Automatische gedachte
G. Hoogakker | 10 reacties | 05-07-2012| 13:00
Vraag
Misschien een rare vraag, maar omdat het niet direct iets is wat je aan anderen kunt vragen, vraag ik het toch maar hier. Het zit zo, ik heb regelmatig een soort van automatische gedachte in mijn hoofd, iets in de trant van "klootzak, kl...", of '"k ben een kl...", of "ik vind mezelf een kl..." Heel erg sorry voor het taalgebruik. Ik weet dat het niet goed is, maar ik zeg het toch maar even zo zoals het in mijn gedachten is. Ik gebruik dit soort woorden alleen in mijn hoofd en bijna alleen tegen mezelf, maar dan is het nog niet goed natuurlijk. Ik heb volgens mij best een realistisch beeld van mezelf, niet extreem negatief of zo. Ik heb mijn gaven en mijn valkuilen. Er zijn dingen waar ik goed en minder goed in ben en mijn karakter heeft mooie en minder mooie kanten. Dus die gedachten zijn er wel, maar ik ben het er niet mee eens. Het is ook niet zo dat ik daarvoor uitgescholden ben ooit. Ik denk dat ik me er niet te druk over moet maken en het gewoon maar moet laten gaan. Of misschien is het best normaal, alleen iets waar niemand over praat? Het is geen probleem, want ik word er niet door belemmerd in mijn functioneren. Ik heb best een verantwoordelijke baan en op mijn werk gaat het best goed. Dus dan denk ik, waar maak je je druk over. Als je maar zorgt dat je in je werk dienstbaar kunt zijn, dan zij het zo. En sommige dagen is het er bijna niet. Maar soms misschien 50, 100 keer op een dag, ik weet het niet precies. Soms zijn het ook series en ik tel ze niet natuurlijk. Het is geen stem, maar mijn eigen gedachte. Het lijkt dan net of het op de loer ligt en iedere keer komt, maar toch doe ik het zelf. En ergens geeft het ook een goed gevoel; het is een soort van spanning die eruit moet. Maar ik vind het ook weer rot. Loop ik over de gang op mijn werk, gaat dat weer door mijn hoofd. Of als ik iets laat vallen, of iets anders doe wat niet helemaal handig is, of als ik alleen ben; het is een soort automatisme. Maar ik zeg het niet hardop als anderen erbij zijn, dus niemand merkt het. Als kind ben ik wel een beetje dwangmatig geweest, vooral ook bang (daarvoor ben ik toen in therapie geweest), dus misschien ben ik op dit vlak gewoon een beetje kwetsbaar. Het was toen ook niet zo'n erg leuke tijd met gedoe in de familie en op school. Mijn moeder is lang overspannen geweest en ik ben de oudste; dat soort dingen. Maar ik heb nooit wat ergs meegemaakt hoor, alleen behalve mijn aanleg zal dit ook wel een beetje meegespeeld hebben toen. Ik heb wel gedacht dat het een wilsbesluit is om hiermee te stoppen. Alleen lukt het vaak nog niet zo. Die gedachten 'fietsen' er toch steeds doorheen en die zijn er sneller dan mijn wilsbesluit. Of dat je ze los moet zien van jezelf. Ze zijn er wel, maar ze zitten ergens in een achterafkamertje van je hoofd en daar moeten ze blijven. Maar dat is ook makkelijker gezegd dan gedaan. Er zit ook wel een factor 'zonde' bij, in de zin van dat als je dicht bij God leeft, en je probeert helemaal op anderen te richten en niet aan jezelf te denken, dat het ook wel minder/weg is (en weer terugkomt). Misschien moet ik me daar gewoon meer op focussen, op mijn werk, mijn roeping, mijn zegeningen tellen. En die gedachten maar in hun sop laten gaar koken. Sorry voor de lange vraag, maar ik hoop dat het een beetje duidelijk is. Het is allemaal niet erg en geen probleem, maar als er iemand een tip heeft zou ik dat wel fijn vinden. En als jullie denken wat een gezeur om niks, dan mag dat ook best gezegd worden, daar kan ik wel tegen en misschien helpt dat ook wel. Nogmaals sorry en alvast bedankt voor het antwoord!
Antwoord
Beste vragensteller,
Je geeft zelf al een heel heldere analyse van hoe dit werkt bij jou en waar ik niet zoveel aan kan toevoegen. Het is goed te lezen dat je een gezond beeld van jezelf hebt en dat je de gedachten die je hebt niet op jezelf als persoon betrekt.
Vreemde gedachten gaan door alle mensen wel eens heen, je hebt hier een beperkte invloed op. Door dit te weten lukt het wellicht om de gedachte snel weer los te laten. Je weet dat de gedachte er is, maar je besteedt er verder geen aandacht aan. Naar mijn idee heeft het geen zin om te besluiten te stoppen met deze gedachten. Dat werkt niet. Wat gebeurt er bijvoorbeeld als ik je vraag om een minuut niet aan een brandweerauto te denken? Dan ga je er juist aan denken! Zo werkt het ook als je jezelf ‘verbiedt’ om de dingen te denken die je denkt.
Voel jezelf niet schuldig over deze gedachten, maar vraag God deze gedachten weg te nemen. Wellicht heb je nog iets aan dit artikel.
Hartelijke groet,
Germa Hoogakker
Dit artikel is beantwoord door
G. Hoogakker
- Geboortedatum:17-11-1984
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Elst (Gld.)
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Maatschappelijk werksterDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik ben ook enorm veel tijd bezig een gesprek met mijzelf te voeren, inderdaad als iets niet lukt jezelf een scheldwoord toeroepen.
Net of er 2 personen in het hoofd zitten die constant met elkaar in discussie zijn met tegenwerpingen, argumenten en dergelijke en die jezelf op z'n kop kan geven of complimenteren.
Wellicht dat Daniel of DrJ er meer van kan zeggen.
Pastoraal zijn er al aardig wat boeken over geschreven en een goed boek voor de beeldvorming is "Geestelijke strijd" van Derek Prince. Slagveld: ons denken
Een mooie "gedachtetackel" is of de gedachte ook realistisch is en waar het naar toe leidt...het heeft effect op oorzaak en gevolg als je dit proces bewust volgt.
Scheldwoorden zijn niets anders dan vervloekingen, waar je radicaal mee moet breken. Je kunt je zelf namelijk ook vervloeken. Ben je ook een klootzak... wil je een klootzak zijn? Het kan een gevolg zijn van kritiek of veroordeling, waarbij je je zelf geestelijk bindt door bep. uitspraken.
Mooi is dat Els van Dijk schrijft om je gedachten te vullen met Jezus, het is Het Medicijn er tegen, het Bloed van Jezus bevrijd je van elke "klote" of andere negatieve, vulgaire, onreine of wat voor duistere gedachte! Aanbiddingsmuziek opzetten en hardop meezingen werkt ook altijd goed!
Biedt weerstand! en roep gewoon Jezus help! ik geef U al deze gedachten....
Vanuit mijn werkervaring weet ik dat dwang-gedachten die bij vlagen (dus geen dwang-stoornis) voorbij komen vaak een link hebben met vermoeidheid. Dus als je erg moe bent, of een paar zware dagen achter de rug hebt dan zijn ze er ineens weer. Zit je lekker in je vel of loopt het allemaal wel dan zijn ze ineens weer weg en was je alweer bijna vergeten dat ze er zijn.
Als het bij jou ook zo werkt zou het je misschien kunnen helpen als je in ieder geval begrijpt waarom het gebeurd. En kan een beetje om je rust denken je goed helpen.
Of je scheldt jezelf in gedachten uit op een manier uit, zoals je het bij anderen nooit zou doen. Je neemt een extra grote stap om niet op een gebarsten tegel te lopen en je kauwt een hap precies vijf keer links en vijf keer rechts.
Tja, dat heb ik ook, dat doet je buurman ook en de koningin en de dominee hebben het vast ook weleens.
Als je weet wat het is, hoef je er niet bang voor te zijn. Zeg bij jezelf, ach een dwanggedachte, wat grappig daar heb ik toch laatst iets over gelezen op refoweb...
Dwanggedachten worden pas een probleem als je ze te serieus neemt. Je rijdt dus op de snelweg en denkt er kort over na wat er voor vreselijk ongeluk zou gebeuren als je het stuur zou omgooien. Tot zover alles normaal. Het gaat mis als je bij jezelf gaat denken: "O nee, wat denk ik nu toch. Dat wil ik toch helemaal niet. Stel je voor dat ik het echt zou doen? Waarom heb ik zoiets gedacht? Ik moet proberen hier niet aan te denken. Wil ik misschien onbewust dood? Ik wil dat helemaal niet, maar stel je voor dat ik het toch zou doen...
Enzovoort, enzovoort.
Doordat je de gedachte te serieus neemt wordt hij in je hoofd steeds belangrijker. Je steekt er dan veel te veel energie in die gedachte te onderdrukken. Je weet wel, onder het motto niet aan de roze olifant denken, niet aan de roze olifant denken (en waar denk je dan aan... juist aan de roze olifant).
Meestal lost het probleem zich op als je eenmaal weet dat het heel normaal is. Geef jezelf bewust in gedachten een schouderklopje als je iets goed gedaan hebt, of goed je best gedaan hebt en besteedt niet teveel aandacht aan de onvriendijke gedachten.
Zoals gezegd, dwanggedachten en -handelingen komen heel vaak voor. Veel nuttige gedachtes en controlehandelingen zijn ook een soort dwanggedachen (Heb ik het gas echt uitgedraaid? Nog even controleren of ik de deur echt op slot heb gedaan. Foei alweer vergeten een hand te geven.) Zolang je niet urenlang ermee bezig bent en het je leven hindert, hoef je je er geen zorgen over te maken.
Iemand die merkt dat deze gedachten en -handelingen de overhand nemen (dwangsstoornis) kan daar het beste met een psycholoog over praten.
Ik weet van mensen die 10x controleren of ze het gasfornuis hebben uitgezet, of John Propitius die gestopt is met concerteren van orgelmuziek omdat hij dwang gedachten had en 10x ging nadenken met welke vinger hij de toccata van psalm 42 ging beginnen.
Heeft zoiets ook een naam?
Mijn reactie was beetje kort door de bocht. Heb zelf last gehad van dwang- en vloekgedachten, en het is bij mij langzamerhand vervaagd door tips op te volgen van Kees Roest. Ik had geen tijd om het te verwoorden, maar bedoel eigenlijk was drj zegt. Nadat ik dingen van Kees Roest had gelezen wist ik dat ik God niet vloekte, bijvoorbeeld, maar dat dat dwanggedachten waren, ik kon ze toen loslaten zonder angst en zonder elke keer afzonderlijk voor elke gedachte voor vergeving te bidden. Een voorbeeld. Ik raad iedereen die hiermee te maken heeft om te zoeken naar boeken oid van Dhr Roest, erg goed!
