Onverwacht zwanger

@meid90, goed dat je reageert hierzo, blijf dat alsjeblieft doen en hou ons op de hoogte.
In dit geval zal ik de tactief van het "slechtnieuwsgesprek" gebruiken, al is het eigenlijk goed nieuws wat je te vertellen hebt.

Wat houd dat in?
1. Regelen dat jij en je vriend samen bij jou of zijn of allebei tegelijk ouders zijn, liefst geen andere kinderen/volwassenen erbij.
2. Niet erom heen draaien maar direct de boodschap in 1 zin samenvatten, vader, moeder, wij moeten jullie wat vertellen, we hebben een fout gemaakt, ik ben zwanger.
3. Zwijgen en reactie afwachten, heel belangrijk, ga er niet tegenin maar laat beide ouders een volledige reactie geven.
4. Daarna geef jouw mening, als de ouders weer beginnen, weer zwijgen en uit laten praten net zo lang totdat ze uitgepraat zijn.
5. Actie, wat gaan we nu doen, welke stappen gaan we ondernemen.

Uiteraard is dit een theoretisch verhaal, ik heb het zelfde als jij meegemaakt en deze tactiek gebruikt wat goed gegaan is, ook bij de dominee/kerkenraad.

Nog wat tips:
Laat je door niemand de grond in boren, je bent een volwassen vrouw met een mooi leven in zich, je hebt recht op een eigen leven en eigen beslissingen in afhankelijkheid van God.
Probeer het niet te verbergen, voor niemand, kom er openlijk en trots voor uit.
Trek je niets aan van mensen, als jij straks dit leven moet verlaten moet je voor God verschijnen en niet voor veroordelende mensen.
Laat je ook niets aanpraten, ook geen hel en verdoemenis of schande of zoiets, dit is een zaak tussen God en jullie, niet tussen jouw/zijn ouders en jullie en God wil jullie altijd helpen!

Ik zal voor je bidden en laat alsjeblieft weten hoe het gegaan is.

@meid90,
Wat goed dat je hier je vragen en angsten neer durft te leggen! Het is begrijpelijk dat je je afvraagt hoe iedereen zal reageren, maar dat weet je niet als je het niet gaat vertellen. Ik zou zeggen, vertel het aan één van of beide ouders en bespreek dan hoe je het de rest van je omgeving gaat vertellen. Bij ons in het gezin is het recentelijk ook voorgekomen en de eerste reactie van ons als gezinsleden was nogal emotioneel. We waren geschrokken, zeg maar. Maar er is geen afwijzend woord gevallen. De handen zijn in een geslagen en er wordt nu druk gewerkt aan de voorbereidingen van een huwelijk.
Mijn advies: ga genieten van je zwangerschap, besef dat ieder kind een wonder uit Gods hand is. Laat alles over je heen komen en als je wilt, ga dan een huwelijk regelen. En ga ook daar dan van genieten, want als het goed is regel je het maar één keer!

In ons geval reageerde de kerkenraad erg nuchter. Het gebeurt zo vaak. En er moet wel schuldbelijdenis gedaan worden. De vraag die hierboven opkomt 'waarom alleen schuldbelijdenis bij zwangerschap', werd ook door ons gevraagd. Dit blijkt te komen doordat het dan een 'openbare' zonden wordt genoemdt. Er is inderdaad geen rang of stand in de zonden en als we schuldbelijdenis moeten doen omdat er gemeenschap is geweest voor het huwelijk, kunnen we allemaal, iedere week voorin de kerk gaan staan. We doen immers iedere dag zoveel zonden, en zijn dus niets meer dan een ander of iemand die voor het huwelijk zwanger is geworden.

Veel sterkte met alles en nogmaals: geniet van je zwangerschap!

@vlokje, ik denk wederom dat je me niet begrijpt, iig niet in het plaatsen van mijn reacties. Ik heb met alle liefde uit mijn hart gereageerd. Deze situaties ken ik van nabij. Je reageert alsof ik een grote vloek heb gezegd. Probeer je ook in mij te verplaatsen, zoals ik dat ook bij jou doe.

@meid90: dapper joh dat je gereageerd hebt! Er staan prachtige liefdevolle tips inmiddels, waar ik me bij aansluit. Van harte sterkte en weet dat er mensen biddend om jullie heen staan!

@meid90,

Je bent er net achter dat je zwanger bent. Je bent enorm geschrokken en durft het vanwege problemen thuis, niet tegen je ouders te vertellen. Je schaamt je. Je hebt 2 jaar een relatie die goed gaat.

Ik heb behoefte om op jouw verhaal te reageren. Ik lees: "ik wil geen abortus". Daar ben ik blij om. En nu vraag je hoe het nu verder moet. Ik bewonder je moed om de vraag te stellen. Er is hierboven al het 1 en ander geadviseerd. Ik lees dat je vanwege problemen thuis het niet durft te vertellen. Wat zou je willen? Wat heb je nodig om het wel te vertellen? Hoe staat je vriend hierin? Is er iets wat (of iemand die) je zou kunnen helpen? Wat zeggen ze bij Siriz?

Ik ken een meisje, die het ook niet durfde te vertellen thuis. Zij heeft een abortus laten doen. Toen haar ouders daar achterkwamen was er zo veel verdriet. Ook verdriet bij de ouders, omdat hun dochter het niet tegen de ouders durfde te vertellen.

Ik hoop voor je dat je iemand hebt waar je voelt en weet dat je er terecht kunt. Ik weet niet waar je woont, ik zou je met liefde terzijde willen staan. (ik woon op de bible-belt in Gelderland) Mocht je contact willen, laat me het gerust weten. Vooral hoop ik dat je weet met alles bij de Heere terecht te mogen.

Een meisje hier is 3 maanden geleden getrouwd, 16 jaar. Schrik bij de ouders. Ze is nu net bevallen, 2maanden te vroeg, weer schrik. Toch sprak ik een trotse opa.

Een lieve groet van een jonge moeder die met je meeleeft en bid.

wij moesten ook trouwen, durfde het steeds niet te zeggen, bang voor reactie.
was wel heel spannend om te zeggen, maar. ook een enorme opluchting.
de reacties vielen super mee. we werden heel goed geholpen. hopenlijk gaat het bij jullie ook goed. als het gezegd is valt er een last van je schouders!

Als vraagstelster mijn dochter zou zijn geweest en abortus had laten plegen....., dan zou ze nog steeds mijn dochter zijn, mijn lieve dochter. Als ik de reacties lees is er weinig vergeving als je zonde op zonde begaat.

Jezus ging om met hoeren en tollenaars, Hij was geen hypocriet, Jezus was in Zijn tijd liefdevoller dan wij refo's.
Wij nemen elkaar graag de maat, leggen onze daden naast de meetlat, vanavond zit ik met een oranje sjaaltje TV te kijken en ik denk dat God dat goed vindt.

@Daniel, ik denk dat jij niet de liefde daar doorheen ziet. We moeten altijd gedrag en de persoon scheiden.

Heel mooi trouwens wat je schrijft over je dochter, al hoop je natuurlijk dat het niet hoeft te gebeuren!

Laten we maar dicht bij ons zelf blijven ja.

Vragensteller, heb je het inmiddels verteld en hoe gaat het met jouw/jullie?

Mijn ouders weten ervan maar het is heel anders gegaan dan de bedoeling was. Vorige week donderdag werd ik niet lekker ik had erg buikpijn en ik verloor wat bloed. Ik dacht direct aan een miskraam. Ik wilde de buikpijn verborgen houden maar de pijn werd zo erg dat ik mijn ouders wel moest roepen. Ik ben toen met spoed naar het ziekenhuis gegaan. Daar is een test gedaan in het bijzijn van mijn ouders. De test was natuurlijk positief. Bij de echo bleek dat ik inderdaad een miskraam had. Mijn ouders en de ouders van mijn vriend waren eerst wel erg boos en teleurgesteld maar ze hebben ons gelukkig ook wel gesteund want voor ons was dit natuurlijk ook een schok. Gelukkig viel de reactie mee van de ouders maar mijn vriend en ik weten niet zo goed wat wij nu kerkelijk gezien moeten doen. We hebben voor eens en voor altijd voor elkaar gekozen dat staat vast. Maar moeten wij nu ook schuld belijdenis doen? Dat wij spijt hebben staat vast. Maar de zonde kan nog een soort van verborgen blijven. Wat zegt de Bijbel hierover?

Meid90,

veel sterkte met dit grote verlies.
Ik denk dat deze zonde verborgen was, ik hoop dat de kerk jullie niet veroordeeld.
Ze zouden nu moeten zeggen: ga heen en zondigt niet meer.
Ik weet niet wat de bijbel hierover zegt, maar ik vind dit al erg genoeg voor jullie.

Meid90
Je hebt heel wat meegemaakt in korte tijd. Eerst zo'n heftige strijd in jezelf, met nu zo'n afloop.
Ik weet niet wat je vervolgstappen moeten zijn. Praat erover met je familie als zij hiervoor open staan. Het baart me enigszins zorgen dat je ouders in eerste reactie erg boos waren op jullie. Waarom: om wat je gedaan hebt, of omdat je nog had gezwegen? NIemand heeft het recht boos te zijn op jou/jullie, allemaal zijn we diezelfde mensen. Als er al iemand het recht heeft om je te oordelen is dat alleen God.

In mijn ogen heeft alleen God recht op je volledige eerlijkheid, en wat zou het toe kunnen voegen als je nu voor de mensen om je heen je zwart moet voordoen?
Persoonlijk vind ik dat jij geen prioriteit boven anderen bent om je schuld te belijden. Waarom moet jij in je hemd staan, je aardsdiep vernederen, schaamtevol je hoofd buigen??
Heel de gemeente mag voltallig voor mij iedere zondag op het podium elke zonde belijden, maar laten we dáár dan een nieuwe gewoonte van maken, en niet slechts enkele "hoofdzonden" er tussenuit pikken, want die zijn wel zo slecht....

Ga eens bij alle andere gemeenteleden om het hoekje kijken..... Dit doe je niet en hoef je ook nooit te doen, maar oooooh wat zou je aantreffen. Laten de kerken ajb toch eens wat consequenter zijn en dan ook iedere zonde beleden willen zien voor God en mensen.
Praktisch óndóenlijk.
Laten dan ook niet enkelingen meer met een levenslang trauma hoeven te zitten door voor Jan en Alleman hun "schande" tentoongespreid te moeten zien.