Snel twijfelen

Ds. P.C. van Keulen | 5 reacties | 15-06-2012| 16:47

Ik ben iemand die veel nadenkt, dingen van alle kanten bekijkt, nadenkt over wat mensen zeggen en toch ook wel snel twijfelt. Dat eerst. Ik merk dat als ik in gedachten nadenk over God, geloven in God, als ik bid enzovoorts, ik vaak van binnen opeens iemand hoor zeggen (als in een flits, een gedachte die opkomt): "Misschien bestaat God wel helemaal niet", of "er zijn zoveel mensen die niet geloven, waarom zou jou God wel bestaan?" Of als ik bijvoorbeeld God ergens voor dank en blij ben, "je doet dit nu alleen maar omdat je blij bent, het is je gemoedstoestand" en als ik bid voor iemand "God heeft het toch allemaal al van te voren besloten hoe zijn/haar leven loopt" en "je kunt wel denken dat je gebeden verhoort zijn en daarom geloven in Hem, maar stel dat het gewoon allemaal toeval is, gewoon de loop van het leven, stel je voor...". Ik zie dan (als die gedachten opkomen) vaak een denkbeeldig niet-christelijk iemand/niet-gelovige voor me die dat zegt. Ik vind het nog redelijk aannemelijk ook. Tegen sommige argumenten kan ik niet echt iets in brengen en probeer dan in diezelfde gedachten tegenargumenten te bedenken. Vaak/meestal verlies ik. Het lijkt wel een soort spel waarbij de ander de regels bepaalt. Bijna geen enkel argument is acceptabel voor die 'ander'. Ik dacht altijd dat ik me op die manier voorbereidde op gesprekken met andersdenkenden. Ik heb daarna altijd het gevoel dat ik nog eens tevoorschijn kom als een huichelaar (in een gesprek met een niet-gelovige). Terwijl ik daarnet nog gesproken heb met God (!) en weet dat Hij bestaat, is er dan opeens weer twijfel. Verwarrend. Het gaat er niet direct om dat ik God rationeel wil bewijzen, daar ben ik niet zo mee bezig, het is meer de twijfel die dan gewoon opkomt. Ik weet niet hoe ik ooit zekerheid kan krijgen dat Hij bestaat en daar sterk in kan staan. Nu dacht ik vandaag: misschien is dat wel de duivel of is het ongeloof. Of is het de strijd tussen twee kanten van jezelf? Misschien moet ik me er wel tegen verzetten en ze tegenspreken. Dat zou iets nieuws zijn. Ik voel me zo zwak daarin. Ik had altijd het gevoel dat ik er redelijk mee om moet gaan omdat het 'logische' gedachten zijn, dat ik ze in ieder geval moet aanhoren en ze objectief moet overwegen. Maar als ik weet dat ze van de duivel/het ongeloof in mij zijn, dan kan ik me ertegen verzetten, dan weet ik of ik er wel/niet op in moet gaan. Dat zou duidelijkheid geven. Wat moet ik hier mee? Het gaat maar in een cirkeltje rond, ik krijg er geen grip op. Ik krijg hier in de kerk geen duidelijk antwoord op en heb het gevoel dat ik de enige ben met deze gedachten. Er schiet me nog een voorbeeld te binnen: als ik bid durf ik me daarbij niet goed aan God toe te vertrouwen. Ik doe dat wel, maar ik voel me ontmoedigd als ik opeens weer denk/de gedachte krijg na het bidden: "God kan verhoren, maar ook weigeren en een andere weg gaan, als Zijn wil anders is." Ik bid nog wel steeds veel, maar durf het niet zo goed, omdat ik het overal bij denk: bekering/geloof enz, God is je niets verplicht om te schenken. Zelfs een gebed als: "Wilt U maar zorgen dat er iets goeds uit komt, iets wat ik aankan, dat ik, welke kant het ook op gaat, vrede mag hebben ermee," heb ik het ook. God kan het ook totaal laten mislukken. Dat ik toch de foute keuze maak en het niet aan kan en geen vrede krijg. Het kan. Mag ik bij dit gebed dan ook verwachten en hopen dat ik inderdaad vrede krijg (ook als de weg die God gaat anders is dan de mijne)? Of mag ik dat niet verwachten, omdat ik er geen recht op heb en God vrij is? Heel erg moeilijk. Ik bedoel het niet wettisch of beredenerend.

Beste vragensteller,

In jouw persoonlijkheid neemt (na)denken een grote plaats in; zo denk je ook veel na over geloven over en geloven in God. Zowel bij dit denken als ook het bidden en danken tot Hem komt daar telkens die stem die je aan het twijfelen brengt, je geeft daar een aantal voorbeelden van.

Hoe dichter iemand bij of met God leeft, wil leven, hoe dichter de duivel bij je komt, want de plaats, de ruimte tussen God en jou wordt voor hem dan steeds kleiner en hij wil je juist op een eeuwige afstand van Hem hebben en houden. Op welke wijze de duivel komt is heel verschillend, hij past zich veelal aan aan de persoon(lijkheid), hij heeft legio mogelijkheden. Bij jou komt hij als een denkbeeldig niet-christelijk, niet-gelovig iemand; de argumenten van hem zijn zodanig dat het verwarrend voor je wordt, je doet twijfelen en je zelfs bang bent dat je als een huichelaar voor de dag komt. Wat brengt hij in je gedachten veel te weeg en wat sta je hem veel winstpunten toe. Daardoor weet je ook niet hoe je ooit zekerheid kunt krijgen of God bestaat en je daar sterk in kunt staan.

Alleen het geloof geeft zekerheid, het geloof nu is een vaste (!) grond van de dingen die men hoopt en een bewijs van de zaken die men niet ziet. Het is dat geloof op de beloften van God die in Christus Jezus ja en amen (waar en zeker) zijn, en niet ja en twijfelachtig, onzeker. Luister alleen naar Hem Die spreekt in Zijn Woord, laat Zijn Woord spreken wanneer er dat spreken is dat je zo aan het twijfelen brengt; sla je Bijbel veel open; hoor hierin ook wat er in de Efezebrief staat: "Bovenal aangenomen hebbende het schild van het geloof, waarmee u al de vurige pijlen van de boze zult kunnen uitblussen, en neem de helm van de zaligheid, en het zwaard van de Geest hetwelk is Gods Woord." Laat de Bijbel, Gods spreken, het voor het zeggen hebben. Dat geeft vaste grond te midden van alle twijfel en stopt de mond van de tegensprekers; zie het bij de Heere Jezus zelf toen de duivel Hem verzocht in de woestijn met zijn mooie woorden, Hij greep telkens terug op het Woord van God de Vader: er staat geschreven! En zo week de duivel van Hem.

Je schrijft: misschien moet ik me er wel tegen verzetten en ze tegenspreken (al die tegenargumenten). Inderdaad, verzet je er tegen en spreek het tegen vanuit het Woord. Hierbij is het ook waar dat God je niets verplicht is om te schenken, het is en blijft altijd genade. Maar Hij zegt ook: bidt en u zal gegeven worden. Denk, overdenk Gods Woord maar veel met gebed om verlichting van de Heilige Geest, opdat Zijn Woord ook voor jou met kracht zal zijn. Breng zo ook je twijfel maar veel bij Hem, met de bede om het ware geloof, dat geloof dat ziet op Hem, Die de Weg is, de Waarheid en het Leven, Die de vaste grond van het behoud is, in Wie de vrede met God ligt; dan zul je ook vrede en rust ondervinden, hoe de weg ook gaat. Want die weg in Hem zal vast en zeker uitlopen op de eeuwige poort van de zaligheid waar de eeuwige ononderbroken vrede en rust zal aanvangen.

Ik wens je toe met Rom. 15:13: "De God nu van de hoop vervulle je met alle blijdschap en vrede in het geloven, opdat je overvloedig bent in de hoop (en niet in de twijfel), door de kracht van de Heilige Geest."

Met vriendelijke groet,
Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

141 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven