Enge films
Ds. M. (Michel) van Heijningen | 23 reacties | 07-07-2012| 12:59
Vraag
Mijn man kijkt vaak enge films, zoals politieseries. Maar ik vind het heel eng als iemand vermoord wordt enz. Nu kan ik natuurlijk zeggen: ik kijk niet mee. Maar als hij kijkt en ik kom in de buurt, ben ik toch altijd nieuwsgierig wat er gebeurt. En als ik dan een lijk zie, raak ik helemaal overstuur. Ik vind het verhaal wel interessant, maar de details absoluut niet! Ik voel ook onmacht. Dan word ik boos op mijn man dat hij zulke enge dingen kijkt. Hoe kan ik daarmee omgaan?
Antwoord
Beste vriendin,
Op deze vraag kan ik maar één ding zeggen: bespreek het met elkaar. Je geeft namelijk niet aan wat de frequentie en de reden van het kijken van je man is. Wanneer je man af en toe zo'n film wil kijken, moet het mogelijk zijn dat jij dan even niet meekijkt. En als je meekijkt, dan kan je bij 'enge stukjes' even je hoofd wegdraaien. En sowieso kan het zijn dat je langzamerhand gaat wennen aan bepaalde beelden.
Vragen die een rol spelen zijn: Is je man de baas over zijn kijkgedrag? En: ben jij de baas over je "nieuwsgierigheid" (zoals je het zelf noemt)? Ik zou zo zeggen: bespreek dit samen en maak eventueel afspraken over wat je beiden fijn vindt en aanvaardbaar acht.
Hartelijke groeten,
Michel van Heijningen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M. (Michel) van Heijningen
- Geboortedatum:08-06-1976
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Alblasserdam
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het lijkt me niet juist dat je je man iets verwijt, terwijl het probleem in principe bij jou ligt. Als je weet dat je er niet tegen kan, kijk dan gewoon niet. Of woon je zo klein dat het niet te vermijden is? Het lijkt me sowieso dat je erover moet praten.
Tip aan vragenstelster, kijk van zo'n film eens een "making off" meestal wel via Youtube oid te vinden, dan vat je het misschien wat minder realistisch op.
Het is hetzelfde als met games als Grand Theft Auto (GTA). De meeste zullen zeggen dat het niet zoveel uitmaakt. Maar is dat zo? Leerlingen die al op zeer jonge leeftijd, onderbouw basisschool, GTA spelen (HET KOMT VOOR!) vertonen op basisscholen agressiever gedrag, vloeken en schelden meer en gaan vaak grover met het andere geslacht om. Dit heb ik niet zelf, maar van veel leerkrachten uit mijn omgeving.
Laten wij maar niet de weg van de simplicitas gaan, maar alles serieus nemen. Dingen hebben meer invloed op ons dan wij vaak zelf denken.
9/11 vermaak? Dat is wel het laatste etiketje dat ik dat drama zou geven.
En wat heeft GTA nu weer gedaan? Laten we niet vergeten dat er een zeer duidelijke 16+/18+ sticker op het doosje staat, dus onderbouw basisschool? Spreek dan de ouders(!) aan op hun verantwoording en maak het niet het probleem van een spelletje en alle mensen die er normaal mee omgaan.
Mijn vermaak is zeer 'geweldigdadig'. De muziek die ik luister, de boeken die ik lees, de computerspellen die ik speel, de films en series die ik kijk, de bordspellen die ik speel. En heeft dat invloed op me? Uiteraard! Na zoiets ben ik heerlijk ontspannen, want ik weet dat het allemaal maar fantasie is. In het echte leven ben ik echter wel gewoon sociaal aangepast, harde werker, integer, pacifistisch, behulpzaam en meer van dat moois.
Simplisme, daar hebben we niet veel aan, maar aan de andere kant moeten we dingen ook geen ingebeelde invloed toewijzen. Er zijn leeftijdskeuringen en als iedereen zich daaraan houdt, is er wat mij betreft geen probleem.
Als u man verder geen 'mooie' films bekijkt, of met u wil kijken zou ik eens stevig met hem gaan praten. Als vrouw heb je misschien ook een voorkeur in te brengen, en mag hij daar ook rekening mee houden.
Maar misschien ben ik een te behoudende vrouw. Ik 'geniet' niet van misdaad, hoe en waar dan ook.
Laten we vooral oppassen met termen als 'niet gezond', want volgens mij is een politieserie kijken geen medische kwestie.
Ik moet zeggen dat ik uiteraard ook niet van reeele misdaad geniet, maar een serie maken over misdaad is zelf nog niet misdadig, of wel? En als je nou een serie wilt maken over misdaad - in die veilige fantasie die we hebben waarin niemand gewond raakt of wordt benadeeld - tja, dan kom je niet om het onderwerp heen, toch?
Trouwens, de meeste series gaan niet over misdaad, maar juist om de misdaadbestrijding. Al zijn er wel goede misdaadfilms en series natuurlijk, The Godfather of The Soprano's, om eens wat te noemen. Maar die kun je misschien beter aan je voorbij laten gaan :-)
Ik kan ook zout leggen op dat je het hebt over 'WE'. "Daarom lezen WE, willen WE". Ik weet niet wie je bedoelt, maar ik schaar mezelf daar niet bij. Ik lees heel graag over mooie mensen, mooie dingen, mooie gebeurtenissen, wat ook heel spannend kan zijn, maar weer in een andere hoek.
Mortlach: we begrijpen elkaar wel. Maar er blijven altijd mensen en mensen. Niet iedereen heeft dezelfde smaak.
Zonder persoonlijk te worden, maar dit is weer een vraag in de categorie: de ander doet iets wat ik niet wil en dan moet de ander maar veranderen.
De tijd waarin je naar een film kijkt kun je beter besteden? Dat is nog maar de vraag, aangezien ik 'ontspanning' een heel waardevolle activiteit vind. En als je vindt van niet, dan mag een legpuzzel maken of een trui breien ook niet meer.
Als ik een politie-serie kijk, geniet ik niet van het geweld, ik geniet ervan te zien hoe de rechercheurs uiteindelijk de dader toch te pakken krijgen - iets wat ik in het echte leven ook zou willen. Je mag mij toch eens uitleggen hoe dat 'spotten met de dood' is.
En aan de vergelijking met porno ga ik geen woorden vuil maken...
Wat is het verschil tussen een roman lezen, een spelletje ganzebord of mens erger je niet en een film kijken?
Wat zijn geweldadige films? Zelf vind ik een politieserie ook mooi om te volgen, 1 voor ontspanning, 2 voor een inzicht in het politiewerk, 3 wat mortlach zegt dat het geweldig is hoe rechercheurs de zaak kunnen oplossen.
Sommigen vinden het al eng om Dik Trom te kijken en sommigen worden nog niet bang van de Exorcist, er is geen definitie te geven aan een "enge film", bijvoorbeeld de Passion of the Christ.
Zolang het met mate is en het gebruikt word ter ontspanning heb ik daar geen moeite mee, mits er niet gespot word met God.
Wil je nu zeggen dat iemand die een film of een politieserie kijkt geen echte christen kan zijn?
Soms krijg ik het idee dat er christenen zijn die de hele cultuur willen 'sanitizen' (kan even het nederlandse woord niet verzinnen - zuiveren), zuiveren van alle 'ongewenste' elementen. Alsof conflict verdwijnt door er niet meer over te praten...
Dat gaat dus over je gezindheid en dat zal z'n invloed hebben op je doen en laten, maar laten we elkaar ajb geen regels gaan opleggen. Een ieder zij in zijn eigen gemoed ten volle verzekert.
Jezus gaf eens een voorbeeld over het spel van kleine kinderen die op de markt hun vriendjes toeriepen: Wij hebben voor jullie op de fluit gespeeld, maar jullie hebben niet gedanst; wij hebben klaagliederen voor jullie gezongen, maar jullie hebben geen rouw bedreven.
Klaagliederen werden gezongen als er iemand overleden was.
Ik moest hieraan denken en eigenlijk is dit wel jammer. Ik zou dan ook bijna zeggen "Ga eens oefenen dan", want eigenlijk zeg je dat je bij een hele normale activiteit (in mijn ogen dan) geen ruimte ziet voor God.
Terwijl je toch tijdens het kijken kunt bedenken dat je mag genieten van het acteertalent dat God de acteurs gegeven heeft, het talent van de schrijvers, de regie, de cameramensen, je mag genieten van al het werk dat die mensen in die productie hebben gestoken en waar zij hun brood mee mogen verdienen. Als je daar geen ruimte voor God ziet, sorry dat ik het zeg, maar dan kijk je niet goed genoeg. :-)
Moord gaat natuurlijk wel verder dan 'gewoon dood' maar in politieseries gaat het niet om moord maar om het oplossen van de moord. Naar mijn idee past het wel in hetzelfde hokje.
M'n laatste alinea was trouwens niet speciaal aan jou gericht.
- 1
- 2