonden ontvangen en geboren... De ouders zullen in de keuze van vragensteller, de Heere dag en nacht nodig hebben. Want...hun kind, heeft een ziel te verliezen.....Nu is het nog Genadetijd. Straks Eeuwigheid.Waar geen einde aan komt. eeuwig wel, of eeuwig wee!Dan is het nooit meer,ik wil ik doe ik zal...maar had ik maar.....Vragensteller, val Hem nog te voet! Nu kan het nog!samen met je vriend! Je sleurt hem ook mee......kHeb met jullie te doen hoor!Ook met je ouders!

@1a2b3c: we verwoorden het anders maar ik bedoel hetzelfde. Natuurlijk kunnen wij goddeloos (zonder God) leven. We zijn gemaakt door Hem en daar komt Hij op terug.

Je doet je ouders verdriet, maar bovenal de Heere.
Hij wil zo graag dat jij Zijn kind word.
Je bent niet voor niets christelijk opgevoed.
1-maal komt Hij er op terug, het is met God of zonder God.
Eeuwige Liefde of Eeuwig Zijn toorn.
Eeuwig zingen, of eeuwig branden.
Harde waarheid, maar zo eerlijk.
Lees in de Bijbel, daar staat het.
Ik bid voor je, dat Hij jou niet zal loslaten.
Dan komt het goed..
Het is nog niet te laat, geloof in Mij en je zal behouden zijn zegt Hij.
Ik kan je Hem van harte aanbevelen, er niets mooiers dan Hem te kennen.
Alleen dan ben en word je gelukkig.

@Rian2: Harde waarheid maar wel eerlijk? Lees je eigen bericht eens terug, zou ik zeggen, want het staat werkelijk waar BOL van de emotionele chantage.

- 'je doet er anderen verdiet mee' (prima reden om tegen je eigen geweten in te gaan, vind je ook niet?)
- 'Je bent niet voor niets zo opgevoed', (nou en?)
- 'Geloof, want anders!'.

Vooral dat laatste dreigement, want dat is het gewoon, doet het altijd bijzonder goed. En dan heb ik het niet eens over het feit dat 'eeuwig zingen' mij pas echt een straf lijkt, maar dat is heel persoonlijk.

Ik neem aan dat de vraagstelster niet voor niets niet gelooft. En door mensen emotioneel en psychisch onder druk te zetten maak je dat echt niet beter, vermoed ik. Ik en talloze anderen kunnen bevestigen dat je ook zonder God wel gelukkig kunt worden. Het is altijd treurig als iemand zijn geloof verliest, want het geeft vaak enorme spanning met de familie, maar op het moment dat het een feit is, maken al die christelijke 'waarheden' ineens echt geen indruk meer.

Maar goed, zo'n vraag stellen op een forum als dit, dan weet je wat voor antwoorden je kunt verwachten...

Mortlach, jammer dat je mijn bericht zo opvat.
Ik hoef vraagsteller niet onder druk te zetten want ik kan geen mensen bekeren, wel kan ik mensen heenwijzen naar HEm.
Bij Hem is rust en geluk!
Eeuwig zingen lijkt me mooi, Hem mijn LIefste voor altijd groot maken
Waar ik hier zoveel zonde doe, en alles tekort is en HEm nog zoveel verdriet doe.
Daar zal geen zonde meer zijn....
In het korte poosje hier op aarde zul je best gelukkig kunnen worden zonder GOd, maar je mist het mooiste.
En ik geloof vanuit de bijbel dat we allen voor de Rechter komen te staan en als we Hem niet kennen als Redder we verloren gaan.

Mortlach, jammer dat je mijn bericht zo opvat.
Ik hoef vraagsteller niet onder druk te zetten want ik kan geen mensen bekeren, wel kan ik mensen heenwijzen naar HEm.
Bij Hem is rust en geluk!
Eeuwig zingen lijkt me mooi, Hem mijn LIefste voor altijd groot maken
Waar ik hier zoveel zonde doe, en alles tekort is en HEm nog zoveel verdriet doe.
Daar zal geen zonde meer zijn....
In het korte poosje hier op aarde zul je best gelukkig kunnen worden zonder GOd, maar je mist het mooiste.
En ik geloof vanuit de bijbel dat we allen voor de Rechter komen te staan en als we Hem niet kennen als Redder we verloren gaan.

Zo tussen je 18e en 21 ste is juist de beste tijd om God te zoeken en te leren kennen.
Het lijkt me nog mooier als je God al persoonlijk in je kinderjaren kende.

Dus ik zou juist meer in de Bijbel gaan verdiepen.

Je gelooft niet, ....wat niet alle regels en wetten die er door mensen bij gemaakt zijn? prima daar moet je ook niet in geloven

Geloven= Jezus aanvaarden als je Verlosser, geloven dat God Zijn Zoon gaf voor jouw, i.p.v dat jij de straf krijgt is die straf op Jezus gekomen. en dat is wat je moet geloven!
GENADE niets van jouw maar door Hem, omdat Hij het heeft volbracht!
Dan gaat het niet om wat jij allemaal doet, (2x naar de kerk, kinderen dopen, kleding enz) maar dan ga je danken om wat Hij gedaan hebt.
Jij gelooft niet maar God gelooft wel in jouw!
Kies vandaag want morgen kan het te laat zijn en dat is geen chantage dat is 100% werkelijkheid.

Hoe je die laatste regel ook wendt of keert, het blijft emotionele chantage. Geloof, want anders... Hoe goed je het ook bedoelt, die stok om mee te slaan komt er echt niet zachter van aan.

Het zou mij persoonlijk veel meer aanspreken dingen te lezen over hoe het geloof je in het hier en nu helpt, steunt, etc. Niet "je kunt morgen onder een bus lopen en dan is het te la-ha-ha-at!"

Het is goed om eens na te gaan waarom jij en je vriend niet meer geloven. Wat is de reden? Is het geloof onzin? Misschien thuissituatie, of misschien vind je al die regels niks? Berust je ongeloof wel op gegronde argumenten, of heb je er eigenlijk nooit echt over nagedacht? Het nooit een kans gegeven? Je bent nog maar 19. Ga nu geen overhaaste beslissingen nemen. Ik zou je willen adviseren om gewoon met je ouders over deze zaken te praten. Je mag ze toch heus wel de vraag stellen of God eigenlijk wel bestaat. Of heb je ze nooit gevraagd wat God in hun leven heeft gedaan? Kortom, ga met je ouders praten en wees eerlijk, maar ook open. Jullie zijn nog jong, er gaat nog veel gebeuren en er kan nog veel veranderen. Misschien doet het geloof je nu niks, dat kan over tien jaar maar zo anders zijn. Gods onmisbare zegen toegewenst, we bidden voor jullie.

Sorry Mortlach, ik kan er geen romantisch verhaal van maken, of zoetsappig Jezus is duidelijk in zijn woord, kies dan heden wie je dienen zult, er zijn maar twee wegen, twee poorten, enz enz
het is zwart of wit en geen grijs gebied, en aangezien God de tijden in Zijn hand heeft kan het morgen, of over een uur al over zijn met je, en wat dan... dus is er idd haast bij.
En wat is er mooier om je over te geven aan Zijn liefde voor jouw gratis en voor niets, Hij stierf voor jouw, dus aanvaard dat en je zal rust vinden en dan is het niet erg om morgen of over een uur er niet meer te zijn, want dan mag ik eeuwig bij me Zaligmaker zijn. En kies ik niet jah...dan weet je de gevolgen.

Dag lieve medemens. Gelovig opgevoed of in een kerk zitten wil niet zeggen dat je gelovig bent of bij de Kerk hoort. De vraag of tweestrijd die jij hebt hebben zoveel vooral jonge mensen maar ook oudere ik ben daar zelf ook deelgenood van geweest.
Ik ben deels reformatorisch en later hervormd opgevoed maar dat was pure religie en sleur.
rond mijn 16de werd ik rebels en ging de wereld in en ontdekken en ja ik heb mijn ouders daar ongetwijfeld zorgen en pijn mee gedaan. Mijn ouders hebben me op een gegeven moment mijn eigen keuze laten maken en vrij gelaten maar hebben mij nooit afgewezen. De liefde is er altijd geweest of juist meer geworden misschien doordat ze me (naar hun zeggen) altijd in gebed hebben meegenomen. Ik heb verschillende relaties gehad de meeste van korte duur tot ik een relatie kreeg met de vrouw van mijn leven waar ik nu mee getrouwd ben en twee kinderen heb. Toen we een onze relatie begonnen was ik helemaal van het "pad" af, deed alles wat niet mocht maar had schik. ik vergeet nooit dat ik eens thuis kwam een tegen mezelf zei " wat er ook gebeurt, ik ga ieder weekend uit m'n dak" heerlijk vond ik het. Op een gegeven moment, ik denk dat ik rond de 24 a 25 was, gaan de wilde haren er voorzichtig af en dat was de tijd dat ik mijn vrouw leerde kennen. Door de opvoeding die ik had gehad van de zondag school naar categesatie en op streng reformatorische scholen was bij mij zoals bij heel veel jongeren de gedachte dat de weg naar God en naar de Hemel heel moeilijk was. Je mag dit niet en dat niet en je moet zus en zo, ik denk herkenbaar, maar dat is later achter kwam, nu net de bedoeling van de satan want geloof mij, zo waar als onze drie-enig God bestaat bestaat ook de satan.
Mijn vrouw wilde (zij was Hervormd opgevoed) niet in de kerk trouwen, haar broer had dat ook niet gedaan en zij vond het ook onzin, we woonden toen ca drie jaar samen. Toen we bij de predikant kwamen van mijn ouderlijk huis waar ik vroeger ook naar toe ging (het inmiddels de hervormde kerk geworden) maakte de predikant heel veel bezwaar. Ik respecteerde dat, maar ik denk dat ik toen het zelfde gevoel had als wat jij nu hebt, ik twijfelde en nam het zekere voor het onzekere en we zijn toen getrouwd door een andere predikant. Het was een mooie dienst in een nostalgisch kerkje en ik had er een goed gevoel bij, echt waar. Naarmate je ouder wordt ga je toch anders denken over het leven en zeker door de komst van onze kinderen. 5 jaar ( ik ben nu 44) geleden waren we een keer bij het voordragen van mijn broertje z’n dochtertje in een evangelische gemeente uit sociaal oogpunt. We hadden niets met kerken en deden er ook niets met geloof. Ik zelf heb nooit belijdenis gedaan en gruwelde daarvan eigenlijk en mijn vrouw al helemaal. Nu waren we daar puur om m’n broertje en schoonzus maar God werkte op een bijzondere manier. Ik zelf worstelde net als jij nu met het geloof en had het daar eens over op een vakantie met m’n vrouw. Ik kon niet slapen en zei ook niet, we lagen maar te woelen in bed en ik zei tegen haar “hoe denk jij erover als we dood gaan”. We hebben het daar een heel poosje over gehad en dat bleef maar knagen. Ik had uiteraard wel het één ander meegekregen maar dacht nog heel dogmatisch en dat het heel moeilijk was. In die dienst was het de Heer die mijn vrouw aanraakte en ze stond aan het eind van de dienst met tranen in haar ogen naast mij. Op de vraag van de predikant, die elke predikant in mijn ogen na een dienst moet stellen, wie Jezus als zoon van God in zijn of haar leven wil ging zij naar voren om voor zich te laten bidden door de ouderen van de gemeente, iets wat eigenlijk in mijn ogen niet ,mogelijk was werd mogelijk en ik? Ik kreeg een duw in m’n rug als het ware en ik weet nog goed dat ik dacht “de Heer roept mij”en ik ging achter haar aan. Ik kan je nu vol mondig zeggen dat hoe de “wereld” ook lokt de echte vrijheid zit in het geloof in Jezus de Zoon van God en ik weet dat dat het gevoel is wat ik altijd heb gehad, het leek heerlijk dat uitgaan en doen wat je maar wilt maar je mist wat.
Zoek het niet in de kerk maar ga naar het Kruis, dat is de enige weg en jij bent verantwoordelijk voor jou eigen ziel niet de kerk of de mensen die daar in zitten, geloven doe je niet in de kerk maar als je gelooft wil je meer van het levende water wat Jezus je geeft, zoek een goede kerk die jou aanspreekt en je vriend, wij gaan zelf naar de Doorbrekers in Barneveld en hebben een levende relatie met God in zijn Zoon Jezus en dat is vrijheid, echte vrijheid die ik iedereen gun. Een kerk waar de Heilige Geest aanwezig is, waar God geloofd en geprezen wordt om Zijn Zoon waar de Doop wordt gedaan zoals Jezus deed en in met name Handelingen 2:38 beschreven staat en met name de Doop is heel essentieel voor de relatie met God in mijn leven.

En weet je, EVA? Als je niet gelooft, dan betekent wat je schrijft dus helemaal niets. Het maakt gewoonweg geen indruk.