Diepe put van wanhoop
Ds. P.C. van Keulen | 12 reacties | 03-01-2013| 13:45
Vraag
Al 20 jaar loop ik bij de hulpverlening. Ben heel vaak opgenomen geweest, heb veel soorten therapieën gehad: gespreksgroepen, dagbehandeling enz. Maar het is nog steeds hetzelfde. Het gaat een paar weken goed en dan zak ik weer weg in een diepe put van moedeloosheid en wanhoop. Het glipt me als het ware zo door de vingers. Ook nu weer: heel depressief . Zie werkelijk niet meer hoe ik verder moet leven, elke morgen is het een strijd om de dag te beginnen, heb geen moed meer, huilen zonder eind, zo moe van het vechten om te leven en sterke suïcidale gedachten/neigingen, voel me schuldig, waardeloos, tot last enz. De diagnose is bij mij: recidiverende depressieve stoornis, dysthyme stoornis en verder sociale fobie, angst- en dwangklachten enz. De behandeling is meer gericht op: ondersteuning, steeds weer proberen het evenwicht te vinden tussen draagkracht en draaglast en stabiliseren. Maar de behandeling is niet zo zeer gericht op genezing. Zijn er die dit herkennen? Bij wie het leven ook zo verloopt? En die ook zo weinig toekomstperspectief hebben? En die ook alle moed verliezen omdat ze keer op keer weer in een depressie terechtkomen? Hoe moet je dit leven volhouden? Ik ben van middelbare leeftijd, heb nog wel een aantal jaren kunnen en mogen werken, maar zit nu al een paar jaar in de ziektewet en de hoop op weer een baan is wel heel klein. Dan vliegt het me aan: hoe verder, wat voor zin heeft m'n leven nog, ik ben alleen maar tot last, ik kan er echt beter niet meer zijn. Hoe moet je hiermee verder?
Antwoord
Beste vragensteller,
U schetst uw problemen waarmee u al 20 jaar te kampen hebt, tevens een periode waarin u actief bezig bent geweest om uw klachten te bestrijden; gezien het recidiverende karakter ervan is uw behandeling nu gericht op ondersteuning en steeds weer proberen de balans tussen draagkracht en draaglast te vinden. Maar toch is er elke keer weer die depressiviteit, ook nu weer.
Wat een moeilijke en zware tijd heeft u al achter de rug en ondergaat u ook nu weer en het ontneemt u alle moed en toekomstperspectief, alsook de zin van het leven en om te leven.
Of er zijn die dit herkennen? Zeker, helaas zijn er die dit herkennen, voor wie dit leven ook zo'n grote strijd met zich meebrengt en bij tijden niet weten hoe het verder moet en voor wie het soms niet meer hoeft.
Hoe je dit volhoudt? Niet in eigen kracht; dat leer je ook, zeker als de door u genoemde zaken telkens weer terugkeren. Dit sluit echter niet uit dat u geen gebruik mag maken van behandelingen; toch hoop ik te midden van alles dat uw oog ook op God blijft geslagen, waarvan de dichter zo mooi zingt: Zo ik niet had geloofd dat in dit leven, mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou, waar was dan mijn hoop en moed gebleven? En dat u ook mag meezingen: God is mijn licht, mijn heil, wie (wat) zou ik vrezen, Hij is de HEER' Die hulp verschaft in nood, mijn levenskracht!
Ik ben mij er ook van bewust dat in een depressieve toestand het Woord van God zo gesloten kan zijn en alle mooie en rijke beloften voor uw ondervinding (echt) niet van toepassing zijn voor u. En daar zit je dan met het Woord voor je, maar niet in je, met het Woord in je handen, maar niet in het hart, het kan je zo moedeloos maken, maar hoor wat Hij zegt: Hij geeft die moe zijn kracht (en dus niet die niet moe zijn, die eigen krachten hebben). Dat was ook de ondervinding van een andere dichter: Als mij geen hulp of uitkomst bleek, wanneer mijn geest in mij bezweek, en overstelpt was door ellend', hebt Gij, o HEER', mijn pad gekend. Hij weet van u af, en daarmee is niet alles zo maar even opgelost, maar we zien daarin wel wie Hij is en wil zijn, ook voor u. Werp al uw bekommernissen maar veel op Hem.
U schrijft: de behandeling is niet zozeer gericht op genezing, maar meer op draagkracht en draaglast. Ik lees daarin dat u meer zou willen dan waartoe de behandeling nu gericht is, heel begrijpelijk. Bespreekt u dit ook met uw behandelaar? Het lijkt mij een goede zaak om uw gedachten in deze hem of haar ook duidelijk te maken.
Het lijkt mij voor u ook goed dat u het gesprek gaande houdt met een vertrouwelijk iemand uit uw omgeving, juist wanneer het leven voor u zo zin-loos is. Het is en doet goed om uw diepste gedachten te kunnen uiten bij iemand met een luisterend oor en een mond der wijzen. Je hart luchten geeft lucht.
Ik hoop van harte dat er in dit nieuwe jaar voor u veel ten goede mag veranderen en wens u daarbij Gods zegen toe.
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Zelf loop ik 7 jaar bij de hulpverlening, soms is het inderdaad moeilijk om vol te houden. Pasgeleden een gedichtje gelezen: 'Knielend bij de kleine dingen, worden kleine dingen groot. Zie ik steeds meer zegeningen, ik word kleiner, God zo groot!'Hij is echt de Enige die echt helpen kan!
Heb je ervaring met hulpverlening in een groep? Zelf één keer een meidengroep gevolgd, voor mij gaf dit echt meerwaarde. Je ziet dat je niet de enige bent die ermee loopt. Verder helpt het bij mij altijd goed om me op andere dingen te richten. Zou vrijwilligerswerk bijvoorbeeld haalbaar zijn?
Veel sterkte gewenst!!
Als het zo donker in je leven is dat niets meer leuk lijkt/is, dat God zo ver weg lijkt en je misschien wel wat aversie voelt tegen God en godsdienst en noem maar op, dan kun je niet even "iets anders gaan doen" zoals jij zegt.
Citaat Tara: "richt je aandacht eens op mensen in de wereld en in ons eigen landje die het nog veel moeilijker hebben en inderdaad reden hebben op huilen zonder eind..."
Als je depressief bent KUN je niet relativeren, dat zou je wel heel graag willen, maar je KUNT het eenvoudigweg niet, en je kunt inderdaad soms, van pure wanhoop/machteloosheid, huilen zonder eind.
Kortom: Je reactie is kort door de bocht en pijnlijk voor mensen die in een depressie zitten.
Ik weet waar ik het over heb, ik zit er namelijk ook midden in...
@EVA: Klinkt mooi en welgemeend (en is dat ook, laat ik daar duidelijk in zijn!). Maar als je depressief bent zie je soms/vaak niets van God, laat staan dat je Zijn hand ziet en kunt grijpen..!
Prima dat je vanuit je eigen ervaring spreekt maar het zou wat mij betreft iets minder stellig mogen worden verwoord.
@Race406 klopt in zo;n periode zie je die hand niet altijd, ze zoekt het nu al 20 jaar bij mensen, en God is 1 gebed ver, daarom geeft ik het ook aan, want die hand is uitgestoken.
Verbazend ... wat een oordelen, zonder mij te kennen!!
Ik heb in mijn vraag iets weergegeven van de strijd in m'n leven. Nee, ik heb niet genoemd de enorme schuldgevoelens van 20 jaar, dat je zo somber en wanhopig bent, terwijl je zoveel zegeningen hebt, terwijl je in de wereld om je heen van zoveel verdriet en ellende hoort, terwijl je je zo vaak egoïstisch voelt en daarom je overal aanbiedt voor vrijwilligerswerk (hoe moe je ook bent, maar om je schuldgevoel tegen te gaan) en zo kan ik nog wel doorgaan.
Nee, ik heb ook niet aangegeven wat een worstelend, maar ook een aanklevend gebed er is in de afgelopen 20 jaar, dagelijks.
"ze zoekt het nu al 20 jaar bij mensen ..." ???
Ik heb hier veel van geleerd. Het allereerste antwoord, dat geeft steun, begrip (waar je al zo weinig begrepen wordt) en wijst een weg!
Maar verder is het voor mij duidelijk (met uitzondering van enkele andere reacties) dat ik nooit weer een vraag stel op refoweb.
Onvoorstelbaar ... hoe men dingen durft te zeggen, waar men niets van weet!
Als dit het doel is van deze site?
Beslist geen luisteren, meedenken ... maar keihard oordelen.
Jammer!!
Dat je een vraag hebt gesteld via Refoweb, vind ik erg moedig van je en ik wil je laten weten dat ik het erg goed van je vind dat je dat hebt gedaan. De nood die uit je vraag spreekt, is voelbaar en omdat ik zo veel herken, heb ik (die geen vraag durf te stellen) ook veel aan het antwoord dat je hebt gekregen. Het doel van Refoweb is denk ik dat je de mogelijkheid krijgt om anoniem vragen te stellen, die je niet zo snel aan je eigen predikant, huisarts of wie dan ook zou durven stellen. Dat de vragen en antwoorden kunnen worden gelezen door anderen, kan ook anderen helpen die in eenzelfde soort situatie verkeren als jij.
De mogelijkheid tot reageren vind ik ook mooi want het is mogelijk dat je bijvoorbeeld herkenning krijgt. Dat er reacties bij kunnen zijn waar jij niets mee kunt en dat het gevoel ontstaat dat je je veroordeeld wordt, kan ik me voorstellen. Zeker vanuit de diagnoses die jij beschrijft (let wel: je BENT niet je diagnose!). Hoe moeilijk het ook is, toch lijkt het me goed als je probeert de goede intentie te zien van de ander. Mensen die hier op Refoweb reageren, bedoelen het goed met de ander. Mocht een reactie te kwetsend zijn o.i.d., dan zal die reactie worden weggehaald. Echt, ik spreek uit ervaring als ik aangeef dat ik weet dat het erg moeilijk is om mensen te vertrouwen en ervan uit te gaan dat iets goed wordt bedoeld, toch geloof ik inmiddels dat dit wel zo is.
Als je hierover zou willen mailen, dan vind ik dat prima, al kan ik me voorstellen dat je dat niet zou zien zitten. Mocht je dit toch willen dan kun je de redactie om mijn mailadres vragen.
Sterkte!
Wat mij erg veel troost biedt zijn de nummers van de band Sons of Korah. Zij zingen de psalmen op een heel mooie manier. Daar zijn op Youtube ook veel nummers van te vinden. Vooral psalm 91 vind ik erg mooi.
het gevaar van een vraag stellen is dat er te weinig info is en we daarop reageren vanuit die beknopte info sorry,
Maar het raakte me hart, al 20 jaar!! ik weet niet hoe oud je bent maar dit is misschien al de helft van je leven! dus wat ik bedoel mensen kunnen je niet helpen, en je zal uit die spiraal moeten stappen (zoals iemand ook al aangaf) 20 jaar gevoel wat je aanklaagt, wat je teneer drukt wat je wanhopig maakt, 20 jaar hulpverlening, praten, praten, praten over je gevoelens, je pijn,je verdriet, er is een strijd in je gedachten.
mag ik je aanraden 1 blik op het kruis te werpen, daar hing de Zoon van God naakt aan het vervloekte hout, waarom? voor jouw, voor jouw, pijn,verdriet, teleurstelling, angst, voor alles wat je aangedaan is, je schaamte, je schuld, voor alles wat er mis is gegaan in je leven.
Lees hierbij eens jes 53..............
Hij is mens geweest, wat dus betekend dat Hij met ons mee kan voelen, Hij is verzocht geweest, Hij heeft verdriet gekend, pijn, afwijzing alles heeft Hij ook meegemaakt, waarom omdat wij nu naar Hem toe mogen gaan Heb.2:18
Schreeuw naar God, geeft je hart aan Hem, ik zeg niet dat dan morgen alles over is, maar God strijd voor je, en wij hoeven alleen maar alles in gebed bij Hem neer te leggen.
en als Hij het voor je gedragen heeft, waarom zouden we het dan zelf mee dragen al 20 jaar lang. Hij heeft het volbracht, aanvaard dat, en laat je last bij het kruis.
Zou er nog veel meer over kunnen schrijven hoe goed God is en wat Hij gedaan heeft voor ons, zodat we mogen LEVEN!
Wijsheid, kracht, en Gods zegen toegewenst
Ik kan jou niet helpen, ik kan je alleen wijzen op Hem.
Hij die de dood is in gegaan,, die alle schande gedragen heeft, die zo geleden heeft, die dat ook voor jou wilde doen.
Al lijkt de hemel van koper en komt je gebed niet verder dan het plafond er is een God die van jou afweet .
Hij zal geen bidder laten staan.
Hij Troost in al je moeilijke omstandigheden, dat heeft Hij bij mij ook gedaan.
Bid of je zicht mag krijgen op het Kruis, op Hem, op Zijn liefde..Hij zal het geven.
Als je Hem mag kennen dan heb je een goed vooruitzicht, geen moeite en zorgen meer maar eeuwig bij Hem zijn.
Ik zal voor je bidden, God helpt.
Verwacht het van Hem, Hij zal jou helpen op Zijn tijd.
Ik hoop dat je mensen om je heen hebt die je tot steun zijn, ook wil God mensen gebruiken die jou helpen..die op jou pad komen.
Alles heeft een bedoeling,moeilijk hè
Sterkte!
