Kinderen ruimen slecht op
MSc E. A. Pleiter-Visscher | 25 reacties | 08-11-2012| 10:13
Vraag
Ik zit er helemaal doorheen. Mijn kinderen in de leeftijd van 6-9 jaar ruimen heel erg slecht op. Ik heb al van alles geprobeerd, maar ze vertikken het! Ik wil graag praktisch advies hoe ik kan volhouden dat ze moeten opruimen en dat ze het ook zullen doen... Nu spelen ze met iets, ze willen wat anders en laten het andere liggen hoe vaak ik ook zeg dat het eerst opgeruimd moet worden! Op school vinden ze het heel normaal dat er opgeruimd wordt, maar thuis denken ze dat het niet nodig is. Op school zijn ze ook heel erg lief. Ze kunnen goed meekomen en er wordt vrijwel nooit wat negatiefs gezegd over hen. Zo ook als ze bij iemand gaan spelen. Ze zijn dan altijd netjes en gedragen zich goed. Maar ze gunnen elkaar thuis het licht in de ogen niet. Het is alleen op elkaar letten, elkaar plagen, grote monden geven en gillen tegen elkaar, elkaar bevelen op te ruimen, maar ondertussen gebeurd er niets, en lijkt het wel of ze elkaar haten! Het doet me zo'n pijn dat ze zo met elkaar omgaan. Ik weet dat het normaal is dat er wat ruzietjes zijn, dat ze mopperen om op te ruimen, dat deed ik vroeger ook, maar hier in huis is het toch wel wat heftiger. Er gaat geen dag voorbij of er is ruzie, echte ruzie, ze doen elkaar ook pijn. Naar mij als moeder wordt niet geluisterd en het lijkt ook dat het ze niet uitmaakt. Ze gaan hun eigen gang... Als mijn man thuis komt en probeert of het bij hem wel gaat, gaat het op dezelfde manier. Het lijkt alsof ze ons als hun gelijke zien, terwijl we toch echt wel de grens aangeven, straffen (dan zijn ze beledigd!) en meehelpen om ze te leren opruimen. Ik vind het moeilijk om ze onbevangen tegemoet te treden, altijd staat het tussen mij en hen in. Ook vind ik opvoeden erg zwaar en denk soms; waarom gaf de Heere me kinderen? Ik ben er niet voor geschikt (!) en al helemaal niet om ze op te voeden tot eer van Hem. Ik kan het niet! Het maakt me zo ontzettend moe dat ik vrijwel geen energie heb om mijn huishouden te doen... en bijna elke dag af moet sluiten met een negatief gevoel. Deze zaak in gebed voor de Heere neerleggen doe ik iedere dag wel en ik weet dat ik het van Hem mag verwachten, maar het is toch niet alleen bidden, maar ook werken...
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hartelijk bedankt voor uw vraag; een vraag die niet alleen gaat over opvoeden, maar waarin u ook diepe gevoelens over uzelf als opvoeder beschrijft. Over beide aspecten zal ik proberen iets te schrijven.
Allereerst beschrijft u dat uw kinderen slecht opruimen. Uit uw verhaal maak ik op dat dit gebonden is aan de thuissituatie; op school of bij anderen ruimen ze kennelijk hun speelgoed op en worden ze als lieve kinderen gezien. U benoemt in uw vraag dat u al veel geprobeerd heeft, maar dat uw kinderen het vertikken om op te ruimen. Dat maakt mij nieuwsgierig naar de dingen die u inmiddels geprobeerd heeft en niet tot het gewenste resultaat hebben geleid. Het lijkt er op dat er sprake is van een negatieve spiraal, waarin jullie elkaar negatief beïnvloeden en er weinig ruimte is voor positieve momenten en complimenten.
U benoemt de kinderen te straffen, maar ook dit lijkt weinig effect te hebben. Mooier zou zijn om de nadruk te leggen op wat wél goed gaat en om positief gedrag te belonen. Een beloningssysteem kan hierbij erg helpend zijn. Een dergelijk systeem houdt in dat gewenst gedrag beloont wordt, waardoor kinderen dit gedrag meer zullen gaan vertonen. U kunt bijvoorbeeld met uw kinderen afspreken dat ze, wanneer ze hun speelgoed opruimen, een sticker krijgen. Bij een van te voren bepaald aantal stickers volgt een beloning. Het is van groot belang om een beloningssysteem goed aan kinderen te introduceren en uit te leggen.
Benoem daarbij dat u het graag anders wilt in huis en probeer daarbij zo concreet mogelijk aan te geven wat u wilt dat de kinderen doen. Geef de kinderen een stickervel en leg uit wanneer ze een sticker verdienen. Vertel vervolgens dat ze bij bijvoorbeeld tien stickers een beloning krijgen; spreek daarbij van te voren de beloning af. U kunt aan de kinderen zelf vragen voor welke beloning ze willen sparen. Wees hierin wel reëel; het hoeven geen grote en dure cadeau's te zijn; kinderen zijn al tevreden met iets kleins. Als ze zelf mee mogen denken over hun beloning en een eigen inbreng hebben, voelen ze zich serieus genomen en verhoogt dat vaak de inspanning die ze er voor zullen doen; de kans dat ze meewerken en jullie tot een geslaagd resultaat komen wordt hiermee vergroot.
Naast het probleem met betrekking tot opruimen, beschrijft u nog een ander probleem in uw vraag, namelijk de onderlinge omgang tussen de kinderen. Ze hebben ruzie, doen elkaar pijn en luisteren niet naar u als opvoeder, en evenmin naar uw partner. Ook hierin is het belangrijk om duidelijk naar uw kinderen te zijn, aan te geven wat u wilt dat ze doen, en tegelijk een duidelijke grens te stellen. Kinderen hebben grenzen nodig en zullen deze altijd uitproberen. Ze zullen kijken tot hoe ver ze kunnen gaan. Belangrijk is ook om een consequentie te stellen wanneer kinderen niet luisteren en deze van te voren ook richting uw kinderen te communiceren, zodat ze weten wat ze kunnen verwachten.
U zegt dat u grenzen richting de kinderen aangeeft, wat mij nieuwsgierig maakt naar de manier waarop dit gebeurt. Uit het korte stukje wat u schrijft, lijkt het dat er sprake is van een dieperliggend probleem, wat te maken heeft met het uitoefenen van uw gezag. Uw kinderen lijken uw gezag te ondermijnen en maken zelf de dienst uit. Hier kunnen verschillende oorzaken voor zijn; om hier iets over te kunnen zeggen, zou ik meer van uw situatie moeten weten.
In de dagelijkse praktijk van mijn werk kom ik dagelijks opvoeders tegen die worstelen met hun rol als opvoeder en de uitoefening van ouderlijk gezag. Ik zie daarbij ook dat ondersteuning vanuit hulpverlening erg helpend kan zijn om verstoorde verhoudingen in balans te krijgen en opvoeders te helpen om hun rol als opvoeder op een andere manier vorm te geven. Dat is ook wat ik u gun. Het lijkt er namelijk op dat u de problemen die binnen uw gezin spelen, erg betrekt op uzelf. U geeft aan dat u zich niet geschikt voelt als opvoeder. En voor dit signaal lijken kinderen erg gevoelig te zijn. Ze voelen dat zij de grenzen kunnen bepalen en langzaamaan worden de rollen omgedraaid. Mijns inziens zou het helpend zijn om daarover eens verder door te praten met een hulpverlener, die jullie kan helpen de ouderrol zo vorm te geven dat uw kinderen daarbij gebaat zijn, maar vooral ook uzelf.
Opvoeden met het idee dat je het niet kunt, maakt het extra zwaar en het verbaast me niet dat u weinig energie overhoud. Mijn advies zou zijn om dit patroon te doorbreken en daarbij ondersteuning te vragen. Voor veel ouders is dit een drempel, maar ik zie ook dat velen blij zijn als ze eenmaal de stap hebben genomen. Meer informatie hierover is te verkrijgen bij bijvoorbeeld Bureau Jeugdzorg of SGJ; ook plaatselijke Centra voor Jeugd & Gezin (CJG) hebben vaak een divers aanbod in huis.
Ik wens u veel sterkte toe, hoop dat jullie tot een oplossing kunnen komen en u meer plezier en energie uit het moederschap kunt halen.
Hartelijke groet,
MSc Alice Pleiter-Visscher
Dit artikel is beantwoord door
MSc E. A. Pleiter-Visscher
- Geboortedatum:02-05-1984
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Huizen
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie: Orthopedagoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Bedenk alleen dat de hulp van Bureau Jeugdzorg en het Centrum voor Jeugd en Gezin (CJG) niet vrijblijvend is. Dit zijn instanties die de lange arm zijn van de Raad voor de Kinderbescherming. Als je bij hen hen hulp of advies vraagt en je volgt het advies niet op omdat je een andere mening hebt, kunnen ze besluiten dat het goed is aan te vragen je kinderen onder toezicht te stellen (OTS). Dat betekent, dat je niet meer over je eigen kinderen kunt beslissen, maar gedwongen wordt te doen wat Bureau Jeugdzorg en consorten zeggen.
Als je kinderen dan nog niet perfect genoeg zijn, of jij als opvoeder nog niet naar hun wens functioneert, kunnen ze besluiten de kinderrechter te vragen je kind uit huis te plaatsen (UHP).
Van alle mensen die in aanraking komen met bureau Jeugdzorg komt het in de helft (!!!) van de gevallen tot een (OTS) en in de helft van die die onder toezicht gesteld worden tot een uithuisplaatsing !!!
Ik zou me drie keer bedenken voor ik naar een van die instanties zou gaan.
Boek liever samen met je man een opvoedcursus en/of vraag tips aan iemand met ervaring. (erstonden een aantal mooie ideen hierboven)
Je hoeft niet perfect te zijn. Achter de deuren van de meeste huizen rollen de kinderen wel eens over de grond. Ik vind ook steeds speelgoed op de vreemdste plaatsen, en ja, op school kunnen ze het schijnbaar wel, zucht.
Als je merkt dat je moe wordt van de opvoeding kan het helpen als je 2 middagen vrij hebt per week, waar ze misschien bij oma op bezoek gaan of op een clubje. Dan heb je tijd zelf eens iets anders te doen om op adem te komen en nieuwe energie te krijgen, zodat je weer tijd hebt ook eens iets leuks met de kinderen te doen. Vergeet niet ze af en toe een knuffel te geven.
Bij mijn kinderen merk ik, dat het helpt ze ook eens alleen mee te nemen, daar genieten ze van en je hoeft ze niet de hele tijd uit elkaar te plukken.
Enne, de meeste jongetjes vertonen haantjesgedrag tegen elkaar en veel meisjes kunnen er ook wat van, vooral als het leeftijdsverschil niet zo groot is, is de strijd om de macht sterker. Natuurlijk moet je er wat van zeggen, maar het ligt mede ook aan de aard van het beestje hoe erg het is.
Veel sterkte en ik hoop dat je wat hebt aan alle reacties.
Blijkbaar heb je niet door dat ze in 'Schatjes' ook tips geven... en ja... opvoeden is een dagtaak. Gelukkig gaan de kinderen overdag ook nog naar school. Kinderen negatief benaderen en weinig persoonlijke aandacht werkt in de hand dat ze erg vervelend gaan worden, dus je houding veranderen is dan nr 1. Maar goed... ik kom maar niet met tips, blijkbaar weet jij het beter. Mijn tips zijn iets uitgebreider en gedetailleerder dan die van dsij, maar haar/zijn uitgangspunten zijn precies hetzelfde als die van mij.
Als men moe is doordat het niet gaat, zal er toch nog energie gevonden moeten worden om iets te veranderen. Hoe wil je anders de situatie oplossen? Hopelijk heb jij de oplossing! Je weet wel wat een ander niet moet zeggen maar zelf heb je niet echt een goede aanvulling voor haar. Met jou verhaal komt ze zeker verder. Sorry maar ben echt een beetje pissig hoe makkelijk jij voor de vragenstelster invult waar ze wel en niet wat aan zal hebben zonder dat je zelf een goede aanvulling doet waar ze volgens jou wat aan zou hebben. Ik probeer mee te leven en iemand een zetje in de goede richting te geven, het is allemaal goed bedoeld.
Ik weet heel goed dat er in Schatjes tips gegeven worden. Tijdens dat programma zie je het gedrag van de kinderen en ouders. Daar kan je enorm veel van opsteken. Een lijstje met tips is zo droog. Verder twijfel ik er niet aan dat de bedoelingen goed zijn.
Ook ik heb hele zware jaren gehad toen onze kinderen klein waren. Kwam ik dan op een verjaardag, zaten daar andere moeders die allemaal precies wisten hoe ze op moesten voeden. Ze deden voorkomen of het bij hen allemaal perfect ging. Daar zit je dan zelf tussen, enorm vermoeid... Zwaar gefrustreerd kwam ik thuis van zo'n "feestje". En eerlijk gezegd had ik totaal niets aan al die tips van die moeders.
De oplossing heb ik niet voor deze moeder. Ik ken haar gezin niet. Ik weet niet hoe het daar thuis aan toe gaat. Ik weet niet hoe de kinderen zijn. Ken geen karakters. Weet niet hoe zij met haar kinderen omgaat. Ik denk ook niet dat ik haar problemen op moet lossen. Dat moet zij zelf doen. Dat klinkt hard, maar het is wel waar.
Dat wil niet zeggen dat je niet moet helpen, als daar een mogelijkheid voor is.
Wat mij na verloop van jaren wel duidelijk is geworden, is dat het op de "feestjes" steeds stiller werd. De "perfecte" moeders, waren inmiddels een ervaring rijker en een illusie armer.
Zij komen bij jou meekijken en helpen je heel praktisch op weg. Belangrijk is om het samen met iemand in te zetten en iemand in jouw gezin te hebben... zodat diegene kan ervaren hoe het gaat bij jullie.
Denk niet: het lukt me nooit meer: Ik zie de mooiste dingen gebeuren met een klein beetje hulp! Niet hulp van iemand die het beter weet, maar van iemand die de dingen nog objectief en van een afstand kan bekijken. Sterkte!
Als mijn lieve vrouw de hele dag zou zeuren wat ik verkeerd doe en nooit wat ik goed doe dan word ik vervelend en lastig. Logisch zou een bekende oud voetballer zeggen. Omgekeerd werkt het natuurlijk hetzelfde.
Ik prijs mijn vrouw de hemel in (misschien een beetje slecht voorbeeld op refoweb) en ik krijg er veel voor terug.
Wij hebben ook drie kinderen, die kan ik soms achter het behang plakken, maar ik ruim niet voor ze op. Dan pak ik een bezem en veeg alles naar de tuin, ze ruimen nu alles op. Wij, mijn vrouw en ik, zijn wel graag baas in eigen huis.
Honden zijn gelukkig als ze weten wie de baas is, weten waar hun plaats is......is dat bij kinderen anders?
Ik denk van niet, weten waar je in de rangorde staat is een goed begin van alles. In militaire dienst is de basis dicipline en vertrouwen, in de psychiatrie is het niet anders, honden houden ervan dan dat ze een BAAS hebben en met kinderen is het niet anders.
- 1
- 2
