Plots overlijden en vergeving

Hoe moet je omgaan met het gegeven dat je iemand vergeving hebt gevraagd, die het vervolgens niet echt schonk en heel kort daarna is overleden? Toen ik van het plotse overlijden van die persoon hoorde, ben ik erg geschrokken, dat begrijpt u misschien wel. Ik had het graag helemaal vlak willen maken en m.i. is dat niet helemaal gebeurd zo. Er waren jaren van verwijdering, ik heb het contact gezocht en ik mocht op bezoek komen, maar ik ging min of meer ontgoocheld naar huis. Het gaat mij niet eens om de schuldvraag, maar ik voelde dat het zo niet langer kon en mocht blijven. Is die schuld mij nu vergeven of niet door dit familielid? Ik kan het niet meer vragen. Ik was heel verdrietig en onzeker tijdens de begrafenis. Maar hoe sta ik nu tegenover de Heere? Hij ziet het hart aan en dus ook of mijn intenties wel zuiver waren. Ik meende van wel, maar twijfel door deze tragische gebeurtenis. Je denkt tijd te krijgen en te hebben om dit verder uit te diepen of te laten uitgroeien tot een vernieuwd contact en dat is dan vervolgens niet zo. Zouden wij (of ik) nu toch te lang gewacht hebben? Ik sprak er met een oude vriend over en hij meende dat het genoeg was om vergeving te vragen. Het hoeft je niet persé geschonken te worden. Ik vind het heel erg lastig om dit een plek te geven in het rouwproces.

Het doet mij goed te lezen dat u deze zaak van de vergeving zo serieus neemt. Heel veel mensen komen niet verder dan "sorry" of "foutje." Daarom zullen wij ons niet verheffen boven anderen, maar we hebben uit genade weet van het wonder dat vergeving uitermate kostbaar en dus ook kwetsbaar is.

Ik kan mij voorstellen dat u heel graag een langere periode zou hebben ontvangen om weer een weg van toenadering te gaan en die gang ook samen te beleven. Nu dat helaas niet mogelijk is, bent u niet alleen teleurgesteld, maar raakt u ook in een zekere gewetensnood. Als het gevraagde niet of niet duidelijk ontvangen is, is het dan wel van waarde? Ik denk dat u deze tobberij moet los laten. De eerste reden is dat u bereid bent geweest om die weg te gaan. Dat zegt veel over uw instelling ten aanzien van de andere persoon. Als het gevraagde niet of niet voldoende duidelijk geschonken is, blijft dat de verantwoordelijkheid van de ander. Het is niet goed dat u de waarde, de zuiverheid van uw vragen om vergeving, daaraan afmeet.

Een andere reden is, naar mijn overtuiging (die ook de uwe is, zo veronderstel ik op grond van uw brief), veel gewichtiger. Het loslaten geschiedt ten diepste door het in de handen van de Heere te geven. Hij ziet het hart aan, kent ons door en door (Psalm 139). In dat vertrouwen ontstaat er lucht om nieuwe adem te scheppen en kunt u verder, ook in dit rouwproces. Ik hoop en bid dat u dat inderdaad zult ervaren en dat deze bescheiden handreiking u enige hulp verschaft.
In verbondenheid,

Ds. G. W. Marchal