Nadenken en twijfelen
Ds. M. Baan | 5 reacties | 18-12-2012| 14:07
Vraag
Alhoewel ik al veel vragen en antwoorden over dit onderwerp heb gelezen, blijf ik erover nadenken en twijfelen. Mijn man en ik zijn ruim twee jaar getrouwd en hebben nog geen kinderen. Na een periode van depressie (en een psychische behandeling) gaat het nu weer veel beter met mij. We hebben een redelijk formaat appartement en allebei een baan, hoewel ik een tijdelijke aanstelling heb. Nu wissel ik ontzettend sterk in mijn gedachten over het krijgen van kinderen. Mijn verstand zegt vaak dat ik eerst een vast contract moet hebben en een groter huis en dat we dan kijken of we toe zijn aan kinderen. Mijn gevoel spreekt dat bij vlagen tegen. Dan word ik ongeduldig en lijkt het alsof alle kortgetrouwde stellen om ons heen al vijf stappen verder zijn. Dan vraag ik me af of het goed is dat we voorbehoedsmiddelen gebruiken en eigenlijk het krijgen van kinderen uitstellen, omdat we het materiële en financiële plaatje niet voldoende vinden op dit moment. Daarnaast kan ik ook heel bang zijn voor het moeder worden. Er zijn veel psychische problemen in onze familie, met kinderen die daardoor van het juiste pad raken. Wat als dat bij mijn kinderen ook gebeurt? Kan ik dat wel aan? Heb ik wel genoeg geduld? Ben ik met mijn toch wat instabiele psychische toestand wel geschikt om moeder te zijn? Mijn man is er wel klaar voor. Hij is zo goed met kinderen en hij geniet echt van de kleintjes om ons heen. Toch zegt hij dat hij ook wil wachten. We proberen het bij God neer te leggen, maar vragen ons af of we het daarnaast (door voorbehoedsmiddelen e.d.) niet teveel toch in eigen hand proberen te houden. Een lang verhaal, maar misschien heeft iemand toch een aanvullend antwoord voor me.
Antwoord
Een lastige vraag, die zich vrij gemakkelijk laat beantwoorden. Waarom gemakkelijk? Wel, we zouden uiteraard heel diep kunnen ingaan op de vraag of het momenteel in deze ongewisse tijdsomstandigheden nu wel of niet verantwoord is om gezinsuitbreiding na te streven, met vervolgens het oplossen van allerlei vragen over geboorteregeling en geboortebeperking die daar weer mee samenhangen.
Zoiets is in elk geval goed voor diverse A4-tjes! Maar me dunkt schieten we dan toch langs het werkelijke probleem heen. Het probleem waar het hier allemaal om draait is namelijk: het twijfelen. En dat twijfelen hangt – voor zover ik kan afleiden uit de vraagstelling – ten nauwste samen met de ondervonden psychische problemen.
Als een mens geestelijk labiel is, wil hij altijd eerst meer zekerheid hebben. Dat is op zich niet verkeerd. Maar we moeten wel bedenken, dat die zekerheid waarschijnlijk nooit bereikt wordt. Altijd zijn er naar de toekomst toe opnieuw open einden.
Wat is dan de oplossing? Gewoon even ophouden met twijfelen en diverse knopen vlot doorhakken? Dat zou een voortvarende buitenstaander wel erg gemakkelijk kunnen zeggen, maar dat kan maar niet zo! Ik denk, dat deze voorgelegde vraag en ook andere vragen, die bij de vragenstelster zullen leven, alleen maar kunnen worden beantwoord als we onszelf de vraag stellen: en hoe kom ik van mijn eindeloze twijfels af?
Een psychiater of psycholoog zal hierin zeker terzijde kunnen staan. Maar dan blijft nog één probleem over, die hij niet kan oplossen. En wat is dat dan? Dat een mens met al zijn onzekerheid en onzekerheden slechts een vaste grond kan vinden bij de Heere! Als God ons als schuldige mensen de genade geeft om ons hele leven voor Hem neer te leggen en aan Hem kwijt te raken, en Hij wil uit gunst dat verzondigde leven van ons nochtans aannemen, dan vinden we rust.
En hoe moet het dan met allerlei praktische vraagstukken? Die zullen door Hem via Zijn Woord steeds opgelost worden, waar wij gaan vragen: Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal?
Met een hartelijke groet,
Ds. M. Baan
Veenendaal
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M. Baan
- Geboortedatum:16-02-1946
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het is iets teers en heel persoonlijks waarin de Heere jullie Zelf wil helpen.
Wij zijn al een tijd langer getrouwd, helaas geen kinderen, maar als ik terugkijk is het Gods trouwe zorg geweest Die het belangrijk vond om ons geen kinderen te geven in de eerste jaren van ons huwelijk.
Ik herken veel in je verhaal. Zelf heb ik twee ernstige depressieve episodes doorgemaakt. In de familie komen psychische problemen voor. Mijn man en ik hebben om deze reden behoorlijk getwijfeld voordat we er rust over kregen om open te staan voor een mogelijke zwangerschap (dit is vanuit menselijk standpunt).
Het hielp ons om deze vraag neer te leggen bij mensen die ons goed kenden (Bijbelkring), en bij een echtpaar dat met dezelfde problematiek worstelde.
Er zijn meerdere factoren die hier een rol spelen. Is er steun vanuit de omgeving? Hoe ziet je sociale netwerk eruit? Bijvoorbeeld familie of vrienden in de buurt, of goede buren op wie je, als het nodig is, een beroep kunt doen? Inmiddels hebben wij twee kinderen. Toen de oudste een baby was, heb ik veel gehad aan de steun van een vriendin die mij adviezen gaf over de borstvoeding. Tegelijk miste ik familie in onze regio, en zou dat ons wel hebben geholpen.
Inmiddels zul je de tekenen van een psychisch 'inzakken' wel herkennen. Het is belangrijk om tijdig aan de bel te trekken, altijd, maar zeker wanneer er kinderen bij betrokken zijn. Met mijn man heb ik de afspraak dat hij let op de symptomen (heel snel veel afvallen, geen interesse meer in hobby's. etcetera).
Ook je leeftijd is van belang. Tikt de biologische klok al lang? Of is er (menselijkerwijs gesproken) nog wel wat tijd?
De praktische zaken die ik noem zijn als aanvulling op het antwoord. Je hemelse Vader heeft het beste voor met jou en met jullie eventuele toekomstige kinderen. In Zijn hand ben je veilig. Zijn bescherming geldt ook het ongeboren leven.
Helemaal zeker ben je nooit. Ik kan niet met zekerheid zeggen dat ik nooit meer depressief zal zijn (ik hoop het!) En ik heb veel te maken met vermoeidheid. Daarnaast is opvoeden geen gemakkelijke taak en heb ik weinig goede voorbeelden. Maar in deze zwakheden mag ik mijn kleintjes omhelzen, en ze knuffelen, en ze vertellen dat er een God is. Hem, de Schepper en Onderhouder van alle leven, mogen we vertrouwen. Dus enerzijds - een menselijke beslissing; anderzijds - een overgave aan Hem die ons tot leven roept.
Veel sterkte toegewenst!
