Stoornis van vader

M. Geluk | 2 reacties | 10-10-2012| 12:47

Ik ben 30 jaar en altijd heb ik een enorm moeilijk relatie met mijn vader gehad. Ik snakte naar zijn aandacht, maar kon hem nooit bereiken. Nu ben ik 30 en getrouwd en kijk ik van een afstand naar hem en komen er bij mij steeds meer voorbeelden terug in mijn geheugen. Bijvoorbeeld dat ik een auto-ongeluk kreeg, mijn auto was total loss. Ik had een jongen aangereden die met de ambulance is afgevoerd. Ik was helemaal ontdaan en zat bevend in mijn auto. Ik belde naar huis en vertelde dat ik een ongeval had gehad, dicht bij het huis van mijn ouders. Even later verscheen mijn vader. Hij bekeek de schade aan de auto en sprak vervolgens met de politie. Niet één keer vroeg of keek hij naar mij. Ik duwde dit kennelijk toen nog enorm weg en onderdrukte dit. Het was te pijnlijk voor mij om zo genegeerd te worden. Maar ik ga mij nu steeds meer realiseren dat ik nooit in gesprek met hem kon zijn, nooit mijn belevingen kon vertellen. Ik heb een enorm moeilijke tijd gehad thuis. Mijn moeder is een tijd flink overspannen geweest en het heeft een tijd gebotst tussen mij en mijn moeder. Ik weet nog dat ik mijn vader een keer heb vastgegrepen, of hij alsjeblieft naar me wilde luisteren. Als ik nu naar huis bel en ik hoor hem op de achtergrond, dan zal hij nooit zeggen "doe haar de groetjes." Als hij komt, kijkt hij me nooit aan; maakt heel slecht oogcontact. Als ik het bespreekbaar wil maken, moet ik me niet aanstellen en niet zo raar doen, zegt hij dan. Gisteren was ik op bezoek bij een vriendin. Die is 20 jaar ouder dan mij. Ze vertelde mij dat er asperger is geconstateerd bij haar zoon. Ik vroeg wat ze precies merkte aan hem. Daar schrok ik van, want ik herkende zoveel... Ik heb wel eens gevraagd of mijn vader mee wilde naar een psycholoog waar ik hulp had, omdat ik zo graag wilde praten met mijn vader over wat ik nodig had en dat ik zo verlangde naar een andere vorm van contact. Maar hij weigert een gesprek. Hij is wel ouderling en dat vind ik dan ook heel moeilijk. Hij zegt dan: ik kan een gesprek niet aan, ik wil een punt zetten achter het verleden. Maar het is niet mijn bedoeling het verleden op te rakelen, maar om één keer een gesprek te kunnen hebben om één keer mijn gevoelens te mogen vertellen en gehoord te worden en erkend te worden door hem. Maar ik weet dat dit nooit zal gebeuren. Wat mij het allermeest verbaast is dat mijn moeder er ook niets over wil horen. Daardoor sta ik er helemaal alleen mee. Ik merk dat door het gesprek met de vriendin gisteren, alles wat ik had toegesloten, opnieuw opengaat. En dat ik zo schrok die herkenning. Kun je tegelijkertijd asperger hebben en een goede baan, zoals mijn vader? Hoe kan je dan ouderling zijn met asperger?

Tragisch, zo’n onvervuld verlangen naar gezien worden door je vader. Ik vrees dat je de wens tot een gesprek moet loslaten. Het is meer van hetzelfde om het opnieuw voor te stellen. En als er wel een gesprek komt kan je dezelfde pijn opnieuw ervaren van je niet begrepen voelen. Mogelijk is er geen andere optie dan de pijn verdragen. En kijken wat voor contact er wel mogelijk is. Een contact waarin je vader zich niet voelt aangevallen.

Maar de kern van je vraag gaat over de vraag of je vader een beperking zou kunnen hebben die verklaart waarom je geen persoonlijk contact krijgt. Dat zou een heel ander licht geven. Dan gaat het er niet over of hij je niet wil zien als persoon maar of hij het niet kan.

Een autisme spectrum stoornis, wordt zo genoemd omdat het heel veel 'kleuren' kan hebben. Heel verschillende mensen met hele verschillende eigenschappen kunnen gediagnosticeerd worden met autisme. Autisme komt breed voor in de samenleving. Bij de een ligt de nadruk meer op het gebrek aan inlevingsvermogen. Bij een ander meer op beperkingen in de communicatie en bij weer anderen meer op niet flexibel zijn in doen en denken.

Er zijn verstandelijk gehandicapte mensen met autisme. Maar ook mensen die als hoogleraar functioneren. Bij de stoornis van Asperger is er sprake van autisme bij een goede verstandelijke ontwikkeling en een goede taalontwikkeling. Dit maakt dat het minder goed als autisme te herkennen is.

Ik weet niet of je met je vraag rond het ouderling zijn van je vader bedoelt dat hij niet geschikt is of dat je bedoelt dat hij dan geen autisme kan hebben. Het is goed om over autisme breder te denken. Mensen met autisme hebben op een bepaald vlak beperkingen, maar ook talenten. Het mooie is dat de Heere gebruik maakt van mensen die wij niet geschikt vinden. Denk bijvoorbeeld aan David die door zijn vader niet ingeschat werd als ‘kandidaat koning’.

Nog een laatste opmerking; Stel dat je je vader wilt overtuigen van een stoornis dan zit je nog op hetzelfde spoor van hem willen veranderen. Dat lijkt me een doodlopend spoor.

Rien Geluk

Dit artikel is beantwoord door

M. Geluk

• Geboortedatum:
  19-01-1963
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Eleos Jeugdzorg Amersfoort
• Status:
  Actief

23 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven