Vrijzinnig of orthodox
Ds. J. Roosenbrand | 2 reacties | 14-07-2012| 10:05
Vraag
Wanneer ben je eigenlijk vrijzinnig en wanneer orthodox? Orthodoxen zeggen de Bijbel van kaft tot kaft te geloven en dat de hele Bijbel waar is. Vrijzinnigen twijfelen aan van alles wat er in de Bijbel staat. Maar zijn zij eigenlijk niet eerlijker dan orthodoxen? Ik bedoel: orthodoxen zeggen de hele Bijbel serieus te nemen, maar doen ze dat wel? Er staat uitgebreid in alle toonaarden in de Bijbel hoe we vrede met God kunnen krijgen. Dat God ons vergeving wil schenken. Toch wordt in orthodoxe kringen daar juist veel aan getwijfeld. Er wordt niet getwijfeld aan de maagdelijke geboorte, of dat Jezus op het water liep om maar eens iets te noemen. Vrijzinnigen twijfelen daar wel aan, of ontkennen het. Wat is erger? Twijfelen aan bepaalde gebeurtenissen (wonderen) waar in verhouding niet veel tekst aan wordt gewijd, (dus redelijkerwijs meer redenen tot twijfel), of er aan twijfelen dat God mijn zonden wil vergeven, wat het hoofdthema in de Bijbel is?
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste vragensteller,
Vrijzinnig is een verzamelnaam voor christenen die (delen van) het apostolicum niet voor hun rekening nemen. Zoals bijvoorbeeld de opstanding. Orthodoxe christenen doen dat wel. Maar de orthodoxe gelovigen die jij bedoelt, vallen niet onder de laatste categorie. Want zij parkeren ook een deel van het apostolicum (art. 10: "vergeving van de zonden" - om trouwens over delen van de catechismus en de Dordtse Leerregels nog maar te zwijgen). Voor de goede orde, ik heb het niet over de twijfel die bij ieder mens kan opkomen en waarvoor vergeving bestaat. Ik heb het over mensen bij wie twijfel een bewust onderdeel van hun overtuiging is geworden (of dat nu is twijfel aan een historisch feit, of over de vraag of God wil vergeven).
Het is goed om te bedenken dat beide stromingen in feite de twee kanten vormen van dezelfde medaille. In beide tradities nemen mensen niet Gods openbaring, maar zichzelf als uitgangspunt. Het verschil is: de een doet het met zijn of haar verstand, de ander met zijn/haar gevoel. Vanuit de orthodoxie gedacht moeten beide tradities worden ontmaskerd als ongeloof.
Daarvoor is maar een oplossing: bekering. Dat geldt trouwens voor iedereen. De vraag: "wat is erger"? Kunnen we daarom beter veranderen in: "waarin herken ik mezelf het meest, zodat ik weet waarvan ik mij moet bekeren?"
Hartelijk groet en Gods zegen,
Ds. H.J. Roosenbrand
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J. Roosenbrand
- Geboortedatum:05-07-1978
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:Hoofddorp/Haarlemmermeer
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik kan ze daarin wel een eindje volgen.
Wij hebben zoveel getheologiseerd en gedogmatiseerd, dat we de hoofdzaak uit het oog dreigen te verliezen. De hoofdzaak is: Jezus Christus (Gods Zoon) en Die gekruisigd!
Natuurlijk neem ik de Bijbel serieus en belijd ik van harte dat de Bijbel Gods Woord is van kaft tot kaft. Daarover geen discussie mogelijk. Maar allerlei bijkomende dogma's (denk aan infralapsarisme/supralapsarisme, inwendig/uitwendig in het verbond, op de erve des verbonds, de vaste volgorde ellende verlossing dankbaarheid etc etc etc etc) daar heb ik ook niet zoveel mee op. Opdat punt zou je kunnen zeggen dat ik een heeeeeel klein beetje vrijzinnig ben.. ;-)
We hebben het gewoon veeeeeeeel te moeilijk gemaakt.
Als God ons het heil aanbiedt in Jezus Zijn Zoon, wie zijn wij dan om het allemaal zo moeilijk mogelijk te maken?
