Sociaal isolement

Dr. C. A. van der Sluijs | 5 reacties | 03-09-2012| 14:30

Aan ds. C. A. van der Sluijs. Ik ben een jongen van 22 jaar oud en ik woon samen met mijn moeder die pas gescheiden is. Ik ben opgenomen geweest in de Fontein van Eleos en loop al vier jaar in de psychiatrie. Mijn moeder en ik zitten in een sociaal isolement en zijn eenzaam, ook de gemeente en kerkenraad kijkt niet naar ons om, m.u.v. een vrouw die op mijn pad gekomen is. De HEERE heeft dit zo willen besturen. Ik werk momenteel op een ATC (arbeidstrainingscentrum) van Eleos, waar ik ook wekelijks word blootgesteld aan zowel positieve als negatieve invloeden; veel evangelische invloeden en het zogeheten positivisme waar u het ook wel eens over heeft. Ik vind dit moeilijk. Er is vaak geen ruimte voor gevoelens en dat positivisme kan frustrerend zijn. Ik denk dat u wel ongeveer weet wat ik bedoel. Je kunt soms veel mensen om je heen hebben en toch eenzaam zijn of alleen zijn samen met de HEERE op dat moment. Vier jaar geleden ben ik op een 'zwarte' mbo-school in Rotterdam volledig afgebrand. Ik heb een keuze gemaakt die veel reformatorische jeugd niet maakt en dat heb ik geweten ook. In diezelfde periode heeft de HEERE me meer en meer laten zien wie ik ben: een beerput van zonden. Vanuit dit besef mag ik toevlucht nemen tot de HEERE. Ik mis echter zoveel zekerheid: de zekerheid van de vergeving der zonden. Tegelijkertijd zegt Jezus Zelf "die tot mij komen zal ik geenszins uitwerpen." Dit is een tekst waar ik mij al die tijd een vastklamp. Maar hoe ruim is dit gezegde van de Heere Jezus? Ook uit de tekst in Jac. 1:12 haal ik veel troost: "Zalig is de man, die verzoeking verdraagt; want als hij beproefd zal geweest zijn, zal hij de kroon des levens ontvangen, welke de Heere beloofd heeft dengenen, die Hem liefhebben." Dominee, ik voel me soms zo machteloos omdat het enige wat ik kan doen is toevlucht nemen in gebed. Soms voel ik als het ware mijn hart branden van liefde tot Hem, maar dit zijn maar momenten. Tegelijkertijd weet ik ook dat de zaligheid niet in mijn gevoel ligt maar in Hem. In het verleden begon ik ook wel eens tegenover een ouderling die op bezoek kwam over mijn zonden en dat werd toen afgedaan als algemeen zondebesef en er werd mij gevraagd of er al een honger naar het Woord gekomen is, maar om eerlijk te zijn heb ik vaak helemaal geen zin om in de Bijbel te lezen. Wel vind ik preken luisteren via internet fijn. Dit doen mijn moeder en ik dan ook elke zondag. Eerst gingen we nog wel naar de kerk. Ik las het volgende in een dagboek over de Redelijke Godsdienst: "God roept allen die onder de bediening zijn en waarschuwt hen voor het verderf. Hij nodigt ze tot zaligheid en toont hun de weg: Jezus Christus. Velen geven er totaal geen acht op. Anderen luisteren even en gaan weer verder. Weer anderen worden overtuigd en ontvangen algemene werkingen van de Heilige Geest. Deze algemene werkingen zijn bijv. overtuigingen van de ellendige staat, indruk van zaligheid en verdoemenis, schrik voor de toorn van God, kennis van de Heere Jezus en de verborgenheden van het geloof, bidden, lezen van Gods woord, historisch geloof en zich voegen bij de vromen." Even verderop staat dan: "Anderen nemen de waarheden met vreugde aan, schieten snel op, maar hebben geen wortel op ware vrucht. Als verdrukking komt of als ze eer of winst zien, verlaten ze de weg en worden soms de bitterste vijanden." Klopt dit? Hoe weet ik dat de Heere met mij bezig is tot zaligmaking en dat het niet algemene werkingen zijn? Of kan de Heere algemene werkingen gebruiken als beginsel tot zaligmaking? Wat word bedoeld met de wortel en de ware vrucht? Hoe kan ik ervoor bewaard worden dat ik ook niet snel opschiet maar geen ware vrucht draag? Er staat "anderen luisteren even maar gaan weer verder", maar als God je bekeert gebeurt het toch? Immers "Hij laat niet af enig werk dat zijn hand begon"? Ik loop ook nog met de vraag of, terwijl mijn moeder en ik in een sociaal isolement leven, het geoorloofd is om begeleid te gaan wonen, wetende dat ik mijn moeder dan alleen achter laat in dat sociale isolement.

Lieve vriend,

Ik spreek je zo aan want ik houd van je. En uit alles wat je schrijft blijkt dat de Heere van je houdt. Daar zit nou juist jouw twijfel, maar ik zeg het je dan toch maar. Je isolement is vreselijk. Wat heb je al gehuild om het vertrek van je vader en de eenzaamheid van je moeder. Met positivistische en evangelische geluiden kun je niet instemmen, evenmin met de zonden van de mbo-school. Omdat God je bewaart voor het een en voor het ander. Ondertussen heeft God je laten zien dat jezelf niet beter bent. Je mist de zekerheid van de vergeving van de zonden omdat je zonder God niet kunt leven en zo graag Zijn nabijheid ervaart. Lieve broeder je mag zeker tot Jezus gaan zoals je bent en Hij zal je inderdaad niet weigeren. Hij heeft al deze moeilijke omstandigheden gebruikt om je geheel aan hem te verbinden.

Jammer, dat je ’s zondags niet naar de kerk gaat met je moeder. Vanuit negatieve ervaringen als ik het goed begrijp. Maar dan missen jullie ook de mogelijkheid dat er zich eens iemand over jullie ontfermt. Wat dit betreft doet God vaak ook verrassende dingen. Je wordt nu te veel teruggeworpen op jezelf. En dit kan nooit goed zijn. Misplaatste opmerkingen van ambtsdragers moet je maar zo snel mogelijk naast je neerleggen. Het verschil tussen algemene werkingen en bijzondere ontdek je zelf wel als je ontdekt dat God je heel bijzonder in Zijn gemeenschap brengt. Met het kruis, wat je zo jong is opgelegd, loop je moeilijk bij Hem weg, al zou je het willen. De wortel van je zaligheid ligt in Gods eeuwige verkiezende liefde. Nu schrik je een beetje. Maar dit moet je niet doen. Lees maar eens rustig 1 Kor.1:27-29 over het dwaze, het zwakke, het onedele en het verachte dat God uitverkoren heeft opdat Hij hetgeen iets is te niet zou maken.

Ik ken jullie situatie te weinig om je te adviseren begeleid te gaan wonen. Zelf ben je bang dat je je moeder dan in een sociaal isolement achterlaat. Misschien is het goed voor jullie beiden, misschien ook niet. Mogelijk zouden je moeder en jij gestalte kunnen gaan geven aan het opbouwen van een eigen leven. Maar anderzijds zou de eenzaamheid voor jullie beiden te erg kunnen worden. Het kan ook zijn dat je moeder je nog te veel bemoedert en dat je daardoor (op den duur) nog eenzamer wordt. Weeg een en ander af voor Gods aangezicht.

Ik schrijf je met veel mededogen in mijn hart, want ik houd van je om Jezus’ wil.

Met hartgelijke groet,
Ds.  C.  A. van der Sluijs

Dit artikel is beantwoord door

Dr. C. A. van der Sluijs

• Geboortedatum:
  14-09-1942
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

174 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven