Tips om te ontdooien

E. (Betsy) Westeneng | 2 reacties | 13-08-2012| 14:03

Ik ben een vrouw van in de 20; geen relatie. Ik ben erg afstandelijk als het gaat om lichamelijk contact. Iemand omhelzen ter felicitatie bijvoorbeeld, dat is iets waar ik me echt toe moet zetten. Soms lukt het wel. Mijn ouders begroeten met een kus,of mijn oma, dat is iets wat lukt. Maar soms lukt het niet, terwijl ik dan niet bang voor die persoon ben. Recent zijn een paar goede vriendinnen getrouwd en die vertrouw ik echt wel. Maar toch lukt het niet. En als ik jarig ben en gefeliciteerd wordt, of als iemand me een schouderklopje geeft, dan bevries ik, of duik ik weg. Wat nogal raar overkomt, neem ik aan. Ik weet dan niet goed wat er gebeurt, maar het voelt in ieder geval naar. Volgens mij ben ik altijd al zo geweest. Als klein kind wilde ik wel graag op schoot zitten, maar dan bevroor ik. Als thuis mijn broertjes me wilden plagen, legden ze een hand op mijn schouder. Dan kregen ze een mep, dat was mijn automatische reactie. Kan het iets met hechting te maken hebben? In een oud hulpverleningsverslag van de Gliagg staat dat er een "sterk verstoorde moeder/kindinteractie was, waarschijnlijk al vanaf de vroegste babytijd. Ondermeer op grond van moeders eigen voorgeschiedenis (misbruik) en eventuele temperamentskenmerken van het kind is een ambivalente hechting ontstaan, waarbij angst en onveiligheid momenteel een rol spelen." Mijn moeder is veel overspannen geweest, ik ben de oudste thuis. Ik las op Refoweb een vraag over parentificatie, waar ik wel veel in herkende. Om ieder misverstand weg te nemen: ik heb heel lieve ouders hoor, die het in de opvoeding fantastisch gedaan hebben, gegeven de omstandigheden. Ik heb nooit iets traumatisch meegemaakt trouwens. En bij mijn broers en zussen zie ik dit niet (al zijn sommigen ook wel wat afstandelijk, maar veel minder dan ik), dus misschien is het voor een groot deel ook wel aanleg en ben ik gewoon een ijskonijn van de bovenste plank. Ik zou eigenlijk graag willen dat er iemand een arm om me heen slaat. Maar ik ben er ook bang voor en ik weet niet waarom. Ik zou er graag wat aan willen doen, alleen weet ik niet goed wat. Is het een kwestie van een besluit nemen om iedere keer als ik word geacht iemand te omhelzen, dat ook te doen, in de hoop dat het steeds vaker lukt? Of moet je dan juist heel rationeel gaan bedenken: "het is hier oké, er gebeurt niets" enz. in de hoop dat je je minder bevroren gaat voelen? (dit probeer ik al wel, maar het lastige is dat het vaak hele primaire reacties zijn). Ik heb ook wel bedacht om op een vechtsport te gaan, zodat ik me wat veiliger voel, maar is dat zinnig? Laatste mogelijkheid die ik kan bedenken is om het gewoon te accepteren, per slot van rekening is er heel veel in mijn leven om dankbaar voor te zijn en dit is dan misschien iets wat dan net lastig is, maar zo heeft iedereen wel wat. Maar mocht u tips hebben om wat te ontdooien, dan zijn die heel erg welkom.

Tips om te ontdooien, zoals je schrijft, heb ik niet, anders dan zoals je ze zelf al noemt: omhelzen, gewoon doen als je verstand je zegt dat dat goed is. En inderdaad rationeel bedenken: het is hier oké, er gebeurt niets. Je zult dus naar verhouding meer op geleide van je verstand dan van je gevoel moeten doen.

Het dubbele wat je ervaart is, dat je wel behoefte hebt aan nabijheid, terwijl je het tegelijkertijd ook wegduwt. Het heeft inderdaad met hechting te maken, dat is iets wat zich ontwikkelt al vanaf de vroegste babytijd. En ja: aanleg speelt mede een rol, waardoor de één er meer last van zal hebben dan de ander.

Gelukkig ben je bereid dit onder ogen te zien, zo kun je zelf heel veel doen op momenten waarop het speelt. Je kunt –als je dat wilt– ook aan mensen, die dichtbij je staan en die je vertrouwt, uitleggen hoe het werkt bij je. Juist als je het accepteert zoals het is geeft het je de meeste speelruimte om er op een goede manier mee om te gaan en zo mensen niet extra van je te verwijderen.

Fijn als je in staat bent dit moeilijke in je leven te dragen en tegelijkertijd oog te hebben voor de goede dingen, die je mag hebben!
 
Betsy Westeneng,
psychotherapeut,
werkzaam bij Eleos

Dit artikel is beantwoord door

E. (Betsy) Westeneng

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven