DNA-test voor kind
Eleos | Geen reacties | 12-10-2012| 14:08
Vraag
Ik (vrouw, 30 jaar) heb een vraag. Mijn man is eerder getrouwd geweest. Uit dat huwelijk is een kind geboren. Zijn ex-vrouw is vreemdgegaan en het kind woont bij haar. Na zijn scheiding heb ik mijn man leren kennen. Er is een regeling dat zijn kind op regelmatige basis bij ons is. Een paar weken geleden kwamen we in een gesprek op het volgende: zijn kind lijkt eigenlijk helemaal niet op hem. Sommige trekjes zijn duidelijk van de moeder van het kind. Maar eigenlijk is er niets terug te zien van de vader (mijn man dus). Natuurlijk is dat wel vaker zo, dat een kind weinig innerlijke of uiterlijke trekken heeft van een van de ouders. Maar innerlijk en uiterlijk heeft ze niets weg van mijn man. Mijn man vraagt zich nu af of het wel zijn biologische kind is. Toch stopt hij deze gedachte ook steeds weer weg. Want stel dat het niet zijn kind is... dat zou heel heftig zijn. Hij heeft altijd gedacht dat het zijn kind is, hij houdt ervan, hij heeft altijd veel tijd en energie in het kind geïnvesteerd, er voor gestreden om zijn kind te blijven zien. We hebben er al veel over gepraat. Maar we komen er niet uit. Er zijn argumenten aan te dragen dat zijn ex-vrouw al veel eerder vreemd gegaan zou zijn. Later is ze dus daadwerkelijk vreemdgegaan en heeft ze openlijk voor haar nieuwe partner gekozen. Ik raad mijn man aan om een DNA-test te doen. Zo weten we zeker of het kind zijn biologische kind is. Mijn man twijfelt nog. Het voelt voor hem als verraad aan zijn kind. Daarnaast is hij bang voor wat hij te weten komt. Stel dat blijkt dat het niet zijn kind is. Dan staat de wereld op z'n kop. Hoe moeten we dan omgaan met zijn kind? Stoppen we dan met contact? En hoe zit het dan met de doopbelofte die hij heeft afgelegd? Of moeten we het gewoon bij het oude laten en ervan uitgaan dat het zijn eigen kind is? Of moeten we wachten tot het kind ouder is, zodat karaktertrekken en uiterlijke kenmerken nog duidelijker zijn? Ik begrijp de twijfels die mijn man heeft. Toch vanuit mijn eigen positie zou ik ook graag duidelijkheid hebben. Het is soms heel wat om steeds een stiefkind in huis te hebben. Soms is het erg intensief. Het kind heeft soms heel moeilijk gedrag. Ik investeer ook veel in het kind, omdat ik weet dat het het kind van mijn man is. Ik doe het uit liefde voor mijn man. Toch vraagt dit best veel van me. Als ik zou weten dat ik het allemaal doe voor een kind wat niet het biologische kind van mijn man is, zou ik dat moeilijk vinden. Het makkelijkste is om alles weg te stoppen en er niet meer aan te denken. Maar het blijft ons bezig houden. Wat raadt u ons aan?
Antwoord
Daar kan ik meteen duidelijk over zijn. Ik raad u aan om geen DNA-onderzoek te doen, tenzij het bijvoorbeeld om medische redenen noodzakelijk is o.i.d. Maar ik lees niet dat iets dergelijks momenteel aan de orde is.
Ik begrijp dat deze vraag u wel bezig houdt, namelijk of dit kind uw mans kind is. (Het is wat lastig bij de beantwoording van deze vraag dat mij niet duidelijk is of het om een zoon gaat of een dochter. Niet dat het voor de strekking van mijn reactie uit maakt, maar het is lastig voor het taalgebruik.) Het is een raar idee om te bedenken dat iemand van wie je hebt gedacht dat het een eigen kind is, dat helemaal niet zou zijn. En je af te moeten vragen wat hij of zij dan wel is en hoe je met elkaar verder gaat. Er is kennelijk wel een vader-kind-relatie tussen uw man en dit kind gegroeid. Zo zijn zij met elkaar omgegaan. En zo zijn zij aan elkaar verbonden geraakt. Of ze nu in biologisch opzicht vader en zoon/dochter zijn of niet...
Er zijn overigens heel veel van die relaties die niet gebaseerd zijn op biologische afstamming (zoals in adoptie-ouderschap, pleegouderschap, stiefouderschap en nog vele anderen). En die toch heel belangrijk zijn als band tussen mensen.
Ik zou u willen adviseren om uw man en deze jongen/dit meisje te blijven beschouwen als vader en zoon/dochter, zoals ze in ieder geval tot voor kort ook met elkaar hebben geleefd. Een DNA-test zou deze vader-kind-relatie kunnen bevestigen. Of ook: zou kunnen laten zien dat dit ouderschap niet biologisch van aard is. Alleen dan moet je je nog afvragen of je dit dan op losse schroeven moet gaan zetten. Volgens mij niet.
Daarbij denk ik dat acties in deze richting (onderzoek naar de biologische relatie) niet van u afkomstig zouden moeten zijn, omdat het hier om een relatie gaat uit het eerste gezin van uw man. Daar maakt u geen deel van uit. Maar daar hebt u eigenlijk ongevraagd mee te maken gekregen en dat u zult moeten eerbiedigen. Dat lijkt me best moeilijk. U staat, als ik het goed heb begrepen, betrekkelijk aan het begin van een relatie met uw man. In die fase wil je vaak veel samen zijn. En u hebt daar een kind bijgekregen en dat kind is dan nog aardig lastig ook. Dat valt niet mee. Daar heb je mee te maken in een nieuw samengesteld gezin, zoals het uwe. En dan is er in uw geval ook nog de vraag opgekomen of dit kind eigenlijk wel voortgekomen is uit uw man zelf. Heel moeilijk.
Het is heel mooi dat de liefde voor uw man u ertoe heeft aangezet om veel in deze jongen/dit meisje te investeren. Want om dat te doen heb je wel voldoende motivatie nodig, stel ik me zo voor. Het vraagt van u de nodige zelfverloochening. Ik hoop dat u die krijgt, motivatie en inspiratie, om goed te zijn voor dit kind en om ruimte te maken voor de relatie tussen uw man en hem of haar, die er hoe-dan-ook is. En misschien kan het dan ook nog helpen om u te verplaatsen in de jongen/het meisje. Hij of zij is aan het begin van haar leven. En het zou mooi zijn als hij/zij op kon groeien zonder dat hij/zij nog een breuk in een belangrijke relatie mee hoefde te maken. Want daar moet je toch eigenlijk niet aan denken.
Het kan natuurlijk best dat de vraag naar wie zijn/haar biologische vader is toch een keer aan de orde komt. Dat zou voor hem/haar moeilijk kunnen zijn. Hij/zij heeft de nodige ontrouw meegemaakt in zijn/haar leven. Te hopen is dat hij/zij dan ook kan putten uit de ervaring dat degene die hij/zij altijd als vader heeft beschouwd hem/haar trouw is gebleven. En te hopen is ook dat u zelf misschien nog eens plezier aan hem/haar gaat beleven en blij gaat zijn met hem/haar. Maar dan moet u eerst door de moeilijkheden heen...
Met vriendelijke groet,
Els de Bruin
