Getuigen tegen kind

Beste vraagsteller: Ben je werkelijk onbekeerd, of durf je niet te zeggen dat je bekeerd bent, bang als je bent dat je jezelf voor de eeuwigheid bedriegt? Dat heeft dan (zeer waarschijnlijk) te maken met de kerkelijke omgeving waarin je verkeert.
Buiten dit alles om: Je bent er heel serieus mee bezig zeg je, serieuzer dan menige kerkganger zelfs. Dat is leiding van God. Dan is Hij met Zijn Geest in je aan het werk, ook al durf je zelf (nog) niet te zeggen dat je God mag kennen.
En het is eenvoudig (ik heb het hier al veel vaker gezegd): Aan het begin van iedere dienst belijden we dat we al onze hulp en ons heil (voor het tijdelijke EN eeuwige leven!) alleen van de Here HERE (de God Die er zijn zal, of ook wel vertaald als: De God die met je meegaat) verwachten. En even later de groet van onze God Zelf: Genade en vrede van Hem, Die nooit (knoop dat voor eens en voor altijd in je oren: die werkelijk NOOIT EN TE NIMMER!) loslaat waar Hij eenmaal aan begon.
Als Hij door Zijn Geest in je aan het werk is (gezien je verhaal geloof ik dat echt!), dan ZAL Hij dat ook voltooien! Dat mag je zeker weten, want Hij doet wat Hij belooft!

Beste vragensteller,
Ben je nog niet bekeerd, en al 37? Zal je je niet heel snel gaan bekeren dan, zie op Jezus, geloof!!!

Of ben je al wel een kind van God, en zoals Race hierboven zegt, vanwege je kerkelijke achtergrond kun je het nog niet zeggen, dan waarschuw ik je ook, want ongeloof is een hele zware zonde...

Waarom denk je dat je onbekeerd ben dan? Omdat je eerst van alles moet voelen, een speciale droom, een speciaal woord, nog niet genoeg schuldgevoel?

Jezus zegt in zijn woord, zie op Mij, geloof en wees behouden, dan niet twijfelen hoor!

Dat ze God mag zoeken, maar ook en vooral, dat Hij haar zoekt.
Wij mogen Hem liefhebben, omdat hij ons eerst heeft liefgehad!

@Race406 Zou het niet beter zijn als God zelf hem vertelt dat hij bekeerd is in plaats van een mens, want een mens kan zich vergissen.

Beste vragensteller wat een blok en wat een mooie vraag van uw kind, de vinger op de juiste plek...

Wees maar vooral eerlijk tegen uw kind, als u Jezus nog nooit in uw leven heeft aangenomen (aanvaard), als Heer van uw leven, dan bent u ook niet wedergeboren en wordt het allemaal een eigen religie. Daar prikt een kind snel doorheen want zonder H.Geest in het kind wordt het gewoon ook niets...Dus ga in dat geval voor gewoon nee, dan kunt u samen op pad voor een ja!

Jezus maakt het evangelie n.l. kinderlijk eenvoudig misschien kunt u dat ook doen. Misschien wordt het dillema dan om te kiezen tussen kinderlijk eenvoudig of allemaal theologische redenaties. Aan u de keus...

Ter bemoediging, mark 9,

petrus denkt weer in eigen weken en zegt: zullen we 3 tenten bouwen
1 voor de wet, 1 voor de profeten, 1 voor Jezus.....

Het is God die dan gewoon helder en duidelijk is en zegt:
"Dit is mijn geliefde Zoon,

luister naar hem!!!" (dus niet naar de wet en ook niet naar de profeten maar naar Hem!)

Hopelijk kan je hier wat mee,
Blessings

Begin er ajb niet mee om tegen je kind te zeggen dat hij/zij een nieuw hartje moet KRIJGEN en wederom geboren moet WORDEN. Dat werkt navelstaren in de hand, en bovendien is dat Gods kant van de zaak, daar kun je dus niets mee.
Geloof en bekering is een opdracht/bevel aan de mens, waarin we alles behalve passief zijn.
En laat je ook geen conclusiegeloof aanpraten: ik ben serieus en God verlaat niet wat Zijn hand begon dus .....
Als God met Zijn Geest werkt is dat niet automatisch een garantie dat alles goed komt, er staat duidelijk in de Bijbel dat er mensen zijn die de Geest wederstaan.
Dat kan in vijandschap/onwil zoals in Hand.7:51, maar net zo goed in ongeloof, door elke keer met een ja-maar te komen ipv Hem aan te nemen.

Als jij gelooft en je bekeert, kun je tegen je kind zeggen dat je wedergeboren bent en een nieuw hart ontvangen hebt.
Dat hoort namelijk bij elkaar, misschien zie je dat in het begin nog niet zo, maar het gaat om geloven.

Mijn Zoon, geef Mij uw Hart.
De zomernacht werd zwart.
Toen, zacht en duidlijk klonk er
Een klare stem door 't donker:
Mijn zoon, geef Mij uw hart!
Ik aarzelde... verward...
Was het de wind die zoefde?
En weer zei, maar bedroefder,
De stem: geef Mij uw Hart!
Ik wrong mij op den grond,
Tot ik de woorden vond:
Heer, 't moet door U genomen!
En nog eens overviel
Die stille stem mijn ziel:
Daartoe ben Ik gekomen.
(Willem de Merode)

@lanor je zegt: 'bekering dat moet je doen'. Dat denk ik ook als je bedoelt je afkeren van de zonde en je tot God wenden. Maar er niet om bidden??? De tollenaar: Wees mij de zondaar genadig. En Job: Ik zal mijn Rechter om genade bidden. En voor mezelf: 't is alleen maar genade en een gave van God, dus toch maar bidden en smeken, denk ik. Toch?!

.... dus toch maar bidden en smeken, denk ik. Toch?!

Stel je voor, ik verkeer in grote financiële nood en moet binnen afzienbare tijd betalen, maar ik heb geen enkele mogelijkheid om het bedrag bij elkaar te krijgen.
Een vriendelijke goedwillende meneer heeft van mijn probleem gehoord.
Hij komt me opzoeken en vraagt me of hij me helpen mag, terwijl hij me een cheque aanreikt.
Wat zou je er van zeggen als ik die man zou gaan smeken me ajb te helpen, terwijl ik zijn vriendelijk aanbod en uitgestoken hand met de cheque erin negeer.
Volgens mij zou die man denken dat ik hem ervan verdenk dat de cheque nep is, of dat ik niet eens luister of begrijp wat hij me aanbiedt.
Hij is zo vriendelijk zijn aanbod in alle toonaarden te herhalen, verzekert me van zijn belangeloze oprechtheid en doet zijn uiterste best me over te halen.
Maar niks hoor, ik blijf vragen en smeken om zijn hulp, die hij me al die tijd al aanbiedt.
Ik neem die cheque gewoon niet aan,want eigenlijk vind ik dat die alleen door vragen en smeken in mijn bezit kan komen.
En zo kom ik geen stap verder, want dat aannemen is iets wat die meneer niet voor me doet.

Vragensteller,
ik las vanochtend het volgende:
"Als God niet vrijmachtig de mensen geboden had Hem aan te nemen in en door Christus, dan zou niemand die weg hebben durven verkiezen".
"Hij heeft mij geboden Hem in Christus aan te nemen, en daarover moet ik mij op de grote dag verantwoorden. Als ik dat niet doe, dan veronachtzaam ik het evangelie, en het getuigenis dat God Zijn Zoon gegeven heeft, namelijk dat er voor mensen leven genoeg is in Hem. Als ik het niet aanneem, maak ik God tot een leugenaar, en voeg ik deze zonde bij al mijn vorige overtredingen".
'Dit is een getrouw woord, en ALLE AANNEMING WAARDIG, namelijk dat Christus Jezus gekomen is om zondaren zalig te maken, waarvan ik de voornaamste ben'. (1 Tim. 1:15)

Deze stukjes komen uit het boekje: des christens groot interest, van Ds W. Guthry.
Wellicht ken je het, of heb je het boekje. Ik kan je aanraden om het te lezen. Er staat een prachtig hoofdstuk in met de titel: de weg om een zaligmakend deel aan Christus te krijgen.
Dit wens ik je toe, voor jou en je dochter!

Nog een toevoeging uit het boekje:
'"Als de Heere ons een zaak gebied, die boven onze macht is (dus het zelf kunnen aannemen), dan wil Hij dat wij ons bewust zijn van onze machteloosheid om in Christus te geloven, en dat wij ermee tot Hem gaan en Hem bidden het geloof in ons te werken".
Hij heeft beloofd een nieuw hart te geven, en Hij heeft niemand uitgesloten van de weldaad van die belofte".

@lanor en @1a2b3c....Niet bidden en smeken dus, ook niet om genade??!! Het is toch enkel en alleen genade en dat is toch waar de tollenaar om vroeg?! Ik begrijp het echt niet, hoe gaat dat toch en hoe doen jullie dat toch: jezelf hartelijk tot God bekeren? Lopen jullie dan niet tegen je onwil en je onmacht aan, zodat je gaat vragen: O God wees mij toch genadig? Alleen om Jezus' wil?

Wat ik niet snap is hoe je tegen je onwil aan kunt lopen, terwijl je tegelijkertijd zegt dat je bidt en smeekt om genade. Dan ben je toch niet onwillig, anders vroeg je er niet om.
Dan zou je vrolijk in de wereld leven en precies doen waar je zelf zin in had.
Wil je Zijn genade ja of nee! Zo ja dan heeft God je al gewillig gemaakt want vanuit jezelf wil je dat helemaal niet. Rom.3:11.
Geloof je dat alles wat in de Bijbel staat waar is? Dan weet je dat Hij je Zijn genade aanbiedt, op vele plaatsen. Dat Hij jou zelfs smeekt het aan te nemen. 2 Kor.5:20.
Niet zien, ervaren o.i.d. maar geloof je Zijn vrije genade-aanbod? Zo ja, dan is er geen sprake meer van onmacht. Want onmacht komt voort uit onwil en/of ongeloof.

Of denk je soms dat 'gewillig zijn' inhoudt dat je God en Zijn geboden liefhebt/wilt?
Daar gaat het niet over m.b.t. het komen tot geloof, de vraag is of je Zijn genade wilt en als je dat aanneemt, dan gaat Hij je die liefde geven.

Verder heb ik niets tegen bidden en smeken, maar ik probeerde je duidelijk te maken dat je niet om iets hoeft te smeken wat je al aangeboden wordt. Dat moet je aannemen = geloven.
Tit.2:11 Want de zaligmakende genade van God is verschenen aan alle mensen.

Ja, de tollenaar vroeg om genade. Maar vergeet niet dat hij leefde onder de bedeling van de wet. Dat was 'doe dat en gij zult leven' en 'vervloekt is een ieder die niet blijft in al hetgeen geschreven is in het boek der wet, om dat te doen'. Gal.3.
De hele offerdienst die daarbij hoorde verwees natuurlijk naar Jezus.
Maar nu Hij alles volbracht heeft is er een nieuw tijdperk aangebroken, en mogen we direct door geloof Zijn genade, die Hij Zelf aanbiedt, aannemen.
En dan mag je gaan danken voor Zijn onuitsprekelijke liefde en genade, want het is zeker uit genade alleen.

@Karlo,
ik kan je goed begrijpen. Ik wilde ook wel dat ik het aan kon nemen, en ik wilde ook wel dat ik het aan WILDE aannemen. Je kunt soms zoveel onwil in je hart voelen, dat je er van schrikt en er soms helemaal moedeloos van wordt.
En dan kunnen mensen zeggen: Neem het aan, dat wil je toch? Ja dat wil je, en toch voel je zoveel vijandschap in je hart! Dan weet je niet meer hoe het moet. En dan heb je aan alle raadgevingen van mensen helemaal niets. En dan blijft er niets anders over: bidden en smeken!

Gelukkig dan maar dat God vijanden met Zichzelf verzoend, en goddelozen rechtvaardigt.
God vraagt niet om een gewillig, berouwvol .... enz. hart, maar hij wil het precies zoals het is.
Hij alleen kan het levend maken en vernieuwen, wat Hij dan ook belooft te zullen doen als je Hem je hart geeft.
Overigens zijn geloven/aannemen/vertrouwen/komen.... geen menselijke raadgevingen, maar het is Gods 'recept'. Dus moet je God maar vertellen dat je er niets aan hebt.
In Heb.11:6 staat dat zonder geloof niets Hem kan behagen, dus ook bidden en smeken niet.

Als de duivel ons er niet van kan weerhouden om zonder God en Zijn woord in de wereld te leven, dan wil hij ons altijd laten doorslaan naar één kant. En het maakt hem niet uit of dat nou links of rechtsom is.
De roomsen dachten het met goede werken te redden, maar nu die leugen ontmaskert is probeert hij ons aan de andere kant te misleiden.
Je kunt niets, God 'moet' het doen, hij stelt zelfs 'het geloof' voor als een werk.
Ik kwam ook uit een gemeente waar men aannemen/geloven vervangen heeft voor bidden en smeken. Er zitten daar mensen van 70,80 en zelfs 90 jaar, die daar nog steeds mee bezig zijn.
O ja, er werd wel verteld dat de eis geloof en bekering er is, maar tegelijk werd erin gestampt dat je het niet kunt en dat je met eigen werk bedrogen uitkomt.
Gevolg: je durft niet eens meer, en verwacht dat het geloof op een één of andere onnaspeurlijke manier in je gewerkt wordt. Is dat de manier waarop de Bijbel over geloven spreekt?
Er is niets mystieks aan geloven, als je de waarheid begrijpt en je belijdt dat de Bijbel van kaft tot kaft waar is, dan is die waarheid ook waar met betrekking tot jezelf.
Als je dat niet gelooft, dan geloof je ook de Bijbel niet van kaft tot kaft.
Vraag jezelf dus eens af waarom je niet kunt geloven, en kijk dan wat de Bijbel daarover zegt.
Dat is vast iets anders dan jij voelt/ervaart/gelooft, aan jou de keus wie je voorrang verleend.

@1a2b3c, je hebt helemaal gelijk: gelukkig maar dat God vijanden met Zichzelf verzoend! Er is dus een weg voor iedereen om zalig te worden!
Ik kom uit een gemeente waar men ervan uit gaat, dat iedereen die in de kerk komt, het geloof al heeft. Dus daar is het geloven zeker niet vervangen voor bidden en smeken. Men roept liever halleluja. (maar ik ben het daar niet helemaal mee eens)
Jouw indruk dat ik uit een ultra-rechtse gemeente kom, is dus niet juist...
Ik heb het idee dat ik jou ergens mee geergerd heb in mijn reactie, dat vind ik jammer.
Ik heb nergens gezegt: och mocht het toch eens gebeuren, of iets dergelijks.
De Bijbel is mij dierbaar als het Woord van God.
Daar staat in dat wij de plicht hebben om God in Christus aan te nemen. En daar staat ook in dat wij dat niet kunnen.
Wij moeten dus, en kunnen niet! En dan wordt het moeilijk. Dan voelen we onmacht en vijandschap.
En dan mag je dat alles in gebed neerleggen voor de Heere. Dan mag je ook hopen en vertrouwen op Zijn ontferming en genade.
Want een iegelijk die de Naam des Heeren zal aanroepen, zal zalig worden. Maar dan moet je Hem wel aanroepen! Dus bidden.

@Mona, ik ben helemaal niet geërgerd over je reactie hoor.
En ik heb hier op r.w. al eens van je gelezen uit welke richting je komt maar ook waar je graag wilt kerken, dus da's niet helemaal een verassing.
Feit is wel dat in de rechtse gemeentes sterk de nadruk wordt gelegd op de onmacht.
Natuurlijk mogen we alles wat ons bezig houdt in het gebed aan Hem voorleggen, maar bidden is iets anders dan geloven. Door bidden kunnen we niet behouden worden, geloven is prioriteit één!

En ja, een ieder die de Naam des Heeren zal aanroepen zal zalig worden, maar dat is wel een roepen in geloof. Dus gelovig bidden!
Rom.10:13 Want ieder die de Naam van de Heere zal aanroepen, zal zalig worden. 14 HOE ZULLEN ZIJ DAN HEM AANROEPEN IN WIE ZIJ NIET GELOVEN? En hoe zullen zij in Hem geloven van Wie zij niet gehoord hebben? En hoe zullen zij horen zonder iemand die predikt?

In de Bijbel gaat het niet om gewoon geloof op zich, iets te geloven, maar om geloof in God. Dat geloof is niet slechts een geloven dat Hij bestaat en ook niet een soort van 'denken dat iets waar is' of denken dat de Bijbel waar is, maar een vertrouwen in een Persoon. Geloof is een relatie begrip. Het gaat niet om 'iets' te geloven, het gaat om 'Iemand' te geloven, te vertrouwen.

Zolang je in 'iets' gelooft, dat het zo is en dat het waar is, wat het dan ook is, vertrouw je in wezen op jezelf, je eigen oordeel, je eigen verstand. Je kunt wel geloven in een god die je eigenschappen toeschrijft naar je eigen smaak of eigen denken. Maar in wezen geloof je daarmee slechts in jezelf.

De Bijbel verteld van de Schepper, van Zijn plan, van Zijn redding. De vraag is vertrouwen we Hem. Geloven we Hem als Hij zegt hoe het zit. Dat kan tijd en kennis vragen maar als het goed is kom je zo op een punt waarop je kan erkennen dat je het zelf allemaal niet zo goed weet maar dat je de Schepper op Zijn woord vertrouwt dat Hij het wel weet en dat Hij zal doen wat Hij heeft gezegd. Je geeft je dan aan Hem over, vertrouwt niet meer op jezelf maar op Hem.

Het aloude twistpunt hier op refoweb is dat sommigen menen dat geloof een werk van jezelf zou zijn. Het Bijbelse geloof is niet een werk, het is een vertrouwen zoals een klein kind zijn vader or moeder vertrouwd.

Dat er soms vertwijfeling opkomt is ook Bijbels. Daarom leren we als het goed is de geestelijk wapenuitrusting aan uit Ef 6:10-18, met als (verdedigings) wapens de belofte van God en Zijn Woord en te vertrouwen op Zijn sterkte (vs 10).

@Gerard, ik weet niet tegen wie je het hebt, maar naar mijn mening is er hier niemand die het over een een geloof in 'iets' heeft. Integendeel juist!
Ik ben het eens met je reactie, maar hoe je het ook noemt: geloven, vertrouwen, rusten, komen, aannemen, ... enz. het is wel de mens zelf die dat doet.
Al zul je achteraf zeker het werk van de Heilige Geest daarin erkennen.

@1a2b3c
Weet ik. Het was als aanvuling bedoeld :-)