Zoveel verschillende kerkgenootschappen

Ik denk dat daar een heel kort antwoord op te geven is en dat we daarvoor onze hand in eigen boezem moeten steken. We leven in een gebroken wereld en willen allemaal ons eigen 'kerkje' bouwen terwijl de Heere Jezus wil dat we 1 zijn. En wij maar verdedigend tegenover elkaar staan i.p.v. liefdevol. Deze vraag snijdt diep en raakt je hart als je een moment stilstaat bij al die verdeeldheid. Wat een wonder dat God dwars door alles heen nog wil werken.
Teken van de eindtijd is dat de liefde van velen zal verkouden, dat is helaas ook en vooral zichtbaar in de kerken. laten we onze binnenkamer opzoeken.

Één Nederlander ... Een gelovige
Twee Nederlanders ... Een kerk
Drie Nederlanders ... Twee kerken
Ondanks de verscheidenheid is er één heilige algemene christelijke kerk!

ik heb in 3 dagen tijd op deze soortgelijke vraag dit antwoord gekregen:

- ach, al die mensen zouden toch niet in 1 kerk passen.
Heel praktisch gezien eigenlijk.
Maar toch wel een kern van waarheid.
Pas je niet in 1 kerk, dan heb je al 2 gebouwen nodig. De ene gemeente gaat iets toch net iets anders doen..gevolg dat je toch weer verschillen krijgt. Ga zo maar door...

Inderdaad, eigenlijk is het te zot voor woorden dat er zoveel verschillen zijn, en dat iedereen zijn/haar eigen kerk beter vindt dat die andere.
Laten wij ons allen houden aan Gods eigen Woord, en leven zoals Hij dat van ons vraagt.

Het valt mij altijd op dat sommige inzenders op deze site een beetje “luchtig” doen over dit probleem. De verdeeldheid van onze kerken is een grote zonde. Wij mogen het woord van Christus ; een is uw Meester en gij zijt alle broeders (en zusters), niet negeren. In de praktijk, helaas, blijkt dat we niet bereid zijn om zelfs maar een eerste stap te zetten. We blijven op onze eilandjes zitten en roepen elkaar prachtige dogmatische stellingen toe. Terwijl we allemaal drommels goed weten dat geloof zoveel meer is dan het beamen van een intellectueel gedachtegoed. De een achtte de ander uitnemender dan zichzelf. Het is een zegen om “de minste te mogen zijn”.

@Ria-ne
Daar ben ik het niet mee eens.
In Zuid Afrika bijvoorbeeld zijn er geloof ik kerken waar 35000 mensen inpassen.
Neem bijvoorbeeld Barneveld, 2 ger gems, 1 ger gem in ned, oud ger gem in ned, een HHK, een PKN en nog veel meer.
Of Ede, 2x een oud ger gem in ned, 1x oud ger gem vrijgemaakt, een CGK, een Ger gem, een HHK, een PKN, Ger kerk, Ger kerk vrijgemaakt, en nog velen meer, het meeste met allemaal een dominee en zondags word er langs elkaar heengereden, soms nog met strakke gezichten.

Maak op die plaatsen gewoon 1 kerk met 1 voorganger, kunnen de andere voorgangers de uithoeken van het land bezoeken waar nog (bijna) nooit een predikant vast is geweest of laten ze gaan evangeliseren de hele wereld door.

Net wat rotterdam1 zegt, het is een grote zonde al deze verdeeldheid en o zo vaak nog zonder liefde, mensen denken dat ze de weg van God voor kunnen schrijven en zullen het wel even weten hoe ze de anderen moeten voorschrijven.

Een citaat uit het boek "behoudend maar niet behouden" waar het echt om gaat in plaats van alle verschillen:

Het kistje van de Koning

In het land Kosmos leefde er eens een Koning. Hij was er al voordat er ander leven was. De Koning regeerde het land met haar vele onderdanen. In alles kwam tot uitdrukking dat hij het goede met hen voor had. Op een dag kwamen de onderdanen in opstand en deden een poging om de Koning van zijn troon te stoten. Ze waren de heerschappij van de Koning zat en wilden nu zelf regeren. De poging mislukte. De Koning eiste gerechtigheid. Alle rebellerende onderdanen moesten met de eeuwige dood gestraft worden. De Koning, die ook barmhartig was, zorgde voor een middel ter ontkoming. De Koning had een kistje. Dat kistje bevatte een kruik met water. Dat water werd het Levend Water genoemd. Wat dat water zo bijzonder maakte, was de belofte van de Koning: een ieder die van dat Levende Water zou drinken, zou niet sterven maar leven, eeuwig verder mogen leven in het paleis van de Koning.

De barmhartigheid van de Koning kwam tot uitdrukking in teksten op het kistje die beloften bevatten. Die beloften spraken over het kruikje met Levend Water. Zo was te lezen: “Als u dorst heeft, dan mag u komen en het Levende Water tot u nemen, om niet.’ Weer andere teksten wezen erop dat iedereen die dit Levende water níet zou drinken, zijn verdiende straf zou moeten ontvangen. De Koning had in zijn soevereiniteit een gedeelte van zijn onderdanen uitverkoren door hen een kistje te schenken. Hij gaf hen daarbij de opdracht om de Blijde Boodschap aan alle inwoners van Kosmos te verkondigen. Wat voor hen overbleef, was de verwondering om zoveel onverdiende Genade.

Veel mensen gingen echter heel anders met de Gift om. Ze begrepen niet dat het kistje levensbelangrijk was, sterker, dat het eeuwigheidswaarde had en dat het wel of niet gebruiken ervan hun eeuwige bestemming zou bepalen. Zo was er een groep onderdanen die zich gingen toeleggen op het verzamelen van de kistjes als kunstobject. Vooral de oude en verweerde exemplaren hadden hun interesse. Een andere groep bestudeerde de zinsopbouw en de grammatica van de teksten en schreven daar allerlei boeken over. Weer anderen hielden zich bezig met de kistjes vanwege het sociale gehalte van de teksten. Zij waren zeer deskundig in het uitleggen van de symbolische betekenissen.

Er was echter ook een groep onderdanen die heel goed wist, dat het kistje geen kunstobject was, geen literair meesterwerk en dat de teksten meer bevatten dan een sociaalethische boodschap. Deze groep nam de teksten wel letterlijk. Zij begrepen dat het kistje eeuwigheidswaarde had. Toch dronken ook velen van hen niet van dat Levende Water. Wel waren ze op allerlei wijze bezig met het kistje. Sommigen van hen zetten zich in voor de instandhouding van de oude taal waarin de teksten op het kistje geschreven waren. Anderen schreven dikke handleidingen over het kistje, vooral over de vraag hoe het nu geopend moest worden, welke moeilijkheden er dan ondervonden werden en ook hoe je het Levende Water op een verkeerde manier kon drinken. Zij toetsten ook degenen die zeiden dat ze gedronken hadden, aan de hand van de door hen opstelde criteria. Weer anderen gingen zich afvragen of de Koning wel werkelijk meende dat iedereen gebruik mocht maken van het kistje. Vele boeken met de gedachten van deze mensen stapelden zich bovenop het kistje.

Ondertussen werden dagelijks onderdanen opgeroepen om voor de koning te verschijnen. De Koning vroeg zijn onderdanen wat ze met zijn Gift gedaan hadden. Hij vroeg ze of ze ook van dat Levende Water gedronken hadden.