Verschil in opvoeding
MSc E. A. Pleiter-Visscher | 26 reacties | 22-06-2012| 11:00
Vraag
Hoe met ik omgaan met vrienden die hun kinderen zo anders opvoeden? Al enkele jaren hebben we een goed contact met een gezin uit onze kerk. Je kunt wel stellen dat we vrienden geworden zijn. Wij hebben maar twee kinderen en zij hebben een heel gezin; kinderen kort achter elkaar gekregen. De afgelopen jaren heb ik altijd voor haar klaargestaan. Als ze ziek was of druk, hielp ik mee. Tijdens de verbouwing van hun huis hielp mijn man op zaterdag ook mee. De kinderen waren veel bij ons. Nu hun kinderen groter worden, zie ik verschil in opvoeding. Ze zijn erg streng en hebben veel regels. De kinderen krijgen veel straffen. Ook slaag en opsluiting. Ook verbaal worden de kinderen hard aangepakt, door zowel moeder als vader. Als straf bijvoorbeeld: kinderen onder koude douche, week een knuffel afpakken e.d. Ook verbaal klinken er veel beschuldigingen richting kinderen. Onze vrienden stellen hoge eisen aan hun kinderen, ook van hun schoolwerk. De laatste tijd hangen de kinderen letterlijk aan mijn man en mij als we bij hen zijn. Hun oudste dochter is erg graag bij ons i.p.v. thuis. Kortom, ik kan niet langer achter hun manier van opvoeden staan. Ik heb mijn vriendin ook gevraagd hoe ze vindt dat het gaat met de kinderen. Ze voelde zich erg aangevallen. Maar ik probeerde niet boven haar te gaan staan. Meer naast haar... Zijn straffen nu altijd zo zinvol? Kan je ook op een andere manier met je kinderen omgaan? Enz. Wij gaan veel meer het gesprek met onze kinderen aan. Wij hebben hen (bijna) nooit geslagen. Wij prijzen onze kinderen als ze iets goed doen. Ze vond dat andere ouders in haar ogen veel te makkelijk waren en dat wij veel te veel goed vinden. Elke keer als ik bij hen ben voel ik me schuldig t.o.v. hun kinderen. Worden ze wel goed behandeld op deze manier? Moet er geen hulp komen voor onze vrienden en hun kinderen? Hoe pak ik dit goed aan zonder hen te beschadigen? Een bezorgde moeder/vriendin.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hartelijk bedankt voor uw vraag; moedig dat u de stap heeft genomen om hierover een vraag te stellen, aangezien het over een moeilijke situatie gaat. En het feit dat het over vrienden gaat, maakt het nog eens extra ingewikkeld.
Allereerst wil noemen dat u zich met recht zorgen maakt. Uit de situatie die u beschrijft, klinken heftige signalen door. Binnen het gezin wat u beschrijft wordt middels regels, dwang en straffen geprobeerd de kinderen in het gareel te houden. Nadruk op het negatieve lijkt te overheersen. Daarnaast wordt er op een forse manier gestraft; de manieren die u beschrijft vallen volgens de wet onder kindermishandeling en zijn ernstig te noemen. Het is dus terecht dat u zich zorgen maakt over deze kinderen. Elke vorm van kindermishandeling heeft impact op het welzijn en de ontwikkeling van kinderen en daarom dienen kinderen hiertegen beschermd te worden.
Uit uw verhaal begrijp ik dat de kinderen de laatste tijd erg aan u en uw man hangen; mogelijk doen zij ook verhaal bij jullie. De situatie bij jullie lijken zij als veilig te ervaren en blijkbaar zoeken ze deze veiligheid ook op. Dit kan een teken zijn dat zij hun eigen thuissituatie als onveilig ervaren.
Mijns inziens kan de situatie bij uw vrienden niet langer op deze manier doorgaan, omdat het belang van de kinderen wordt geschaad. Zelf denk ik dat het gezin erg gebaat is bij hulpverlening. In mijn werk kom ik dagelijks in aanraking met soortgelijke situaties en zie ik dat gezinnen enorm geholpen zijn bij hulpverlening. Door de inzet van hulp lukt het ouders om een negatieve spiraal te doorbreken en om andere vaardigheden in de opvoeding toe te passen, waarmee het kind gediend is.
Moedig dat u het gesprek met uw vriendin al bent aangegaan. Ik kan me voorstellen dat dit moeilijk is, aangezien u een band met haar hebt en uw vriendin zich aangevallen voelt. Toch zou ik blijven proberen om dit gespreksonderwerp aan te kaarten. Hierbij zou u eventueel kunnen noemen wat de kinderen aan u vertellen over de thuissituatie. Sommige ouders schrikken wanneer zij het verhaal van hun eigen kinderen horen, waarna zij bereid zijn om veranderingen aan te brengen. Hierbij moet u wel overwegen wat het effect hiervan op de ouders en daarmee op de kinderen zal zijn. Het komt helaas ook voor dat ouders, nadat zij het verhaal van de kinderen hebben gehoord, nog strenger gaan straffen. Gevolg is dat het kind in de toekomst minder zal praten of zelfs zijn mond zal houden, uit angst voor straf. Het is dus goed om af te wegen of het in het belang van de kinderen is om hun verhaal te betrekken in de gesprekken met de ouders.
Daarnaast zou u in het gesprek ook dingen kunnen benoemen die u in uw eigen gezin en opvoeding lastig vindt. Daarmee geeft u uw vriendin het gevoel dat u niet perfect bent, maar dat u ook dingen lastig vindt. Tot slot zou ik willen adviseren om, voor zover dit mogelijk is, uit te spreken richting uw vrienden dat u zich zorgen maakt over de kinderen en dat u denkt dat ze gebaat kunnen zijn bij hulpverlening. Inzet van hulpverlening wordt vaak als falend ouderschap ervaren; dat is jammer, aangezien hulpverlening vaak positieve effecten oplevert.
Mocht u het moeilijk vinden om het gesprek hierover aan te gaan met uw vrienden, dan kunt u misschien kijken of er mensen uit uw omgeving of die van uw vrienden zijn die dit kunnen doen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan predikant of ouderling vanuit de kerk.
Wanneer gesprekken met uw vrienden op niets uitlopen of wanneer het niet lukt om dit onderwerp bij ze bespreekbaar te maken, dan zou ik u willen adviseren om een melding te doen bij het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling (AMK). Bij het AMK kunt u de situatie voorleggen, om advies vragen of een melding doen. Dit kan eventueel anoniem. Het AMK kan vragen van u beantwoorden, met u meedenken, u advies geven of besluiten een onderzoek in te stellen. Middels onderzoek bekijken zij in hoeverre het belang van de kinderen geschaad wordt en wat er nodig is om eventuele gevaren op te heffen. Op de website www.amk-nederland.nl kunt u meer informatie vinden over het AMK.
Bellen met het AMK is een heftige stap; dat besef ik heel goed. Het voelt vaak als verraad. Zeker nu het om vrienden gaat, kan de drempel hoog zijn. Toch wil ik u met klem adviseren iets te doen met de situatie bij uw vrienden, aangezien ik van mening ben dat deze gestopt moet worden. Het gaat om het belang van kinderen en hun veiligheid moet gewaarborgd worden. Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst.
Hartelijke groet,
Alice Pleiter-Visscher
Dit artikel is beantwoord door
MSc E. A. Pleiter-Visscher
- Geboortedatum:02-05-1984
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Huizen
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie: Orthopedagoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En afgezien daarvan, ik hoorde van iemand die bij jeugdzorg werkt, dat ze met 1 particuliere melden weinig doen. Dat er dan vaak ook wel professionele meldingen moeten zijn, Consultatiebureau of school ofzo.
Maar AMK bellen dat kan dus ook zonder per se een melding te doen.
Shaila, ik ben het met je eens. Deze straffen zijn niet goed voor kinderen!
DrJ geeft een heel mooie tussenoptie. Een goede opvoedcursus.
Vraagstelster: Probeer in een vertrouwelijk gesprek van je vriendin iets te zeggen zoals: Ik vind opvoeden soms ook zo verdraaid moeilijk en zou wel eens een opvoedcursus willen gaan doen. Heb je misschien zin om dit samen te doen? Iets dergelijks.
Voor onpartijdige derden als op een cursus zal zij misschien veel beter open kunnen staan, dan de rechtstreekse bewoordingen van jou, want zoals al gezegd: Iedere ouder voelt zich kwetsbaar als opvoeder, en jouw bezorgdheid komt bij haar bijna automatisch over als bemoeizucht.
Erg veel wijsheid. Wees maar lief voor je vriendin, ik denk dat ze het zwaar heeft met opvoeden.
Bovendien kan het zijn dat alle bemoeinissen op het hoofd van de kinderen terecht komen, ik spreek uit ervaring.
realiseert er iemand wat het is in een negatieve sfeer te worden opgevoed?
Iedereen die een duidelijke mening heeft kan daarom nog wel van mening veranderen.
Mijn eerste gedachte is altijd vooral: Probeer eerst alle mogelijke tussenstappen, die niet zulke drastische gevolgen zullen hebben. ALS dit geprobeerd is, dan zijn soms ingrijpender maatregelen nodig, maar volgens mij is het in deze situatie nog niet zover.
Je hoort (leest) nu maar één kant van dit verhaal. Dat is altijd het geval met vragen hier op het web. Heel vaak zou je uit de mond van de andere partij het verhaal vanuit een heel andere positie horen. Misschien is deze moeder wel bijna burnout, vindt ze het wel vreselijk zwaar opvoeden, wat niet verwonderlijk is als je er verschillende kort op elkaar hebt. Wie is daar van nature helemaal tegen opgewassen?
Als je vrienden bent dan ga je toch uit van elkaars positieve mogelijkheden? Zo niet, dan kan er volgens mij niet echt meer sprake zijn van vriendschap.
En dat begint in mijn ogen vooral door volledig naast de ander te gaan staan, zonder betweterigheid. Vraag ernaar of je vriendin het aan kan, of ze zich opgewassen voelt tegen het intensieve gezinsleven. Door zo'n houding zal iemand veel minder snel in de verdediging schieten, wat dat is wat bijna altijd gebeurt als anderen komen met een lijst bezwaren.
Ga uit van goede bedoelingen ook in deze situatie. Ook ik ben ongeveer zo opgevoed, maar ik hoor nu uit mijn moeders eigen mond: Ik was ook veel te druk... Ik had zo graag dingen anders gedaan.
Dat zeggen niet alle moeders hoor! er zijn er die zeggen ook nu ze volwassen zijn dat het aan het kind lag.
Ik ga wel uit van goede bedoelingen, maar waarom trekken deze mensen zelf niet aan de bel?
Je merkt toch wel dat je je kinderen erg negatief benadert?
Ik heb zelf ook ondersteuning gehad omdat mijn oudste grote mgedragsproblemen had, het is geen schande hoor om hulp te zoeken.
- 1
- 2
